Morgunblaðið - 14.04.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐID
Timmtudagur 14. april 1966
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
— Ekki skil ég hvers vegna Michelangelo var svona lengi |
að skreyta Sixtínsku kapelluna?
— Hvert nú? kallaði hann upp
yíir hávaðann í vélinni. Þá allt
í einu mundi ég etfir þvi, sem
Roohel hafði sagt. 1 Islington.
Hvað sagði hann nú? — Kyle.
En hér er ekkert Kyle í þessa
átt, hugsaði ég. I>að kynni að
vera Kyle í Lochalsh?
Við runnum illilega á hálk-
unni, en ókum síðan yfir stein-
ferú og svo að öðru vatni. Þegar
við snerum inn á brautina að
vatnsbakkanum, æptum við bæði
upp. 1 fjarska sáum við rétt sem
snöggvast stóra bílinn, sem svo
hvarf á samri stundu. Við sáum
hann aftur rétt í svip, þegar við
fórum yfir Kaledoniuskurðinn
og ókum upp í Hálöndin á níu-
tíu, Við vorum sem óðast að
draga fram á Daimlerinn. Rétt
áður en við komum til Inver-
garry, beygði svarti bíllinn til
vinstri og út af aðatbrautinni.
Rod stöðvaði Jaguarinn. Við
steinjþögðum bæði.
— Haltu áfram.......... haltu
áfram...... við erum rétt búin
að ná 'þeim, æpti ég.
— Ég er búinn að segja þér,
að ég rata bér um slóðir. Ég hef
ekið hér um, mér til sárra leið-
inda, í tvær vikur, hafandi ekk-
ert að gera nema athuga lands-
lagið og andlitin á nautgripun-
um. Stelpan, sem með mér var,
varð bálvond við mig og stakk
af daginn, sem við komum hing-
að. Þessvegna er ég svona útfar-
inn í Hálöndunum.
Hann kveikti sér í vindlingi.
— Ég ætla að gefa þeim fimm
mínútur og þá sjáum við, hvað
verða vill. Ef við erum heppin,
halda þeir, að við höfum misst
af iþeim, og halda beint áfram.
Lofaðu mér að segja þér, Virgi-
nia, hvernig ég lít á málið. Veg-
urinn beygir til baka aftur, tíu
mílna leið, að gistihúsi; hann
liggur fram með vatninu mest
alla leiðina, og víðast hvar eru
tré til beggja handa. Ég vil ekki
hitta þá þar. Og Mklega kæra
iþeir sig heldur ekki um að hitta
okkur þar. Lengra burtu liggur
vegurinn um mólendi, sem kallað
er Tomdoun. Þar er algjörlega
óbyggt. Á þessum iáma árs, þætti
mér ólíklogt, að nokkur maður
væri á ferli innan hundrað mílna
vegalengdar. Og það er þar sem
ég vil að við náum í þá.
— Og hvað þá?
— Við erum betur vopnuð,
sagði Rod blátt áfram. Ég hef
tvo riffla í skottinu. Ég hef ekki
sagt þér frá þeim, en þeir eru
góðir. Nákvæmir. Og ég hef ver-
ið að hugsa um þessar byssur,
sem við höfuð séð hjá þeim fram
að þessu......
Hann taldi á fingrunum. —
Rochel skaut á okkur 1 Golden-
hurst með skammbyssu. Þessi
hólkur með hljóðdeyfinum, sem
þeir voru að bauna á okkur með
í garðinum, flytur ekki langt, því
að það er ekki hægt að hljóð-
deyfa verulega sterkar byssur.
Þetta hafa líklega verið 22. riffl-
ar. Svo var stór Mauser á borð-
inu í Ediniborg. Ég skal bölva
mér upp á að þeir eru betri með
stýfðar haglabyssur en riffla.
Þir Mta ekki út fyrir að vera
vanir að berjast á bersvæði.
— Ekki vissi ég, að þú værir
svona fróður um byssur, Rod,
sagði ég.
— Ég hef gaman af þeim.
