Morgunblaðið - 07.02.1971, Side 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. BEBRÚAR 1971
Þorleifur Sigurbrands-
son — Minning
AÐ kvöldi 30. janwar amdaðist
e'ð Hrafnistu hér í borg í>orieií-
V. Sigurbrandsson, verkstjóri,
rúmlega áttræðu.r að aldri.
Á áttræðisafmæld í>orl6ifs hirrn
17. des. sl. heiimsóttu han-n
nokkrir vinir og venzlamenn
hans og áttu með hor.ium góða
stund í sjúkrastofu Hrafndstu.
Hafði Þorieifur þá dvalizt í
ejúkrahúsd um nokkurra vikna
skeið. Þennan dag var Þorleifur
sæmilega málhress, en úr þvi
hrakaði heilsu hans þar til yfir
laiuk. Hann hafði anmars verið
maður heilsugóðuT um dagama.
Þorleifur Sigurbrandsson var
meðalmaður á hæð, þéttvaxirm,
mjög samvizkusamur, minnugur
vel, orðheldinn, árrisull og úr-
xæðagóður. Harnn var því vel til
verkstjórnar fallinin, enda stund-
aði hann verkstjórn mestan hluta
ævi sinmar.
Þorleifur Valdimar Sigur-
hramdsson var fæddur í Ólafsvík
17. desember 1890 og þar ólst
hamn upp hjá foreldrum sínium.
Veturna 1911—1913 stundaði Þor-
leifur nám í Hvítárbakkaskóla
og hlaut þar gott vegamesti m. a.
hjá hinum ágaeta alþýðufraeðara
Sigurði Þórólfssyná skólastjóra.
Árið 1915 fór Þorieifur til
Reykjavíkur, var fyrstu 4 árin
hjá Magnúsi Guðmumdssyni,
skipasmið, gerðist svo verkstjóri
hjá Fiskiveiðahlutafélag* íslands,
en nokkru snðar hjá hiniu ís-
lenzka steinolíuhlutafélagi — síð-
er Esiso — og anmaðist þar verk-
stjórn allt þar til að hamm hætti
störfum fyrir aldurs sakir. En
Þorleifur undi lítt aðgerðarleysd
og gerðist brátt starfsmaður i
Iðnskólamum í Reykjavík á
Skólavörðu.hæð, hluta úr degi.
Hasnm gegndi þar aðallega
gangavö-rzlu og amnaðist ýmis
umsjónarstörf. Með árvekni simmá
og samvizkusemi ávamn Þorleif-
ur sér þar traust vim»uveitemda
siaaina. starfsfólks og memamda
skólans.
Um margra ára skeið starfaðd
Þo-rleifur í Slökkviliði Reykja-
víkur og var þvi viðbrugðið,
hversu viðbragðsfljótur haen var,
þegar brunahjallan kaliaði.
í þeim félögum, sem Þorleifur
var í, var hanm ósérhlífkiin og
úrræðagóður. Munu félagar hans
í OddfelJow-reglunmi, verkstjóra-
félaginu og margir fleiri löngum
minnast hams með þakklæti og
virðimgu fyrir hlutdeild hans til
liðsiiimis við góð málefná.
Þorleifur Sigurbramdsson var
tvíkvæntur. Með fyrri komu sinni
eignaðist hann eina dóttur, Rósu,
fædda 1916. Þorleifur kvæntist
öðru sáemi 1933, Höllu Einars-
dóttur frá Fossi í Mýrdal og lifir
hún marm sinm. Eigrauðust þau
eina dóttur saman, Bryndísi, sem
gift er Jóná Þór Jóhamnssyni
framkvæmdastjóra hjá SÍS, og
dóttur átti Halla áður en hún
giftist, Svövu Þórðardóttur, sem
naut ástrikis Þorleifs fósturföð-
wr síns eigi siður en Bryndís.
Svava missti mann sinn, Stefán
Magnússon flugstjóra, í flugslysi
íyrir tæpum 8 árum.
