Morgunblaðið - 23.10.1968, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 23. OKTÓBBR 1968
— Ég get glatt yður með því, að næstu mínútur munuð þér
ekki hugsa um skatta tKa annað þess háttar.
fréttamaður frá framtakssamri
fréttastofu, sem prófessorinn
varð að gefa heila skýrslu með
einkarétti. Allskonar dýrgripir
höfðu fundizt í hellinum, og svo
var annar staður í eyðimörkinni,
í þriggja mílna fjarlægð, sem hin
ir amerísku vísindamenn héldu
fram að hefði verið staður borg-
armúranna. Stóra tjaldið þar sem
munirnir voru hreinsaðir, var
nú orðið fullt af borðum, þar
sem hægt var að athuga þá. Og
yfir þeim var vörður nótt og
dag.
Jill hafði nóg að gera að út-
vega ávexti og snarl og kalda
drykki handa þeim, sem voru að
vinna, og auk þess sjá um heita
rétti til kvöldverðar fyrir þrját
íu manns eða meira, sem gátu
komið án þess að gera boð á
undan sér. Suliman varð að sjá
um mat handa arabisku piltun-
um. Sem betur fór voru flutn-
ingasamgöngurnar í góðu lagi,
svo að jafnan barst nægur mat-
ur til stöðvarinnar á hverjum
tíma.
Einn daginn barst líka póstur
með bílunum. Jill fékk tvö bréf
og póstkort að auki frá gamalli
skólasystur, sem var í fríi í
Sviss. Faðir hennar skrifaði
henni líka nokkrar línur og sagði
fréftir af bænum og nágrönnun-
um. Frænka hennar skrifaði
lengra bréf frá nýja heimilis-
fanginu sínu í Essex: „flann
frændi þinn fékk tilboð um
þessa forstjórastöðu í Chelms-
ford og við vorum svo heppin
að ná í þetta hús. . . Fjögur stór
svefnherbergi, svo að þú getur
komið og verið hjá okkur þegar
þú kemur aftur til London. . .
Jæja, það var að minnsta ko'sti
gott, hugsaði Jill. Þá gæti hún
átt þak yfir höfuðið meðan hún
leitaði sér nýrrar atvinnu.
— Er það nú ástarbréf frá
fjarlægum vini? sagði einhver
rödd og Jill leit upp og framan
í háðslegt smettið á Davíð. —
Þú ætlar ekki að fara að segja
mér að ég eigi mér keppinaut?
— Það er nú frá henni Marion
frænku, þó að þú trúir því
kannski ekki. Hún braut saman
bréfið og stakk því í vasann. —
Ertu að koma í mat, eða er eitt-
hvað að?
— Við erum hættir í dag,
sagði Davíð. — Það er ómögu-
legt að mæla neitt með þessa
bölvaða ekkisins Kana hangandi
yfir sér. Þeir eru allsstaðar fyr-
ir manni. Og þeir eru álíka vit-
lausir út úr þessum déskotans
múrum og hún Enid okkar. Hún
var þarna með þeim um tíma í
morgun.
— Þú getur fengið tesopa ef
þú vilt, sagði Jill, Um leið og
hún stðó upp af stólnum og
gekk áleiðis til edhússins. — Ég
ætlaði einmitt að fara að hita
handa sjálfri mér.
— Þakka þér fyrir Jill. Ég
kem eftir nokkrar mínútur þeg
ar ég er búinn að hafa fata-
skipti.
Þegar Jill var að setja bollur
og kökur á pappadisk, mundi
hún eftir því, að hún hafði ekki
gefið Mósesi neitt sælgæti um
daginn, og fór því með nokkrar
gamlar kökur út í gripahúsið.
Hann tók við þessu með þökk
um, en Jill fannst hann eitthvað
þreytulegur og daufeygður. Hún
minntist á þetta við Ahmed. Pilt
urinn yppti öxlum. Hann sagði,
að hvorki Móses né hinir úlf-
aldarnir hefðu fengið matar-
skammtinn sinn tvo síðustu dag-
ana — því að í eyðimörkinni
væri þeim ekki gefið nema þriðja
hvern dag. En svo lét hann þess
getið, að ungfrú Cater hefði far-
ið út að ríða þá um morguninn.
