Morgunblaðið - 15.01.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
’ Laugardagur 15. Janúar 1966
Langt yfir skammt
efftir Laurence Payne
Ég var nú hinumegin við
turninn og kirkjan milli mín
og árinnar. Myrkrið var eins og
orðið að persónu, lifandi veru,
óvini, sem var allsstaðar ná-
lægur, en hafi það verið óvinur
minn, var það líka óvinur Hert-
ers. Hann var jafnblindur og ég.
Hann hafði hætt á þetta skamm-
byssuskot, aðeins vegna þess,
að hann hélt, að ég væri þarna
inni í skugganum, og þóttist sjá
mig bera við birtuna. Ég þrýsti
bakinu upp að kirkjuveggnum
og beið. Væri hann þarna á
næstu grösum, mundi hann
hreifa sig fyrr eða seinna. Ég
hafði góðan tíma — ég þoldi að
bíða.
Ég var löngu búinn að týna
hattinum mínum og nú dimdi
rigningin- á beru höfðinu á mér,
og eftir hinn kveljandi hita af
eldinum, var það svalt og hress-
andi.
Spölkorn frá mér til hægri,
var eitthvað á hreifingu. Ég
færði mig varlega í áttina og
lét lófann strjúkast við ósléttan
steininn, en hin höndin var
kreppt um stóra vasaljósið. Frá
eina ljóskerinu við veginn kom
ofurlítil bifta gegn um gisna
limgerðið. Svo heyrði ég aftur
eitthvert þrusk og út undan
mér gat ég séð eitthvað á hreif-
ingu, en svo heldur ekki meira.
Ég lagðist á hnén og skreið
áfram á fjórum fótum. Eg sá
stóran legstein, sem hefði getað
verið gott skjól, og hnipraði
mig bak við hann. Ég beindi
vasaljósinu að skugganum, sem
ég þóttist hafa séð. Geislinn
skar gegn um myrkrið. Rodney
Herter reis upp, með byssu í
hendi og tvær kúlur flöttust út
á steininum, sem hlífði mér.
— Hættið þér þessu, Herter!
kallaði ég. Ef þér skjótið einu
sinni enn, eruð þér dauðans
matur!
Sem svar við þessu, sneri
hann sér við og þaut niður
eftir stígnum þar sem voru bér
tré og legsteinar til beggja
handa og þykkt lag af renn-
blautu laufi á jörðinni. Ég yfir-
gaf felustað minn og þaut á
eftir honum og reyndi að halda
geislanum frá vasaljósinu mínu
þannig, að ég misti ekki af hon-
um. Hann þaut til vinstri og
skreið í skjól bak við stóran
steinkross. Ég fór að dæmi hans,
slökkti ljósið og faldi mig bak
við tré. Svona hefði þetta get-
að gengið alla nóttina. Ég tók
blístruna mína og blístraði
tvisvar.
— Farið þér varlega, fulltrúi,
heyrði ég greinilega rödd Hert-
ers segja, — þér þurfið ekki
nema eina kúlu í viðbót. Rödd-
in var svo óhugnanleg, að það
fór um mig. ____________
— Verið þér ekki svona bölv-
aður asni! hvæsti ég á móti. —
f>ér hafið engan möguleika til
undankomu. Gefizt þér bara
upp!
Handan við kirkjuna heyrðist
glymurinn af slökkviliðsvagni.
Ég fór að velta því fyrir mér,
hvort nokkur hefði heyrt þegar
ég blístraði. Ég var ekkert hrif-
inn af ástandinu, eins og það
var, því að þetta var einmitt
ástandið, sem ég hafði áður
gert mér í hugarlund — að
eiga að fást við Rodney Herter
í dimmri hliðargötu! Einhvem-
veginn varð ég að ginna hann til
að hleypa af þessu síðasta skoti
sínu, og þá yrði aðeins einn á
móti einum. Hefði ekki þessi
byssa verið, hefði ég verið alveg
til í að ráðast að honum, og eiga
það á hættu, að hann kastaði
legsteini í hausinn á mér.
Ég þaut yfir stíginn og í skjól
bak við annan stein.
— Varlega, fulltrúi. Ef þér
gerið þetta aftur, eruð þér
73
dauðans matur.
