Morgunblaðið - 21.01.1966, Blaðsíða 20

20
MORGU NBLAÐIÐ
Fostudagur 21. janúar 1969
Observer:
Vietcong ber m annát á Bandaríkjamenn
eftir Guy Searls
STJÓRNIN í Norður-Vietnam
hefur nú gert sér það ljóst, að
kommúníska hugsjónin ein næg
ir ekki til að blása kjarki í her-
menn hennar í styrjöldinni gegn
Suður-Víetnam. Þess vegna hef
ur hún gripið til þess ráðs, að
fylla þá alls konar áróðurssög-
um, sem dreift er frá Hanoi.
Þessar sögur eru svo ótrúlegar,
að enginn venjulegur maður
myndi trúa þeim, en bændaher-
mennirnir, sem þeim er beint
tfl, dæma það sem þeim er sagt
eftir eigin hyggjuviti. Þannig
lýsti mánaðarritið „Vietnam“
því yfir, að bandarískir her-
menn hefðu gert kviðristu á
fimm þúsund Víetnambúum, og
slitið úr þeim lifrina. Önnur
blöð í Norður-Víetnam ,lýsa á
Ihroðalegan hátt hvernig Amerí-
kanar og fylgifiskar þeirra slíta
lifrina úr saklausum þorpsbú-
um, sem þeir hafa tekið til
fanga, og borða þær á staðnum.
Þessar yfirgengilegu falsfrá-
sagnir ganga algerlega fram af
hinum vestrænu blaðalesend-
um, en bóndinn í N-Víetnam,
sem trúir flökkusögum Austur-
landa, lítur öðrum augum á
málið. Samkvæmt kínverskri
goðafræði, sem Víetnambúar til
einkuðu sér fyrir mörgum öld-
um, gefur lifraát þeim krafta,
hugrekki og hreysti. Liframorð
hafa verið uppistaðan í mörg-
um austUrlenzkum hryllings-
sögum.
Kommúnistarnir í Víetnam
segja að miðstöð mannætnanna
sé í þorpinu Binh Hung á Cam-
auskaganum í syðsta hluta S-
Víetnam. Þetta þorp, sem er til-
tölulega nýlegt, var stofnað af
Kínverjanum Nguyen Lac Hoa,
sem er kaþólskur prestur, en
hann flúði með söfnuð sinn frá
S-Kína, er kommúnistar tóku
völdin þar í landi.
Hinn harðgerði söfnuður föð-
ur Hoa varð fljótlega að skot-
marki Víetcongmanna. íbúar
Binh Hung segja að fyrsti verkn
aður Víetcong hafi verið að
ræna 12 ára gömlum dreng frá
þorpinu, og hengja siðan lim-
lestan líkama hans í þorpshlið-
inu.
Kommúnistar segja hins veg-
ar söguna á annan hátt, en þeir
segja að þorpið sé glæpamanna-
hreiður.
Nú skulum við taka smákafla
úr eigin þýðingu kommúnista á
bókinni „Bréf frá Suður-Víet-
nam“, sem gefin er út í Hanoi:
„Áður en glæpamennirnir í
Binh Hung fara til kirkju borða
sumir þeirra steikta mannslif-
ur. Aðrir gefa sér hins vegar
tíma til að hella sjóðandi vatni
yfir fórnarlömb sín, áður en
þeir ganga til skrifta, svo að
þau séu meyr þegar þeir koma
aftur frá kirkju, og geti því
strax farið að undirbúa máltíð-
ina með kjötbitum af fórnar-
lömbunum". Bókin ásakar föð-
ur Hoa um að ræna stúlkum frá
nærliggjandi þorpum, sem síð-
an þjóni fylgjendum hans sem
vændiskonur, en hann hirði
gjaldið.
Bókin heldur síðan áfram:
„Manni rennur til rifja að lesa
söguna um Binh Hung, og mað-
ur fyllist hryllingi yfir þeirri
staðreynd, að þessar mannætur
skuli vera mannlegar vérur.
