Morgunblaðið - 31.10.1970, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 31. OKTÓB'BR 1970
23
þessi kona, sem fagnaði okkur,
stórum hópi af óskyldu fólki og
ókunnugu í heimili sínu að Stýri
mannastíg 5 fyrir 18 árum, er
faðiff mrnn og dóftiir herunar
gengu í hjónaband. Þá var hún
enn allheilisugóð, þótt tekin væri
að lýj ast eftir langan vinnudag
og erfiðan uppvöxt, en ógleym-
anleg verður hún okkur og allar
góðu stundirnar sem við áttum
með þessari mætu og sérstæðu
konu.
Guðlaug Hannesdóttir var
komin af merku myndarfólki og
aldrei leyndi sér, hve gott upp-
eldi hún hafði hlotið samfara
ágætri greind og meðfæddum
myndarskap og listhneigð. Það
var alveg sama að hvaða verki
húin gekk, allt var unnið af kost
gæfni og sérstakri amekkvísi.
Regluseimi var henni í blóð bor-
in og kannski er ógleymanlegast
og eftirtektarverðast í fari þess
arar konu, hve mikið þrek hún
átti, sádarró, skapfestu og hve
hún var sjálfri sér nóg og tók
öllu, er að höndum bar, með geð
prýði og stillingu. Hún stóð af
sér öll óveður lífsins, æðraðist
aldrei, og heyrt hefi ég af sjúkra
húsi þar sem hún lá sjálf sár-
þjáð, að hún hafi með hægð og
rósemi talað kjark í þjáða her-
bergisfélaga og jafnvel raulað
vers og sákna til að róa og
reyna að svæfa þá sjúku eins
og litil börn.
Guðlaug var, eins og fyrr
sagði, framúrskarandi myndar-
leg til allra verka og hannyrðir
hiennar prýða stofumar að Stýri
mainnastíg 5. Henni féll aldrei
verk úr hendi meðan sjónin
leyfði, og ekki kann ég tölu allra
veggteppanna og sessanna auk
margs annars er hún vann.
Eftir að hún missti sjónina
nær alveg prjónaði hún sjöl á
grófa prjóma, ullarsjöl, sem
munu hlýjia mörgum vina henn
ar um ókomin ár.
Barnabörn föður míns nefndu
hana aldrei annað en ömmu
Guðlaugu og þeir eru ekki fáir
vettlimgarnir eða háleistarnir,
sem hún prjónaði á þann stóra
hóp, á meðian hailsan leyfðfc.
Hún var þeiim sem bezta amma
og til hinis síðasta spurði hún
ævinlega um börniin, einkum
þau yngstu, og fylgdist með
þroska þeirra og framförum af
ótrúlegum áhuga.
Þær mæðgur bjuggu saman
aila tíð og lengst af að Stýri-
manmastíg 5 hér í borg. Sam-
band þeirra var óvenju fagurt
og byggðiist á kærleika og gagn
kvæmri virðingu. Fjöldi vina
þessa heimilis munu mér sam-
dóma um, að þar var gott að
korna, þótt skarð sé fyrir skildi,
þegar hin aldna húsfreyja er
horfin af sjónarsviðinu.
Börnin — og raunar við öll —
munum sakna ömmu Guðlaugar,
en þau vita að allt tekur enda,
líka samvistir við þá, sem okkur
eru kærastir. En kærleikurinn
er án endimarka, og minningar
um góða vini lifa með okkur,
þótt brosið mæti okkur ekki oft-
ar, hlýjia handtakið finnist ekki
og enigin orð séu sögð.
Anna Snorradóttir.
Beztu þakkir flyt ég ömmu
Guðlaugu fyrir þau ár, sem ég
fékk að þekkja hana.
Ævisögu_ hennar kann ég ekki
að rekja. Ég þekkti hana aðeins
hin síðustu ár. Samt hlýtur mig
að langa til að þakka henni fyr
ir alla hlýjuna og allt stöðug-
lyndið, sem frá henni streymdi.
Aldrei sá ég hana skipta skapi.
Ég er henni þakklát fyrir þá
mildu og björtu mynd, sem ég
á af henni og aldrei verður af
mér tekin.
f mínum augum var hún allt-
af svo traust og góð.
