Morgunblaðið - 05.10.1967, Qupperneq 3

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 5. OKT. 1967
3
,Við urðum öskaple
segir Irtgibjörg Gunnarsdóttir, nýsloppin
úr stórstormi og stórflóðum í Texas
1
„AUÐVITAÐ vorum við öll
hrædd, voðalcga hrædd, og
þó reyndi ég að bera mig
vel, en þegar Jerry, maður-
inn minn, fór að verða hrædd
ur, þá þyrmdi yfir mig, o'g
það eina, sem ég gat hugs-
að um, var að komast aftur
til fslands, til foreldra minna
og systkina. Mér varð hugsað
til litlu dóttur minnar, henn-
ar Lindu, sem mamma hafði
komið að sækja þá fyrir
skömmu. Ég held ég fari
aldrei aftur til Texas, en ég
get samt vel hugsað mér að
búa í Bandaríkjunum, en
þarna suðurfrá virðist him-
inn og jörð geta snúist við
á svipstundu."
Það er Ingibjörg Gunnars-
dóttir, tvítugur Reykvíking-
ur, sem þannig mælir víð
blaðamann Morgunblaðsins,
þegar við heimsóttum hana
i gær ,til að spyrja hana um
ástandið í Texas, en þar
dvaldist hún, þegar öll flóð-
in voru þar fyrir nokkrum
dögum.
Ingibjörg er dóttir hjón-
anna Báru Jóhannsdóttur og
Gunnars Eggertssonar
(Kristjánssonar). Hún er
gift Jerry Meadherry, en for
eldrar hans búa í Iowa, og
sagði Ingibjörg okkur, að
þau væru mesta indælisfólk
og dásamlegir tengdaforeldr-
ar, „og þar í Iowa giftum við
okkur“, sagði Ingibjörg.
Tengdafaðir hennar er um-
boðsmaður fyrir Chrysler, en
kona hans er matreiðslu-
kennari. Linda er barnið
h.ennar, sam hafði mest gam-
an af „ljósunum" hjá Sveini
Þormóðssyni, þegar hann
myndaði þær mæðgur í gær.
Jerry, maðux Ingibjargar
er stúdent frá bandarískum
menntaskóla, og lærði síðan
flugvirkjun, og undanfarið
hafa þau verið í Texas ,og
hafa átt heima við flugvöll-
inn í Beeville, en það er
15.000 manna bær, miðja
vegu milli Corpus Christi og
San Antonio, er. fyrrnefndi
bærinn varð einmitt mjög
hart úti í hvirfilbylnum
Beulah, eins og kunnugt er.
Þess má geta, að Ingibjörgu
hafa nýlega borizt fréttir frá
Jerry, að hann muni nú
halda til Vietnam, og á hann
að gegna herþjónustu í 7
mánuði ,sem fiugvirki á flug
vél am óðurskipi.
„En mig langaði að koma
heim á meðan“, sagði Ingi-
björg. „Við bjuggum rétt við
flugvöllinn í Beeville. Lands
lagið er þarna arA flatt og
yfirleitt skrælnað. Við urð-
um að koma okkur upp kæli-
kerfi vegna hitans, sem var
svo m.ikill, að ég l&gðist fyrst
í stað á sjúkrahús hans
vegna. Ég kom heim á mánu
daginn síðasta, og þakkað:
góð'um guði að losna frá
þessu víti, þarna suður í Tex
as.“
„Segðu okkur nú, hvernig
þið fréttuð af þessum mÍKla
stormsveip, Bf-ulah?“
„Við vorum, viissuiiega
undirbúin undir það, sem
gerðist. Vissum, að stormur-
inn var að nálgast okkur, og
raunar held ég, að enginn
hafi með vissu vitað, nema
að hann kynni að lenda með
fullum krafti á okkar bæ.
Þeir útbýttu biöðum til okk-
ar með leiðbeiningum hvern-
ig v-ið skyldu.m haga
okikur. — í sjónvarpinu
voru á hálftíma fresti lesin
og sýnd aðvörunarorð. Okk-
ur var ráðlagt að setja stóra
límpappíra á kross á allar
rúður og flytja gólfteppin
eitthvað hærra. Þegar byrj-
aði að rigna, og það gerði
það viku fyrir storminn,
flæddi um allt húsið hjá mér,
og þó stóð það á % m staur
um eða stólpum. Okkur var
strax í upphafi sagt, að við
myndum þurfa að yfirgefa
húsið og leita hælis á tveim
klúbbhúsum, sem stóðu að-
eins hærra óg voru ramm-
byg.gilegri en önnur hús. Okk
ur var sagt að hafa með okk
ur sængurföt og matarforða
til 3—4 daga. Flestöllum öðr
um en þeim, sem voru á
vöktum, var gefið frí, og
þess vegna fvlgdumst við
hjónin að.
