Morgunblaðið - 29.06.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLADIÐ
Miðvikudagur 29. júní 1966
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
— Fyrir 30 krónur syng ég fyrir þig, pabbi minn, en fyrir 60 krónur
læt ég þig í friði.
bréf og skeyti. Hvort ég myndi
ferðína fyrir tveimur árum?
Hvenær ég ætlaði vestur? Þau
hugsuðu svo oft til mín. Þau
höfðu kallað yngsta soninn
Armino. Ég skammaðist mín fyr-
ir alla vináttuna 1 þessum skeyt-
um, Ég svaraði þeim sem sé
aldrei.
— Ég verð því miður að fara,
frú Bloom. Klukkan er orðin
hálf átta.
— Yðar orð eru lög. hr.
Fabþio. i>ér eruð húsbóndinn
hérna,
Þjóðirnar tvær blönduðust
samaíi í forsalnum, stönzuðu
sem snöggvast meðan kunningj
ar voru að heilsast og konurn-
ar mátu hver annarrar kjóla.
Svo streymdi þessi nautgripa-
hópúr minrt inn í borðsalinn og
ég á e'ftir eins og nautahirðir.
Faghaðaróp heyrðust, þegar fólk
ið sá: þjóðfánana. Sem snöggvast
óttaðist ég mest að hópurinn
færi að kyrja þjóðsöngva sína
— slikt hafði komið fyrir áður
— én mér tókst að vekja at-
hygli yfiþjónsins á mér, áður en
ættjárðarástin gysi upp með
fulium krafti. Svo gekk ég að
mintt eigin borði úti í horni. Einn
■ einmanalegur trosverji, karl-
kyns, miðaSdra og voteygur, sett
ist ýið hornið á öðru borðinu,
; þaðah sem hann gat séð til mín.
Ég hafði þegar áttað mig á hon-
um, og þekkti tegundina. Farar-
stjórinn mundi ekki gefa honum
neitt undir fótinn, en við kynn-
um að komast í vandræði með
hann í Napólí.
Meðan ég var að borða, gerði
ég upp reikningana fyrir dag-
inn. í>að var föst venja hjá mér.
Ég lokaði eyrunum fyrir skvaldr
inu og diskaglamrinu. Ef reikn-
ingarnir eru ekki færðir jafn-
harðan, verða þeir alltaf vit-
lausir, og þá er fjandinn laus í
aðalskrifstofunni. En mér var
ekkert illa við bókhaldið. Ég
gat beinlínis hvílt mig á því.
Og svo, þegar tölurnar voru
komnar inn, minnisbókin komin
í vasann og diskurinn farinn af
borðinu, gat ég hallað mér aft-
ur, lokið úr vínglasinu og reykt
mér einn vindling. Þetta var sá
rétti uppgjörstími fyrir mig —
ekki á tölum til að senda til
Genúa á hverjum degi, heldur
uppgjör við sjálfan mig um fyrir
ætlanir mínar. Hversu lengi gat
þetta haldið áfram? Hvers vegna
var ég að þessu? Hvað var það,
sem rak mig eins og hálfvitlaus-
an vagnsstjóra áfram á þessari
tilgangslausu braut?
— Jú, við fáum það borgað,
sagði Beppo. — Við höfum vel
upp úr þessu.
Beppo átti konu og þrjú börn
i Genúa. Milano — Firenze —
Róm — Napólí — þetta var i
hans augum eitt og það sama. I
Atvinna var atvinna. Þriggja
daga frí heima hjá sér, milli
ferða og þá í rúmið. Hann var
ánægður. Það var enginn púki
innan í honum til að rugla fyr-
ir honum eða leggja fyrir hann
spurningar.
Skvaldrið, þar sem trosið
hafði hæst, varð nú að öskri.
Litla hjörðin mín var búin að
ná sér í fullan gang. Saddir og
rólegir urðu þeir lausmálir, af
hverju sem þeir nú kunnu að
hafa haft í glösunum og fullir
eftirvæntingar eftir því, sem
gerast mundi á næturferðinni
— og hvað gat svo sem beðið
þeirra nema rúmið hjá mökum
sínum, eftir að hafa horft á
byggingar, sem voru þeim gjör-
samlega framandi og utangarna,
platlýstar þeim til ánægju, skoð
aðar sem snöggvast gegn um
glugga, sem voru með móðu af
andgufu þeirra, og í leiguvagni.
Þetta voru ekki lengur einstakl-
□----------------□
2
□----------------□
ingar. Þeir voru orðnir að ein-
hverri kippu. Þeir voru að
sleppa frá öllu, sem batt þá —
en hvert?
Þjónninn laut yfir mig. —
Vagninn er tilbúinn. Klukkuna
vantaði tíu mínútur í níu. Það
var nægur tími til að ná í yfir-
hafnir og höfuðföt, púðra sig
og víkja sér afsíðis. Það var ekki
fyrr en ég taldi höfuðin inn í
vagninn, klukkan eina mínútu
yfir níu, að út komu fjörutíu og
átta. Tvo vantaði. Ég ráðgaðist
við ekilinn — sem var Rómverji,
því að Beppo átti frí og gat ráð-
ið sér sjálfur, þegar svona stóð
á.
— Það voru tvær dömur á
undan hinum, sagði hann. Þær
gengu saman niður eftir göt-
unni.
Ég leit um öxl í áttina að Via
Veneto. Hotel Splendido stendur
sem svarar einu horni frá stræt-
inu, í tiltölulegri ró og þögn, en
frá gangstéttinni má sjá björtu
Ijósin og glæsilegu búðarglugg-
ana, og horfði á umferðina
streyma áleiðis til Porta Pinci-
ana. Og þar bíða kvenfólksins
meiri freistingar en í Colosseum,
sem við ætluðum að fara að
skoða.