Það er því sannfæring mín að
fólk, gott fóllk og fórnfúst eins
og amana Guðlaug var, muni
friðar njóta hinum megin, á
„strönd hinnar miklu móðu.“
Þökk fyrir allt amma Guðlaug
mín.
Þín Gunna Sigga.
„Landið þitt“
BÓKAtJTGÁFAN Öm og Örlyg-
ur h.f. hefur nýlega sent á mark
að þriðju útgáfu bókarinnar
LANDIÐ ÞITT eftir Þorstein
Jósepsson. Landið þitt, fyrsta
bindi, er staðfræðiorðabók, sem
greinir frá sögu og sérkennum
þúsunda bæja og staða í ölluin
byggðum fslands.
Árið 1968 kom út annað bindi
af LANDINU ÞÍNU og var það
ritað af Steindóri Steindórssyni,
skólameistara. Fjallaði annað
bindið um hálendi íslands og
hafði einnig að geyma nafna-
skrá yfir bæði bindin. Nafna-
skráin er lykill að notkun bók-
anna og er henni skipt 1 sjö
megin flokka, þ.e.a.s. mannanöfn
bækur og rit, félög og stofnan-
ir, atburði, þjóð- og goðsagna-
nöfn og loks staðanöfn. Staða-
nafnaskráin ein telur um sjö þús
und nöfn og mun vera sú stærsta
sem prentuð hefur verið hér á
landi.
Með endurútgáfu fyrsta bind-
is af LANDINU ÞlNU hefur út-
gáfufyrirtækið, orðið við óskum
fjölmargra aðila, sem hafa vilj-
að eignast bæði bindin, en ekki
átt þess kost fram til þessa.
(Fréttatilkynning).
— Bókmenntir
Framhald af bls. 14
yfir síðuistiu aildaimiót — og víð-
ast uim tand sby gg ðinia þair til
fyriiir fáum áraituguim. En
kaþólslkar wuiruniur og Memzkar
fkoniur í saimstairfii og saimiráði við
mestu áhugaimieiran lætenastéttair-
inmar — haifa haift geysitmiiikil-
væga forystu um þær uimbætiur
— eða karanski öllu heldur þá
gerbreytingu, se.m onðið hefur á
hjúkriunarmáliuin'uim og aRri að-
stöðu til líkiniar sjúkuim. Gerist
ég 'efcki tiil að faria þair út í e'iin-
stölk aitrilði, en í rauniiinoi er það
alilt að því siðferðiile'g sfcylda
hvers fulllveðja ísleinzlks bongana,
sam éklki hefuir salkir sétristaikmar
aðstöðu eða atvika koimizt að
nióklkru verulegu leytd í kynmi
við það miíkla rn'emmdnigar- og
maininiúðairstarf. sem þarna hefur
venilð af 'bemdii leyst, alð kynma
sér það oig þair mieð ihljóta sfcilrn-
ing á sfcyl'd'u sinini tii einhverrar
vihkrar þátttöku. Og hvort
mumidi efclfci motokur ástæiða tiil
að kyninia þestsi mál aflllverui'eiga
í ölilum aflimenmum ðkóluim
iaindsimis sam efcki beiminiis ó-
merkan þátt í þjóðarsögummi?
Aftaist í þókiininii eru noikkiur
Lokaorð höfundair, lönig sfcrá uim
heiiimildir, síðain mafnaskirá og
lolkig efnisyfdirlllit.
Þess islkall að lofcuim getið, að
höfuinidur heif'ur sjáUur kostað
útgáfu þessairar veliriituiðu o;g uim
alllt vönduðu bókair. Þaið út af
fyriir sig hefur clktour ekki
ámeilka sögu aíð segja.
— Kristján
Framhald af bls. 16
meðmælaverðu æfingu, frá
byrjun og þangað til hún hef
ur lokið sér af. Margt amnað
er sýnt, sem ekki væri viðlit
að reyma að koma orðum að í
prenthæfu máli.
