Morgunblaðið - 08.02.1968, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. FEBRUAR 1988
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
þessari ræðu minni lokinni.
■tjg man eftir, að Pierre sendi
mér steiktan fisk til hádegis-
verðar þennan dag. Ég tók það
eins og það var ætlað, það er
að segja, sem friðarbón, og át
fiskinn, enda þótt ég þyrfti e(kki
annað en 'hugsa um mat — þá
ætlaði ég aiveg að kafna.
Enginn hetfði getað sagt mér
þá, að við vorum alveg komin
að lausn gátunnar oklkar, né
heldur hitt, að þennan sama dag
fékk Jim skeyti og lagði út
gildru. Að lík í líkhúsi borgar-
innar átti eftir að gegna sínu
hluitverki við lausn gátunnar. Að
ég átti etftir að tala við Margery
Stoddard, þetta sama kvöld. Eða,
að ég ætti, klu'kkutíma seinna
að skjóta á O'Brian og næstum
verða honum að bana.
Ég hafði nóg að gera þennan
dag. Til þess að þurfa ekki að
hætta við jólaiboðið, fékk ég
leyfi séra Lelands til að hafa það
I safnaðarheimilimi. En það
þýddi aftur sama sem að taka
saman gjafirnar og allt jólaskraut
ið og senda það þangað í heim-
ilisbílnum. Þetta tók nokkrar
ferðir og loks var danssalurinn
orðinn auður og tómur. Ég fór
inn í snyrtiherbergið til að þvo
mér, áður en ég legði af stað
heim. Elliott var í vesturgangin-
um, þegar ég kom írá þessu.
Hann var snyrtilegur að venju,
en éi sá ,að hann var þreyttur.
Ég spurði hann, hvort ég ætti
ekki að biðja um eirtthvað handa
honum að drekka.
— Jú, ætli ég hefði ekki gott
af því, sagði hann. — Allur þessi
æsingur......En þér ættuð líka
að fá yður eitt glas, ungfrú Abb-
ott, þér eruð ekki sérlega burð-
ug heldur.
— Nei, við erum víst þannig
flest, sagði ég.
Við settumst niður við arininn
í bókastofunni, og hann sagði
mér nokkuð atf því, hvernig
ástatt væri fyrir Tony. Hann
virtist áhyggjufullur, enda þótt
hann væri þurrlegur að vanda.
Það liti ekki vel út fyrir Tony,
sagði hann. Þetta rifrildi þeirra
var slæmt. Og svo var þetta með
Búddamyndina, og........
— Hvaða Búddamynd?
Ég fékk fyrir hjartað þegar
hann sagði mér atf Ihenni. Ég
kannaðist vel við Ihana, hún stóð
uippi á skáp í kínverska her-
berginu, þar sem reiður maður
gæti verið fljótur að grípa til
hennar. En ég ætlaði að taka
mannlega á mótL
— Hversvegna í ósköpunum
ætti hún að taka skammtoyssu,
þegar hún fór út að hitta hann?
— Lögreglan er ekki viss um,
að hún hafi verið úti, þegar hún
var slegin.
Það var hræðilegt. Ég fékk
klU'kknahljóm fyrir eyrun. Þeir
héldu að Tony hefðd beðið etftir
henni og slegið hana niður, og
síðan borið hana út í kuldann,
skilið hana þar etftir, farið út í
leikhúsið, þurrkað af Búdda-
myndinni og skilið hana síðan
eftir, þar sem hún myndi ekki
finnast tfyrr en í vor, ef þá nokk-
urn tírna.
— En hvers vegna? sagði ég.
— Hvaða ástæðu hafði hann til
að myrða hana? Hann ætlaði að
skilja við hana, og þá var það
alveg óþarfi.
Hann hikaði. — Vitanlega var
hann reiður. Og auk þess........
jæja, þér heyrið það sjálfsagt
nógu fljótt. Hún sagði mér — og
sjálfsagt honum lfka — að hún
vissi eittfhvað um móður hans
Hann var búinn að þjást mikið.