Nú heyrðist eitthvert þrusk og
hann datt bölvandi til jarðar,
því að nú hafði hann rekið sig
á stein. Svo varð aftur þögn. Ég
vonáði innilega, að hann hefði
lapparbrotið sig. Ég var einhvern
veginn orðinn svo öfugsnúinn,
að ég var farinn að hafa gaman
af þessu — það var að minnsta
kosti skárra en horfa á sjón-
varp.
1 sama bili glampaði vasaljós
bak við kirkjuna og velþekkt
rödd kallaði: Ertu þarna?
Slökktu þetta ljós, Saunders,
öskraði ég eins hátt og ég gat.
— Hann er með byssu!
Ljósið slokknaði samstundis.
Við . Herter sátum báðir og
störðum blindum augum, hvor
í áttina að öðrum. Ósegjanlegur
fögnuður greip mig, er ég var
orðinn þess var, að einhver
hafði fundið, hvar ég var niður
kominn, og ef heppnin yrði með,
myndi Saunders koma aftur
með allt lögregluliðið með sér.
Sjálfur er ég engin hetja og hef
aldrei verið.
f>á hreifði Herter sig snögg-
lega. Nú gat ég séð hann sæmi-
lega vel, þegar hann kom út úr
svarta skugganum af kirkjunni.
Ég var kominn til hans og var
nú fótfrár eins og gamall Indí-
ánanjósnari — og aftur tókum
við okkur stöðu bak við ein-
hvern legstein einhvers framlið-
ins borgara.
Nú heyrði ég ráma rödd að
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Vesturgata, 44-68 Túngata
Laufásvegur Þingholtsstr.
frá 58-79 Eskihlíð frá
Aðalstræti 14—35
Kerrur undir blöðin fylgja hverfunum
SÍMI 22-4-80
baki mér: — Ertu þarna?
JÞetta var Saunders.
— Já, það, sem eftir er af
mér, tautaði ég. — Er nokkur
með þér?
— Nei. Mig grunaði, að þú
ættir í vandræðum.
Það urraði í mér. — Þú kannt
að taka hóflega til orða.
Nú varð þögn, en svo sagði
Saunders alvarlegur: — Ég get
ekki séð þig. Hvar ertu? Og
svo sá ég stóra skrokkinn á
honum nálgast mig.
— Farðu ekki lengra, því að
þá stígurðu ofan á mig, sagði
ég. Og láttu fara sem minnst
fyrir þér, því að hann á eitt
skot eftir enn.
Hann settist við hliðina á
mér, rétt eins og hann hefði
rekizt inn upp á einn tebolla.
— Hvernig líður þér? spurði
ég og reyndi að greina andlitið
á honurn. Meiddirðu þig á *þess-
um lampa?
— O, bara tveir smáskurðir
og ein tönn, en annars er allt í
lagi.
— Hvernig gengur þeim?
— Þeir erú búnir að ná í alla
nema Herter.
— Og ég hef náð í hann, bætti
ég við hvasst. Heyrðu mig. Við
verðum að fá þessa einu kúlu
út úr -honum. Hefurðu vasaljós?
Ég benti á blettinn, þar sem
Herter hafði síðast leitað skjóls.
Feldu þig vanrdlega bak við
iþennan stein. Bíddu svo andar-
tak og miðaðu síðan ljósinu á
hann, en vertu í skjóli, eftir
því, sem þú getur, annars færðu
þetta síðasta skot í þig.
---- Farðu varlega, hann get-
ur haft fleiri skot á sér.
— Við verðum að eiga undir
því. Hann þarf þó alltaf tíma
til að hlaða aftur. Ertu til?
— Allt í lagi.
— Gott. Teldu hægt upp að
tíu og skelltu svó ljósinu á hann.
Ég skildi hann eftir þarna bak
við steininn og skreið sjálfur
burt á fjórum fótum, út í
myrkrið. Til þess að leiða hug-
ann frá því sem koma vildi, fór
ég sjálfur að telja. Ég var kom-
inn upp í átta, þegar ljósið frá
Saunders blossaði upp, og ég
sá Herter, sem lá ekki fimm
skref frá mér. Um leið og hann
lyfti byssunni til að skjóta, kast-
aði ég vasaljósinu mínu framan
í hann og þaut svo sjálfur á
eftir því. Það lenti svo fast í
andlitinu á honum að hann reik-
aði eftir höggið, og ég réðst að
honum í samia bili. Það var eins
og byssan spryngi framan í mig
— að minnsta kosti fann ég
greinilega hitann af skotinu, og
kúlan þaut fram hjá eyranu á
mér eins og þota.
