Morgunblaðið - 03.04.1969, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. APRÉL 1960
11
Salt.“ „Ef til vill hefur hon-
um verið kalt“, svaraði ég.
„Já, e'f til V'ill“, svaraði hann,
„Áttu tuttugu og fimimkall?"
Hann þakkaði fyrir og
kvaddi. Hann hvarf inn í um-
ferðina, inn í allian fjöldann. Ein
einn á báti, brotnum báti. Ég
sá að áttavitanálin hans var
tuttugu og fimmkallinn og mið-
ið var næsta apótek.
Hann hafði sagt mér um nótt-
ina forðum að hann væri orð-
inn þreyttur á að synda svona
í gegnum þetta án þess að vera
raunverulega til. En hann
gerði það samt áfram. Það er
víst ekki hægt að kalla á mann
dóminn eins og leigubíl eða
dýfa honum í sjálfvirka þvotita-
vél og né honum hreinum upp.
„Að ganga með víninu í gegn
um lífið“, hafði hann sagt, „Er
eíns og að aetla sér að dansa
ballett í kviksyndi. Maður get-
ur ekkert nema sokkið.“
. Mér kom þá í hug maður sem
ég hafði nokkru áður fundið
drukknaðann í Vatnsmýrinni.
Hanjn lá frosinn á kafi í hálfs
meteTs djúpum skurði, en á
bakkanum stóð hálf brennivíns
flaska. Sá maður sökk ekki
djúpt, en það var nóg.
o o o
Sum skip sökkva í bafsdjúp-
in og hvíla þar í dimmum þang-
skógum. Önnur skip eru rifin
niður og enn önnur dorma snjáð
og rifin við bryggjur eða ból
án þess að gera gagn. Þeim er
ekki haidið við og þau verða
hræ. Þegar ég var að leita að
efni í páskagrein með því að
fletta Morgunblaðinu, datt ég
niður á fyrrgreinda setningu:
„í honum eru vistarverur með
ágætum, bjartar og rúmgóðar“.
Vitandi um hlutverk skipsins í
dag réðst ég í smíðina. Vistar-
verurnar í Síríusi eru jafn
rúmgóðar og þær voru fyrir 10
árum þegar skipið kom til
landsins, en þær eru ekki jafn
bjartar og ágætar vegna
þess að hreinlæti er ekki
kjörorð þeirra, sem þar hafa
hvílt slitinn líkama í kulda og
trekki að undanfömu. Það er
ömiurlegt usn að litast í þessu
óheppna Skipi. Á þilfari eru
Slitin sfög, ryðgaðar blaklkir og
þil og það eitt sem prýðir þil-
farið eru nokkur puntstrá, sem
vaxa við eina lestarlúguna. í
vistarverum er allt á rúi og
stúi og óhemja af matarleifuim,
drasli og tómum vínflöskum á-
samt sæg af sprittglösum, köku
dropaglösum og hárvatnsglös-
um. Tómar flöskur gera ekki
mönnum mein, en ef til vill
væri hægt að fyrirbyggja eins
margar í framtíðinni. Það er
vönduð eik í þiljum mannaíbúð
anna í Síríusi, en það skiptir
líklega ekki svo miklu máli í
lífsbaráttu útigangsmannanna.
Þeim nægir skjólið sem skipið
veitir og vissulega er hlutverk
skipsins í dag verðugt og mann-
eskjulegt. En það er ekki un>
að ræða ljós og hita í skip
inu. Birtan í skipinu fer eftir
því hvernig dagsbirtan læðist
inn um kýraugu og dyragætt-
ir og hitínn í því fer eftir skapi
veðurguðanna. Birta Og hiti?
Hvort tveggja er fengið upp
runa orðsinisSíríus. Síruis stjarn
an Síríus er ein af björtustu
stjörnum himinsins, öðru nafni
er hún kölluð Oríonshundurinn
og er sú stjarnan í goðafræð-
inni sem færir mönnum mestan
hita og Ijós. Egyptar töld'u
snemma í sögunni að Síríus réði
gangi flóða í Níl og mörkuðu
þeir margt í því efni eftir upp-
komu stjörnunnar. Heillavæn-
legast þótti ef Síríus kom
reglulega í ljós nokkru fyrir
dögun.