Og ekki sagt, að .hann hatfi getað
þolað það.
Hvorki hann né Tony vissu,
hvað þetta var ,sagði hann. Það
var leyndarmál Bessie og hún
hafði þagað yfir því til æviloka.
— Sennilega eitthvert hugarfóst
ur hennar sjálfrar, sagði hann og
stóð upp til að fara. — Mér skilst,
að þér hafið ekki átt trúnað henn
ar?
— Nei. Hún sagði mér, að hún
væri torædd, en ékki við hvað.
— Ég hef farið gegn um skjöl-
in hennar, sagði hann. — Hún
hefir skilið eftir talsvert af reikn
ingum, en lítið þess utan, og ekk
ert af því mikilvægt. Ef þetta
hefur nokkuð verið, þá hetfur það
dáið með henni.
Ég gekk út með honum. Hann
virtist hressari, áreiðanlega af
viskíinu og kanski líka að sam-
tali okkar. En áður en hann lagði
af stað, bað hann mig segja eng-
um af þessu samtali okkar.
— Ég þarf ekki að taka það
fram, að lögreglan mundi grípa
það glóðvolgt.
Ég kinkaði toara kolli og ég
sé hann enn fyrir mér, höfðing-
legan, hátíðlegan, setja þennan
fína bíl sinn í gang og veifa
virðulega hendi um leið og ihann
hélt úr hlaði.
Ég sá hann ekki oftar lifandi.
Þetta var föstudagurinn 22.
desemtoer. Bessie hafði verið
myrt á miðvikudagskvöld, og
réttarhaldið, sem hafði verið
frestað, fyrir tilmæli lögreglunn
ar, var ákveðið laugardagsmorg-
un. í skritfstofu sinni í Beverley
var Jim enn að bíða eftir sím-
skeyti. Samt var hann ekki iðju-
laus. Hann var í samtoandi við
Hopper, í njósnaraskrifstofunni í
borginni, og útkoman af því var
sú, að lítt áberandi maður með
lítinn bagga af jólatrjám, hafði
skilið þau eftir á auðri lóð gegnt
húsi Lydiu, og litli maðurinn,
sem hafði elt Bill Sterling, var
kominn aftur, frú Watkins til
mikillar hneykslunar.
— Hvað viljið þér hér?
— Ég er að toíða eftir lækn-
inum. Er með kvef. Hvernig hef-
ur yður liðið uppá síðkastið?
— Mér hefur liðið talsvert bet-
ur síðan þér fóruð. Ef þér eruð
hingað kominn í einhverjum
óþverraerindum getið þér farið
út. Við kærum okkur ekkert um
yður.
En hann varð kyrr. Einu sinni
gekk hann meira að segja fram
í eldhús. — Þetta er þó ekki
skorpusteik, sem ilmar svona
vel? sagði hann í löngunartón.
— Jú, víst er það. Þefið þér
vandlega af henni, því að annað
fáið þér ekki.
Um klukkan sex um kvöldið,
var ráðstefna haldin, ekki í skrif
stofunni hjá Jim heldiur heima
hjá honuim. Menn skildu eftir
bíla sína spölkorn frá húsinu og
79
gengu svo þangað. Þarna var Jim,
Tony og 0‘Brian. Jafnvel Hopper
kom líka, en stóð stutt við og
fór síðan, en skildi eftir lykla-
ösikjuna, sem fannst í geymsl-
unni. Kiukkan sjö skildu menn-
irnir .heldur laumulega, gengu
létt yfir freðna jörðina, og svo
fóru bílar þeirra, hver í sínu lagi
upp eftir Hólnum. En aðeins
Tony fór til Klaustursins. Hinir
st.igu úr bílum sínum á lóð sveita
klúbbsins, eða þá á lóð Stodd-
ards, þó langt frá húsinu, og enn
aðrir hjá Earle.
Ég vissi ekkert um þetta allt.
