Morgunblaðið - 17.02.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 17. FEBRÚAR 1967.
Sögulegt
sumarfrí
eftir Stephen
Ransome
Var það bara af því að hann
vildi ekki valda henni áhyggj-
um?
— Og ég vil ekki fara að
spyrja hann, sagði Glenda, — af
því að .... Hún lauk ekki við
setninguna.
— Af því að þú ert 'hrædd við
það.
'Hún kinkaði ekki kolli við
þessu, en horfði bara á mig, og
henni leið of illa til þess að geta
nokkru svarað.
— Þetta getur nú ekki verið
eins slæmt og það lítur út, sagði
ég vesældarlega og reyndi að
vera ekki alveg eins vonlaus og
ég var í rauninni. — Við skul-
um athuga málið betur. En á
meðan máttu ekki nefna þetta
við neinn — allra sízt hana
Kerry.
Kerry mundi á svipstundu
gera sér ljóst, alveg eins og ég,
að jafnvel að dauða komin var
Evvie að gera Brad tortryggileg-
an í augum Glendu — að með
veiklulegri, líflausri Ihönd sinni
hafði hún borið þennan and-
styggilega smit sinn inn í hjóna-
band þeirra Brads og Glendu.
í»á múndu venstu spádómar
Kerry rætast — og þegar Kerry
heyrði þetta, mundi hún sleppa
sér og leiða bölvun yfir okkur
Öll.
Já, Evvie var eitruð. 6g fann,
að ég var að hugsa um það í
reiði minni, að hún hefði ekki
verið nægilega vandlega drepin.
8. kafli.
Mánudagur kominn. Kl. 1.40 f.h.

Nýjung í ostagerð
frá
Mjólkurbúi Flóamanna
Selfossi
FYRST UM SINN VERÐUR OSTUR ÞESSI
AÐEINS SELDUR f OSTÁ-OG SMJÖRBÚÐINNI
SNORRABRAUT 54
Osta og smjörsalan. s.f.
Fyrir hálftíma, þegar ég hafði
lokið við síðustu skýrslu mína
í þeirri veiku von, að hún yrði
sú síðasta fyrst um sinn, — var
barið hóglega að dyrum hjá mér.
— Kom inn! Þetta var Kerry
með dularfullan svip á þreyttu
andlitinu.
■Hlún var búin til að faira í rúm
ið, að minnsta kosti hvað klæða-
burð snerti — í rauðum inni-
slopp, bertfætt og hárið laust —
en gat ekki sofnað. Ég var í
náttfötum og meira en reiðu-
búinn til að leggjast út af, nema
hvað ég átti eftir hálft glas _af
næturdrykknum mínum. Ég
gætti þess að heilsa Kerry ekki
og heldur ekki bjóða henni inn.
En hún kom inn, engu að síðu:
og sökkti sér í hægindatstólinn,
sem þarna var.
— Áttu nokkrar svefnpillur,
Steve? Ég er alveg að farast.
— Ekki aðrar en þessar fljót-
andi, sagði ég og benti á glasið.
Svo hellti ég handa henni tvö-
földum skammti af vískáinu hans
bróður hennar, og sagði. —
Hvernið er stríðsárið?
— Hvað? .... Jú, mig klæjar
í það. Þú hefur vonandi ekki
sagt neinutm frá því?
Ég hristi höfuðið og hún lagði
höndina mjúklega á sárið, og
14
var eittJhvað laumulega ánægð á
svipinn.
— Hr. Quirke var að hringja
rétt áðan. Hann vill að ég kumi
aftur um hæl. Segist vera lasinn.
>arf að fá hjálp mína við dálk-
inn sinn.
Með öðrum orðum er húsbóndi
hennar að byrja á löngu fylli-
ríi, og kemur ekki dálknum út
í tæka tíð og kannski ekki yfir-
leitt.
— Gott! sagði ég. — Ágætt.
Mér finnst þú ættir að fara.
'Htún lyfti brúnum. — Finnst
þér það virkilega, Steve? >að er
nú annars alveg öfugt við það,
sem þú hefur verið að segja
hingað til. <
— >ú færð enga hvíld hérna,
svo að það er alveg eins gott fyr-
ir þig að fara aftur til Washing-
bon, og falla almennilega saman.
