Morgunblaðið - 15.11.1968, Blaðsíða 13

MORGUNBLA£>IÐ, FÖSTUDAGUR 15. NÖVEMBKR 1&68
13
Ármann Sveinsson
stud. jur.— Minning
Fæddur 14. apríl 1946
Dáinn 10. nóvember 1968.
Hann Armann er látinn.
Fregnin kom sem reiðarslag.
Hvernig gat það verið, að svo
ungur maður í blóma lífs sins,
þegar björt og glæsileg framtíð
blasir við, er kvaddur á brott.
Maður, sem er flestum ungum
mönnum fyrirmynd um dreng-
skap og háttprýði. — Þessi
spuming kom fram í huga minn,
þegar mér barst sú sorgarfregn
s.l. sunnudagsmorgun, að minn
bezti vinur, Ármann Sveinsson,
væri látinn. Ármann hékk heila-
blóðfall að heimili sínu aðfara-
nótt sunnudags og lézt nokkrum
klukkustundum síðar á Borgar-
spítalanum. Nokkm áður en
hann veiktist, hafði hann dvalið
í vinahópi, kátur og hress að
venju og kenndi sér þá einskis
meins. En örlögunum fær enginn
breytt, ungir sem aldnir verða
að hlýða kallinu þegar það kem-
ur.
Ármann Sveinsson var fæddur
í Reykjavík 14. apríl 1946 og var
því aðeins 22ja ára gamall er
hann lézt. Hann var sonur hjón-
anna Margrétar Lilju Eggerts-
dóttur og Sveins Sveinssonar
múrara, og var elztur fjögurra
barna þeirra.
Strax í barnaskóla komu náms
hæfileikar hans í ljós, enda var
hann alla tíð í röð efstu nem-
enda. Stærðfræði og íslenzka
voru honum þó sérstaklega hug-
leikin. Mér er það minnistætt, að
strax sex ára gamall hafði hann
gaman af tölum og var farinn að
glíma við reikningsþrautir. Ár-
mann hafði stálminni og las mik-
ið og um fermingu var hann far-
inn að safna bókum og tímarit-
um.
Ármann var mörgum góðum
eiginleikum gæddur, en félags-
þroski og starfsgleði voru með
eindæmum. Ungur tók hann
virkan þátt í sbarfi bamastúk-
unnar Unnur og alla tíð var
hann bindindismaður. Fjögur ár
var hann virkur félagi í skáta-
hreyfingunni og starfaði mikið í
nemendafélagi Gagnfræðaskóla
Austurbæjar. Að landsprófi
loknu settist hann í Menntaskól-
ann í Reykjavik, þar sem hann
lauk stúdentsprófi vorfð 1966. f
menntaskólanum var hann m.a.
forseti Framtíðarinnar. Haustið
1966 innritaðist Ármann í laga-
deild Háskóla íslands og eftir 2ja
ára nám þar var hann orðinn
einn af helztu forystumönnum
stúdenta. Hann átti sæti í stjóm
Stúdentafélags Háskóla Islands,
sat í Stúdentaráði og var for-
maður Vöku, félags lýðræðis-
sinnaðra stúdenta, er hann lézt.
Ármann Sveinsson skipaði sér
ungur undir merki Sjálfstæðis-
flokksins. 16 ára gamali gerðist
hann félagi í Heimdalli og átti
sæti í stjórn þess félags 1966—
1967. Var hann framkvæmda-
stjóri Sambands ungra sjálfstæð-
ismanna um tíma og gegndi auk
þess fjölmörgum trúnaðarstörf-
um, bæði fyrir Samband ungra
sjálfstæ'ðismanna og Heimdall.
Áhugi Ármanns á þjóðfélagsmál-
um var mikill og ékki takmark-
aður við neitt eitt svið. í mál-
flutningi var Ármann rökfastur
og ákveðinn. Hann var mikill
baráttumaður, en alltaf af dreng-
skap. Hann naut mikils trausts
félaga sinna og gekk að öllum
verkefnum með dugnaði og
atorku.