Ég kynntist Þorleifi fyrir tæp-
tiim 40 árum. Við vorum sam-
býlismenn á Leifsgötu 14 á arai-
am áratug, eða frá 1935—1948.
Fjölskyldur okkar uirðu siaim-
rýndar mjög og Skapaðist þar
traust vinátta og tengsil miáli
alira aðila, eldri sem yngri, er
haldizt hatfa æ síðam okkux öll-
um til ánægju.
Heimili þeima Þorleifs og
HöRu var og er mjög vistliegt og
notalegt að dvelja þar, hvort
heldur um var að ræða stuindar-
ko*m við rabb og reyk eða meðal
margra gesta á hátíðastundum.
Þessa murtu margiir minnast
lerngi með hlýhug, hæði veinzla-
menn, samstarfsfólk Þorlerfs og
aðrir vinir þeirra hjóna.
Þótt margir miunu nú sakma
vinar í sitað, þar sem sæti Þor-
leifs er nú autt orðið, bæði
heima á Leifsgötu 14 og annars
staðar, þar sem harm uindi vel
hag sánum, þá er gott til þess
að vita, að vel mun sá, er lifi
ræður, hafa gert til hans með
því að lengja ekki ævikvöW
hans umfram það sem orðið var.
Höfum það í huga um leið og
við hlýjum hug okkar við miinn-
iaigaimar um góðan dreng.
Helgi Elíasson.
30. JANÚAR sl andaðfet Þor-
leifúr V. Sigurbrandsson verk-
stjóri, Leifsgötu 14, eftiæ alHanga
og erfiða sjúkdómslegu, síðast
í sjúkradeild Hrafnistu.
Þorieifur var fæddur 17. des-
ember 1890 í Ólafsvík og vax
því rúmlega 80 ára er hann lézt.
Foréldrar hans voru Sesselja
Bjarnadóttir og Sigurhrandur
Brandsson, hatfnsögumaður í Ói-
afsvík.
Árið 1915 mun Þorieitfur haíe
fkrtt til Reykjavíkur og var bú-
settur þar æ siðam. Hann stumd-
aði ýmsa vinnu, sem til féll, en
vorið 1920 réðst hamin til ís-
landsfélagsdns hf, fyrst við ýmis
afgreiðslustörf og sáðar sem
verkstjóri. íslandstfélagið hatfði
þá nýlega keypt tvo nýja togara
„April“ og „Maí“ en auk þess
aintnaðist félagið afgreiðslu fyrir
mörg öranur skip, og um tima
voru togararnir 4 eða 5 svo og
nokkrir hátar á vetrarvertíð.
Störf Þorleifs á þessum árum
voru mjög umsvifamikil, og al-
gengt að unnið væri jatfnt nótt
sem dag við afgreiðslu skip-
ainna, svo að hvíldartími var ekki
alftaf langur, en öll störf leysiti
Þorieifur af hendi með sérsitakri
árvekni og lipuxð.
Nokkru áður en ís'landsfélagið
hætti starfsemi sinini, réðst Þor-
leifur sem verkstjóri hjá Jes
Zimsen, sem verzlaði með bensín
og olíur á árunum 1924 til 1930
er Hið íslemzka steinoliuhluta-
félag tók aftur til starfa eftir
afnám oliueinkasöl urnnEr, en hjá
því varð Þorleifur verkstjóri, og
síðan hjá OKufélagiimu hf, frá
1. janúar 1947 til haustsins 1959
er hann lét af störfum eftir eigin
ósk. Næstu 10 .árin vann Þorieif-
ur við umsjóniarsförf í Iðnskói-
anum i Reykjavík, eða meðan
herlsa leyfði.
Ég hefi verið nákunnugur Þor-
leifi um 45 ár og samstarfsmiað-
ur hang við verzlumarfyrirtæki
þau, sem nefnd eru hér að ofan,
og mawia bezt veit ég að hús-
bændur hans, fyrr og síðar, hatfa
Maðurinn minn, faðir okkar og tengdafaðir
MAGNÚS BRYNJÓLFSSON
Setjavegi 13,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni miðvikudaginn 10. febrúar
kl 3 e.h.
