Morgunblaðið - 25.09.1971, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 25. SEPTEMBER 1971
.

■
■:
V'
Hluti hópsins, sem þátt tók í keppninni.
Við móttökuna hjá borgarstjóra Guatalajara.
Frá tízkusýningunni.
Flugfreyjubúningur Loftleiða:
„Bezti flugfreyju-
búningur ársinsu
— rætt viö Henný Hermanns-
dóttur sem var fulltrúi Loft-
leióa á keppni, sem haldin
var í Mexico
Henný Herniannsdóttir hef
ur í sumar unnið hjá Loftleið
uni, og tók fyrir nokkrum dög
um þátt í sýningu á einkenn-
isbúningum flugfreyja, sem
haldin var í Mexíkó. Þátt-
takendur voru um 70 stúlkur
frá hinum ýmsu félögum, og
sýndu þær hver um sig ein-
kennisklæðnað síns flugfé-
lags. Einkennisbúningur Loft
leiða hlaut þar viðurkenn-
ingu sem „Bezti flugrfreyju-
búningur ársins“, en hann er
hannaður af Jóni Þörissyni,
klæðskera, lijá Modelmaga-
sín.
Af þessu tilefni hafði Morg
unblaðið tal af Henný, og
spurðist fyrir um ferðina.
— Ég fór af stað í ferðina
fimmtudaginn 9. september,
og var kominn til Mexíkóborg
ar seinni hluta föstudagsins.
Þar voru samankomnar um 70
stúlkur frá hinum ýmsu flug-
félögum, og bauð ein þeirra
öllum hópnum til kvöldverð-
ar. Hún var reyndar flug-
freyja hjá Mexico Airlines,
og vænti ég að hún hafi not-
ið góðs stuðnings síns félags
við þessi útgjöld.
Daginn eftir fórum við svo
til Puerto Variarda, sem er
mjög fagur smábær við
strönd Mexíkóflóans. Allt er
þar með rólegheita yfir-
bragði, göturnar gerðar úr
höggnu grjóti og húsin flest
úr kalksteini eða leir. Lofts-
lag er þarna mjög þægilegt,
30—35 stiga hiti og ekki mjög
rakt. Þess má geta, að Burton
hjónin, Elizabeth og Richard,
eiga þarna sumarhús og
dveljast þar oft í fríum sín-
um. Sonur þeirra, sá sem fyrir
skömmu afrekaði það, að gera
Elizabetu að „fegurstu ömmu
í heimi“ var um þessar mund-
ir staddur þarna ásamt sinni
fjölskyldu. Ekki virtist frú-
in vera iðin við matseldina,
því að þau borðuðu venjulega
á hótelinu þar sem við bjugg
um.
Fyrsta kvöldið sem við
dvöldumst í Puerto Variarda,
var haldin tízkusýning, eða
öllu heldur einkennisbúninga
sýning, á hótelinu, og var til
hennar boðið um 80 manns.
Ein stúlknanna hafði reynd-
ar orð á því, að líklega væru
ekki fleiri konur búsettar i
þorpinu, og má það vel vera.
Að sýningunni lokinni var
veizla og loks var dansleik-
ur, úti undir berum himni.
— Sunnudaginn áttum við
svo frían, og var strax um
morguninn haldið á strönd
ina til að njóta sólarinnar. Of
mikið má þó af öllu gera, og
um fjögurleytið vorum við
nokkrar orðnar skaðbrennd
ar undan sólinni, og lágum
sárþjáðar í rúminu það sem
eftir var dagsins.
— Snemma næsta dag var
svo haldið af stað til Guata-
lajara, sem er næst stærsta
borg Mexíkó. Á flugvellinum
þar var saman komin heilmik
il móttökunefnd frá borgar-
stjórninni, og var okkur tek-
ið með „pomp og pragt“. Eftir
að hafa komið okkur fyrir á
hóteli, var haldið til móttöku
hjá borgarstjóranum sjálfum.
Þá var farið í kynnisferð um
hluta borgarinnar og m.a. var
skoðað ráðhúsið og þinghús
fylkisins.
I hádegisverðarboði þá um
daginn, hittum við umboðs-
menn flugfélaganna í Mexikó.
Loftleiðir opnuðu fyrir þrem
ur mánuðum umboðsskrjf-
stofu í Guatalajara, en þær
hafa, eins og kunnugt er, rek
ið skrifstofu í Mexíkóborg síð
an 1967.
— í Guatalajara dvöldumst
við i þrjá daga í vellysting-
um, fórum þar m.a. á úti-
markað og sitthvað fleira. Á
þriðjudagskvöldið var hald-
in sýning á búningunum, og
hlaut þá flugfreyjubúningur
Loftleiða viðurkenningu sem
„Bezti flugfreyjubúningur
ársins".
— Nú hefur þessi búningur
verið mjög umdeildur hérlend
is. Hvaða kosti hafði hann
helzta, að dómi dómnefndar?