□--------------------------D
24
□—------------------------ n
Fékk smekk fyrir þeim í hem-
um. Ég á talsvert safn af þeim,
sannast að segja. Failegar byss-
ur.
Hann leit á úrið sitt. — Jæja,
þá fer ég af stað. Leggstu út af
meðan ég er í burtu. Einhvern
veginn finnst mér það öruggara.
Mér fannst þetta kjánalegt, en
hann stóð fast á því, svo að ég
lagðist út af á framsætið.
Hann var ekki burtu nema fá-
einar mínútur, og mér létti mjög
þrátt fyrir allan spenninginn,
þegar hann kom inn í bílinn aft-
ur og sagði: — Þeir hafa haldið
beint áfram. Ég hitti mann með
kerru, sem sá til þeirra. Þá för-
um við til Tomdoun.
Við ókum á jafnri ferð eftir
holótta veginum og komumst
hraðar en hinn bíllinn hefði get-
að gert. Snjórinn var þegar tek-
inn að festast á trjágreinunum
og á graslendinu.
Ég var að verða alveg upp-
gefin. Hversu mikinn svefn höfð-
um við fengið, síðustu tvo sólar-
faringana? Ég hafði það einkenni
lega á tilfinningunni, að þreyt-
an í mér væri einhverskonar las
leiki, rétt eins og ég væri að
byrja með innflúenzu. Mig verkj
aði alla. Þegar við nú ókum
áfram, fór ég að hugsa um, hve
skrítilega við hlytum að lita út.
Rod eintóm augu, órakaður, í
auglýsingamanns-fötum, sem
einu sinni voru svo fín, ég ná-
föl, með hárið út um allt, óþveg-
in, svo bíilinn eins og heilt vopna
búr.
Eftir skamma stund ókum við
fram á gamlan vagn, sem var
fullur af kjúklingakössum aftur
í.
Rod stakk höfðinu út um
gluggann.
— Sástu nokkurn svartan
Daimler á ferðinni hérna.
— Já, já, hann er svo sem
hálfa mílu á undan ykkur. Öku-
maðurinn, sem var smávaxinn og
í rauðleitum vaðmálsfötum, og
rauður í framan af kulda, bætti
við: — Þið náið honum fljótlega
í þessum bíl ykkar. Rod þakkaði
manninum og ók áfram.
— Ef þeir eru hálfa mílu á
undan okkur, eru þeir á ber-
svæði, sagði Rod, — svo að ekki
geta þeir verið að bíða okkar.
Ég ætla að aka beint áfram og
láta slag standa. Ertu þyrst?
— Nei.......já...... ég veit
ekki. Ég renndi niður munn-
vatni og gekk illa. Hann laut
fram og tók upp fornlegan vasa-
pela úr vasanum á bílhurðinni,
dældaðan silfurpela, tók lokið
af og rétti mér. Þetta var konjak.
Ég drakk það og skjálfti fór um
mig. — Þetta er gamaH og góð-
ur siður, áður en gengið er til
orrustu, sagði hann og saup svo
brosandi á pelanum sjálfur.
Brátt vorum við kominn á veg
með lausamöl, sem lá yfir mó-
lendið og bílMnn rann stundum
á ófærðinni. Það hafði dregið úr
snjókomunni, en það var eins og
snjórinn héngi í loftinu og loftið
var jökulkalt, favenær sem við
opnuðum glugga til að losna við
móðuna innan á rúðunum. Rod
herti á ferðinni, þrátt fyrir það,
hve vegurinn var slæmur. Við
ókum þannig tvær mílur, án þess
að segja orð. En þá sáum við
Daimlerinn. Rod hallaði sér aft-
ur og seildist eftir rifflahylkinu,
sem var afturí.
— Taktu öryggið af hólknum,
sagði hann. — Ég kann að þurfa
þeirra beggja við.
— Á ég ekki að hafa annan?
— Þú ert betri með skamm-
byssu, en iþar með er annare ekki
mikið sagt.