Mannát er nú komið á það stig
hjá þeim, að þeir snæða manna-
kjöt með beztu lyst, og hafa
júafnvel búið til ýmis konar
mataruppskriftir, og eru vin-
sælustu réttirnir eyru og hend-
ur. Þeir hafa einnig gengið svo
langt, að myrða hvern annan í
rifrildi út af einni þvagblöðru,
því þær er hægt að selja á 1000
pjöstrur í Saigon“.
„Bréf frá S-Víetnam“ er met-
sölubók í Hanoi. í formála síð-
ustu útgáfunnar segir, að fyrsta
útgáfan hafi selzt í fimmtíu
sinnum stærra upplagi en meðal
tímarit í N-Víetnam. Bókin hef-
ur verið þýdd á nokkur tungu-
mál, og hafa Kínverjar t.d.
prentað milljón eintök. Þá hafa
einnig hlutar úr bókinni verið
settir á svið sem leikrit í Pek-
ing.
Bókin er uppfull af sögum
um vanfærar konur, sem eru
svívirtar og myrtar, um for-
eldra, sem eru neyddir til að
horfa á er börn þeirra eru pínd
og kvalin og um börn, sem
brennd eru lifandi. í öllum þess
um tilfellum er bandarískum
árásarmönnum eða fylgismönn-
um þeirra í S-Víetnam kennt
um.
í dagblöðum og fréttastofum
í Hanoi eru hryllingssögur dag-
legur viðburður. Þar má lesa
frásagnir af nauðgunum, í-
kveikjum, ránum, skemmdar-
verkum og morðum. Notkun
táragass og eiturefna er ýkt svo
stórkostlega, að lesendur halda
að þúsundir manna séu drepnir
eða lemstraðir í eiturefnahern-
aði.
En Hanoi dreifir einnig ann-
ars konar áróðri til að auka hug
rekki manna sinna. Þeir segja
Sumamómskeið
. fyrir
enskukennuru
SUMARNÁMSKEIÐ fyrir ensku
kennara verður haldið að Lutlher
College, Decorah, Iowa í Banda-
ríkjunum daganna 27. júní til
29. júM í sumar. Námsikeið þetta
er á vegum Luther Oollege og
American Scandinavian Fond-
ation og er ætlað ensikuikennur-
um frá öllum Norðurlöndum.
Umsóknareyðublöð fást hjá ís-
lenzk-ameríska félaginu, Austur-
stræti 17 (4. hæð) þriðjudaga og
fimimtudaga kl. 5,30—6,30 og eru
m.a.: „Herir fólksins" geta sigr-
að jafnvel bezt útbúnu hersveit-
ir óvinanna. Bandaríkjamenn
eru sterkir út á við, en inn-
byrðis veikir og skemmdarverk
hafa skelft þá og dregið kjark
úr þeim, og bandaríska þjóðin
er á móti styrjöldinni, og her-
menn hennar vilja ekki berj-
ast“
Kommúnismi sem slíkur er
aftur á móti sjaldan nefndur í
styrjaldaráróðri Víetcong.
(Observer. Öll réttindi
áskilin)
þar veittar allai nánari upplýs-
ingar um námskeiðið og tilhögun
þess. Umsóknir skulu hafa borizt
fyrir 1. febrúar.
Einur Benedihts-
son og sknld-
sknpur hnns
TfMARITIÐ Helgafell, 4. hefti
1965, er nýkomið út og birtist
þar útvarpserindi um Einar
Benedikitsson og akáldskap hans,
er Steingrímur J. Þorsteinsson,
prófessor flutti vegna aldaraf-
mælis skáldsins 30. október 1964.
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
hafa runnið á lybtina af
nýju kjöti,“ hugsaði ég
með mér. „Ef mér skjátl-
ast ekki, þá er eitthvað að
læðast um þarna í trján-
um.“
„Varla hafði 6g sleppt
orðinu, þegar ég kom
auga á viillikött, er klifr-
að hafði út á trjágrein,
sem lá þvert yfir stíginn.
