Morgunblaðið - 11.11.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 11. nóv. 1964
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
Þessi einfalda núning
iéttir óþægindi
kvefsins fijótt
og gefur svefnró
Eru þau lítlu kvefuð? Nefið
Stiflað? Hálsinn sár og andar-
dráttur erfiður? — Núið Vick
VapoRub á brjóst barnsins,
háls og bak undir svefnin.
þessi þœgilegi áburður fróar
á tvo vegu í senn:
Við líkamshitann gefur Vick
VapoRub frá sér fróandi gufur,
•em Innandast við sérhvern
andardrátt klukkutrmum sam-
an og gera hann frjálsan og
óþvingaðan.
2
í
hiíðina
Samtímis verkar Vick VapoRub
beínt á húðina eins og heitur
bakstur eða plástur.
þessi tvöföldu fróandi áhrif
haldast alla nóttina, létta kvef-
ið — og gefa svefnró.
VlCK
VapoRub
AÐEINS
NÚIÐ
ÞVÍ Á
— Geturðu hjálpað okkur svo
lítið?
Hann hætti að brosa. — Ekki
mikið er ég hrseddur um, en
ég ætla nú að gera það, uppá
gamlan kunningsskap...........ef
þú sleppir mér, þegar ég vil
losna.
Hann gekk inn framhjá mér
og kom auga á litaglerrúðuna.
— Hver skrattinn Er þetta
kirkja.
— Neí, það sem verra er.
I>að er kirkjugarður!
Ég fór með hann inn í dag-
stofuna og hann beinlínis gapti
af undrun. Ég kynnti hann. Svo
sýndi ég frú Klein úrskurðinn,
hlustaði á Saunders tala þung-
lamalega við einhvern á stöð-
inni, en benti svo Bob, að við
skyldum fara upp á loft. Hann
virtist vera heila eilífð að koma
sér úr frakkanum, en að því
loknu sást snotri blái einkennis-
búningurinn hans með silfur-
hnöppunum. Hörgula hárið stóð
beint upp í loftið, svo að hann
var alveg eins og ungi, nýskrið-
inn út úr egginu.
— I>ú ert að verða sköllóttur,
sagði ég við hann.
Hann svaraði þessu með því
einu að líta á kollinn á mér.
— Ég er eldri en þú, sagði
ég í varnarskyni.
Meðan við vorum að brölta
upp stigann, sagði ég honum
undan og ofan af málinu. Hann
virtist ekki veita því mikla at-
hygli, en gægðist forvitinn inn
í hin ýmsu herbergi, sem við
fórum fram hjá. Hann var sér-
staklega hrifinn af svefnher-
berginu.
— Hér svaf Elizabet drottn-
ing á leið til hinna konunglegu
burtreiða, sagði hann alvarleg-
ur.
— Ertu að hlusta á mig?
spurði ég önugur.
— Nei.
— Mig furðar ekki á því þeg-
ar þú ert enn að þeysa á þessu
galdratæki. Þið getið ekki ein-
beitt ykkur að neinu, urraði ég.
Hann hló stríðnislega. — Ég
er ekkert hrifinn af svona vax-
myndasafni. I>á vil ég heldur
fríska loftið úti.
Við vorum nú komnir upp á
efstu hæð og gengum inn í litlu
skrifstofuna.
—Að hverju erum við að
gá? spurði hann.
— Ég /veit ekki.
' — ^að setti að geta hjálpað,
sagði hann.
Ég benti honum á skúffuna,
sem var full af bláum pennum.
— Þú getur byrjað á að athuga
þessa, sagði ég. — Skrúfaðu þá
sundur og vittu, hvort nokkuð
er innan í þeim.
Hann gapti. — Ertu að gera
grín að mér?
— Gerðu eins og þér er sagt
og haltu þér saman!
— Ég vildi, að ég hefði aldrei
hingað komið, tautaði hann.
Samt hlammaði hann sér í hæg-
indastól og tók til starfa með
skúffuna á hnjánum. Ég beindi
athygli minni að skrifborðinu.
Hann lyfti fyrsta pennanum í
tvennu lag. — Það er blekgeym-
ir í þessum, sagði hann hreyk-
inn.
— Annað en blekgeymir? urr-
aði ég.
Þegar ég tók að fara vand-
lega gegn um það, sem var í
skrifborði Yvonne Lavalle, datt
mér í hug, að nú væri ekki úr
vegi að gera þetta dálítið ná-
kvæmlega. Ég var nógu lengi
búinn að vaða eintóman reyk í
þessu máli. Það sem ég þyrfti
nú að gera, var að setjast ró-
lega niður og hugsa — kannski
gæti líka verið gott að leika dá-
lítið á fiðlu, til þess að vara
fólk við um það, að ég vildi
hafa næði. En ef ég sæti í skrif-
stofunni minni, var eins víst, að
yfirmaður minn kæmi skálm-
andinn og spyrði hvernig gengi
með augun út úr höfðinu, og
ef ég færi heim myndi Mildr-
ed vilja draga mig í næsta bíó,
þar sem ég gæti séð sniðugan
blaðamann leysa morðgátuna á
hálftíma!
Ég rótaði áfram. Bréf, skjöl,
reikningar — allt þetta varð ég
að láta greina sundur á stöðinni.
f einni skúfunni rakst ég á vasa
dagbók. Innihaldið gat verið eft-
irtektarvert, en veitti bara eng-
ar upplýsingar. Þetta voru mest
fangamörk og sum þeirra
fannst mér ég kannast við, en
á öðrum áttaði ég mig alls ekki.