Nú kom löng brekka fram und
an okkur og hinn bíllinn hvar’f
uppi á hryggnum, þar sem við
tók mýrlend háslétta í svo sem
mílu fjarlægð. Við ókum áfram
og reyndum að forðast verstu
holurnar og grjótið. Vegurinn,
sem var snjóaður, var Mkastur
árfarvegi. Þegar við komum upp
á brúnina, sáum við Daimlerinn
aftur, á löngum beinum vegar-
kafla yfir öldótt svæði. Við vor-
um smám saman að draga fram á
hann.
Stóri bílinn vaggaði og hallað-
ist, hægt og hægt. Ég var ekki
viss um, hvort þeir voru enn bún
ir að koma auga á okkur.
Við Rod höfðum haft sæta-
skipti nokkru áður, og nú var
ég við stýrið. Nú sagði hann:
„Tiibúin!" og stillti um leið sigt-
ið á rifflinum. Eftir andartak
stiUti hann það aftur og sagði:
— Fimm hundruð. Þeir eru bún-
ir að koma auga á okkur.
Nú losnaði um spennuna hjá
mér. Ég var hríðskjálfandi, er ég
jók ferðina. Maður hallaði sér út
úr bílnum á undan og skaut aS
okkur úr klimnalegri byssu. Við
grúfðum okkur niður og biðum
eftir skotinu .Þá heyrðist t-t-t-t,
Við Mtum (hivort á annað í skeif-
ingu. Þetta var vélbyssa.
í sama biU heyrðist brothljóð
og rúðan fyrir framan okkur
molnaði í þúsund agnir.
— Ég ætla að hlaupa út og
reyna. Undir eins og ég er kom-
inn út skaltu aka aftur á bak
þangað til þú ert komin úr skot-
færi. Bíddu svo eftir mér. Gerðu
eins og ég segi.
Svo hófst önnur skothríðin.
Skyttan hvarf. Ég steig fast á
faemlana. Rod stökk og hélt á báð
um rifflunum. Ég sá hann skella
sér flötum niður í lyngið og ég
tók að aka aftur á bak á vonda
veginum, en að baki mér var
ekkert nema móinn, en framund-
an var lyngmór og byssur.
En í þessu bili gat ég séð Rod,
sem lá kylMflatur og miðaði vand
lega. Andartaki seinna stóð stór
gufustrókur upp úr vélinni á
Daimlernum og svo heyrðist
brak og brestir.
Tveir menn stukku út úr biln
um og út á vegarbrúnina og
fleygðu sér þar niður. En ekki
sást urmull af Monsieur Fhilippe
eða Rochel.
Ég var nú komin út úr skot-
færi og sat nú með vélina í gang*
og vissi ekki, hvort hafði hærra,
hún eða hjartað í mér. — Guð
minn góður! sagði ég aftur og
aftur og boraði nöglunum inn í
lófana.
Mennirnir, sem höfðu fleygt
sér niður, mjökuðu sér aftur á
bak og komust loks í skjól bak
við stóra steina, og ætluðu sýni-
lega að komast að bakii Rod, sem
ég gat aðeins sér móta fyrir, og
skaut öðru hverju. Ég vissi, að
ég varð að vera kyrr þar sem
ég var komin. Ein kúla þaut
óhugnanlega nærri Rod, og svo
önnur til. Hún kom frá Daimler-
inum. En snögglega varð mér
annað lóóst, sem ólti mér skelf-
ingu: Rod gat ekki skotið á bít-
inn í móti, því að þá faefði han»
getað orðið John Firth að bana.
STARFSMAT
B. S. R. B. óskar að ráða mann til að kynna sér starfsmat er-
lendis á vegum bandalagsins í 3—6 mánuði.
Góð kunnátta í ensku og Norðurlandamálum nauðsynleg.
Nánari upplýsingar á skrifstofu B. S. R. B., Bræðraborgarst. 9.
Umsóknir sendist skrifstofunni fyrir 25. apríl 1966, þar sem til-
greindur sé aldur, menntun og fyrri störf.
Bandalag starfsmanna ríkis og bæja.