Morgunblaðið - 06.10.1967, Page 14

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 6. OKT. 1987
í 14
VID KVIKMYNDATÖKU
Á MEÐALLANDSSANDI
ÞAÐ var seint í ágústmánuði,
sem ég rakst á Inga Hrafn
Hauksson í miðbænum. Eins og
kurteis maður spurði hann mig,
hvað ég væri að gera um þær
mundir. í>ví var fljótsvarað, og
síðan innti ég eftir hans högum.
„Ég er að vinna að kvikmynid",
svaraði hann, og áður en hann
gat sagt svo mikið sem „svei
þér“, var ég búinn að draga
hann inn í kaffihús og veiða upp
úr honum alla sólarsöguna.
Það kom upp úr kcifinu, að
hann var að vinna að undirbún-
ingi að auglýsingamynd fyrir
Herradeild P&Ó. Kvikmyndatak
an átti að fara fram á Meðal-
landssandi einhvern tíma
snemma í september. Þyrilvæng-
ur, leikarar, bifreiðir og flugvél-
ar áttu að vera með í spilinu
svo að ég sagði:
„Heyrðu, sennilega er bezt, að
ég komi með til að allt fari
skikkanlega fram“.
Hann horfði á mig og sá, að
ekki þýddi að malda í móinn, en
sagði þó með vonarhreim:
„Það verður farið af stað fyr-
ir hádegi“.
En ég sagðist ekkert hafa á
móti gulli í mund, svo að hann
lofaði því upp á æru og trú að
láta mig vita daginn áður en lagt
yrði af stað.
Og fyrsta laugardaginn í
septembermánuði kom kallið.
Ingi sagðist mundu sækja mig
um 8 leytið næsta morgun.
Veðrið hefði ekki getað verið
betra. Þegar ég leit út um glugg-
ann um morguninn lá við, að ég
hætti að sjá eftir að hafa ákveð-
ið að slást í hópinn. Sólin skein
glatt eins og ekkert væri hvers-
dagslegra og hvergi sást ský-
hnoðri á lofti, en ég hrökk fljót-
lega upp úr þessum morg.un-
þönkum, því að ég heyrði ekki
betur en einhver væri byrjaður
að brjóta upp útidyrnar. Grunur
minn reyndist réttur, það var
Ingi, sem hlakkaði yfir því, að
hafa tækifæri til að svifta mig
morgunsvefni. Ekki gafst mér
tími til að brjóta föstuna, svo að
ég fylgdist með honum út í leigu
bifreið og settist inn. Þar hitti
ég fyrir unga stúlku, Aðalbeiði
Jóhannsdóttur, sem átti að gegna
því hlutverki að vera ritari
Inga í leiðangrinum, það er að
segja, skrifa niður ýmis atriði
varðandi myndatökuna. Ég bauð
náttúrulega gúmorin og svo var
ekið í loftinu vestur í bæ til að
sækja aðalmanninn, Arnar Jóns-
son leikara.
Hann stóð á tröppunum og
horfði til himins, þegar við stað-
næmdumst við garðshliðið hjá
honum. Hann settist inn í við
hliðina á bílstjóranum og síðan
var rætt um veðrið meðan ekið
var til flugskýlis Andra Heið-
bergs á Reykjavíkurflugvelli.
Fyrir utan 'skýlið stóð þyrlan
og verið var að dæla benzíni í
geyma hennar. Andfi Heiðberg
skildi aðstoðarmenn sína tvo
eftir við vélina og kom til móts
við okkur. Þeir Ingi ræddust eitt
hvað við en ég vappaði í kring-
um furðufuglinn.
„Andskota kornið, að ég láti
narra mig upp í þetta apparat",
hugsaði ég og var skapi næst að
snúa heim á leið. „Sennilega er
samt bezt, að ég láti kylfu ráða
kasti og fari með, ef hitt fólkið
er ennþá ákveðið“.
Og eftir að við höfðum verið
vigtuð, bað Andri okkur að
setjast inn í þyrilvængjuna.
