Morgunblaðið - 29.09.1965, Page 25

I Miðvikudagur ff. sept. 1965
— Nú, forstjórinn er enn einu
sinni í slæmu ska-'1.
Ölvaður maður:
— Heyrið mig, lögregluþjónn.
Gætið þér sagt mér hvar ég er
staddur?
— Já, þér eruð staddur á horn-
inu á Pósthússtræti og Austur-
stræti.
— Ah, sleppið öllum smáatrið-
um, í hvaða bæ meina ég.
— Alltaf verður hann harðari og
harðari í horn að taka, þessi
fjármálaráðherra.
— Þetta er nýjasta sportgerðin.
miða á ranga sýningu. Þetta get-
ur skollakornið ekki veriff Píla-
grímskórinn úr Tannhauser.
MORCUNBLAÐIÐ
25
i
SARPIDONS SAGA STERKA —-fc— Teiknari: ARTHÚR ÖLAFSSON
Þetta sér Serapus. Hann
hleypur á móti honum ofan á
bryggjuna meff krókaspjót
mikið í hendi og högg-
ur til hans í skjöldinn
með svo miklu afli, að Hjör-
viður hrökk af bryggjunni og
út í sjó. Menn hans gátu náff
til hans og drógu hann upp á
skipið aftur, en þeir, sem hon-
um fylgdu, voru flestir drepn-
ir, en fáeinir komust á skipin
aftur. Síðan lét jarlsson draga
bryggjuna upp á land, og tók
þá að dimma af nótt. Skildi þá
með þeim að sinni. Hafði Hjör-
viður misst þrjú þúsund manna
um daginn. Jarlsson fór nú tii
herbúða sinna og bað menn
drekka og snæða með hraða.
Eftir það mælti hann:
„Svo segir mér hugur um, að
Hjörviður muni ætla að nota
sér náttmyrkrið og flytjast í
land, á meðan vér sofum, og
yfirfalla oss svo óvara. Nú
skulum vér skipta liði voru í
þrjá flokka, og skal einn part-
ur vakta herbúðirnar. Serapus
skal meff annan partinn vera
við vestursíðu hafnarinnar, en
eg og þriðji hluti liðsins skal
vakta austursíðuna. En verði
nokkur vor ofurliði borinn,
skal sá blása í lúður, svo hinir
heyri“.
Gengu nú hverjlr þangaff,
er ætlað var. .
JAMES BOND —>f—
Eftir IAN FLEMING
— Kaffið er tilfcúið
einnig, elsku vinur.
— og þaff ert þé
Byssumaður Le Chiffre sker jakkann
utan af Bond.
— Þú getur sjálfur farið úr skyrtunni,
en vertu fljótur að þyí.
JÚMB Ö —-)<—• ■—-)<— —
Teiknari: J. MORA
Júmbó velti hinum meffvitundarlausa
njósnara á bakið. — Já, en þetta er jú
Spori, hrópaði hann. — Það var þó hræði-
legt, sagði læknirinn. — Ég vona, aff ég
hafi ekki slegiff eins fast og ég ætlaði
mér. Það er þó heppilegt, að ég skuli vera
læknir, því að þá get ég lappað upp á
hann.
Spori opnaði augun og leit ásakandi á
árásarmann sinn. — Eruð þér vinur eða
óvinur? stundi hann. — Vinur! Vinur!
fullvissaði læknirinn. — Guð minn góður,
þá vildi ég ekki hitta óvini mína, sagði
Spori og nuddaði kúluna varlega.
— Jæja, en nú erum við allir hér, aff
undanteknum prófessornum, sagði Júmbó.
— Hvaff tökum viff þá til bragffs? Hringj-
um á hjálp? — Það er því miður útilokað,
sagffi læknirinn. — Eini síminn, sem er i
lagi er undir strangri gæzlu . . ,
KVIKSJÁ
J<—* •—-)<— Fróðleiksmolar til gagns og gamans
HIN MIKLA HOLLUSTA —
Þegar Dominique de Vic, land-
stjóri í Amiens og Calais og
varaherforingi í Frakklandi,
fékk skot í fótinn, sem eyði-
lagði vöðvann í hægra fætinum
áriff 1586, gat hann ekki leng-
ur setiff hest. Hann dró sig því
í hlé og settist að á sveitasetri
sínu í Guyenne. En þegar hann
þremur árum síðar frétti að
Henrik m. hefði verið myrtur
og að nýi konungurinn þarfn-
aðist hjálpar, lét hann saga af
sér fótinn, seldi helming eigna
sinna og bauð Henrik IV. alla
sína fjárhagslegu og hernaffar-
legu aðstoð. Þó að hann væri
einfættur tók hann þátt í mörg-
um orrustum, m.a. var hann í
orrustunni við Ivry (14. marz
1590), þar sem konungurinn
bauð mönnum sínum aff fylgja
sér, en þeir greindu hann á
hvítri hjálmfjöður. Þegar Hen-
rik, 20 árum síðar féll fyrir
hendi morðingja varð hinn holli
Dominique svo sleginn, að hann
missti meðvitund tveimur dög-
um eftir að hann hafði séð stað-
inn, sem konungurinn féll á. —
Daginn eftir var hann allur.