Hefði ég vitað það, hefði kannski
einu lífi verið forðað, og vissu-
lega hefði hann 0‘Brian lirtli ekki
þurft að vera mestallan veturinn
1 sjúkrahúsi.
38. kafli.
Ég var tilbúin að fara síðdeg-
L.
8. FEBRÚAR
Hrúturinn 2. marz — 20. aprríl.
Hagstætt að leysa frá skjóðunni í dag.
Farðu í verzlanir og heimsæktu góða vini.
Kvöldið skaltu nota til ritstarfa.
Nautið 21. apríl — 21. maí.
Gamlir atburðir rifjast upp fyrir þér.
Láttu þá ekki raska jafnvægi þínu.
Tvíburarnir 22. maí — 21. júni.
Gei'ðu skyldur þínar, áður en þú kastar
þér út í samkvæmislífið í kvöld.
Krabbinn 22. júní — 23. júlí.
Nokfcrar tafir verða á ýmsum málum.
Eyddu kvöldinu í margmenni, svo að eng-
inn vafi leiki síðar á, hvar þú hélzt þig.
Ljónið 24. júlí — 23. ágúst.
Gamalt fólk sýnir þér sérstaka velvild í
dag. Láttu vini þína finna, hvernig þér
er innanbrjósts.
Jómfrúin 24. ágúst — 23. sept.
Góðar horfur á framgangi ýmissa mála.
Láttu ekki gullið tækfæri ganga þér úr
greipum.
Vogin 24. sept. — 23. okt.
Nú er tækifærri til að gera áætlanir
langt fram í tímann. Þú færð góðar fréttir
frá fjarstöddum kunningjum.
Drekinn 24. okt. — 22. nóv.
Búðu þig undir að eiga eitthvað í vara-
sjóði. Efldu vináttubönd. Þú hlýtur umbun
verka þinna. Gerðu þér dagamun.
Bogmaðurinn 23. nóv. — 21. des.
Þú skalt ekki falla í þá freistni að vilja
rá'ða fyrir öllum hlutum. Bjóddu til þín
gestum, eða taktu fjölskylduna með í heim-
sókn. Kvöldið verður fjörugt.
Steingeitin 22. des. — 20. jan.
Rétti tíminn til að skemmta gömlum vin-
um. Láttu boð út ganga, svo að allir geti
lagt hönd á plóginn.
Vatnsberinn 21. jan. — 19. febrúar.
Vinnuþrek þitt er í hámarki í dag, svo að
þú skalt hvergi slaka á klónni. Hafðu hægt
um þig þegar heim kemur. Svaraðu brétfum.
Fiskamir 20. febrúar — 20. marz.
Þjóðráð að endurskipuleggja alla tilhög-
un heima og á vinnustað. Gerðu eitthvað
sérstakt fyrir maka þinn, en gorta'ðu ekki
af því.
is þennan dag, eins og ég hef
þegar sagt. Ég hafði fylgt Elli-
ott til dyra, og var að fara að
sækja kápuna mína og hattinn,
þegar síminn hringdi. Mér til
furðu, var þetta Margery Stodd-
ard. — Ert þetta þú, Pat? Guði
sé lof, að þú ert þarna enn. Ég
hef eíkki nema eina mínútu, með-
an hjúkrunarkonan er að súpa úr
tebollanum. Ég þarf endilega að
hitta þig.
— Hvenær? Ég get skroppið
núna strax.
— Nei ,ékki strax. Ég vil eng-
an láta vita af þessu. En í kvöld.
Þú verður að korna. Ég er alveg
að verða vitlaus. En komdu ekki
með toílinn ,heldur gangandi. Ég
vil ekki, að neinn viti af íerðum
þínum.
— En nætur-hjúkrunarkonan?
— Hún er farin. Ég rak hana.
En komdu ekki snemma. Bíddu
þangað til kyrrð er koTnin á.
Ekki fyrr en ellefu. Og seinna,
ef þú getur.
—■ Ég var nú ekki heppin
seinast þegar ég kom þannig.