Ég hika ekki við að segja, að
laugardagurinn 19. ágúst 1967
hafi verið mesti sólskinsdagurinn
í lífi Ármanns. Þá kvæntist hann
Helgu Kjaran, dóttur hjónanna
Sveinbjargar og Birgis Kjanans,
hugljúfri og greindri stúlku. Af
samheldni og alúð byggðu þau
upp fallegt heimili áð Ásvalla-
götu 4. 12. júní 1968 var annar
stór hamingjudagur í lífi Ár-
manns. í>á eignuðust þau son,
Birgi, sem skirður var sL laug-
ardag. Pabbastrákur, eins og
Ármann kallaði hann alltaf, var
augasteinninn hans og í hvert
skipti sem hann minntist á son
sinn, var sem andlit hans ljóm-
aði af gleði og lífshamingju.
Nú, þegar leiðir okkar skilja,
er mér efst í huga þakklæti til
Ármanns fyrir margar ógleym-
anlegar stundir allt frá því að
við kynntumst fyrir rúmum 18
árum.
Ég votta foreldrum og tengda-
foreldrúm Ármanns, svo og öðr-
um ástvinum innilegustu samúð,
sérstaklega þó þér, Helga mín og
syni þínum, í þungbærum missi
og bið Guð að gefa þér styrk í
sorgum þínum. í hugum okkar
allra lifa fagrar minningar um
góðan dreng.
Pétur Sveinbjarnarson.
HINN 10. nóvember sl. var í
raðir íslenzkra æskumanna
höggvi'ð skarð, sem aldrei verð-
ur að fullu bætt. í>á var kallað-
ur frá okkur vaskasti baráttu-
maðurinn og einn sannasti
drengurinn úr okkar hópi.
Ármann Sveinsson var hug-
sjónamaður, sem með hugsjón-
um símum og athafnaþrá glæddi
umhverfi sitt lífi. Um hann lék
jafnan ferskur blær og stundiun
stormsveipir, eins og oft vill
verða um menn, sem eru fastir
fyrir og kaupa ekki fylgi á kostn
að hugsjóna sinna. Hann var af-
burða vinsæll í vinahópi og virt-
ur af andstæðingum.
Jafnframt því að eiga glæstar
hugsjónir var Ármann raunsær
baráttumaður, sem var ákveðinn
í því að gera hugsjónir sínar að
veruleika. Vandaður undirbún-
ingur, auk staðgó’ðrar þekkingar
á íslenzkum hag.smunum og þjóð
lífi, var ávallt grundvöllur vmd-
ir baráttu hans fyrir bættu þjóð-
félagi. Hann var sívinnandi og
óþreytandi og missti aldrei sjón-
ar af markmiðinu. Þeir, sem
börðust með honum og undir for-
ystu hans, gátu ætíð vænzt
árangurs.
Með Ármanni er genginn heil-
steyptur persónuleiki, sem við
álitum eina af staðreyndum
lífsins, og við áttum hlutdeild í,
en átti jafnframt sterk ítök í
okkur. Viðkynningin við hann
var dýrmæt reynsla og um leið
holl áminning um ábyrgð þá, er
á okkur hvílir gagnvart landi og
þjóð.
Megi minningin um Ármann
Sveinsson verða íslenzkum
æsku- og hugsjónamönnum afl-
gjafi í baráttu þeirra íslenzku
þjóðinni til heilla.
Friðrik Sophusson.
í ANNAÐ slkipti hefur mér eigi
brugðið meira, en þegar mér
barst andlátsfrétt vinar okkar
Ármianms, sunnuidatgsmorigun síð-
asta — það var dapur morgun
og dimmur, og aðeins örlítill
tími liðinin síðan Ármatnn ásamt
fieiri góðum vinium hafði yfir-
gefið heimili mitt — kvaitt á
■stéttiinni fyrir framan húsið af
símum alkiumna hrestsilei’k. —
Sárt tekur mér nú að hugsa til
þessatrar síðustu kveðju, en ofar-
lega í huga mínum er samt þakk-
læti fyrir að hafa átt þess kost
að eiga með homum nokkrar
síðustu stundirnar í góðra vina
hópi, þar sem heirnn var hrókur
alls faignaðar og héit merkinu
hátt á lofti allt til hins síðasta.
