Morgunblaðið - 21.01.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUN**AOIÐ
Fðstudagur *1. Janúar 19S8
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Þetta er hönd guðs, full-
trúi.
— Röddin átti erfitt með að
komast út milli afmyndaðra var-
anna, og var þurr og irnálm-
kennd. Ég kinkaði "kolli vand-
ræðalega ræskti mig og reyndi
að svara þessu einhverju.
— Nú getur enginn náð í mig
framar .... heldur ekki þér,
fulltrúi.
Ég leit niður og tók að stara
á borðann á hattinum minum.
Hversvegna?
— Hversvegna. Þetta eina orð
hivarf út í þetta mi'kla tómarúm
þagnarinnar. „Hún var þegar
diáin .....“ Ég flýtti mér að
leggja eyrað við ........... „sál
hennar og andi var þegar dautt
.... Guð fyrirgefi mér að hafa
nokfcurntíma komið henni í
heiminn ......“
Úti í ganginum heyrðist í vagni
hlöðnum glamrandi borðbúnaði.
Og þó tók hún að vitna í bibl-
íuna og ljótu æðarnar á hálsin-
um á henni tútnuðu út þegar hún
píndi orðin milli samanbitinna
tannanna: „....... og ef hægri
hönd þín hneykslar þig, þá högg
hana atf þvi þér er betra að missa
einn lim en að stikna allur í vítis
bálinu .......“ Þetta var rétt
eins og að hlusta á dauðadóm
ytfir villutrúarmanni, hjá Rann-
sóknarréttinum. — Ég iðrast
ekki, sagði hún, — jafnvel
framimi fyrir sjálfum guði, iðr-
ast ég ekki. Hver var betur til
þess fallin að taka líf hennar en
sú, sem hafði gefið henni það?
Eins og ósjálfrátt gekk ég
kring um rúmið og augu hennar
eltu- mig en önnur hreyfing var
ekki þarna inni. Ég starði niður
á hana.
— Og þér hafið prófað sál yð-
ar og þvegið hendur yðar af allri
ábyrgð, eigið þér við það?
— Ég ber enga ábyrgð.
Ég hólt áfram að hionfa á hana
þegjandi. Ég fór að hugsa um
sjúkrasöguna hennar, sem ég
hatfði fengið að lesa í biðstof-
unni, um geðveika og flogaveika
konu, sem hafði endað með því
að fá slag og var nú algjörlega
magniaus manruvera .... sú,
sem nú lá þama fyrir augum
mínurn.
□---*------------------—□
78
□-------------------------□
— Frú Twist sagði ég hóglega,
— kannski vilduð þér segja okk-
ur nákvæmlega frá því, sem
gerðist heima hjá yður þetta
fimmtudagskvöld. Við megum
ekki vera hér nema örstutta
stund.
Hún lokaði augunum og það
leið löng stund áður en hún tal-
aði atftur, svo að ég var farinn
að halda, að hún væri sofnuð. Og
þegar hún loks talaði, var það
svo þvoglulegt, að ég varð að
lúta alveg niður að henni, til
þess að greina, hvað hún sagði.
— Hún var að hlæja þegar ég
drap hana .... hló beint framan
í mig og kallaði mig ýmsum ljót-
SEINIDISVEIIMIM óskast
á ritstjórnarskrifstofur okkar.
Vinnutími kl. 1—6 e.h.
Unglingstelpa
óskast til sendiferða.
Vinnutími frá kl. 9—12 f.h.
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Laugarnesveg
frá 34-85
Aðalstræti
Vesturgata, 44-68 Tún9ata
Laufásvegur
frá 58-79
Þingholtsstr.
Kleppsvegur, 8-38
Kerrur undir blöðin fylgja hverfunum
SÍMI 22-4-80
um nöfnum .... hana móður
sína!
— Og bvað skeði?
— Ég sagði henni, að hún væri
spillt og vond og etf nokkurt rétt
læti væri til hjá guði, myndi
hann slá hana til jarðar... ég
sagði, að heldur skyldi hún
deyja en halda áfram að lifa eins
og hún gerði — .... ég sagðist
óska, að ég hefði hugrekki til
að bana henni sjálf ....
— En hvernig gekk það til?