—• Þér verður alveg óhætt. Ég
lofa þér því. Hitt var fyrir klaufa
skap.
—Guð minn góður, ætlarðu að
segja mér.....
— Ég skal útskýra það allt
fyrir þér í kvöld, sagði hún með
ákafa. Þarna er hjúkrunarkonan
að koma. Ég skal verða niðri í
sólarstofunni. Það verður opið.
Hún lagði símann snöggt.
Ég man ,að ég stóð við sím-
ann, óviss og óróleg. Eftir það,
hvernig fór fyrir Bessie, langaði
mig ekki að aka upp eftir Hóln-
um síðla kvölds. Og fyrri reynsla
mín á Bænum, var ekki neitt
uppörvandi. Svo að Margery
vissi þá um það, og það hafði
verið kLaufaskapur! En ef hún
vissi það, gat hún vitað sitthvað
annað, eitthvað, sem ætti að
verða uppvíst. Og ef út í það
var farið, þá sat hún í miðri súp-
unni, með Julian í fangelsi, tal-
andi við lögfræðingana sína,
reyraandi að komiast út úr þessum
köngulóarvef atvika, sem sak-
sóknarinn hafði ofið í kring um
hann.
Það var þá, að ég fékk þá snið-
ugu hugdettu að fara alls ekki
heim um kvöldið — vera bara
í gamla herberginu mínu, þang-
að til tími væri kominn að fara
til Margery. Það var hægðarleik
ur. Herbergið mitt var lokað, að
Vísu, en í standi. Það þýddi sama
sem að fá engan kvöldmat, en
ég hafði ekki verið svöng, dög-
um saman. Og það þýddi líka
það, að ég varð að segja Gus frá
bílnum mínum.
Ég opnaði dyrnar í vestur-
ganginum og fór út í bílskúrinn.
Einn maðurinn var þar að vinna,
en Gus sá ég hvergi. Ég sagði
manninum að ég ætlaði að verða
um nóttina í Klaustrinu, og mér
tókst að ná skammbyssunni
minni úr bílnumi, án þess að hann
sæi. Með byssuna undir kápunni,
var ég öruggari. Ég var nætum
kát þegar ég fór inn aftur. Hjúin
mundu halda, að ég væri farin,
en mennirnir í bílskúrnum, að
ég væri kyrr.
Enginn sá mig þegar ég kom
aftur. Þjónustufólkið sat að mat-
borðiniu og framantil í húsinu var
enginn maður. Ég komst auðveld
lega upp stigann og í setustofuna
mina. En ég hafði ekki reiknað
með því, hve langt var til klukk-
an ellefu. Og til að gera iillt
verra, þá þóttist ég alltaf heyra
einhver annarleg hljóð, allt í
kring um mig, og einu sinni var
ég svo viss um þetta, að ég opn-
aði dyrnar og leit út. En það var
bara 0*Brian á leið fram að stig-
anum, og hann sá mig ekki.
Klukkan tfu var ég orðin vind
lingalaus. Ég þorði efcki niður
til að ná mér í neina, eða bók
til að lesa. Ég var of taugaóstyrk
tifl þess að sitja kyrr. Ég gekk
um góitf síðasta klukkutímann,
og var að því komin að naga á
mér neglurnar af eintómri ör-
væntingu.
En mér leið strax skár þegar
ég var komin út úr húsinu. Ég
þarfnaðist ekki vasaljóssins
míns. f daufu stjömuskinin/u var
brautin ein og gulleitux borði,
undir lauflausum trjánium. Ég
var með byssuna í kápuvasan-
um, en ekkert gerðist. Húsið á
Bænum var aldimmt og Mairge-
ry beið mín í sölarstofunni. Hún
opnaði dyrnar og ég skáskaut
mér inn, og hún vafði mig örm-
um, rétt eins og ég væri síðasta
vonin hennar í þessum heimi.
- Ég er ekki að gráta, Pat,
sagði hún. — Ég er komin ytfir
það.
— Seztu niður. Þú skelfur.