Eitt fyrsta skipið sem sigldi
yfir Atlantshafið fyrir gufuafli
einu saman með farþega hét
Siríus, en það skip var upp-
úpphaflega byggt til farþega-
flutninga við írland. Gufuskip
ið Síríus sigldi árið 1938 með
40 farþega frá Englandi til
Ameríku. Það skip var 703
tonn að stærð, en það er annað
mál.
Frá degi til dags eru breyt-
ingar um borð í Hótel Síríusi
við Grandann, smávægi-
legar. — Hurð sem var opin
deginum áður er ef til vill
lokuð í dag, ný flaska hefur
bætzt í flöskusafnið á gólfinu
eða borðinu, ihálmurinn eða
dýnurnar 'liggja svolítið á ann
an hátt en áður, fatadruslur
hafa færzt úr stað eða skreið-
in hefur verið rifin svolítið
meira. Og kertið í flöskunni
hefur ef til vill minnkað nokk
uð. Önnur breyting er ekki sjá-
anleg eftir gesti næturinnar sem
stundum eru glaðir og reifir, en
oftar niðurbrotnir, kaldir og
svangir.
Eina nótt fyrir nokkru þeg-
ar ég leit þar úm borð skömmu
eftir miðnætti svaf einn maður
frammi undir hvalbak í einni af
kojunum sem þar eru. Hann
hafði breytt hálm yfir sig og
svæfil’linn hans var klofhátt
stígvél. Hann svaf í hnipri, en
fast þó.
Aftur í skipdnu í borðsaln-
um sátu þrír mepn og spjölluðu
saman. Þeir voru allir slomp-
aðir, en málhressir. Einn
þeirra sat við logandi kerta-
ljós og nagaði gamla skreið.
Mér sýndist það vera langa.
Kertaljósið var eina logandi
ljósið um borð, en í neðri vist-
arverum sváfu tveir félagar
þeirra, ,,dauðasveffiii“, sögðu
'þeir sem „lífið“ var með.
Þremenningarnir voru að
rifja upp atvik frá liðnúm dög-
um og glöddust yfir skemmti-
legum endurminningum. Þeir
áttu uggiaust énga nýja daga.
Þeir tóku mér fálega í fyrstu
en smátt og smátt hvarf ég inn
í spjallið. Nokkur nýtæmd
kökudropaglös voru á borðinu.
Eitt af því sem þeir ræddu um
var jarðlífið og dauðinn. „Trú-
ið þið á Guð?“ spurði ég.
„Enginn sem hugsar eitt-
hvað“, kemst hjá því að trúa
á Guð“, svaraði sá um hæl sem
nagaði harðfiskinn.
„Guð?, er hann-, já, ég var
búinn að gleyma honum“, sagði
sá yngsti. „Fyrirgefið þið strák
ar, ég kunni einu sinni Faðir
vorið, en ég held að ég sé búinn
að gleyma því. Ertu búinn úr
flöskunni, skr,eiðarbítur?“ Sá
sem nagaði skreiðina rétti þeim
yngsta flöskuna. Hann teygaði
og kjassaði. Sá þriðji, með
snjáða derhúfu, sagði ekkert.
Hjólið hélt áfram og innan tíð-
ar gekk sá með derhúfuna út í
horn og hreiðraði um sig á
bekk þar. Ef til vill hafa draum-
heimar reynzt honum betur en
mannheimar.
Það heyrðist þrusk og um-
gangur frammi á ganginum og
eimn vel slompaður kom um
borð. Hann sagðist ekki hafa
nennt á kvennafar, enda væri
víst ekki um n,eina ærlega kven
menn að ræða, eins og hann orð
aði það. Hann fór strax að leita
í opnum skúffum og skápum í
barðsalnum, en fann ekkert
sem hann hafði áhuga á. Allar
skúffur og allir skápar í
mannaíbúðunum á Síríusi eru
opnir. Útigangsmennirnir eru
alltaf að leita í þeim að ein-
hverju,, sem er svo aldrei
ineitt, því allt er tómt. —
Sá slompaði leitaði tautandi
fyrir munni sér. „Helvítis stelp-
an“, sagði hann, „Hún stal
flöskunni og stakk af.“ Sá með
derhúfuna reis nú upp að hálfu
og lagði orð í belg.
„Hvað ætli þú eigir að vera
að hugsa um kvennafar", sagði
hanm, „Þú ert orðinn náttúru-
laus af kökudropum. Það er
Framhald á bls. 16