Brynjólfur Magnússon,
Margrét Ófafsdóttir,
Ólafur Magrrússon, Helga Kristinsdóttir,
IKristrún Magnúsdóttir, Kristínn Ftnnbogason,
Ema Magnúsdóttir,
Unnur Magnúsdóttir.
Sigrún Thoroddsen,
Gunrtar Oddsson.
Benedikt Bogason,
Sigurður Thoroddsen,
metið hamm að verðleitoum fyrir
dugnað og samviztousemi við öll
hans störf. Startfsmemin, siem ummu
umdir stjórn Þorieifs mátu hamm
fyrir drengstoap og hjálpsemi og
átti hanm marga trygga viini
meðal þeirra, ég veit að þeir
satona hanis og senda fjölskyldu
hams hlýjar samúðarkveðjur.
Þa® er margs að mimmaigt etftir
svo lömg og góð kymmi, sem við
Þorleifur áttum, og ánægjulegt
var að heitmsaekja hamm og hams
ágætu komu Höllu Eimiarsdóttur
frá Fossi í Mýrdai, em þau voru
eimstaklega samhemt um, að gera
vimum sámum dvölina ánægjuiega
á sinu vistíega heimili á Leitfs-
götu 14.
Kæri vimur ég vil að lokum
þakka þér fyrir mima hömd og
komu mimnar, tryggð og vmsemd,
sem þú sýndir okkur og otokaar
fjölskyldu, og þimmi etekuiegu
eiigimkomii, dætrum, barmaböm-
um og temgdaeyni votta ég ein-
læga samúð og hluttekningu.
Ljúfar endunnmmtiingar um
elskMlegam ejgimmamm og föður,
megi verða eftirtMands fjöl-
skyldu h uggum harmi gegm,
Jóh. G. Stefánsson.
Mörgum verður tregt tungu
að hræra, þegar æskufólk
hverfur af sjónarsviði lífsins
og okkur finnst allt lífsstarfið
eftir. Þá setur okkur hljóð og
við spyrjum: hvers vegna þurfti
svona að fara ?
En þegar aldinn meðbróð-
ir leggst til hinztu hvildar,
þreyttur af amstri lífsins, þrot-
inn að kröftum, hafamdi innt af
hendi gott og gifturíkt starf,
skulum við gleðjast, því gott er
þreyttum að hvílast. Þetta skul-
um við hafa í huga, þegar við
kveðjum Þorleif Sigurbrands-
son hinztu kveðju á mánudag
frá Dómkirkjunni.
Ég ætla ekki að rekja ætt
eða uppruna Þorleifs. Hann ólst
upp við sendna sjávarströnd,
þar sem úthafsaldan skilaði að
landi leikföngum, skeljum og
kuðungum, og það var barn-
anna bezta yndi að leika sér í
sandinum og láta ölduna sleikja
fætur sína, komu þau þá ekki
alltaf heim þurr í fæturna að
leik loknum. Þetta var þegar
Ólafsvík var hafnlaus og brim-
ið svarraði óhindrað við strönd-
Lna.
Þorleifi kynntist ég fyrst hér
í Reykjavík árið 1927, þá full-
orðnum manni. Var hann þá
búinn að vera verkstjóri í mörg
ár. Á þeim árum var oft þröngt
í búi hjá smáfuglunum, ekki
sízt hjá þeim, sem voru að byrja
búskap. Ég minnist þess, hve
feginn ég var að fá viimu hjá
Þorleifi, þótt ekki væri nema
hálían dag í einu, meðan ég
stundaði lausavinnu, sem kallað
var. Og það sá ég glögglega, að
Þorleifi féll þungt að geta ekki
tekið fleiri í vinnu en hann
gerði hverju sinni. Honum
blöskraði slík sóun á starfs-
kröftum friskra manna, að láta
þá ganga iðjulausa, en geta ekki
látið þá vinna að þjóðþrifamál-
um. En í þessu efni var oft við
ramman reip að draga.