Störf og áhugamál okkar Ár-
mainins Sveinssomar hafia veru-
lega legið saman undanfarin ár,
og á þeim tíma hefur mér lærzt
að skilja betur og betur hverja
afbragðskosti hamn hafði tíl að
bera. Saigt er, að fátt sé orðið um
hugsjómaimenn — Ánmainn
Sveimsson jafmaðist á við þá
marga. Engum hefi ég kynnzt,
sem jafn eimarðlaga hélt imenk-
imu alltaf hátt á lofti. í því sam-
bandi eigum við vinir hams marg-
ar ógleymanáegar myndir — ein
er mér þó mimmisstæðust á miðj-
um S'prengisaimdi, umkringdir
stórbrotinni fjcuUa- og jöklasýn
— það var umgjörð sem hæfði
tæpitungulaiusum máMJjutniiragi
hans og eimlægum en skeJegg-
um hugsjónum.
Kæri vimur Ármann.
Þótt við kveðjum þig nú í
hinzta sinn, og á okkur isæki
tómleiki og sökrauður, er mér þó
ljóat, að sízt væri það að þínu
skapi, að við sem eftir erum
mættum ekki til þín hugsa án
þess að okkur sækti dapurleiki.
Nú er það okkar að sýma þamn
styrk, sem þú ávalit sýndir. —
Þú ert farinn, og við munium því
hér eftir reka dapurleikann á dyr
og miiininast þín með þakkOiæti og
gleði yfir því að leiðir skylidu þó
liggja saman, þó srtiutta stuind
væri.
Ragnar Kjartansson.
ÁRMANN Sveinsson, stuid. jur.,
lézt himn 10. móvember síðast-
liðinn, 22ja ára að aíldri. Hann var
í istúdentahópmum, sem kvaddi
Memnta'skólamn í Reykjaví'k vor-
ið 1966. Þá var bjart framund-
an. Það var vor og mangar hug-
sjónir og gíæstix framtíðar-
draumar fæddust.
Eraginn, sem til Á-nmamms
þekkti, hvort sem hamn hafði
verið samvistum við hamn dag-
lega í nokkur ár eiins og við
bekkjarbræður hans, eða hafði
haift ávæning af því, sam hamn
iagði af mörkum í félagslegu
starfi skóians, eflaðiist um, að
bann yrði I þeim hópi, isem hæst
klifi og stærst afrek ynnL Ár-
mainm var sjálfskipaður í for-
ystusveit sakir afburða skarp-
skyggmi, aitorku og drengsikapar.
Hanii 'hafði svo skýrair megim-
reglur og svo jákvæð lífsvi'ðhorf,
að menn fundu, að öliium málum
var vel bongið,í 'hains höndum.
Það var ein af staðreymdum lífs-
iiras, að Ármann væri á símum
stað, sinnti sínum verkefnum og
sækti á brattann.
Eirnn úlfgráan hauistmorgun
berst sú frétt, að horaum hafi
ekki verið lengri lífdagar ætilað-
ir. Það þarf meiri lífsreymslu og
meira umhurðarlyndi' gagnvart
roá'ttarvöldum þessa heiims en
umgum mönnuim er einatt gefið
til að skilja svona ráðslag.
Hvers vegna er foreldrum,
eiginkomu og ungum syni bökuð
'Slík sorg?
Hvers vegraa er ung kynslóð
á íslamdi svipt einiu sínu helzta
leiðtogaefni, þegar óleyist vanda-
mál eru á hverju leiti? Við eig-
uim eragin svör og engin orð, sem
eirahvers megna til huggumar.
Við viijuim aðeins minna á orð
skáLdsiims:
„En meðan árin þneyta hjörtu
hinma,
sem horfðu eftir þér í sárum
trega,
þá blómgaist enn, og blómgast
æviníega,
þitt bjarta vor 1 huigum vina
þimna.
Og <skín ei ljúfast ævi þeirra
yfir,
sem umg á morgni lífsims staðar
nernur,
og eilíflieiga, óháð því, sem
kemur,
í æsku sinmar tignu fegurð
lifir?
Sem sjádfur drottinn mildum
lófium lyki
um lífsins perlu í gulílnu
augraabliki".
Við vottum foreldrum Ár-
manns og systkáraum, tengdafor-
eldruim og öðrum aðstandendum,
en þó sérstafelega eiginkomu harns
og ungum syná, okkar iimnileg-
ustu og dýpistu samúð.
Guð blessi mimnimgu hans.