— Nei, sagði ekillinn, — þær
fóru í þessa átt. Og svo benti
hann til vinstri. En þá komu
þ^pr streymandi fyrir hornið í
sama bili. Jú, ég hefði mátt
eiga von á því. Þetta voru tvær
uppgjafa-kennslukonur frá Suð
ur-London, sífinnandi að öllu,
sem þær vildu endurbæta og
kippa í lag. Það voru þessar
tvær, sem höfðu beðið mig að
stanza á leiðinni til Siena, af
því að þær héldu því fram, að
þar væri maður að misþryma
uxunum sínum. Það voru þessar
tvær, sem höfðu fundið stroku-
kött í Firenze og tafið okkur um
dýrmætan hálftíma, til að koma
honum heim til sín. Móðir ein
í Perugia, sem var eitthvað að
siða bamið sitt, hafði sjálf ver-
ið siðuð af þessum tveimur. Og
nú komu þær til mín, stór-
hneykslaðar.
— Hr. Fabbio! Hér verður
einhver eitthvað að gera. Það
er vesalings gömul kona, sem
er veik, samanhnipruð í kirkju-
dyrum hérna handan við horn-
ið.,
Ég tók á öllu, sem ég átti til,
til að stilla mig. Kirkjurnar í
Róm eru griðastaður öllum betl-
urum, ræflum og fyllibyttum,
sem kæra sig um að liggja á
tröppunum þangað til lögreglan
hirðir þá, eða rekur þá burt.
— Hugsið ekki um það, mín-
ar dömur. Þetta er daglegt
brauð. Lögreglan sér um hana.
Flýtið ykkur nú. Vagninn bíður.
— Já, en þetta er hreinasta
hneyksli.....í Englandi........
Ég tók fast í handlegginn á
báðum og ýtti þeim inn í vagn-
inn. Þið eruð bara ekki í Eng-
landi, mínar dömur, heWur í
Róm. í borg nauta keisaranna,
fá kettir, börn og aldraðir það
sem það á skilið. Konan má
prísa sig sæla, að ljónin skuli
ekki léngur vera fóðruð á rusli.
Kennslukonurnar voru enn
þá frá sér af hneykslun, þegar
vagninn ók fram hjá kirkjunni,
þar sem gamla konan lá á tröpp
unum.
— Þarna, hr. Fabbio..........
Þarna!
Ég vildi vera almennilegur og
gaf eklinum olnbogaskot. Hann
tók því vel og hægði á sér, til
þess að ég sæi betur. Þeir far-
þegar, sem sátu hægra megin
í vagninum, gátu líka séð. f götu
ljósinu sást móta fyrir henni.
Ég hef átt þær stundir í lífi
mínu, þegar eitthvað hnippir í
minnið og maður ve'rður var
þeirrar tilfinningar að maður
hafi séð þetta áður. Einhvern
tíma og einhversstaðar, en guð
mátti vita hvenær, hafði ég séð
þessa stellingu áður, víðu pils-
in út um allt, aripana krosslagða
og höfuðið í hálfu kafi í sjölum.
En ekki í Róm. Þessi sýn var
annarsstaðar frá, en í þoku ár-
anna, sem liðin voru síðan. Og
þegar við héldum áfram inn í
ferðamanna-flóðlýsinguna, tók
einhver ástfanginn piltur í aftur
sætinu upp munnhörpuna sina
og tók að leika lag, sem okkur
Beppo var orðið heldur betur
hversdagslegt, en tiltölulega
nýtt istrunum og trosinu: „Ar-
rivederci Roma",
Það var komið fram yfir mið
nætti þegar við ókum aftur upp
að Hotel Splendido. Þessi fimm
tíu manna hópur minn geispaði
og teygði úr sér — vonandi á-
nægður — og valt út úr bílnum,
einn og einn í einu og inn um
hverfudyrnar á hótelinu. Nú var
hópurinn orðinn álíka líkur
manneskjum og vélahlutir, sem
framleiddar eru á færibandi.
Ég var alveg að drepast og
langaði framar öllu að komast
í rúmið. En fyrst voru fyrir-
skipanir fyrir morgunaginn,
skilaboð, þakklæti og góða nótt
f rá öllum, og þá loksins var þessu
lokið. Ég gat gleymt mér í sjö
klukkutíma. Fararstjórinn gat
sofnað. Ég andvarpaði og kveikti
mér í vindlingi. Þetta var bezta
stund dagsins. En þá kom stik-
andi fram undan súlu, þar sem
hann hlaut að hafa falið sig, ein-
manalegi, miðaldra trosverjinn.
Hann vaggaði í mjöðmunum,
eins og þeir gera allir þegar
þeir ganga, og líkjast þá hinum
svörtu bræðrum sínum óafvit- *
andi.
— Hvernig væri að fá einn lít
inn inni hjá mér? sagði hann.
— Því miður, sagði ég. —
Það er bannað í reglunum.
Snyrtísérfræðingurmn
Hfademoiselle Garbolino
r '
ewncu'He/

París, veitir yður
leiðbeiningar um rétt val á snvrtivörum
yður að kostnaðarlausu, í verzlun vorri
í dag og á morgun.
Snyrtivörubúðin
Laugavegi 76 — Sími 12275.
ISABELLA
SOKKAR
30 DENIER
SLÉTT LYKKJA
eru nú aftur komnir í verzlanii
í nýjasta tízkulit.
Mjúkir
Fallegir
Margföld
ending
SmásöluverÖ
kr. 42.oo
mmmmmmmmm^mi^i