Þorleifur var dagfarsprúðux
maður, tryggur og traustur og
góður heimilisfaðir. Hann var
lífsglaður að eðlisfari og deildi
gleði með öðrum, þegar það átti
við. Hann var hamingjumaður
að mínum dómi, enda sagði hann
eitt sinn við mig um síðari konu
sína: „Halla mín er mér allt.“
Veit ég, að þar mælti hann af
hjartans grunni, enda var sam-
búð þeirra mjög til fyrirmyndar.
Gott var að koma á heimili
þeirra hjóna og rabba við þau,
eins og alltaf er, þar sem hús-
ráðendur eru samstilltir um að
auka ánægju gesta sinna.
Að endingu, Þorleifur minn:
Innilegar kveðjur og þakkir frá
fjölskyldunum að Ásvallagötu
10 og Sólbakka, Fossvogi, fyrir
þinn mikla hlýhug, sem þú
sýndir ávallt, er fundum okkar
bar saman. Megir þú innan tíð-
ar sjá geislabrot af útréttum
höndum þeirra sendiboða, sem
ávallt eru reiðubúnir að leiða
hverja sál inn í fögnuð herra
síns.
Eftirlifandi eiginkonu og
börnum, svo og öllum öðrum
ástvinum hins látna, votta ég
innilega samúð.
Guð,jón Sveinbjörnsson.
Sextugur á morgun:
Jón Björnsson
yfirfiskmatsmaður
JÓN verður sextugur 8. þessa
mánaðar. Það er nú ekki taliinn
hár aidux á nútíma mælikvarða,
enda ber hanm ekki þanin aldur
utan á sér, svo ungur í anda
og öllum hneyfingum er hann.
Eigi að síðuT er það ánægju-
iegt fyrir mig að hafa átt kost
á því, að vera með honuim frá
blautu barnisbeini, enda margs
að minmast frá barnsárunum og
allar eru þær samverustumdir á
einn veg, bjaxtar og ánægju-
legar. Jón var hvorki hár í loft-
inu né gamaill, þegar hann fyrst
fór til sjós, aðeins 11 ára og þá
á árabát með föður sánium. Nú
er öldin ömnur. Það hefði ekki
þýtt, oð bjóða svo umgum dremgj-
um að stunda silíka viinnu í dag,
að vera við beitingar og sjó-
sókn 15 og upp í 20 tíma á söl-
arhring. Nonni, eins og hann er
af kunmugum kallaður, Skilaði
siraum dagsverkum mieð svo
mikkan dugnaði og samvizku-
semi, að ég fullyrði, að aðrir
gerðu það ekki eins, þótt eldri
væru. Sjórinn heillaði hann allt-
af og snemma bar á veiðiskap
hjá honum, þá ekki hvað sízt í
sambandi við síldina, því að
ungur að árum varð hanm skip-
stjóri og nótabassi og var al'ttaf
aljasaelll. Margt fleira mætti
segja um þennan góða írænda
minn, en ég bið hann að taka
vi'ljann fýrir verkið. Kvæntur er
Jón Nönnu Þorsteinsdóttur frá
Reyðarfirði og eiga þau eiinn son,
Bjöm að nafni. Foreldrar Jóns
eru þau sæmdarhjónín Ranraveig
Jónsdóttir og Bjöm Gíslason,
Grötf Reyðarfirði. Þar er einnig
heimili Jóns.
Ég sendi þér, kæri frændi,
hjartanlegar hamingjuóskir í til-
efnd þessara merku tímamótia
ævi þinnar.
Liiðu heill um laniga ævi.
Kær kveðja, þinn frændi
JóL
— Arnarholt
Framhald af bls. 3.
um í samþykkt heilbrigðismála-
ráðs. Steinunn benti á, að Karl
Strand mæiti með þessari stað-
setningu, en Tómas Helgason
teldi staðsetninguna hins vegar
óheppilega. M.a. af þessari á-
stæðu teldi hún það misráðið
að taka endanlega ákvörðun um
staðsetningu hælisins; það ætti
að taka til frekari athugunar.