Fjölskyldur gengu fyrir.
Okkur var sýnt í sjónvarpi
marg.víslegar varúðarráðstaf-
anir, sýndar myndir af síð-
asta ofsastormi, og hvaða hús
hefðu þá staðið af sér hrin-
una, Og þegar sírenurnar
færu af stað, yrði það merk-
ið til okkar að forða okkur
á öruggari staði. Það var bú-
ið að rigna í heila viku, áður
en sá stórastormur skall á.“
Maður var alltaf að horfa á
sjónvarpið, festi varla svefn,
þeir létu okkur fylgjast með

Ingibjörg J. Gunnarsdóttir með dóttur sína, Lindu. (Myndin
var tekin í gær á heimili foreldra hennar, Kvisthaga 27, af
Sveini Þormóðssyni).
því, hvernig hvirfilvindur-
inn nálgaðist heimili okkar.
Við gátum ekkert sofið nótt-
ina á undan. Þó blundaði ég
eitthvað. Klukkan 10 á mið-
vikudagsmorgun 22. sept.
Ingibjörg og Jerry við hlið bílsins, sem þau óku á í skjóli ó-
heillamorguninn. Þarna er sumar og sól, í Beeville.
Heimili Ingibjargar og Jerrys
stéð á Vi metra háum stólp-
um, og samt flæddi inn um
dyrnar.
vakti ég Jerry, og klukku-
tima síðar vorum við lögð
af stað frá heimili okkar. Hús
okkar var byggt á stólpum,
eins og annarra þar, en það
flæddi óspart inn um dyrn-
ar. Við fórum bæði í stutt-
buxur, en vatnið náði mér í
mitti, en á veginum var heid
ur minna vatn, því að það
flæddi mestmegnis inn í húsa
ga' ðana. 30 mílum frá björg-
uðu þeir fólki með bátum.
Við komumst í bílinn okk-
ar. sem er Piymotuh Barra-
cuda 1967, og þá voru öll
hjól í kafi. Við brutumst síð
an af stað til klúbbhússins,
sem X)kkur hafði verið ætlað
að dveljast í, meðan stóri-
stormur ætti fiemhjá ,en þar
reyndust vera 300 manns, og
allt yfirfullt, og við héldum
því til hins minna hússins, en
þar voru samankomnir 70
manns. Þegar ég opnaði hurð
ina á bílnum, fauk hún strax
út í loftið, aí hjörunum, en
ég óð út í vatnselginn, sem
náði mér í mitti, en sámt
sem áður feykti stormurinn
mér 2—3 metra. Ýið illan
leik komumst við inn í hús-
ið, en á því höfðu allir glugg
ar verið byrgðir. Gólfið þar
var allt sjóbiautt af fólkinu.
Á hálftíma fresti sáum við
sjónvarpað aðvörunum til
fólks ,hvert það skyldi halda
Hjálpræðisherinn og Rauði
krossinn, ásamt hern-um, gerði
sitt ýtrasta til að bjarga því,
sem bjargað varð, hjálpa
þeim, sem voru hjálparþurfi.
Þetta heyrðum við og heyrð
um á hálftímafresti. Okkur
var sýnt, hverjum tökum
stormurinn tók Brownsville,
þar rétt hjá. Ég hringdi í
tengdaforeldra mína í Iowa,
og bað þá að vera rólega,
ekkert amaði að okkur, við
værum komin í skjól. Fyrir
ulan geisaði ofviðrið, reif
upp stóra pálma með rótum,
öll önnur tré, og búféð galt
ægileg afhroð. Fyrst sagði
Jerry, maðurinn minn ,að ég
skyldi ekki hafa miklar
áhyggjur, en svo varð hann
hræddur sjálfur, og þá varð
mér allri lokið. Corpus
Christi ,sem var aðeins í 63
milna fjarlægð, galt mesta af
hroðsins. Við sáum marga
hvirfilbylji. Þeir eru hræði-
legir. Það er eins og allt fari
af stað. 40 slíkir hvirfilbyljir
sveifluðust í kringum okkur,
og þó var okkur sagt, að við
hefðum aðeins fengið í kring
um 30%af vindstyrknum,
þarna hjá okkur. Ég kom til
Corpus Christi laugardaginn
30. sept. Þar blasti við mér
voðaleg sjón. Eldamaskínur
og ísskápar, bátar og alls
kyns aðrir hl\Ur, lágu þar út
um allar jarðir eins og hrá-
viði.“
„Hvsrnig bar nú fólkið sig
í klúbbnum, msðan þessi ó-
sköp gengu yfir?“ ispyrjum
við.
