Morgunblaðið - 17.06.1965, Blaðsíða 24

24
MORCUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 17. 'júní 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
— Við skulum fela okkur í arninum Við skulum fela
okkur í arninum
En svo bæ-tti írúin viS í hálf-
gerðaim hvíslingiuim og leit hortn-
aiugia til spiiaiborðsins í himim
©ndanum á stofumni: — Ég þarf
víst ekki að segja yður, að ég
hef verið hálf óróieg í sedruni tfð,
yfir þessum duttlungum, sem
lungar stúlkur .geta tekið í sig.
Ég segi ekki meina um það, en
makið er ég fiegin, að hún
freenka mín skuli vera að koma
hingað. Cecilía hefur verið svo
mikið ein síns liðs og sys.tur
henniar geta ekki verið hesnni
annar eins félagsskap.ur og
frænka imin getur orði’ð. Ég vona
að samfélagið við hana geti
beint huga hennar í aðra átt.
— Hvanaer eigið þér von á unig
frú Stanton Lacy, frú?
— Sir Horace gat niú ekki sa.gf
ákveðið um það, en miér skilst,
að hann þurfi að sigla tafarlítið
til Su'ður-Ameríku. Hún getuæ
því komið hvaða dag sem er, og
ég hef nefnt það við ráðskon-
uma að hiafa herber.gi til reiðu
handa hennú
Wk
3. KAFLI
En það vaæ ekki fyrr en vifcu
eftir páska, að Soffía kom til
Berkeleytorgsins. Eirau boðin,
sem frúin fékk um haina þá tíu
daga, sem á milli liðu, var eift-
hvert kvabb frá Sir Horace, sem
sagði, að sendiför hans hefði
dregizt nokkuð, en hún muindi
áreiðanlega sjá frænku sína áð-
ur en lamgt um iiði. Blómin, sem
Cecilía hiafði af mikilli nærgætni
komið fyrir í herbergi írænku
sinnar, voru visnuð, og vand-
virka ráðskonan, frú Kudstock
batfði tvisvar viðrað rúmfötin,
þegar þaö gerðist einn diag síð-
degis, að póstvagn með fjórurn
hestum fyrir ók upp að dyrum-
um.
Svo vildi til, að Cecilía hafði
verið úti að aka í Hyde Park
með móður sinni og þær voru
kommar heim fyrir aðeins fimm
mimútum. Þær vocru á leiðinmi
upp stiganm, þegar hr. Huibert
Rivemhall kom þjótamdi niður
og sagöi: — Þetta hl'ýtur að vera
hún íræmka, því að það er heilt
fjall af farangri ofam á va.gnin
um. Og hesturinm þá! Aldrei hef
ég séð aðra eins skepnu!
Konurnar þrjár störðu á hann
steimhissa, er hamn hafði lokið
þessari ræðu. Brytimn, sem var
nýgenginm út úr forsalinum, kom
mú þjótamdi aftur, ásamt þræla-
tiði sínu, stikaði fram að dyr-
unum og lét þess síðan geti'ð
við búsmóður sína, að svo virt-
ist sem frænika hennar væri kom
in . . . Þrælaliðið skelllti því
mæst væmgjahurðunum upp á
giátt, svo að konumar gát greimi
lega séð, ekki aðeins ökutækið
útí. á stígmum, heldur og forvitim
amdlit yngri barnanma, sem
höfðu veri’ð að leika sér í giarð-
inurn og gláptu mú gegm um
grimdverkið, hvað sem umgfrú
Adderbury sagði, á hestínm, sem
Hubert hatfði verið hrifnastur af.
J>að fór ekki hjá því, að koma
ungfrú Stanton-Lacy væri við-
hafharmikil. Fjórir bullsveittir
hestar drógu vagminn og tveir
mieðreiðarmenm riðu me’ð þeiim,
en miðaldra hestasveinm reið á
eftir og teymdi glæsilegam,
svartam hest. Vagmtrappam var
sett við dyrmar sem opnuðust og
itaiskur gráhiumdur kom út, og
amdartaki síðar fölleit kona, sem
hélt á handtös’ku, þremur sólhlíf
um og fuglabúri. Loks kom umg
frú Stamton-Lacy í eigin per-
sónu, og þakkaði þjónimum fyrir
hjál.p hans, en bað hamm í stað
inm að taka vfð Jacko. Þessi
Jacko var api í rauðurn frakka,
og ekki voru ymgri bömin fyrr
búin að koma auga á bamn em
þau þustu framihjá hmeykslaðri
kemnsliukomi sinni, rifu upp
garðshliðið, þutu út á veginm og
æptu: — Api! Hún kemur með
apa með sér!