Bekkjarbræður úr
Menntaskólanum í Reykjavík.
KVFÐJA FRÁ VÖKU.
ÞAÐ er svo oft, setn við stönd-
um magn vama af hryggð, svo oft,
sem við skiljuim ekki dóm örlag-
arania. Þó verður hryggðin alidrei
sárari em þegar umgir menn fialla
í blóma lífls síns. Á sKfeuim stiund-
um skortir orð til að lýsa hugls-
urauim okkar.
Þanmig fór öllum, er fregnin
um lált Ármanns Sveinssonar
stud. jur. barst sl. suinnudag.
Vaka, félag lýðræðissinnaðra
stúdemta, á eftir að sjá einum
dugmesta lieiðtoga sínum. Jafn-
skjótt ag Ármainn Sveimsson hóf
mám við Háslkóla ísiamds, fyllti
hann flokk þeirra stúdemta, er
fylgja Vöfeu að tmiálum. Hann
varð strax etran af helztu forimgj
um fétagsiins og vann -af eldleg-
um áhuga fyrir hugsjómum þeim,
er hann vildi gera að veruleika.
Hamn átti sæti í stjórm Stúdemta-
félags H'áskóla íslamds fyrir hömd
Vöfeu sl. vetur, og emmfremur
átti 'hamn sæti í Stúderataráði
Hásk’ó'la íslands sem fiulltrúi
deildar sinmar. Formaður Vöku
var hanm einróma kjörimn sl. vor.
Af fádæmia dugniaði \>g ósérhlífni
vann hann a® þátttöku Vöku í
kosningum til stjómar Stúdenta-
fél'ags H’áskóla íslamids í haiust.
og sá sigur, sem þar vammsit, er
honum mest að þakka.
Ármanm Sveimsson var ræðu-
maður góður. Hiarnn var rökfast-
ut og ein'arður í ötlum málflutn-
inigi, en dremglumdaður. Gaspur
og óþarfa máiatilbúnaður var
homuim lítt að skapL heldur rök.
Var hamn mainna bezt búinm að
beita þeim vopmum tumgunnar að
sigur yrnnist. Jafnfr'am/t var hann
fús tií sátta og villdi þá frefear
gefa eftir og ná samkoroulagi
heidur en spilla friði með ósvinn
um a'ðgerðum.
f dag verður til moldar bor-
inn eimn af foriragjum umgra
manma á íslandL Hann bar í
brjósti heitar hugsjónir um vel-
ferð þjóðar sinmar, sérstaklega
var horaum amrnt um málstað
Stúdenta og vöxt og viðgamg Há-
sfeóla íslands.
Vaka, félatg týðræðissinniaðra
stúdenta, feveður klöfefeum huiga
leiðtoga sinn. Féliagsmeran murau
æ minmaist hans og feappkosta að
halda á lofiti merki huigsjóna
ha.ns.
Stjórn VÖku semdir Helgu
Kjaran, ekkju Ármanins Sveins-
sonar, og syni þeima, Birgi, svo
og öðrum ættiimgjium, hugheilar
saimúðarkveðjur í song þeirra.
Haraldur Blöndal.
KVEÐJA FRÁ STÚDENTARÁÐI
HÁSKÓLA ÍSLANDS
MAÐURINN með ljáiran hefur
skyndilega höggvið sfearð í raðir
íslenzkra stúdenta. Það skarð
stenidiuT „ófullt og opið“ eims og
forðum var sagt.
