Morgunblaðið - 04.09.1971, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. SEPTEMBER 1971
28
Léttur veggur með
hillum og skápum,
sem geta snúið
á báða vegu.
Smiðaður í einingum
og eftir máli, úr
öilum viðartegundum.
Teikning: Þorkell G.
Guðmundsson
husgagnaarkitekt.
SÖLUSTAÐIR:
Sverrir Hallgrímsson,
Smíðastofa,
Trönuhrauni 5.
Sími: 51745.
Hús og skip.
Sími: 84415.

Híbýlaprýði,
Hallarmúla.
Sími: 38177.
Geioge Harmon,
Coxe:.
Græna
Venus-
myndin
52
aitur. Svo greip hann frakkann
og húfuna og gekk út.
Hann gekk hratt og stefndi
til aðalgötumnar og gekk svo eft
ir henni unz hann fann matsölu
hús. Það var fullsnemmt að
borða háde-gisverð og hann
var ekkert svangur en vissi hins
vegar, að hann átti eftir að
verða það. Hann át eggjaköku
og eitthvað af tómötum og ís og
kaffi, en áður en hann fór bað
hann um nokkrar samiokur til
að hafa með sér. Meðan verið
var að búa þær út, fór hann í
símann og hringdi til Gail Ro-
berts.
— Hæ, sagði hann. — Svafstu
vel?
— Ég læsti dyrunum hjá mér
>g setti stól fyrir hurðina, sagði
3ail. — Og ég svaf ágætlega.
— Ég þarf að biðja þig að
jera dálítið fyrir mig, sagði
rulaust
Ali Bacon
Við skerum pöruna frá
fyrir yður.
Það er yðar hagur.
B«ðjið þvi kaupmann yðai
aðeins um ALI BACONI
SíLD & FISKUR
Murdock. — Þessi Venusmynd
er enn í vinnustofunni, er það
ekki? — Ég á við stælingin, sem
við fumdum i Listamarkaðnum.
— Jú, það held ég að minnsta
kosti.
— Náðu i hana, sagði Murd-
ock.
— Hvað?
— Náðu í hana á vinnustof-
una svo lítið beri á. Þú veizt,
hvernig á að losa hana úr
rammanum. Gott losaðu þá
strigann og berðu hann út úr
húsinu undir kápunni þinni.
Hann beið, en þegar ekkert
svar kom, sagði hann hátt:
— Haltó, Gail.
—Já, sagði hún. — Ég heyrði
til þín. Það var bara. . .
— Það er ekkert þessu til fyr
irstöðu, er það?
— Nei. . . Allt í lagi Kent.
— Þá ertu væn. Komdu svo
með hana í íbúðina þíma. Ég
bíð þín þár.
Hann lagði símann til þess að
komast hjá frekari spurningum,
gekk að afgreiðsiuborðinu og
náði í samiokurnar sLnar. Hann
fékk sér lika tvö epld og eina
sú kku laðis tömg.
Gail Roberts kom í íbúðina
skömmu eftir klukkan eitt, og
þegar hún fletti frá sér kápunoni
tók hún fram Venusmyndina.
Murdock sagði, að hún væri
elskuleg. Hann tók myndina o,g
hjálpaði henni svo úr kápunni.
— Sá nokkur þegar þú komst
út?
Hún hristi mjúka dökka hár-
ið. Hún var ofurlítið rjóð í kinn
um og brúnu augum vo.ru stór
og galopin af undrun og hann
sá, að hún var alls ekki að
horfa á hann, heldur á mynd-
ina yfir arninum.
—- Frú Higgins sá mig vist.
Louise var í rúmimu, held ég.
En ég hafði myndina undir káp
umni. Hvað ætlarðu að gera,
Kent?
Murdock svaraði þessu engu
en seildist upp og tók myndina
af bláa dalnum niður af veggn-
um. Gail horfði enn á hana.
— Þú vissir ekki, að þessi
mynd væri hérna? sagði hann.
Hún hristi höfuðið.
— Roger Carroll hefði getað
fengið tvö bundruð oig fimmtiu
dali fyrir hana hjá Watrous.