Hvað gengur að, Margery?
— Það er út af honum patotoa.
Eða stjúpa, öllu heldur. Ég veit
ekki, hvað ég á til bragðs að
taka, Pat.
— Stjúpa þínum? spurði ég
eins og bjáni. — Hvað er um
hann. Hver er hann?
— Evans ,sagði hún. — Evans,
Evans. Og ég held, að hann sé
orðinn brjálaður.
Ég sat kyrr. Ég var of agn-
dofa til þess að geta komið upp
orði. Var Evans þá loksins miorð
inginn okkar? Vissulega hélt
Margery, að svo væri. Hún sat
þarna í myrkrinu, samanfalflin
í teppi úr rúminu síniu, og sagði
mér svo söguna, háisri röddu.
—' Hann hataði Don, sagði
hún. — Enda strauík ég burt
með honum. — Eftir að ég
strauk, sagðist hann skyldu
drepa hann, etf hann sæi hann
nokkum tíma aftur.
— En Maud? Og nú Bassie?
Þú veizt ekki, hvað þú ert að
segja, Margery.
— Jú, víst veit ég það, sagði
hún þrákelknislega. — Hann
hefur verið eitthvað skritinn, al-
veg síðan Don dó. Fyrst hélt ég,
að það væri af því, að hann
héldi, að Julian hefði drepið
hann. En nú........
Hún kvað Evans aldrei hafa
getað fyrirgefið Don, hvexnig
hann hafði reynzt henni. Jafn-
vel þegar hún kom aftur og var
gift Julian og var setzt um kyrrt,
var óvildin enn hin sama. En
honum þótti enn vænt um hana,
og þegar þau Juliian reyndu að
fá hann til að fara úr Klaustr-
inu, hafði hann nedtað því. Jufli-
an hafði síðan greitt honum
hundrað og fimmtíu dali á mán-
uði. En hann hafði ekkert kært
sig um peninga og lagt þá inn í
banka handa telpunum.
— Ég skammaðist mín ekkert
fyrir hann, sagði hún. — Hann
hafði verið mömmu góður og við
mig, eftir að hún dó, enda þótt
hann ætti ekki heirna hjá okkur.
En að viðurkenna hann, hefði
getað verið sama sem að ljóstra
aftur upp sögunni um okkur
Don. Hann var hamingjusamiur
— á sinn hátt — og honum leið
vel, svo að við létum hann af-
skiptalausan.
Honum þótti vænt um börnin.
Öðru hverju sá hann þau, en þau
höfðu enga hugmynd um, hver
hann var, en hann var vanur
að kaupa smágjafir handa þeim
og skilja þær eftir hér og þar.
Litlu stúlkurnar kölluðu þetta
huldutfólksgjafir, en þær vissu
aldrei, hvaðan þær komu.
— En svo snernma sumars
breyttist hann. Ég held bara, að
hann hafi komið auga á Don ein-
hvers staðar. Enn sagði hann
mér, að hann skyldi drepa hann,
etf hann sýndi sig. Hann kann
meira að segja að hafa talað við
hann — ekki veit ég það. Þeir
þekktust. Pabtoi hafði farið til
Dons forðum, þegar hann hafði
frétt, að ég væri að hitta hann.
Og þá hafði hann í hótunum við
hann. Það var þessvegna, að við
fórum til útlanda.
En þegar Don kom atftur til
Beverley, fór ástandið að verða
alvarlegt hjá þeim. Juflian hætti
að geta sofið. Hann fór að ganga
um á nóttunni, og velta því fyr-
ir sér, hvað gera skyldi. Þá kom
morðið til sögunnar og Juflian
hélt, að Evans Ihefði tframið það.
— Hann þverneitaði þvL
Sagði meira að segja, að Juflian
hefði gert það, og lét vel yfir
því að losna við slíkan óþverra.
Það var hræðiflegt.
En hver sem sannleikurinn
kynni að vera í málinu, var það
nauðsyniegt að losna við Evana.
Julian hafði náð honum úr