Síðasta innfærslan var T.T., sett
við 21. apríl.
.Bókin fór í vasa minn,-
-□
23
Saunders stóð og fyllti út i
dyrnar; hafði komið hljóðlaus-
um skrefum. Merkilegur maður,
Saunders. Stundum kom hann
eins og heil riddaraliðssveit, en
svo stundum eins og einhver
hefði smeygt honum niður um
gat á loftinu.
— Halló! sagði hann og stóð
dálítið á öndinni.
— Halló sjálfur. Er allt í lagi?
— Hún er að búa til kaffi, og
hún er afskaplega óróleg, vesl-
ingurinn.
— Er hún að búa til kaffi
handa okkur? spurði Bob, þar
sar sem hann var á kafi í kúlu-
pennunum.
— Ég veit nú ekki um þig,
— Hvort hann hefur falið sig í klæðaskápnum? Ne-e-ei.
sagði Saunders. Hún minntist
ekkert á þig.
— Saunders, sagði ég. — Ef
þú ert upplagður til þess gæt-
irðu farið gegn um þessa boka-
skápa.
— Að hverjú erum við að
leita?
— Þú veinar bara ef þú finn-
ur eitthvað ,sem þú skilur ekki
í.
Saunders leit á fyrstu bók-
ina, sem fyrir honum varð. —
Jæja, hér er strax nokkuð sagði
hann. — Þessi er eftir einhvern
skarf að nafni Oliver Lodge og
heitir: „Hversvegna ég trúi á
ódauðleika sálarinnar“.
— Það ætti að vera nokkuð
fyrir þig, sagði Bob.
— Ég er nú meira fyrir dauð-
legheitin, eins og er, snuggaði í
Saunders.
Við héldum áfram leitinni
vandlega og nákvæmlega og
smátt og smátt kom hitt og
þetta í ljós. Þarna var Luger-
skammbyssa með nógum skot-
færum til að skjóta okkur ieið
út úr Scotland Yard, og falin í
leynihólfi einu var hrúga af pen
ingum í fimmpundaseðlum. Við
töldum það ekki, en okkur leizt
þetta varla geta verið minna en
þúsund pund alls. Úr sömu
skúffu gróf ég upp meðala-
sprautu og nokkrar varanálar.
Saunders rakst á nokkra kassa
af þessum sérstöku vindlingum
hennar Yvonne, sem voru vand
lega faldir bakatil í vínskápn-
um. En stoltasta stundin hjá
Bob var þegar hann ætlaði að
ganga yfir hlébarðaskinn á gólf-
inu, en hrasaði og varð það á
að styðja sig við stóra mynd af
ungfrú Lavalle, en fann þá, að
Agætur og vel með farinn
þurrkari
Englich electric, eins árs, heppilegur fyrir eina eða
fleiri fjölskyldur að sameinast um, til sölu af sér-
stökum ástæðum. — Tækifærisverð.
Upplýsingar að Þórsgötu 12 (nýja húsið)
eftir kl. 5 síðdegis.
FRAMTÍÐARSTARF
Óskum að ráða mann til að annast tollskýrslugerð, verðútreikninga
og önnur störf viðkomandi innflutningi.
Æskilegt er að viðkomandi hafi Verzlunarskóla- eða hliðstæða mennt-
un. — Upplýsingar eru ekki gefnar í síma en umsóknareyðublöð
liggja frammi í skrifstofu vorri.
I
a
Islandi
A. Michelsen
Klapparstíg 25—27.
myndin var eitthvað einkenni-
lega krækt á vegginn og að
baki hennar kom í ljós snotur
peningaskápur, sem Saunders
var svo ekki lengi að brjóta
upp. Mér hafði aldrei hugsazt
að spyrja hann um, hvað hann
gerði í frístimdum sínum!
í skápnum voru fáeinar bæk-
ur, þrír litlir kassar, safn af
glerkúlum með einhverjum
vökva í og' önnur sprauta tiL
— Ja, hver skrattinn! sagði
Bob og fór að athuga eina bók-
ina. Ég gægðist yfir öxlina á
honum.
— Hvað er þetta? spurði
Saunders, um leið og ég gat los
að bókina úr klónum á 3ob.
— O, ’það er bara klámbók,
sagði ég.
Bob reyndi-aftur. — Við ætt-
um að fara gegn um þær. ef
þær skyldu geyma einnverjar
upplýsingar.
— Þú ert nú alltaf við það
heygarðshornið, sagði ég. Ég at-
huga þær betur seinna.
Hann gaf mér illilega augna-
gotu.
Kassarnir höfðu inni að halda
hvítt duft. Mennirnir tveir litu
á mig. Ég vissi, hvað ég átti að
gera .... allir gerðu það i
kvikmyndum . . . . ég vætti
fingurinn hátíðlega, dýfði hon-
um í duftið og rak í hann tung-
una. Ég setti upp mesta spek-
ingssvip, en meinti ekkert með
því. Ég vissi alls ekki, hvemig
kókaín átti að vera á bragðið.
— Þetta er Andrews Lifrasalt
sagði ég við þá. .
Heimsþekktar gæðavörur
úeliplasi
Gólfflísar
deliílex
Gólf- og veggflísar
oiastino
Vinyldúkur á kork
eða filt undirlagi
Gólfdúkur
yfir 100 litir
Leitið upplýsinga hjá
byggingavöruverz.lun yðar