— Gat hann það? Hún
hleypti brúnum, rétt eins og
hún botnaði ekkert í þessu. —
Hvenær? Hvers vegna vildi
hann ekki. . . ?
-— Watrous sá hana um dag-
inn. Barry Gould var líka hrií-
inn af henni. En Carroll sagði,
að þetta væri uppáhaldsmyndin
þln. Hann sagði að þú hefðir
verið með sér, þegar hann var
að smyrja hana upp. . . í skóg-
arferð eða eitthvað þess háttar.
Hún svaraði lágt og augnaráð
ið var fjarrænt:
— Já, ég man eftir þessu.
Hann hefði átt að selja hana.
—• Hann hlýtur að hafa kom-
ið henni hingað í gær, eftir að
Erloff og Leo reyndu að tæma
vinmustofuna hjá honum.
Murdock hafði rakið sunduir
stælinguna af Venusmyndinni
meðan hann sagði þetta og nú
héit hann myndinni upp að
þeiwi, sem var í rammanum. Ha
hæ! sagði hann, þegar hann sá,
að stærðarmunurinn á myndun-
um var innan við fjórðung þuml
un gs, hvorn veginn sem var.
— Þú getuir hjálpað mér, sagði
hanm. —Ég dreg bólurnar út og
þú gætir þeirra.
Hann losaði siðan fleygana úr
rammantum og tók til við bólurn
ar og rétti þær að Gail jafmharð
an og hann dró þær út. Þegar
hann var búinn að losa eina
hliðina á myndinni, snerti hún
við handleggnum á honum.
— Til hvers erbu að þessu,
Kent ?
Hann leit á hana. — Ég veit
ekki, sagði hann, — Það va.r bara
hugdetta, sem ég fékk. Kanmski
tóm vitleysa. En ég ætla nú að
reyna það samt.
Hann gerði sór ljóst, að þetta
svar var þýðimgarlitið. Hann tók
til aftur og vonaði, að þetta bæri
einhvern árangur. Þegar svo
málverkið var orðið laust, mældi
hann það aftur við stælimguna
af Venusmyndinni og sliðan tók
hann að festa báðar myndirnar
í rammann þar sem ein hafði ver
íð áður.
— Ooh! sagði Gcdl.
Hann bað hana halda mynd-
innd fastri öðrum megin, meðan
hann gengi frá fyrstu bólunum
Nú var enginn Mtur orðinn eft-
ir i kimnurn hennar og mjúkt hör
undið virtist næstum gagnsætt.
Hún vætti varirnar og neðrivör-
in skalf þangað til hún beit í
hana til þess að stöðva hana.
— Heldurðu að . . . stamaði
hún.
— Við skulum bara kalla þetta
hugboð, sagði Murdoek og leit
ekki á hana, vegna þess, að mú
hlaut tilgangurinn með þessu að
vera henni jafnljós og hann var
honum sjáifum. — Það huglboð,
að ósvikna Venusmymdin hefði
verið einmitt á sama sbað og
stælingin er nú, það er að segja
urndir myndinni af biáa dalnum,
sem Carroll málaði, — einhvern
tima hefur hún að mimnsta kosti
verið þar.
Gail Roberts gat lítið sagt eft-
ir þetta. Hún rétti homum bói-
urmar o.g hann negldi þær nið-
ur með hnífssikafitinu og notaði
sömu götin aftur, sér til hægðar-
auka. Hann festi fleygana og
setti blimdrammann inn í hinn
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríL
1 dag er hver sjálfum sér næstur.
Nautið, 20. april — 20. maí.
I»að er fj«rle«:t í kriiigum þig núna, en lítið liægt að segja meira.
Tvíburarnir, 21. mai — 20. júní.
l»ú verður allt I einu að breyta um stefnu í starfinu, þótt þú sért
önnum kafinn. Reyndu að kynnast þeim, sem í kringum þig eru.
Krabbinn, 21. júní — 22. júli.
Gamall vinur lúrir á einhverju leyndarmáli, þótt undarlegt megi
teljast.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
I»ú hefur vrerið svro önnum kafinn við skemmtanír að eitthvað
verður undan að láta.