Ingi, daman og undirritaður aft-
ur í, og Arnar og Andri frammí.
Við vorum öll kappklædd í
peysum og úlpum, svo að í bak-
sætinu var álíka rúmt um okk-
ur eins og fíla í Volkswagen.
Vélin var ræst og við spennt-
um öryggisbeltin. Hávaðinn óx
og það leið ekki á löngu, unz
mér var ljóst, að ég var kominn
hátt upp. Fyrir neðan sást yfir
flugvöllinn og sjóinn og brá*t
vorum við yfir Kópavogi. Þar
var breytt um stefnu og flogið í
austurátt.
Ég gleymdi allri taugaveiklun
og tók að njóta útsýnisins, þar
sem landið lá fyrir neðan eins
og útbreitt kort, að vísu án
staðarnafna og lengdar- og
breiddarbauga. Við flugum yfir
Elliðavatn, sem endurkastaði
sólargeislunum í allar áttir, yfir
Lækjarbotna og Sandskeið og
innan skamms vorum við komin
upp að Hellisheiði, að Bolavöll-
um fyrir neðan Kolviðarhól, þar
sem sagt er að mannskæð orusta
eigi að standa í framtíðinni.
A leiðinni yfir heiðina var ég
að velta því fyrir mér hvílíkt
þarfaþing þessar þyrlur eru, það
ætti að vera ein á hverju heim-
ili. Eini ókosturinn fannst mér,
hversu mikill vélargnýrinn er,
en hann útilokar samræður að
mestu leyti.
Það var stórkostlegt, að fljúga
fram af Kambabrún og sjá yfir
Flóann og Ölvesið, sem Æri-
Tobbi orti svo fallega um í eina
tíð.
Og áfram var haldið, unz við
sáum yfir Hvolsvöll, en þar
kvaðst Andri þurfa að lenda til
að bæta benzíni á tanka vélar-
innar, og í þeim töluðum orðum
tók hann að lækka flugið, og
við stefndum á grasflöt fyrir ut-
an þjóðveginn. Þegar lent hafði
verið var Andri skilinn eftir til
að sjá um þyrluna, en við hin
fórum í sjoppuna til að fá okk-
ur morgunverð,- kók og prins-
póló.
Fólkið í plássinu virtist ekki
gefa þyrilvængjunni mikinn
gaum, enda var þetta ekki í
fyrsta sinn, sem henni hafði ver-
ið lent þarna.
Eftir skamma viðdvöl vorum
við aftur komin á loft og nú var
stefnt inn yfir jökla. Sólin var
komin hátt á loft, og það stirndi
á snjóbreiðurnar og jökulsprung
utnar voru barmafullar af
myrkri.
En það leið langur tími unz
sandarnir opnuðust fyrir fram-
an okkur og eins langt og augað
eygði var ekkert nema flatn-
eskjan, sandar og haf.
Við sveimuðum dálitla stund
yfir Meðallandssandi, og Ingi
ákvað stað til myndatökunnar
og setti á sig kennileiti.
Næst var stefna tekin í norð-
urátt að Kirkjubæjarklaustri, en
þangað höfðu leiktjöld verið
send með flutningabifreið.
A Klaustri var snæddur há-
degisverður, eftir að Ingi hafði
komið leiktjöldunum á bíl og
sent þau áleiðis niður á sand-
inn.
Eftir að hafa gætt okkur á
lambasteik og sveskjugraut geng
um við um staðinn og flatmög-
uðum í sólskininu litla stund,
því að okkur lá ekkert sérstak-
lega á, bíllinn með tjöldin þurfti
tíu sinnum lengri tíma en við til
að komast á áfangastað.
En nokkru eftir kl. 2 vorum
við lent á Meðallandssandi og
búið var að koma öllum útbún-
aði fyrir.
