Morgunblaðið - 03.04.1969, Blaðsíða 10

r
10
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. APRIL 1909
l
an eins og hann orðaði það. Af
hverju spurði ég? „Af hverju,
ég veit það ekki vinurinn, ég
hef eiginlega ekki viljað hugsa
um það“. Hann hafði verið ný-
kominn inn í skúrinn, en það
var frost úti. Hann hafði ver-
ið að ráfa um og reyna að
finna einhvern sem átti lögg.
„f>að var nú meiri þurrk-
urinn“, sagði hann, „Ekki
dropa að finna“.
Hann var búinn að vefja um
sig teppinu og reykti vindlana
og við héldum áfram að spjalla
saman. Hann kunni mikið af
Ijóðum eftir höfuðskáldin og
ég sat bara og hlustaði á hann
flytja urmul af ljóðum og ræða
um þau eins og við sjálfan sig
út frá mannlífinu.
„Þekkir þú stjörnurnar?"
spurði hann. „Nokkrar" svar-
aði ég.
Hann sat hnípinn við kerta-
ljósið sem hann hafði kveikt,
teygaði reykinn frá vindlinum
og vafði teppinu þéttar að sér
„Við skulum koma út fyrir“,
sagði hann, „Ég skal segja þér
frá stjörnunum. Ég hef gott af
að rifja það upp.“ Við gengum
út fyrir og komum okkur fyr-
ir í skjóli. Hann var fróður
um stjörnurnar og hélt fróðleg-
an fyrirlestur um þær, en inn á
milli brá hann sér alltaf inn í
jarðlífið og spjallaði um það.
Þrátt fyrir „þurrkinn" var auð
heyranlega eitthvað í honum.
„Sjáðu þarna", sagði hann og
benti í vesturátt, „Þarna er
heillastjarnan mín, Síríus." „Af
hverju er hún heillastjarnan
þín“, spurði ég. „í gamla daga“,
sagði hann hugsandi og fjar-
rænn á svip, „vorum við eitt
sinn í siglingu og vorum stadd-
ir í erlendri höfn. Við höfðum
verið á kenndiríi og vorum
seint um morgun á leið til
skips. Eitthvað þótti bílstjóran-
um látasamt í bílnum og að
endingu rak hann okkur út.
Við hneigðum okkur fyrir hel-
vítinu eftir að hafa bölvað
honum í sand og ösku á okkar
ástkæra móðurmáli og héldum
síðan gangandi til hafnar. Þeg-
ar að höfninni kom sáum við
að stefnan hafði ekki verið al-
veg rétt, því að við vorum í
vitlausum hafnarhluta. Eftir
nökkurt þras þarna héldum við
af stað gangandi meðfram höfn
inni. Fljótlega á þeirri leið sá-
um við árabát bundinn við
bryggjuhaus og það var ekk-
ert verið að mylja moðið. Við
stálum bátnum og héldum af
stað róandi yfir höfnina. Ferð-
in gekk seint. Höfnin var
beggja vegna við skaga í firði
og þurftum við að sigla fyrir
tangann. Á miðri leið skall á
okkur svarta þoka, ,svo skyndi-
lega að það var eins og hendi
væri veifað. Heldur var farið
að renna af mannskapnum, því
að það þurfti stöðugt að ausa
hripleka bátsfjölina. Vonlaust
var að sigla í svarta þoku og
logni án áttavita og létum við
því reka. Um síðir rofaði lítil-
lega til og kom þá upp ágrein-
ingur um það í hvaða átt
skyldi róa. Ég markaði stefn-
HEILDSALA: ÞÓRÐUR SVEINSSON & CO. H.F.
Þeir eru svo góðir og ódýrir. Þægilegir til notkunar, á heimilum, í skólum og við
ýmis störf. BIC fine liggur rétt og þægilega í hendi og gefur jafna og hreina skrift.
Þér þurfið að eignast marga BIC.
Allir þurfa marga
af þessum
una af Siríus og var sú stefna
tekin. Náðum við síðan landi
hraktir og blautir um morg-
uninn, en skömmu seinna brast
á versta veður og hefði líklega
farið lítið fyrir bátskænunni í
því veðri og fáir verið til frá-
sagnar. Þarna minntist ég í
fyrsta skipti orða ömmu minn-
ar er hún sagði við mig lítinn
dreng: „Ef þú verður sjómað-
ur kúturinn minn, skaltu um
fram al'lt þekkja stjörnuna Si-
ríus. Hún er góður viti.“
Þegar ég var að fara frá
Hótel Salt bar að einn sem oft
gisti í saltbásnum. Það var
mikill asi á honum þegar hann
kom í gættina og kallaði: „Er
ekki „Blautur" hér?“ ,,Bla>utur
hefur ekkert komið í kvöld*
svaraði sá í teppinu. „Helvít-
is fíflið“, hvað þá við í gætt-
inni, „Hann ætlaði að láta mig
hafa úr flöskunni." Hurðin
skall aftur og rflóðin var á eft-
ir „Blaut“. Ég kvaddi.
Mánuði seinna hitti ég
stjarnfræðinginn um miðjan
dag. Hann var enn í því, en
bað mig mikillega afsökunar á
því að hann gæti ekki skilað
mér teppinu, því að einhver
þrjótur hefði stolið því frá
hontum. „Það skiptir engu fyr-
ir mig“, sagði ég, „Ég ætlaði
mér það ekki aftur." „Þú held-
ur að ég sé að ljúga að þér“,
sagði hann, „En ég er það ekki
það stail því einhver úr Hótel
4