Jill vissi, að þau mundu hafa
farið einar þrjár mílur eða þar
um bil, en sú leið gat ekki hafa
valdið því, að á Mósesi sæi. Hún
ráðgaðist um þetta við Ahmed
og hann gat þess til að ungfrú
Cater hefði verið að reyna, hve
hratt Moses gæti komizr. Jill
minntist þess, sem hún hafði
heyrt um úlfaldakappreiðarnar,
þar sem ungfrú Cater fór venju
lega með sigur af hólmi.
— En Móses er of ungur til
þess að taka þátt í kapphlaupum
sagði Jill, móðguð. — Þeir verða
að vera að minnsta kosti sjö
vetra til þess. Aftur yppti Ah-
med öxlum, kæruleysislega.
Hann var ekki annað en úlfalda
reki, sem gerði það sem yfirboð
arar hans skipuðu honum.
Jill gekk aftur til tjaldanna
og fann Söndru, sem sat hjá Da-
víð í matartjaldinu, og hann
slokaði í sig úr tebolla. Hún fór
til að ná í annan bolla og meira
heitt vatn. — Þú ert snemma
komin að, sagði hún við
Söndru.
WITTEIMBORG
búðarvogir 2ja og 15 kg.
fiskvogir 15 kg.
ÓLAFUR
GÍSLASON &CO HF
(ngólfsstræti la — Sími 18310
— Já, mér var fleygt út, sagði |
Sandra, kát í bragði. — Enid
hefur einhvern grun um, að eitt
hvert altari sé falið þarna
í borgarveggnum. Og að grafa
eftir slíku er ekkert fyrir við-
vaning eins og mig. Hvað seg-
irðu um að laga á okkur hárið
seinna í kvöld, Jill?
Eftir matinn þvoðu þær sér og
settu upp hárið hvor á annarri,
en það var vandasamt verk,
þar sem vatnið var af svo skorn
um skammti. Meðan Sandra var
að setja rúllurnar í hárið á Jill,
sagði hún henni frá þessari í-
myndun hjá Enid um það, hvar
gylta gyðjan úr musterinu
mundi vera grafin. — Ef hún
finnur hana ekki, verð ég vit-
laus, góða mín. Og ef hún finn-
ur hana, verður hún álíka mont
in og hundur með tvö skott.
— Ef þú ert að aðstoða hana,
kynnir þú að finna myndina,
benti Jill Söndru á, en hún hló
við.
— Já, þá yrði ég bara tafar-
laust myrt, kelli mín. Svo mundi
Enid koma hræinu af mér frá,
og snúa síðan sigrihrósandi með
myndina á lofti. Hún þráir það
heitast að sín verði getið í sögu
vísindanna. Þú getur beinlínis
ekki gert þér hugmynd um,
hvernig hún er, nema með því
að vera stöðugt með henni. Og
ég hef svei mér stofnað mér
hættu svo að um munar!
Og þú kvartar ekki samt,
hugsaði Jill með sér. Svona get-
ur ástin gert kraftaverk, ef hún
getur breytt manneskju eins og
henni Söndru, sem elskaði björt
ljós og skemmtanir og náðugt líf
helzt í óhófi. Nú var Sandra
hin rólegasta úti í eyðimörkinni,
af því að það var sama sem að
vera nærri manninum, sem hún
aetlaði að giftast.
— Jæja, ertu nú komin með
allar rúllurnar? sagði Sandra —
Þá getum við þurrkað okkur úiti.
Það er líba gott að fá ofurlít.ið
frískt loft, eftir allit þetta rót í
moldinni.
Enda þótt sólin væri tekin að
síga og himinninn væri þegar
tekinn að roðna í vestrinu, var
enn nægilega heitt til þessa. Þær
gengu frapi og aftur og kring
um póilana, með hárið óvarið af
öðru en nælonneti.
— Hvenaer ætlið þið að gifta
ykkur? spurði Jill. — Þið bíðið
náttúrlega með það þangað til
þið komið til London?
— Já, ef til vilf að annars
hef ég enga hugmynd um það.
Eins og er, þá er alveg ómögu-
legt að vera með neinar ráða-
gerðir. Ér það annars ekki skrít
ið, hvernig maður getur ekki lif-
að nema ef svo mætti segja frá
degi til dags, í eyðimörkinni?
Það er beinlínis eins og engin
framtíð sé til.