Ég vona, að þú hafir staðið í
skilum við sjúkrasamlagið?
>að kom tortryggnssvipur á
'hana. — Hefur Brad verið að
spýta þessu í þig?
Ég breytti ekki svip, en rétti
henni glasið. — Afsakaðu, en ég
skil ekki, hvað þú ert að fara.
Enda er ég orðinn ringlaður.
Kerry lét eins og hún skildi
ekki neitt. — Brad er að reyna
að koma mér burf héðan. Að
minnsta kosti hefur hann verið
að tala utan að því síðasta klukku
tímann. Og nú bætist þú í hóp-
inn.
— Ég veit ekki. Jú, þér gæti
kannski verið óhætt að vera kyr,
ef þú gættir þess að taka svefn-
meðal á fjögurra tíma fresti
meðan þú ert hérna.
Skrifstofustúlka óskast
Umsækjendur þurfa að vera vanir bókhaldi og vélritun.
ALÞJÓÐA LÍFTRYGGINGARFÉLAGIÐ HF.
Austurstræti 17 (Silla & Valda húsið) — 4. hæð.
— Hvað þú ert sætur og hugsunarsamur, að gefa mér
allar þessar aímælisgjafir!
DÆLUR ]A" - 6"
Dælur af öllum tegundum fyrir heitt og
kalt vatn, lýsi og alls konar feiti.
Leitið tæknilegra upplýsinga.
HÉÐINN
VÉLAVERZLUN SÍMI 24260
Hún lét sem hún heyrði þetta
heldur ekki. Hún var sýnilega
mjög ringluð og óróleg. — Við
töluðum saman í vinnustofunni
og ég bað Brad að segja mér
alla söguna, eins og bróðir syst-
ur, og hann gerði það. >etta hef-
ur verið ennþá verra, en hann
hafði sagt mér í brófunum sín-
um. Evvie var fyrir alvöru að
ganga hart að honum — og sýndi
honum enga miskunn.
— Ég þarf nú ekki annað en
heyra þann kvenmann nefndan
til þess að rjúka upp, sagði ég.
— Hún splundraði heimilinu hjá
Brad, fullkomlega að ástæðu-
lausu — í bezta lagi af eigin-
gjörnum ástæðum — og mér
gleymist aldrei, hvað Brad tók
sér þetta nærri. >að setti hann
næstum yfrum. Og til þess að
bæta gráu otfan á svart, þá hef-
ur hún ekki getað látið hann í
friði síðan.
— Heldurðu, að hún hafi ögr-
að honum?
— Ef Brad hefur ekki raun-
verulega kyrkt hana og fleygt
henni í einhvern brunninn, þá
skil ég að minnsta kosti ekki,
hvers vegna hann hefur látið
það ógert.
— Steve!
— Ef hún væri ennlþá í um-
ferð, skyldi ég með ánægju gera
það fyrir hann.
— Talaðu ekki svona, Steve!
— Og þú mundir hjálpa mér,
vona ég. Við skulum vera fegin,
að þetta gerðist áður en Evvie
gat komið sínu versta fram. Við
skulum bara vera róleg, þangað
til þetta er dáið út, og vera feg-
in að vera laus við hana.
— Ég hef aldrei heyrt þig
svona harðneskjulegan fyrr,
Sfeve!
— >að er bara af því að mér
þykir vænt um allt Race-fólkið,
og annað eins og þetta gæti ekki
komið fyrir jafngott fólk, einu
sinni á öld. Komstu að einhverju
fleiru, sem engillinn hún Evvie
var að hrella Brad með?
— Já, hún lét hann bókstaí-
lega aldrei í friði, stríddi honum,
truflaði hann við vinnuna og ætl
aði alveg að gera hann vitlaus-
an. Reyndi að fá hann í þetta fá-
ránlega fyrirtæki að giftast sér
aftur. Hún var alltaf að hringja
í vinnustotfuna, heimtaði hvað
eftir annað, að hann kæmi heim
til hennar til þess að ræða nvál-
ið. „Að bala skynsamlega, og
eins og fullorðnar manneskjur
um þetta“, eins og það hét á
hennar má'li. En allar viðræður
‘hennar enduðu í móðursýkis-
eintali hjá henni. Þetta var al-
veg að eyðileggja taugarnar í
Brad. Hann reyndi að þagga nið-
ur í henni, en það gerði bara
illt verra, þangað til .... Hér
þagnaði Kerry, en bæbti síðan
við: >ú þegir yfir þessu, Steve,
því að hún Glenda veit ekki
helminginn atf því.