Meyjar, 23. ágúst — 22. september.
Reyndu að halda þig eingröngu við skyldustörfin í dagr.
Vogin, 23. september — 22. október.
I»ú skalt fag:na g:óðum vinum, sem eru á næsta leiti, en þú hef-
ur ekki hitt lcng:i.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
I>ér finnst b<‘ssi daeur undarlegur, (íótt l>ú iítir ú aila hluti hlut-
laust.
Bogmaðurinn, 22. nóveniber — 21. desember.
I»ú hefur svo næma tilfinning:u fyrir velsæmi, að þér tekst að
komast yfir erfiðasta hjallann hjálparlaust.
Steingeitin, 22. deseinber — 19. janúar.
Reyndu að hafa betra samstarf við þá, sem í krinffum þig: eru.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Srnáutrióin eru jafnerfið í vinnu og stæri-i verk.
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Nú skaltu láta ljós liitt sklna — strax.
og hemgdi siðan myndina á siann
stað uppi yfir arninum.
— Hvað nú? sagði Gail loks-
ins.
— Ég bíð.
■—Eftir hver jiu ?
— Það veit ég ekki.
Það var eins og hún fyrtist
við og röddin varð hvöss.
— Einihverja hugmynd hlýturðu
að hafa u,m það.
— Ég er að vona, að einhver
komi hingað aftuir til þess að líta
á þessa mynd.
Hún hélt áfram að horfa á
hann, en nú rólegar og án aHrar
þykkju. •— Aftur? HeMurðu, að
einhver hafi þegar . . .
— Ég sagði þér, að ég vissi
það ekki. Hann glotti til henn-
ar og tðk upp kápuna hennar.
Hann reyndi að tala kæruleysis
lega, rétt eins og hann byggist
ekki við, að neitt sérstakt
mundi gerast. — Ég verð bara að
vera viss, annað var það nú
ekki. Komdu nú með mér eins
og ég b'.ð þig. Farðu í fraiklk-
ann.
NY
LAUSN
STUÐLA-
SKILRUM
Hann hélit honum upp fyrir
framan hana og hún snerd sér
við og smeygði sér í hann.
— Ef þú ferð að stæla við mig,
þá helurðu mig liíklega ofan af
þvi, og það vil ég eklki, eftir
alla fyrirhöfnina, sem ég er bú-
inn að hafa af þessu. Gleymdu
því bara, að þú hafir komdð hing
að, þá ertu væn.
Hún gekk að dyrunum og opn
aði þær, án þess að svara hon-
um neinu.
— Ver.tu hérna einhvers staðar
nærri, sagði hann. Ég ætla að
hringja tiil þin seinna. Og, Gail
. . . Hún stanzaði og hann tók í
arm henni og gekk með henn-i út
á ganginn. — Ef þú viilt raun-
verulega hjálpa til að ná í þann,
sem myrti frænda þinn, þá
mundi ég í þínum sporuim ekki
segja neinuim frá þvi, sem við
vorum . að gera, og meira að
segja ekki, að þú hafir komið
hingað.
Hann sleppti handleggnum á
henni og hún gekk niður stig-
ann. Hún var með hendur í vös-
um og leit ekki einu sinni við.
Murdock lokaði dyrunum og
lót fallas.t í einn hægindasitólinn,
og smám saman dró úr spenn-
ingmim hjá honium. Hann leit á
myndina og honum datt í hug,
hve auðvelt það hefði verið fyr-
iir einhvern að fela hina mynd-
ina þarna. Það var svo auðvelt,
að manni datt ekki einu sinnj í
hug svona. felustaður, þegar liit-
ið var á bláa dalinn. Því að þó
að menn myndu svona noikkurn
Veginn stærðina á Venus-
myndinni, hver færi þá að
hugsa um það, að stærðin væri
Mklega sú sama á báöum og
hægt væri að koma Öðru rnál-
verki fiyrir undir hinu, án þeiss
BRÆÐURNÍR 0RMSSQN7,