Augun voru enn lokuð og það
var ekkert dramatiskt við orð
hennar, þau voru köld og sner-
ust eingöngu um efnið — hún
var að rifja þetta upp aftur fyr-
ir sér, en án allrar ástríðu.
— Hún var að sprauta þessum
andstyggðar óþverra inn í hand-
legginn á sér. Ég hafði réynt að
fá hana til að hætta við þetta
.... og það var ekki af því að
mér væri ekki sama, hvernig hún
færi með sjálfa sig — það var
hitt fólkið .... unga fó'ikið, sem
vissi ekki hvað hún var að venja
það k .... Hún átti hvorki sam-
vizku né meðaumkun til, en ég
gat aldrei haft mig í það að kæra
hana fyrir lögreglunni .... Hún
'hafði byssu .... hún fleygði
henni á rúmið, og öskraði í mig
að ég skyldi nota hana —
Dreptu mig! sagði hún. — Dofðu
mér að sjá, hvernig móðir drep-
ur dóttur sína. Ég tók upp byss-
una og ætlaði bara að taka hana
frá henni, en hún hélt enn áfram
að mana mig til að nota hana.
Hún sagði, að allt, sem hún væri,
ætti hún mér að þakka, ég bæri
ébyrgðina á ‘hverri hennar at-
höfn, og etf ég dræpi hana væri
ég uim leið að drejaa sjálfa mig,
og það væri einasta góðverkið,
sem ég hefði nokkurntíma gert
henni .... Ég man nú ebki etftir,
að ég tæki í gikkinn, ég man
bara að hún hætti að hlæja ....
og lá dauð á gólfinu. Og ég varð
fegin, því að þarna hafði ég los-
að heiminn við nokkuð, sem var
verulega vont ....
Augun voru nú opin og störðu
fast á mig. — „Og ef hægri hönd
þín hneykslar þig, þá höggðu
hana af og fleygðu henni frá
þér .... “. Ég var reiðubúin að
jóta aLLt. Ég fór niður og í sím-
ann .... en þá fékk ég eitthvert
kast — og hálfleið yfir mig ....
og þegar ég rankaði við aftur,
gat ég ekki trúað því að þetta
hetfði skeð .... og ég fór aítur
inn í herbergið . ... Nú læddist
í fyrsta sinn einhver aðkenning
af viðkvæmni inn í röddina.
— Þarna hafði einhver annar
verið á ferðinni. Líkið hafði ver-
ið fært til. Ég varð svo hrædd
.... það var það, sem kom mér
til að þegja .... ef einhver ann-
ar hafði verið þarna, gat ’hann
alveg eins vel hafa drepið hana.
Ég brenndi eiturlytfjunum og
faldi sprautuna í meðalaskápn-
um. En ég var hrædd við byss-
una. Ég þurrkaði fingraförin mín
af henni og faldi hana líka og
ætlaði að losa mig við hana
seinna, en þá var hún farin ....
— Og þér munduð hafa lofað
einhverjum öðrum að taka af-
leiðingunum? sagði ég rólega.
— Nú var geðshræringin horf-
in úr stirðnuðu andlitinu.
— Nei .... tveim dögum
seinna fókk ég slag .... það var
dómurinn. Ég vissi þá, hvað ég
átti að gera. Svo hef ég legið
hérna og velt því fyrir mér,-
hvernig ætti að gera það .... en
nú, þegar þér eruð kominn hing-
að, veit ég það .... nú er ég ekki
lengur hrædd .... að minnsta
kosti ekki við yður ....
Þarna var ekkert meira að
gera eða segja. Hún lokaði aug-
unum aftur, og það var alveg
eins og hún hetfði gleymt nær-
veru okkar.
Um leið og ég rétti úr mér,
opnuðust dyrnar.
— Tímanum er lokið, herrar
minir, sagði hjúkrunarkonan
lágt.
Við Saunders stóðum upp og
stikuðum út.
Tveim dögum seinna dó frú
Twist, og hefur sennilega verið
heppilegast fyrir alla hlutaðeig-
endur. Skjalaböggullinn, sem
I bar nafn Úrsúlu Twist var frá-
— Yndisleg? Hvernig veiztu að hún er yndisleg, þegar hún
hefur ekki sungið tón ennþá.
genginn og saknaði þess víst eng
inn.