Árrnann Sveimsson var kjörinm
í Stúderataráð á síðastliðmu vorL
Það er fremur sjaildgæft, að ný-
liðar í Stúdentanáði láti miikið
til sín taka á fyrstu fundum
hveris starfsáns, en þagar á fyrsta
fumdi í vor varð öllum ljóst, að
Stúdemtaráði hafði bætzt öfliugur
og áhugasaimur liðsmaður þar
sem Ármianm Sveimsison var. Af
homum stóð hxessamdi gustur, og
aldrei var nein logmmoWia eða
deyfð í krimgum hamn. Hann lét
flest mál til sín taika, sem ráðið
fjallaði um, og var jafnan duig-
mifeill mátafylgjumaður. Hann
laigði isiig ávallt fram um aS
kyrama sér og kanma öll mál sem
bezt. Ekkert var homum fjær
skapi en að mál vaeru afgreidd
af fijótfæmi eða keyrð í geign
með einhverju forgamgshraðL
Haran vildi atihuga allt gauimgæfi
leiga og daemdi aildrei neiitt fyrir-
fram sjálfsaigt eða óhæft. AWt
skyldi vegið og metið og fiuil-
kornims lýðræðis gætt. S'koðana-
bræður hams litu því til hans
sem leiðtoga og forystumanns,
og þeir, sem höfðu aðrar skoðan-
ir, virtu íhainin vegma dugnaðar
hans og ósérhlífni, en þó fyrst
og fremst vegna þess, að þeir
fundu ,að hugur fylgdi alltaf
máli og Ármaran var sannur og
heiill í sínum málfLutnimgi. ís-
lenzkir stúdemtar og íslenzkt
þjóðfélaig þarf einmitt á slíkum
liðsmömnum að halda, og þess
vegna er miissirinn svo tilfinnan-
legur. Stúdentaráð Háskóla íis-
lands minnist því Ármanns
Sveinssonar með söknuði, hlý-
hug og þökk fyrir vel unnin
störf í þágu íslenzkra stúdenta
og sendir ástvinum hans imnileg-
ar samúðarkveðjur.
KVEÐJA FRÁ S.U.S.
HIN mafeta staðrejmd um fiall-
vailtleik lífsins birtist artdrei
skýrar en á dögum eimis og þess-
um, þegar staðið er við líkbörur
umgs rmarims, seim kalil'aðiur er á
brott í blóma lífisdms. Fyrirvara-
laust laufe Ármamn Sveinssom til-
vist sinni meðal ofekar. Gáfaður,
efnilegur, uimgur maður, góður
dremgur, isem horfði björtum
augum fraim á veginn, er skyndi-
lega allur. Hvers vegna? Tií
hvers er þá allt okkar strit?.
Þammig spumingar leita á hug-
amn á slífeuim stundum, en fáitt
verðuir um svör.
Margir verða til þess að
miraraast Ármairams Sveinssonar7
þótt unigur hafi haran verið að
árum, og aðrir munu rekja feril
hams ítarlegar. Einn þeirra
mörgu aðiila, sem stamda í þakk-
amskuld við hann, er Samband
umgra sjálfstæðismainna, og þess-
ar límur eru fátækleg kveðjuorð
frá þeiim samtökum.
Ég miinnist þess, að fyrir
mörgum árum var ég staddur á
a'ðalfiundi Heimdall'ar og þar
fóru fram umræður um málefni
féíagsims.' Þá kvaddi sér hljóðs
umgur piltur, nemamdi í Merarata-
skólanum, og flutti skeiegga
ræðu, þar sem hamn átaldi for-
ystumemn félagjii'ns fyrir það, að
ekki hefði verið hugað að því
að koma upp bókasafni, þar sem
safnað væri samam því helzbt,
sem ritað hefur verið um stjóm-
mál á íslaindi. Fluitti haimn mál
sitt djarflega og rökstuddi vel,
hversu mikilvægt það væri fyrir
slík samtök að eiga álitlegt bóka-
safin, sem gæti verið uppspretta
fróðleiks fyrir féíagsmenn og
væri líklegt til að safima þeim
saman til fræðilegra athuigama á
stjórnmálum. Þesisi ungi piitur
var Ármann Sveimsson og svo vel
flutti hann má'l sitt, að enn er
í minni minu.
Kann átti síðar eftár að Leggja
margt til mála í isamtökum okk-
ar oig þótt Ármann væri aðeins
22ja ára gaimall, var hann í huga
okkar flestra einn af hiraum
reymdari í samtökunum og ofi
til hams leitað, þegar mikilYæg
mál bar að höndum.
Það var táfcmræmt að fynsta
málið, sem hamn bar fram, var
stofmun bófcaisafns. Hann kunni
vel að notfæra sér gögn og heim
ildir og kynnti sér afi kostgæfni
þaiu mál, sem hamn lét táfl. ®ín
taka. Eftir haran liggur nú mjög
ítarteg greimargerð um kjör-
daemaimálið, sem hamn samdi fyr
ir samtök okkar á sl. sumri, og
ber höfumdi sínium glöggt vitni
Framliald á bl-s. 20