Frú Omibersley stóð, meðan
þessu fór fram, eins og rótföst á
dyraþrepunum, og var að hugsa
um, að vitamlega væri bróðir
simm maður hávaximm, en þar
fyrir hefði hamn ekki þurft að
kalia þetta litla stúiku. Soffía
bams LitLa var fimm fet og níu
þumlumgar betur á sokkaieist-
um, og var yfirleitt öll vel við
vöxt, háfætt og brjóstiamikil,
með brosamdi amdlit og gult,
hrokkið hár, undir eimhverjum
glannalegasta hatti, sem hún
íbafði nokkumtíma séð. Hún var
í silkikápu, hmepptri upp í héls
og sítt loðskinmsslag var á berð-
unum, en á höndunum var helj-
arstór safalamúffa. En hama
rétti hún strax að þjónimum, tii
þess að geta betur heilsað Anna-
beJ,s©m varð fljótust til hernnar.
Firúin horfði á þegar hún bey.gði
sig yfir litlu stúlkuna, greip báð
ar hendur hennar og sagöi: —
Já, ég er Soffía frænka þín, em
kallaðu mig bara Fíu. Ef nokk-
ur kallar mig Soffíu, þa held ég,
að ég sé í ónáð og það kamn ég
eklki við. Hvað heitir þú?
— Ég heiti Amabel, en má ég
tala vi’ð apanm þirnn? stamaði
umgfrú Rivemhall ymgsta.
— Auðvit.að máttu það, því að
ég kom með hann handa þér. En
farðu bara vel að honum fyrst,
því að hann er dálítið feiminn.
— Handa mér? æpti Amabal
og fölnaði af eintómum spenn-
ingL
— Handa ykkur öllum, sagði
Soffía og brosti um leið til Ger-
trude og Theodórs. — Og páfa-
gaukinn líka. Hafið þið meira
gaman af dýrum en bókum eða
leikföngum’ Það hef ég sjálf og
því hélt ég, að þið væruð eins.
— Frænka! sagði Hubert og
blandaði sér nú í hópinn. — Átt
þú sjálf þennan hest?
Hún sneri sér við og horfði
vingjarnlega á hann. — Já, þetta
er Salamanca. Lízt þér vel á
hann?
— Hvort mér lízt á hann! Er
hann spænskur? Komstu með
hann frá Portúgal?
— Hvað heitir hundurinn
þinn Soffía frænka? Hverskonar
hundur er hann?
— Getur páfagaukurinn talað,
Soffía frænka? Megum við hafa
hann í kennslustofunni, Addy?
— Mamma, mamma, Soffía
frænka er komin með apa handa
okkur!
Þetta síðasta óp kom frá Theo
dór og Sofíía leit snöggt upp.
Þegar hún sá föðursystur sína
og tvær frænkur í viðbót standa
þar í dyrunum, þaut hún upp
þrepin og sagði: — Elsku Elísa-
bet frænka! Fyrirgefðu, að mér
dvaldist hjá börnunum. Komdu
blessuð og sæl! Mikið er ég fegin
að vera komin til þín! Þakka þér
fyrir að lofa mér að koma!
Frúin, sem hafði ekki séð Soff
íu síðan hún var ofurlítil telpa
vissi varla, hvaðan á hana stóð
veðrið. Hún tók Soffíu í faðm
sér og sagði: — Hvað það var
gaman að sjá þig! Hvað þú getur
verið lík honum pabba þínum!
Velkomin hingað, blessað barn!_
Hún var svo utan við sig, að
það leið nokkur stund áður en
hún gæti kynnt frænkuna þeim
Cecilíu og Selinu. Soffía starði
á Cecilíu og sagði: — Ert þú Ceci
lía. En hvað þú ert falleg. Hvern
ig stendur á því, að ég skuli ekki
muna eftir því?
Cecilía, sem varð alveg stein
hissa, fór að hlæja. Það var ekki
hægt að láta sér detta í hug, að
Soffía segði þetta til þess eins að
þóknast, heldur sagði hún það,
sem henni datt í hug. — Já, en
ég mundi ekki heldur eftir þér,
svaraði hún. Ég hélt, að þú værir
einhver ofurlítil frænka, dökk á
brún og ekkert annað en lappir
og flaksandi hár.
— Ja, ég er nú engin fegurðar
dís og Sir Horace hefur ráðlagt
mér að vera ekki með neinar
grillur í því sambandi — og hann
hefur vit á slíkum hlutum, vertu
viss!
Þetta var ekki nema satt hjá
honum — Soffía yrði aldrei nein
fegurðardís. Hún var alltof há-
vaxinn og munnurinn of stór, og
fallegu, gráu augun hefðu aldrei
getað bætt þetta upp. En það var
bara ekki hægt að gleyma Soffíu,
jafnvel þótt ekki væri hægt að
kunna við andlitsfall hennar eða
augnalit.
Hún sneri sér að frænku sinni.