Hann virtist tiibúinn til
stökks. Villikettir eru
ekki mjög stórir, ekki
miklu stærri en venjuleg-
ur húsköttur. En það get
ég sagt ykkur að gximm-
ara kvikindi hefur ekki
verið skapað á guðs
grænni jörð! Með klón-
um á afturlöppunum,
sem eru beittar eins og
rakhnífur, getur hann
flegið mann inn að beini
á hálfu öðru andartaki.“
„Jæja þá, herrar minir.
þetta var svo sem nógu
bölvað, en samt átti nú
ennþá eftir að kárna gam
anið. Um leið og ég sá
villiköttinn, heyrði ég
eitthvað rymja aftan við
mig. Ég leit til hliðar og
sá þá hinum megin við
götuna það stærsta og
svartasta bjamdýr, sem
ég hefi nokkru sinm aug
um litið.“
„Björninn reis upp á
afturlappirnar með ginið
galopið og ætlaði að
stökkva á mig. En hinum
megin frá kom villikött-
urinn þjótandi í kröftugu
stökki. Ég beygði mig eld
snöggt niður. Múldýrið
hljóp eins hratt og það
komst. Bæði viIUdýrin
misstu af mér og ég hafði
nú allan hugann við að
komast áfram o& forða
mér.“
„En ekki hafði ég langt
farið þegar ég heyrði
feiknarlegt klór og krafs
á bak við mig. Mér varð
litið við, og þið ráðið
hvort þið trúið því, en
villikötturinn hafði þá
stungist beint niður í op-
ið ginið á birninum. Þar
sat hann fastur og bæði
dýrin veltust um í bar-
daga upp á líf og dauða.
Björninn náði ekki and-
anum og villikötturinn
var að kafna.“
„Endirinn varð sá að
ég kom heim með kjötið
í nautasteikina, vil'likött
og tvö hundruð punda
þungt bajrndýr á bakinu
á múldýrinu mínu. Kerla
mín bjó mér til skinn-
húfu úr kattarskinninu.
Og við fengum skinnfeld,
nægilega stóran í rúm-
ábreiðu úr bjarnarskinn-
inu. Kjötið, sem ég kom
með heim, var nóg til að
halda veizlu fyrir eitt
hundrað og fimmtíu
manns. Ég tók það til
bragðs, að ég kveikti í
kolabyngnum heima hjá
mér og steikti bjarnar-
skrokkinn yfir eldinum.
Síðan bauð ég öllum, sem
heima áttu í sveitinni að
koma og hjálpa mér að
éta bjarndýrið upp. Það
gerðu þeir og þess vegna
verðið þið að afsaka, að
ekkert er eftir lianda
ykkur.“
Sam gamli Higgins
barði öskuna úr pípunni
sinni og leit á áheyrendur
sína einn af öðrum. Ekki
sást honum stökkva bros,
en það var kankvís
glampi í augunum. Já,
þeir eru ekki margir sem
segja skemmtilegri lyga-
sögur, en hann Sam
gamli Higgins.
„Og þess vegna
lyktar minkurinn“
hvenær sem ráðist er á
minkinn eða hann kemst
í æst skap leggur frá
honum daun eins og af
brenndu holdi.
En minkurinn lærði
MINNKURINN er þjóf-
gefinn í xneira lagi. Hann
er svo hnuplsamur, að
dýrin urðu að boða til
ráðstefnu til að þinga um
mál hans. Refsing hans
var ákveðin: Það átti að
brenna hann. Því var
etórt bál kveifct, minkur-
inn gómaður og honum
hent á eldinn.
Eldtungumar læstu sig
um minkinn og komin
var mikil sviðalykt. Þá
fóm dýrin að hugsa með
BÓr, að, þetta væri nú
orðin nægileg refsing
fyrir þjófinn og hann
hlyti að bæta ráð sitt hér
eftir. Og þau drógu harun
út úr eldinum.
Minkurinn var þá orð-
inn svo brunninn, að
hann var kolsvartur og
hefur verið það síðan. Og
ekfcert af þessu — hann
er enn samí þjófurinn og
áður.
Bryndís Víglundsdóttir
þýddi og endursagði.