Á næsta andartaki vorum við í
einni áflogabendu, og Herter
brauzt um eins sterklega og ég
hafði alltaf vitað, að hann
mundi gera. . Ég fékk þræls-
legt högg undir vinstra eyrað,
svo að ég hneig beint í fangið
á Saunders, sem kom í sama
bili, til að táka þátt í bardag-
anum.
Vasaljósið hans kom þjótandi
gegn um loftið og skall í einum
legsteininum.
Ég sótbölvaði um leið og ég
náði jafnvæginu aftur, og þaut
svo á eftir Herter, sem var að
flýta sér burt, en öskraði til
Saunders arð ná í alla, sem hann
gæti. Ekkert hefði getað feng-
ið mig til að hætta við Herter.
Ég sá hann greinilega á undan
mér, þar sem hann hrasaði,
rann og stikaði áfram, eins og
í skuggmynd. Ég hljóp eftir því,
sem ég gat, á eftir honum, yfir
leiði og moldarhrúgur, rak mig
á steina, sem stóðu í vegi mín-
um, en runnar og þyrnar rifu í
andlit og hendur á mér — og
enn náði ég ekki í hann.
Til vinstri við mig og á eftir
mér, skynjaði ég fótatak margra
manna, sem komu eftir malar-
stígnum. Ég sá skuggann af
sjálfum mér, þegar mennirnir
voru að reyna að finna mig með
vasaljósunum sínum. Og svo sá
ég Herter greinilega framundan
mér, þar sem hann hljóp að há-
um steinvegg. En í sama bili sá
hann sjálfur vegginn og skellti
sér til hægri. En veggurinn hélt
áfram, hár of óyfirstíganlegur
eins og fangelsismúr. Geislarnir
Hættu þessari vitleysu, Jón, og leyfðu unglingunum að finna
sjálfum út, hvaða tilfinning ar þau bera til hvors annars
frá vasaljósinu voru nú orðnir
nokkuð stöðugir á Herter, þótt
hann hlypi allt hvað af tók.
Fyrst nú vissi hann, að enda-
lokin nálguðust. Þó var honum
enn ekki öllum lokið. Haan
sneri sér við og nú skinu ljósin
beint í rennvott andlitið, ör-
væntingarfullu augun og ber-
aðar tennurnar.
— Gefizt þér upp, Herter!
æpti ég til hans.
Nú var eins og allt stöðvað-
ist. í eina sekúndu stóð hann
þarna. Brjóstið gekk upp og
niður og armarnir héngu mátt-
lausir .
En svo sneri hann sér við aftur.
með ótrúlegri fimi og reyndi af
öllum kröftum að klifra upp á
múrinn. Ég sá hættuna hálfu
augnabliki á undan honum. Ég
öskraði til bans, én um seinan.
Eitt hræðilegt andartak hékk
hann þarna, öskrandi af kvöl-
um, þegar glerbrotin, sem voru
uppi á múrnum sukku í hendur
hans og úlniði, skáru sundur
slagæðina. Það var rétt eins og
einhver hefði opnað heila flóð-
gátt af blóði, það spýttist yfir
hann og framan í hann, eins og
það ætlaði að kæfa hann. Ég
held, að ég hafi aldrei á ævinni
verið jafn snar í snúningunum
og í þetta sinn. Ég þaut að, greip
báðum handleggjum um fæt-
urna á honum, studdi hendi við
mjóhryggnum á honum og ýtti
upp af öllum kröftum. Ég býst
ekki við að ég gleymi nokkurn-
tíma hljóðinu, sem hann gaf
frá sér um leið og hann sleppti
takinu og datt aftur yfir öxlina
á mér — og margar reiðobúnar
hendur gripu hann. Ég fann
heitt blóðið streyma framan í
mig, og ég féll áfram, upp að
veggnum og hafði óstjórnlega
löngun til að kasta upp.
Ég þrýsti andlitinu að kalda
vota steininum og skalf eins og
hrísla. Sterkur armur var lagður
hægt um axlirnar á mér.
— Það er allt í lagi, sagði
Saunders, — þessu er nú öllu
lokið.
Hann tók mig undir arminn
og teymdi mig burt frá þessum
andstyggilega múr. Við slöguð-
um út úr kirkjugarðinum.