— Hann þótti vera mjög ný
tízkulegur í sniði, og sam
svara sér vel sem alklæðnað
ur. Flest flugfélögin voru
með slétta kjóla og stutta
jakka. Skór og veski voru
jafnvel í allt öðrum stíl en
búningurinn sjálfur, og að-
eins örfáar voru með hatta.
T.d. voru stúlkurnar frá Suð
ur-Amerikulöndunum íklædd-
ar búningum, sem einna helzt
minntu á „Baby-dolI“- nátt-
föt, þ.e. stuttbuxur og óveru
legir jakkar.
Islenzki búningurinn þótti
hafa upp á að bjóða mun
meiri fjölbreytni en almennt
gerist, enda tilheyra honum:
pils, jakki, síðbuxur, skokk-
ur, sem hægt er að nota sem
vesti við buxur og tvær gerð
ir af blússum. Allt þetta
er svo hægt að velja um i
tveimur litum. Ennfremur
fylgja honum bæði vetrar- og
sumarkápur, stígvél, hattur,
svuntur og veski, sem allt er
í sama lit.
— Á miðvikudag tókum við
þátt í skrúðgöngu, sem var
kölluð Alþjóðlega vináttu-
skrúðgangan eða „Internat-
ional friendship parade“.
Auk okkar tóku þátt í henni
fegurðardísir víðs vegar að
úr Mexíkó og Bandaríkjunum,
og hópur stúlkna, sem voru
íklæddar hinum ýmsu þjóð-
búningum, þ. á m. var ein
sem bar íslenzka fánann, en
ekki er ég nú viss um, að
þjóðbúningurinn hafi verið
héðan.
Gangan tók tvo tíma, og
höfðum við þá gengið samtals
um tvær mílur, sem er ekki
eftirsóknarvert í þessum hita.
Öllu var þessu sjónvarpað
beint út, og þegar gangan
endaði á ráðhústorginu, sat
borgarstjórnin á svölum ráð-
hússins og veifaði til mann-
fjöldans. Seinna komu þeir
borgarstjórinn og fylkisstjór
inn, og tóku i höndina á öll-
um þátttakendum skrúðgöng-
unnar, sem voru um 300 tals-
ins.
Sátum við svo hádegisverð
arboð þeirra og fengum af
hent árituð viðurkenningar-
skjöl eða „diploma" frá þeim.
— Um kvöldið var svo heil
mikið um að vera í borginni,
m.a. var flugeldasýning á ráð
hústorginu, og ávarpaði þar
borgarstjórinn mannfjöld-
ann. Reyndar voru borgar-
stjórakosningar í Mexíkóborg
daginn eftir, og vera má, að
þetta hafi allt verið liður í
einhverju kosningabralli.
Daginn eftir var svo hald-
ið heim á leið, fyrst til Mexí-
kóborgar þar sem ég dvald-
ist í einn dag, og loks til
New York og heim.
3-400 þús. kr. tap
ALLS seldust 1603 aðgöngumiðar
á hljómieikana í Laugardalshöll-
inni, samkvæmt tainingu toll-
yfirvalda, og kostaði hver
miði 600 krónur. Kom því tæp
milljón i kassann, en hún dugði
þó ails ekki til að greiða allan
kostnað og að mati Ingibergs
Þorkeissonar, umboðsmanns
skemmtikrafta, sem stóð fyrir
hljómleikunum, má áætla tapið
um 3—400 þúsund krónur.
Kvaðst hann þó ekki verða gjald-
þrota, þar sem hann gæti greitt
allar skuldir.
Það voru fjögur atriði, sem
réðu þvi, að dómi Ingibergs, að
aðsóknin varð ekki meiri. I
fyrsta lagi var boðið upp á hljóm
sveitir, sem unglingarnir þekktu
ekki; í öðru lagi var laugardagur
inn óheppilegur dagur til að
halda hljómleika; í þriðja lagi
voru hljómleikarnir of langir (6
tímar) að mati margra og í
fjórða lagi voru miðarnir of dýr-
ir. Taldi Ingibergur að hægt ætti
að vera að bæta úr öllum þess-
um atriðum, nema þá kannski
þvi fjórða, en miðaverðið ákvarð-
aðist með hliðsjón af ýmsum
óumflýjanlegum kostnaðarliðum.
Af verði hvers miða þyrfti hann
að greiða 40% í skatta og húsa-
leigu, laun til hljómsveita næmu
um 2—300 þús. kr. og flutnings-
kostnaður þeirra fram og til
baka milli Englands og Islands
næmi um 400 þús. kr., þrátt fyr-
ir mikinn afslátt Flugfélagsins.
Ingibergur kvaðst ótrauður
mundu halda áfram að færa upp
hljómsveitir; hann hefði góð
sambönd við þekktar umboðs-
skrifstofur erlendis, sem litist vel
á alla aðstöðu hér, og síðast er
ekki sízt: Honum hefði þótt mjög
gaman á hljómleikunum á laug
ardaginn.