Morgunblaðið - 16.09.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
FBstuSagur ÍC. sept. 198*
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
Hinir tólf hestarnir voru festir,
fjórir og fjórir saman nokkru
framar en þessir sex, og taum-
arnir frá þeim lágu upp á vagn-
inn að framan. Vagninn sjálfur,
sem var fisléttur og á togleður-
hjólum, var með hálfhringlagaða
hlíf að framan og gólf, til að
standa á. Á gólfinu var nægilegt
rúm fyrir tvo en ekki fleiri, og
að aftan var vagninn opin án
grindar og þrepa. Keðjur, bæði
að framan og til hliðanna bundu
ökumennina við hliðarnar á
vagninum. Þegar þeir höfðu fest
sig þannig og voru komnir af
stað, gátu þeir ekki dottið út
nema því aðeins vagninum
hvolfdi, en þá mundu líka hest-
arnir draga allt samant á eftir
sér, og ökumannanna mundi
ekki bíða annað en bráður bani.
Nú, þegar vagninn var kom-
inn á sihh stað og hestarnir til-
búnir, sföðvaðist öll hreyfing
þarna. ÍHestasveinarnir, sem
stóðu við höfuðið, hver á sínum
hesti, steinþögðu, og það gerðu
líka lögregluþjónarnir, sem
umgirtu Jtorgið. I>á steig Aldo
niður úr vagninum og gekk til
mín. Andlitið á honum var fölt
og órætt, eins og það hafði ver-
ið í bílnum á miðvikudagskvöld-
ið.
— Ég sendi þig til Fano, af
þvi að ég hélt, að það væri okk-
ur báðum fyrir beztu, — en úr
þvi að þú ert hérna á annað
borð, er eins gott að þú leikir
hlutverkið þitt. Hlutverk Fálk-
ans 'stendiir þér enn til boða. Það
er:að segja, ef þú hefur hug í
þér til að taka við því.
Höddin í honum flutti mig aft-
ui? til bernskudaganna. Það var
þessi sama ögrun, sett fram
með þessum fyrirlitningar-
kennda yndisþokka, sömu dylgj-
unum um vesalmennsku mína.
En svo undarlega vildi til, að
nú beit þessi háðstónn ekkert á
mig.
— Hver hefði leikið Fálkann,
ef ég hefði farið með honum
Marco? spurði ég.
— Ég ætlaði mér að aka einn,
sagði hann. — Fyrir fimm hundr
uð árum voru fararstjórar ekki
til. Fálkinn var sinn eiginn
vagnstjóri.
— CJott og vel, þá getur þú
verið minn vagnstjóri í dag.
Þetta ónotasvar mitt, sem ég
varð alveg eins. hissa á og hann
varð kom honum að óvörum og
gerði hann orðlausan sem
snöggvast. Hann hafði sjálfsagt
búizt við beiðni um að vera af-
sakaður, rétt eins og í gamla
daga, og laus við þátttöku í fyrir
tektum hans. En svo brosti
hann.
— Skikkjan hans Claudio her-
toga er í bílnum, sagði hann, —
og svo hörgula parrukið. Jac-
opo er þar og hann fær þér
hvorttveggja.
Ég var mér ekki lengur meðvit
andi um neina tilfinningu, né
ótta. Ég beygði mig fyrir því,
sem fram átti að koma. Ákvörð-
unin hafði verið tekin. Ég gekk
að bílnum og þar stóð Jacdpo.
Ég hafði tekið eftir honum, fyrst
þegar bíllinn kom, en hann
hlaut að hafa verið við hliðina
á Aldo allan tímann.
— Ég ætla með honum, sagði
ég.
— Já, herra Beo, svaraði hann.
Það var einhver svipur í
augnaráði hans, sem ég hafði
aldrei séð áður. Það var undrun,
jú víst, en jafnframt virðing eða
aðdáun.
— Ég á að vera Claudio her-
togi og Aldo ekillinn, sagði ég.
Hann svaráði þessu engu, en
opnaði bíldyrnar og rétti mér
skikkjuna út. Hann hjálpaði mér
í hana og festi beltið um mittið
á mér. Svo fékk hann mér hár-
kolluna og ég setti hana upp og
leit svo á sjálfan mig í spegl-
inum.
Ég var með skurð á vörunum,
þar sem Aldo hafði slegið mig,
og blóðið var storknað. Ljósa
hárkollan var eins og umgerð
um fölt, órakað andlitið á mér,
og augu mín mættu mér, hvít-
leit og starandi, rétt eins og
augun í Claudio hertoga á mál-
verkinu í hertogahöllinni. En
þau voru líka augu Lazarusar í
Cyprianusarkirkj unni.
Ég sneri mér að Jacopo. —
Hvernig lít ég út? sagði ég.
Hann skoðaði mig með alvöru-
svip og hallaði ofurlítið undir
69
flatt. — Þér lítið út alveg eins
og hún móðir yður, hún frú
Donati, sagði hann.
Hann meinti ekkert illt með
því, en þetta var hámark móðg-
unarinnar. Auðmýkingin, sem ég
hafði orðið fyrir árum saman,
kom nú aftur tvíelleft. Bjánalegi
maðurinn, sem trítlaði aftur til
vagnsins og steig upp hjá Aldo,
var ekki Claudio hertogi, ekki
Fálkinn, sem Kann skyldi tákna,
heldur fuglahræðuútgáfa að
kvenmanni, sem ég hafði af-
neitað og fyrirlitið í tuttugu
ár.