— Gerði illt verra, þangað tii
.... Þangað til hvað?
— Þangað til hann gerði sér
Ijóst, að svona gat þetta ekki
gengið til lengdar — það varð að
hafast eitthvað að. Hann ákvað
að ioka húsinu og flytjast til
New Yoik í íbúðina sína þar, til
þese að iosna við hana — og
nota þessa sjónvarpssýningu
sem átyllu. En hann var ekki
einu sinni búinn að nefna þessa
'hugmynd við Glendu, þegar
Evvie hvarf — hafði sýnilega
sjálf farið til borgarinnar, svo að
Brad varð kyrr. Hann heldur
enniþá, að þetta hafi bara verið
bragð hjá Evvie, til þess að láta
á sér bera — skórinn líka — og
að hún mundi bráðlega koma
aftur og þá verða verri plága en
en nokkru sinni áður.
Ég spurði varkárnislega: —
Nefndi Brad nokkuð þessa komu
Evvie í vinnustofuna, kvöldið,
sem hún hvarf?
— Já, hún fór, alveg eins og
Glenda sagði. Snögglega og með
einhverjum klaufalegum hetju-
svip.
— Já, þetta var dáfallegt. Allir
að leyna eirthverju fyrir hin-
um.
— En það var ekki þetta, sem
ég ætlaði að fara að segja þér,
Steve, hélt Kerry áfram. — >eg-
ar Brad var búinn að útskýra
þetta allt, kom hann með ein-
kennilegar spurningar.
— Eins og til dæmis?
— Eins og það, hver hefði ver-
ið raunverulegi tilgangurinn
minn með því að koma hingað,
einmitt á þessum tíma. Er það
eingöngu Evvie vegna og einskis
annars? Að hverju er ég í raun-
inni að reyna að komast? Nú, ég
geri mér það ljóst, að þarna er
öll hamingja almennilegs fólks í
veði? Ekki ætla ég að fara ið
gera það, sem ég kynni að kom-
ast að, að blaðamat. Eins og mér
gæti dottið annað eins í hug!
— Hvað var hann að fara?
— Veizt þú það ekki, Steve?-
— Hvernig ætti ég að vita það.
Spákristallinn minn er hjá veð-
mungaranum.
— Ég veit það heldur ekki, og
get ekki einu sinni getið mér til
um það. Og ég hetf álhyggjur af
því. Á vissan hátt var Brad að
reyna að veiða upp úr mér, en
ég veif ekki í hvaða tilgangi.
Eitthvað hefur breytt viðmóti
hans gagnvart mér og ég finn,
að hann treystir mér ekki leng-
ur. Ég skil bara ekki, hvað það
getur verið. Sjálfur stóri bróðir
minn, hann Brad!
Þetta óróaði mig meira en ég
vildi láta á bera við Kerry. >að
gat staðið í sambandi við önnur
dularfull mál, sem væru ekki
Brad til neins sóma — eins og til
dæmis dularfullu röddina, sem
barst mér fyrir vindinum.
— Sannast að segja treysti ég
þér nú ekki heldur, Kerry — til
að haga þér réttilega á ég við.
Ástandið er vandasamt, og þú
gengur ekki að því með nægi-
legri lagnl
— Já, en, Steve, ef ekki ....
— Fjandinn hafi allt ef ekki
Ég er þreyttur. Ég er búinn að
missa allan kjark. Ég veit ekki,
fremur en þú, hvað Brad átti
við, og ég stla mér alls ekki að
fara að geta mér til um það.
Sannast að segja, er ég bara að
fara í bælið. Strax. Og ger þú
slíkt hið sama, barnið gott.
Hún atóð upp og hleypti brún-
um, og ég hafði sýnilega gert
henni vonbrigði. Ég v&r ekki
eins samvinnuþýður og henni
fannst ég eiga að vera, og auk