— Já, þið hafið að minnsta
kosti tímann fyrir ykkur, sagði
Jill og hneigði sig kurteislega fyr
ir prófessornum, sem gekk fram-
hjá í sama bili. Hann var að
lesa tíu daga gamalt eintak af
Times og dreypa í kvölddrykk
inn sinn. En alít í einu rauf eitt
hvert hljóð sem var í senn jarm
ur og snörl, þögnina.
— Hvað gengur nú á? sagði
Sandra. — Hefur kannski ein-
hver af þessum andstyggðar úlf
öldum fengið i'llt i magann?
— Það getur ekki verið. Þeim
er ekkert gefið í dag. Ég held að
þetta sé hann Móses. Ég ætla að
aðgæta það.
Jill flýtti sér að gripahúsun-
um. Sandra lalfaði á eftir- henni
og stanzaði við dyrnar. Graham
og Oliver höfðu líka heyrt hljóð
ið og komu á eftir stúlkunum.
Al'lir úlfladarnir lágu rólegir
og voru að jórtra, að Mósesi
undanteknum. Hann var hálfris-
inn upp og velti vöngum og íeið
sýnilega illa. Ahmed stökk upp
þegar JiLl kom og þau störðu á
úlfaldann. — Veikur, sagði Ah
med og benti á hann.
Jill sá tvær rauðar rispur eft-
ir gulgræna skinninu á 'lærunum
á Mósesi. — Hefur hann verið
úti aftur í dag? spurði hún. —
Hefur ungfrú Cater verið með
hann? Ahmed kinkaði kolli,
hinn róíegasti. — Ég vissi það
alveg, hraut úit úr dýravininum
Jill, og nú komu mennirnir að í
sama bili. — Viiljið þið sjá, hvem
ig hún hefur farið með hann Mós
es? Hún hlýtur að hafa lamið
hann alveg miskunnarlaust, þessi
andstyggðar manneskja. Hann
er veikur. Hann hlýtur að veira
það. Hún gekk nær til þess að
athuga sárin, en Móses sýndi
tennurnar, grimmdarlegur á svip
inn.
— Farðu frá, Jill! skipaði Oh
ver snöggt og greip í handlegg-
inn á henni og dró hana frá
Svo hélt hann henni fastri. —
Þú getur ekkert gert honum til
góða. Ég ætla að fá eitthvað
deyfandi hjá honum Christie og
Ahmed getur gefið honum það í
einhverju fóðri. Það getur dreg-
ið úr verkjunum í bili. Og svo
skal Ben Rashid ganga betur
frá þessu. Það ætti að gróa fljótt
svo að þú skalt engar áhyggjur
hafa.
— Og hann varður ekkert not
aður fyrr en hann er búinn að
ná sér að fullu bærtti Graham
við. — Við sku'lum sjá um það.
Þarna var ekkert meira hægt
að gera. Jill gekk í burt 1
þungu skapi og það var Oliver,
sem gekk nú við hlið hennar, og
útskýrði fyrir henni, að úlfaldar
væru þolin dýr og þetta mundi
Bréfritari — vélritun
Bréfritari (aðallega við ensk verzl.bréf) getur fengið
atvinnu nokkra tíma í viku.
Upplýsingar um menntun, aldur, hvar unnið áður
o. þ. h. sendist afgr. Morgunblaðsins merkt: „Bréfritari
— vélritun — 2099“.
AUKAFUNDUB
Sölusambands Isl. Fiskframlniðanda
verður haldinn í Sigtúni fimmtudaginn 24. okt. n.k.
kl. 10 f.h.
Fundarefni: Ástand og horfur í sölu- og
verðlagsmálum saltfisks.
Stjórn
SÖLUSAMBANDS ÍSL. FÍSKFRAMLEIÐENDA.
Sápuhúsið
tilkvnnir heiðruðum viðskiptavinum: —
Dagana fimmtud. 24., föstud. 25. og
mánud. 28. október verður ungfrú
STRAUB, fegrunar- og tízku-sérfræð-
ingur frá
LANCÖME
París, stödd hjá okkur — og veitir fúslega
allar uppl. og leiðbeiningar um hvernig
nota skal hinar frægu
Lancome snyrtivörur
íbúð til leigu
Ný íbúð með teppum stáerð um 130 ferm. á Seltjamar-
nesi. Fallegt útsýni. Leigist aðeins bamlausu fólki.
Tilboð merkt: „Reglusemi — 6772“ sendist Mbl. fyrir
25. þ.m.