Etf ég á að vera hreinskilinn,
þó var ég ekki laus við að vera
hálf kindarlegur út atf öllu mál-
inu. Þetta hafði verið 'étt eins
og að fara frá London til Parísar
með viðkomu í Kairo. En eng-
inn annar virtisit taka neitt til
þess arna. Og með sömu hrein-
skilninni verð ég að jóta, að mig
hafði aldrei gnmað, að frú Twist
befði myrt dóttur sína .... og
það út frá þeirri forsendu einni,
að hún var móðir bennar — en
það sýnir bezt, hvernig stundum
getur farið fyrir manni í mínu
startfi, etf hann lætur gamal-
dags tilfinningar ráða gjörðum
sínum.
Það var Lindy, sem hafði sóp-
að burt þessum rósrauðu blekk-
ingum mánum .... Lindy í hlut-
verki frú Macbeth, þegar hún
heyrði um morðið á hinum kon-
unglega gesti sínum og það gekk
fram af henni, að það hefði gerzt
„í oikkar eigin húsi!“, en þá sam-
stundis datt mér í hug svipuð
orð, sem frú Twist hafði sagt:
„myrt, undir mínu eigin þaki“.
En það var ekki fyrr en frú
Maobeth .var að fara með hlut-
verkið sitt í stórýktri meðtferð, að
ég fékk nokikra meiningu út úr
orðum frú Twist. En etftir það
kom allt heim og saman.
En í ljósi síðari viðburða og
sem yfirbót fyrir heimsku mína,
verð ég að játa að þessi heimska
bar ávöxt, sem ég hefði ekki
annars uppskorið. Hetfði ég haft
frú Twist grunaða frá upphafi
vega (g sett hana í fangelsi án
tafar, gætu Lamotte og Herter,
og Barkerbræðurnir að ógleymd
um Bruno Harrison, verið að
njóta frelsis síns, í staðinn fyrir
að vera gestir ríkisins. Hinsvegar
væri Yvonne og David Dane lík-
lega litfandi ....
Þess má geta, að ég fór um
kvöldið á skólaleikinn hennar
Lindu og svatf vært þessa tvo
klukkuitíma, sem hann stóð yfir.
Samt var ég að vakna sem
snöggvast, öðru hverju og fannst
hann ekki sem verstur. En hana
var heldur ekki góður. Brjósta-
mikil stúlka með hræðilegt parr-
uk og bassarödd lék Mact.th
með miklum ágætum, svo að allt
hvartf í skuggann fyrir otfsanum
i henni. Ég er hræddur um, að
Lindy vesalingurinn hatfi ekki
hatft roð við henni því að i.ún
var bérsýnilega þeirri stundu
fegnust er hún gat farið út atf
sviðinu. Að öðru leyti vil ég
segja þetta um leiklistina hjá
Lindy: Ef hún ætlar að leggja
hana fyrir sig í atvinnuskyni, •
verður hún óreiðanlega hordauð.
En mér þykir jafnvænt um hana
fyrir því. Etf til vill snýst henni
hugur, áður en það er um sein-
an, og hún snýr sér að hunda-
rækt, einhversstaðar úti í sveit,
en hæfileikar hennar í þá átt
hafa komið greinilega fram í
sambandi við Snooky.
Enginn virtist gera neitt til-
kall til hundsins, enda átti David
Dane enga vini eða skyldmenni
— svo að ég fékk löglegt eignar-
hald á honum. Og nú er hann
orðinn fullgildur félagi í hunda-
klúbbnum.
Hvað snertir blessaðan kaJl-
inn hann Saunders, þá ættu þeir
að hækka hann í tign, en fásit
bara ekki til þess.
Etf þeir gerðu það, heiti ég
ekiki það, sem ég heiti.
SÖGULOK.
Gæruúlpur
Gæruskinnsúlpurnar
eru beztu skjólflík-
urnar. Framleiddar
úr þykku poplínefni
og fóðraðar með sút-
aðri gæru.
Allar stærðir
fyrirliggjandi.
Einnig ytra birgði.
Verð kr. 1298.00.
Berið saman verðið.
Miklatorgi — Lækjargötu 4.