— Viltu láta þjónana segja hon-
um John Potton, hvar hann getur
hýst Salamanca. Það er bara í
nótt, en hann þarf að vera út af
fyrir sig. S'm skal ég sjá um það
allt, þegar ég er farin að rata
hérna.
Hr. Hubert Rivenhall flýtti sér
að segja, að hann skyldi sjálfur
fylgja John Potton til hesthús-
anna. Hún brosti og þakkaði hon
um fyrir, en frúin flýtti sér að
segja, að það væri meira en nóg
rúm fyrir nestinn, og hún mætti
ekki vera að gera sér rellu út
af slíkum smámunum. En það
virtist Soffía einmitt ætla að
gera, því að hún svaraði að
bragði: — Nei, frænka, ég ætla
ekki að liggja uppi á ykkur með
hestana mína, góða frænka. Sir
Horace áminnti mig einmitt um
að sjá fyrir þeim sjálf, og fá mér
hesthús út af fyrir mig og það
ætla ég að gera. En fyrir nóttina
í nótt væri ég þér þakklát, ef þú
vildir hýsa hann.
Þetta nægði alveg til þess, að
eldri konuna svimaði. Hverskon
ar frænka var þetta, sem ætlaði
að sjá fyrir öllu sjálf, koma sér
upp hesthúsi og kallaði föður
sinn Sir Horace? En þá kom
Theodór og leiddi huga hennar í
aðra átt, því að hann hélt á laf-
hræddum apa og heimtaði að
mega segja Addie, að hann mætti
vera í skólastofunni, þar eð Soff
ía frænka hefði gefið sér hann.
Frúin hopaði á hæl frá apanum
og sagði vesældarlega: — Góði
minn . . , ég held að . . . Hvað
heldurðu, að hann Charles segi?
— Charles er ekki sú lydda, að
hann sé hræddur við einn apa,
sagði Theodór. — Góða mamma,
segðu við Addie, að við megum
hafa hann þar.
— Jacko bítur áreiðanlega eng
an, sagði Soffía. — Ég er búin að
hafa hann í næstum heila viku
og hann er svo afskaplega mein-
laus.
Þér gerið hann vonandi ekki
útlægan, ungfrú Addie? Nei, ég
veit að það er skakkt nafn hjá
mér.
— Ungfrú Adderbury, en við
köllum hana alltaf Áddie, út-
skýrði Ceeilía.
— Komið þér sælar, sagði Soff
ía og rétti fram höndina. Fyrir
gefið ókurteisina, en ég vissi
ekki betur. Þér lofið börnunum
að hafa hann Jacko, er það ekki?
Ungfrú Adderbury var um og
.ó Annars vegar var hræðslan við
apann en hins vegar löngunin til
að gera þessari almennilegu
stúlku til hæfis, og hún flækti
sig í einn hrærigraut af hálftöl
uðum setningum. Frú Ombers-
ley sagðL að þau yrðu að spyrja
Charles, og það var strax talið
jafngilda leyfi til að fara með
Jacko upp í kennslustofuna, því
ekkert systkinanna ætlaði elzta
bróður sínum svo illt, að hann
mundi neita þeim um þetta
skemmtilega gæludýr. Svo var
Soffía strax leidd upp í Bláa Sal
inn, þar sem hún varpaði af sér
silkikápunni og loðkraganum og
fleygði tízkuhattinum sínum á
stól. Frænka hennar dró hana til
sín niður á legubekkinn og spurði
hana, hvort hún væri ekki þreytt
eftir þessa löngu ferð, og hvort
hún væri ekki einhverrar hress
ingar þurfi.
— Nei, þakka þér fyrir, ég er
aldrei þreytt og þó að ferðin
væri fremur leiðinleg, get ég
ekki talið hana neina ferð, svar
aði Soffía. Ég hefði verið kom
in hingað í morgun, ef ég hefði
ekki þurft að koma við í Merton.
— Til hvers? Áttu einhverja
kunningja þar? spurði frúin.
— Nei, nei, en Sir Horace ósk-
aði þess sérstaklega.
Borgarnes
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er ; lausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
SHELL við Brákarbraut og
Benzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Búðardalur
Utsölumaður MBL. í Búð-
ardal er Kristjana Ágústsdótt-
ir. Blaðið er líka selt í Benz-
inafgreiðslu B.P. við Vestur-
iandsveg.
Stykkishólmur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
AKUREYRI
Afgreiösla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
Á Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar í kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.
JAMES BOND * * * Eftir IAN FLEMING

í einni af skrifstofum leyniþjónust- — Hann heitir Le Chiffre. ur að yfirvinna — með tíu
unnar fær James Bond að vita deili á — Hann er maðurinn, sem þú verð- frönKum.
nýjasta andstæðingi sínum.