Ég stóð hreyfingarlaus og lof-
aði Aldo að binda mig við vagn-
inn með öryggiskeðjum. Svo
batt hann sjálfan sig. Taumarnir
VERZLUNARSKÓLANEMAR
VERZLUNARSKÓLANEMAR
síslenzku og erlendu kennslubækurnar fáið þér hjá okkur.
Ennfremur: LAUSBLAÐAMÖPPUR
STÍLABÆKUR
1 GLÓSUBÆKUR
PENNA
OG ÖNNUR RITFÖNG
Bókaverzl. Sigfúsar Eymundss.
- : - i Austurstræti 18 — Sími 13135.
á hestunum í miðjunni og þeiir,
sem fremstir fóru voru réttir að
honum frá hestasveinum, sem
stóðu fremst við vagninn. Svo
slepptu hinir takinu af beizlun-
um, um leið og Aldo tók taurn-
ana. Fjarlæg klukkan í klukkna-
turninum sló tíu, og hestarnir,
sem fundu takið í taumana,
lögðu af stað. Klukkurnar í hin-
um kirkjunum komu á eftir að
vanda. Fálkaflugið var hafið.
23. kafli.
Við ókum fyrst hringinn
kring um torgið, stoltir og stilli-
legir, og eftirlíktum innreið
Trajanusar keisara í Rómaborg.
Hestarnir tólf, sem á undan
fóru, beygðu til hægri undan
taumnum og svo beygðu hinir
í miðjunni á sama hátt og snún-
ingurinn á þeim var eins og þeg-
ar risavaxinn blævængur breið-
ist út, dragandi stríðsvagninn
okkar á eftir sér.
Vegirnir voru gjörsamlega
manntómir, eins og lögreglan
hafði sagt, að þeir mundu verða,
en hver gluggi stóð upp á gátt,
allir svartir af áhorfendum og
þegar við ókum framhjá, varð
kliðurinn að einu samanhang-
andi ópi. Þetta óp steig upp í
loftið frá þúsundum barka, fyrst
sem undrun, síðan sem fögnuður
og svo hófst lófatakið, sem var
til að sjá rétt eins og ótölulegir
vængir blökuðu upp í loftið.
Hestarnir átján voru alls ónæm-
ir fyrir þessum hávaða, fóru í
hring og héldu áfram, og gljá-
andi málmurinn á aktýgjunum
glitraði í sólinni, og hringlið í
þeim keppti þrjózkulega við há-
vaða áhorfendanna. Ekkert hófa-
tak heyrðist, því að hestarnir
voru með sérstakan fótabúnað,
svo að ekki heyrðist nema ofur-
lítil suða, svipað og frá vagn-
hjólunum.
Tvisvar fórum við kring um
torgið og tvisvar beygðu hestarn
ir átján og ekill þeirra sem svar
við fagnaðarlátum fólksins, en
þá gengu hestasveinarnir að og
tóku í beizlin á þeim og teymdu
þá að fjarlægasta enda torgsins,
þar sem það var breiðast. Þar
snerum við alveg við og nú
stóðum við andsPænis Carlo
hertoga vegi, sem lá beint niður
brekkuna og til borgarinnar. Nú
voru taumar og gjarðir lagaðar
til, og hestasveinarnir athuguðu
hvern hest vandlega og sögða
síðan Aldo til. Þetta tók um það
bil fjórar mínútur, en mér
fannst á þessari stuttu stund,
þegar Aldo tók aftur taumana
og hestasveinarnir forðuðu sér
til beggja hliða, að nú hefði
hræðsla mín náð hámarki, og
ekkert — hvorki brenna, né
lokaslysið gæti farið fram úr
þessari stundu.
Ég leit á Aldo. Hann var föl-
ur að vanda, en nú var í honum
einhver hörkuleg spenna sem ég
hafði aldrei séð áður, og brosið
við munnvikin var ekki annað
en gretta.
Ég sagði við hann: — Á ég að
biðjast fyrir?
— Ef það getur dregið eitt-
hvað úr skjálftanum í þér,
skaltu gera það, svaraði hann.
Eina leyfilega bænin er bæn-
in um hugrekki.
Engin bernskubæn mín átti
nú við, hvorki faðirvorið né
Maríubænin. Ég hugsaði til allra
þeirra milljóna, sem höfðu
beðið, en látið lífið, engu að
síður — jafnvel sjálfur Kristur
á krossinum.
— Það er orðið um seinan,
sagði ég. — Ég hef hvort sem er
aldrei haft neitt hugrekki til að
bera. Ég verð að treysta á þitt
hugrekki.
Hann hló og æpti á hestana
sína. Þeir fóru á brokk og síðan
á stökk, og hertu stöðugt á sér
en deyfð hófaslögin heyrðust
dauft er þeir stigu til jarðar.
— Þýzki hershöfðinginn þinn
hefði átt að kenna þér þessa
glefsu úr Nietzche, sagði hann:
„Sá, sem finnur ekki lengflr það
sem mikið er hjá guði, mun
hvergi finna það — hann verður
annaðhvort að deyja eða skapa
það sjálfur".
Itálningarverksmiöjan Harpa hefur þá ánægja að tilkynna viðskiptavinum sínum, að
ftomnir eru á markaðinn alveg framúrskarandi fallegir litir til innanhússmálnignar
Urímhvítt ■ Ljómaguit • Horgult • Hunangsgult - Sefgrsnt - Dökkgrænt • Eultokkur • Dökkgrátt