Steinunn flutti síðan breytingar
tillögu, þar sem m.a. var lagt
til að fresta að svo stöddu að
taka afstöðu til fjölgunar vist-
manna. Enn væri læknisþjón-
ustan óleyst og semja ætti við
lækna Álafosslæknishéraðs um
læknisaðstoð á hælinu, enda
þyrfti læknir að heimsækja
stofnunina þrisvar í viku. Að
lokum sagði Steinunn það vera
alvariegt mál, að vistmeran hefðu
verið beittir refsingum.
Margrét Guðnadóttir gerði
grein fyrir afstöðu sinni í heil
brigðismálaráði. Hún hefði lært
það, að ekki ætti að einangra
geðsjúklinga. Prófessor Tómas
Helgason, sem hún bæri mest
traust til í þessum efnum, hefði
snúizt öndverður gegn staðsetn
ingu vistheimilisins í Arnarholti.
Á þeirri forsendu hefði hún
látið bóka afstöðu síina í ráðinu.
Margrét sagðist vera sammála
breytingartillögu Steinunnar.
Það væri til bóta, að geðlæknir
vitjaði sjúklinga annan hvem
dag. Læknar Borgarspítalans
myndu e.t.v. ekki gefa sér eins
góðan tíma til að, sinna sjúkl-
ingum, þegar heimilið væri svo
langt í burtu. Það væri hins
vegar augljós kostur með at-
hafnasvæðið í Arnarholti. Af
þessum sökum ætti að íhuga
málið frekar.
íllfar Þórðarson sagði, að geð
sjúklingar fengju fyrstu með-
ferð á geðdeild Borgarspítalans,
síðan væri þeim ætHaðnr staðuir á
Hvítahandiiniu tid emduirtiæfingar,
en ekki næðoi aflilir aligerlega
því marki að verða full vinnu
færir. Þessir sjúklingar myndu
fylla geðdeiídir.a og Hvítaband-
;ð, ef ekki kæmi til annar stað-
ur, er gæti tekið við því. Þess-
um sjúklingum væri nú ætlaður
stiiður í Arnarholti. Stofnun af
þessu tagi þyrfti að hafa sinn
eigiin lækni og þess vegna ætti
að setja hana undir geðdeild
Borgarspítalans. Tal um fjar-
lægðir vegna staðsetningar Arn
arholts væri alls ekki raunhæft.
Páll Sigurðsson ráðuneytisstjóri
hefði einungis talið húsakostirvn
í Arnarholti athugunarverðten.
Borgarstjórn ætti því að halda
fast við að koma þessum mál-
um fram í Amarholti. Þetta
ætti ekki einungis að einskorða
við þá, menn sem þegar hefðu
komizt þama inn, heldur yrði
að hafa alla hina í huga, sem
ekki hefðu komizt. Engin ástæða
væri til þess að eyða 1 til 2 ár
um til þess eins að leita að nýj
um stað.
Einar Ágústsson sagðist ekki
sjá hvaða rök mæltu með því
að reka þarna hæli fyrir 60
menn nú, en óvarlegt væri hins
vegar að hafa það fyrir 120
meinn. Ef það er óheppilegt að
vista þessa sjúklinga í sveit, er
þá ekki jafn rangt að vista þar
þá 60, sem þar eru nú? Einar
sagðist taka undir það með Úlf
ari Þórðarsyni, að þama væri
ekki um mikla fjarlægð að ræða
frá Reykjavík. Það væri ekki
lausn að fá lækna frá Álafosshér
aði sem þegar væru bundir við
önnur störf. Þegar heimilið hefði
verið tengt Borgarspítalanum,
mætti hafa þar vakt allan sólar
hringinn, Sér virtist það mun
betra fyrirkomulag. Ég undir-
strika það, að það er rétt hjá
Úlfari Þórðairsymii, að í engri
grein vanti frekar rúm en í
þeirri, sem hér um ræðír.