.. . __ <
Tuttugu mínútum síðar sátum
við allir þrír, sáraumir í öllum
limum og svíðandi undir hinum
allstaðar nálæga joðáburði, í
einhverri lögreglustöð yfir helj-
arstórum bollum af kolsvörtu te
með konjaki út í — þetta var
andstyggilegt brugg, sem ein-
hver mannvinur hafði neytt
ofan í okkur, þrátt fyrir öll
mótmæli.
Ef við höfum verið taldir vera
rosalegir útlits eftir næturferð
okkar til Gravesend, þá var
það að minnsta kosti ekki mikið
borið saman við útlit okkar nú.
Eftir hinu fáránlega útliti félaga
minna tveggja að dæma hefðum
við getað verið nýbúnir að
höggva okkur veg gegn um gufu
heitan fenjaskóginn í belgiska
Kongó. Fötin okkar voru rifin
og brennd og gegndrepa, and-
litin og hendurnar alsettar
fleiðrum og marblettum — eink-
I um var Saunders ferleg sjón,
vesalings gamla andlitið á hon-
um marið og brennt eftir þenn-
an andstyggilega lampa, sem
kastað hafði verið framan I
hann á fjögurra feta færi, hann
hafði misst eina tönn og var-
irnar voru bólgnar og sprungn-
ar, og hann verkjaði fjandalega
í þær, í hvert sinn, sem hann
bar teið með konjakinu í upp
að þeim, og svo var hann með
glóðarauga, sem mundi verða
lokað næstu tvo dagana. Jim
virtist hafa misst allt hárið, en
eldur hafði komizt í það á einu
stigi málsins og svo var hann
með heljarmikinn heftiplástur á
kinninni. Kúlan, sem Herter
hafði skotið að honum á ör-
stuttu færi, hafði aðeins snert
lærið á honum. Hvað sjálfan
mig snerti, þá var svo guði fyrir
að þakka, að ég gat ekki séð
sjálfan mig, en hinu tók ég eftir,
að félagar mínir forðuðust að
horfa á mig, sem neinu næmi,
og með tilliti tinl þess, að efri
helmingurinn af mér van ataður
blóði Herters, þá var það þeim
láandi.
— Ég þarf að fá mér frí, sagði
Jim með mikilli áherzlu og
alveg upp úr þurru. — Ég þarf
að fara suður á Miðjarðarhafs-
strönd og liggja þar í sandinum
við hliðina á einhverri laglegri...
Enginn svaraði þessu neinu, þó
að við tækjum ef til vill undir
þetta í huga okkar. — . , . en ég
'býst varla við ,að úr þessu geti
orðið, lauk hann máli sínu,- dauf-
lega.
Eg var að súpa á bollanum
mínum og kipptist við í hvert
sinn sem eldsterkur vökvinn
brenndi sig niður um kverk-
arnar á mér. Ég fann með
sjálfum mér, að aldrei mundi ég
geta gleymt þeirri hroðalegu
sjón þegar Herter var kross-
festur á múrnum og öskraði af
öllum mætti. Að vísu loðir lög-
reglulærdómurinn lengi við
mann, en aldrei hafði ég vitað
fyrr en í kvöld, hve langt niður
minn gæti komizt, því að með-
aumkunin með manngreyinu var
næstum meira en ég gæti þolað.
Ég var að verða ofgamall í
svona vinnu — og bezt að kann-
ast við það.
Ég fór að velta fyrir mér,
hvernig yfirmaðurinn minn
hefði snúizt við þessu — hann
var eldri en ég en harðari af
sér. Ég hafði haft samband við
hann og enda þótt hann hefði
sagt mér frá áhlaupinu á'Háseta
klúbbinn, veittist mér erfitt að
muna nokkur smáatriði af sög-
unni, en það var eitthvað um
spilasali og fjárhættuspil Að
minnsta kosti höfðu þeir lokað
kránni og tekið fasta alla, sem
þeir náðu í, þar með talinn
Jordan Barker, sem hafði verið
nógu vitlaus til að fara þangað
og fá sér eitt glas, í mesta mein-
leysi.
Að öllu samanlögðu, þá vorum
við búnir að taka fasta alla,
væru eitthvað við þetta riðnir
og nú var ekki annað eftir en
að spyrja þá spjörunum úr í
rólegheitum og reyna að fá ein-
hverja heildarmynd af málinu
öllu.