Þá hófst myndatakan. Fyrst
þurfti Ingi að taka nokkur atr-
iði úr þyrilvængjunni. Hurðin
vinstra megin var tekin af og
Ingi bundinn rammlega niður í
sætið til þess að koma í veg fyr-
ir slys. Og nú var komið að Arn-
ari að vinna fyrir kaupinu sínu,
og það gerði hann svo sannar-
lega, því að þeir hafa verið
ófáir kílómetrarnir, sem hann
þurfti að hlaupa eða ganga á
Meðallandssandi þann daginn.
Þegar þessum fyrsta þætti
myndat.ökunar var lokið og
þyrlan setzt með þá Inga og
Andra, kvaddi Andri okkur inn-
virðulega, því að hann þurfti að
snúa aftur til Reykjavíkur um
daginn, og lofaði að senda aðra
flugvél eftir okkur til Kirkju-
Ingi Hrafn undirbýr næstu töku.
Arnar Jónsson og Andri Heiðberg horfa úr þyrlunni yfir Með-
allandssand í átt að Kirkjubæjarklaustri.
Eftir hamskiptin.
bæjarklausturs þá um kvöldið.
En Arnar Jónsson hafði ekki
aldeilis lo'kið ’hlutverki ysínu.
Hann var á þönum fram og aft-
ur, skipti um föt, andlitsfarðaði
sig, greiddi sér og skipti um föt
aftur. Sama hlutinn varð hann
að gera hvað eftir annað, því að
Ingi vildi vera öruggur um, að
allt yrði eins og bezt gæti orðið.
Það var nóg að gera allan dag-
inn. Það hvessti þegar á leið og
leiktjöldin áttu til að fjúka um
koll, svo að það varð að setja
þau upp oftar en einu sinni.
Aðial'heiður skrifaði í belg og
biðu ýmsar upplýsingar um
tökur, sem Ingi kallaði til henn-
ar og jafnvel undirritaður var á
þönum sem aðstoðarmaður.
En um síðir, þegar birtu var
farið að bregða og orðið kalt í
veðri, tilkynnti Ingi að mynda-
tökunni væri lokið, og það
þurfti ekki að segja okkur það
tvísvar að taka saman dótið og
setja það í sendiferðabílinn, sem
hafði beðið okkar allan daginn.
Arnari gafst nú tækifæri til að
fara í sín eigin föt og kasta
mæðinni. En ekki var allt búið
enn. Á leiðinni til baka yfir
sandinn varð Inga litið út um
bílgluggann og hann kom auga á
nokkra sandhóla vaxna mel-
grasskúfum. Það var ekikert und-
anfæri, Arnar varð að skipta um
föt einu sinni enn og fara út í
rokið.
„Þetta er einmitt það, sem mig
vantaði", tautaði Ingi um leið og
hann setti upp myndavélina fyr-
ir framan sandhólana.
En allt tekur enda, og eftir
stundarkorn vorum við aftur á
leið að Klaustri, þar sem flug-
vél frá Þyt beið okkar. Arnar
lék við hvern s;nn fingur og
kvað við rausit gamlar vísur á
leiðinni.
Það var orðið næstum al-
dimmt, þegar við komum aftur
að Kirkjubæjarklaustri og
2 dagar
eftir af rýmingarsölunni.
VERZLUNIN VERA, Laugavegi 48.
höfðum komið okkur fyrir í
vélinni, sem hafði beðið þar tals-
verðan tíma.
Á leiðinni til Reykjavíkur
horfðum við á bláar útlínur
hrikalegs landslags og á stöku
stað sáust Ijós, þar sem bæir
kúra undir fjöllum, en yfir höf-
uðborginni var bjarmi af ótal
rafljósum.
Þegar ég kvaddi Inga og
Ekki á Mallorku
— á Meðallandssandi
þakkaði honurn fyrir daginn,
spurði ég hann, hvenær maður
mætti búast við að sjá myndina.
,,Ég býst við, að hún verði
fyrst sýnd í októberbyrjun í
sjónvarpinu".
„Hvað verður hún löng?“
„Hún verður innan við þrjátíu
sekúndur".
Það virðist ekki vera tekið út
með sældinni, að búa til kvik-
mynd.
— Þráinn.