..Yfirleitt var það rólegt,
hljótt, reyndi að sofa, en í
r&uninni var það aJlt an.nað
en ról'egt.-Þairna var fuillt af
börnum, óg við konurnar,
sem þarna vorum barnlausa-r,
reypdum að aðstoðia hinar.
Við hit.uð'Um kaffi og smurð-
um br.auðsnei-ðar, Klukkan 4
um nóttina lék aillt á reiði-
skjállfi, húsið nötraði, það lak
í gegnum hurðina, og vatns-
hæðin úti fyrir var meiri en
metri, og á þassu gekk fram
Framihald á bls: 27
STAKSTtlMAR
Almannavarnir
AI.ÞBL. segir í forustugrein í
gær:
„Jarðhræringar og nýir hverir
á Reykjanesi hafa verið mjög í
fréttum undanfarna daga. Þessar
fréttir minna okkur á þá stað-
reynd, að við byggjum eldfjalla-
land, þar sem enn er mikið af
virkum gosstöðvum. Síðastliðin
tuttugu ár hafa orðið hér þrjú
meiriháttar eldgos, en svo er fyr-
ir að þakka, að þau hafa átt sér
stað á óbyggðum svæðum og
tjón því ekki orðið, nema í Hekiu
gosinu 1947 þegar bændur þar
í grennd urðu fyrir nokkrum
búsifjum af völdum náttúruham-
faranna.
Að sögn jarðfræðinga er ekki
ástæða til að óttast, að eldgos
sé í aðsigi á Reykjanesskaga;
breytingar á hverasvæðunum
þurfa ekki að boða slíkt, þótt
þær geti verið undanfari meiri
tíðinda. Svo verður þó vonandi
ekki þessu sinni“.
Náttúruhamfarir
„Vert er að minna á í þessu
sambandi, að sennilega erum
við fslendingar verr búnir en
flestar aðrar þjóðir til að mæta
náttúruhamförum. Við höfum
ekki skipulagðar sveitir manna,
sem komið gætu til aðstoð-
ar, ef illa færi. Aðrar þjóðir,
sem hafa á að skipa þjálfuðu
herliði, nota það undir sJíkum
kringumstæðum, en sliku er
ekki, og verður væntanlega ekkl
fyrir að fara hér.
Á undanförnum árum hefur
margt verið ritað og rætt um
nauðsyn almannavarna,, og hefur
þar sýnzt sitt hverjum. Þetta
hefur verið gert að pólitísku bit-
beini, og hafa andstæðingar rík-
isstjórnarinnar á nær hverju
þingi mælt gegn fjárveitingum
til þessara mála.
Vel kann að vera, að þessum
málum hafi ekki verið sinnt
sem skyldi og ýmislegt mætti
betur fara í þeirri skipulagningu,
sem þegar er komin á laggirnar.
Það er að sjálfsögðu nauðsyn-
synlegt að eiga birgðir af ýmiss
konar neyðarvarningi og öðrum
gögnum, sem grípa mætti til, en
hitt virðist þó engu síður nauð-
synlegt að skipuleggja sveitir,
sem væru sérhæfðar í hvers
kyns björgunarstörfum.
Eins og nú háttar erum við
illa undir það búnir að mæta
náttúruhamförum og væri ráð að
hefja skipulagningu almanna-
varnasveita, eins og raunar mun
tíðkast í flestum löndum".
Þáttur í
slYsavarnarkerfi
„Það sakar aldrei að vera við-
búin þvi, að illa kunni að fara,
og í rauninni ættu almannavarn-
ir að vera einn þáttur slysa-
varnakerfisins sem hér hefur
lengi verið við lýði og látið
margt gott af sér leiða.
Það er illa farið, að þetta mál
skuli hafa orðið að pólitísku
þrætuepli, en vonandi verður
þess ekki langt að bíða, að and-
stæðingar þess skilji, að málið
i er alls ekki þannig vaxið“.