Það er allt annað en
skemimtilegt að þurfa að tala
um svona kvikmynd. En ég
lit svo á áð sýning henmar, og
annarra slíkra mynda, sé sví
virðilegt tilræði gegn íslenzku
þjóðarheilbrigði og íislenzkri
siðmenningu, og bein ættjarð-
arsvik. Ef ég þegði, og allir
aðrir, myndi mér alla ævi
finnast ég hafa gerzt samsek-
ur ættjarðarsvikuirum, með
því að láta undir höfuð leggj
ast að kæra glæpi þeirra.
Ætlum við að þola að æsku
landsins verði boðuð þessi
fræðsluspeki sennilega fram
til jóla í Reykjavík, en síðan
bæ úr bæ og þorp úr þorpi
um land allt? Vilja Menzkir
foreldrar að börn þeirra fái
fyrstu hugmyndir símar um
ást'ina milli manns og konu
frá slikri mynd?
í einum kafla henmar er
vesalings sænska kennslukon
an að fræða, að því er virðist
12—13 ára stúlkmabekk um
getnaðarvarnir, — nei, kenna
þeim slíkar varnir, með nauð
synlegum kennslutækjum.
Það eru mjög fallegar og
mjög sakleysilegar telpur
sem horfa feimnar og furðu
lostnar á kennslukonunla,
skilja ekki hvernig hún get-
ur femgið þetta af sér — þær
eru böm. Eða meinar hún að
nú sé tími til kominn að þær
. . . ?
Á að leyfast að þessi
„fræðslufilma“ læði sama
grun inn hjá íslenzkum böm
um? Eftir síðustu blaðafrétt
um að dæma virð'ist sem
strákar, gjörspilltir af amie-
rískum glæpafilmum og
dönskum og sænSkum klám-
filmum, þurfi enn að beita
valdi til að korna fram
vilja sínum við 12 ára telp-
ur, og allt í óvissu um
hvort takist. En hvað verður
ef kynslóð af kynslóð á eftir
að kornast á legg við uppeldis
áhrif blygðunarlausra klám-
filma — og í þokkabót eggj-
an nautheimskra félagsfræð-
inga, kennslukvenna og lækna
um kynlífi frá blautu barns-
beini, og með öllu hugsanlegu
móti?
Það er alkunnugt, að til eru
þjóðir þar sem litlar eða eng
ar framfarir hafa orðið, né
nein skapandi menning þrif-
ist, öldum saman, af því að
fólk er þar meir eða minna
útlifað um tvítugt. Og tæpast
til ást milli manns og konu
— aðeins kynlíf.
. — Ef ákvæði gildandi laga
um bann gegn mannispillandi
klámi hafa yfirleitt nokkra
merkingu, þá getur ekki leik-
ið á tveim tungum, að yfir-
völdum er skylt að banna
mynd Hafnarbíós, sem geingur
undir hinu ósanna, lævísa
nafni Táknmál ástarinnar.
En ef gildandi lög gegn
klámvarniingi þykja að öðru
leyti ekki nógu skýr eða for-
takslaus til þess að koma að
fullu haldi í baráttunni gegn
óþverranum, þá er eins og nú
er komið eitt hið allra brýn-
asta verkefni alþingis að end
urskoða þá löggjöf.
Ef til vill styrkir það kjark
okkar að vita, að Norðmenn
eru ráðnir í að verjast pest-
inni frá nágrannalöndunum
(og ég held Finnar líka, en
þó er mér ekki fullkunnugt
um það). í Noregi er girt fyr
ir sölu klámvarnings með
lagafyrirmælum, og ströng
skoðun á útlendum filmum,
al'gert bann gegn klámfilm-
um.
Norðmenn vita, eins og
raunar allur heimur, hvernig
ævinlega hefur farið fyrir
þjóðum sem létu nautnsýki og
spillingu magnast og merg-
sjúga kynið.
Þeir vilja halda áfram að
vera sterk og heilbrigð þjóð.
Þeir verja Noreg.
Við eigum að fara að for-
dæmi þeirra — og verja ís-
land.
Hvað segir kokkurinn
um Jurta?
smjörlíki hf.
„Ég er alltaf ánægður með árang-
urinn, þegar ég nota Jurta-smjör-
líki. Jurta er bragðgott og laðar
fram Ijúffengan keim af öllum mat.
Þess vegna mæli ég eindregið með
Jurta smjörlíki.“