Morgunblaðið - 26.02.1972, Blaðsíða 13

MGRGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. FEBRÚAR 1972
13
Grímur S. Norddal;
Hver vill skemmta skrattanum?
Með fuBu samiþykM landnáms-
Lufthansa-
vélin heim
Ræningjunum
sleppt?
Aden, 24. febr. — NTB
LUFTHANSA-VÉLIN, sem
Palestínuarabar rændu á leið frá
Indlandi fyrir fáeinum dögum,
er nú á leið til Frankfurt frá
Aden, en þar létu ræningjarnir
hana lenda og slepptu farþegrum
úr haldi. Áhöfn vélarinnar var
aftur á móti lengur á valdi ræn-
ingjanna.
Með i vélinni er einnig fulltrúi
vestur-þýzka utanrikisráðuneyt-
isins, en hann hélt til Aden tii
að semja um a.fhendingu vélar-
innar. Fréttastofufregnir herma
að farið hafi verið með ræn-
ingjana á óþekktan stað, þar sem
þeir hafi verið yfirheyrðir.
Nokkru siðar sikýrðu opinberar
heimildir frá þvi að öllum ræn-
inigjunum fimm hefðd verið
sieppt og fengju þeir að fara
frjálsir ferða sinna. Ræningj-
amir sögðu við yfirheyrslur að
þeir hetfðu ákveðið að sleppa
áhöfninni og gefast upp, er for-
ystumenn Palestinuskæruhða
; hefðu hvatt þá til þess.
I
Flugstjóri vélarinnar, Ervine
Zoedlener, sagði við fréttamenn
skömmu áður en lagt var upp
frá Aden, að hann hefði verið
kviðafyllstur rétt fyrir lending-
una í Aden, þar sem hann vissi
að eldsneyti vélarinnar var á
þrotum og ræningjamir kröfð-
ust þess að lent yrði út í eyði-
mörkinnd. Þeir féllust þó á rök
flugstjórans.
ÞBfTA kalla ég engin þarfalæti.
Hættu nú. Nú ertu að skemmta
skrattanum, sagðd amma mdn
stundum við mig, þegar ég var
krakki. Hún varð meira en 100
ára og mundi fólk sem lifði
Skaftáreldana.
Hennar samtíð skynjaði glöggt
mun nytsamra starfa og til-
gangslausra fíflaláta.
Ekki vildi ég skipta á þeim
fjórum mániuðum, er samfélagið
veifcti mér kost á bamaskóda, þótt
mánuðimir yrðu að vetmm og
vera samvistum við ömmu sið-
ustu áratuigina sem hún lifði.
Eitt af and’hælisháttum okkar
þjóðfédagsihátta er að slíta sam-
skipti ömmunnar og bamsins.
Enn lifa á vömm fólks hér I
sveit spakmæli eftir henni höfð.
„Það versta, sem eitt bú dregst
með, eru ónýtar kýr og of marg-
ir karimenn,“ sagðd Vigdis Eiriks
dóttir, iengi húsfreyja í Miðdal
í M osfeEssveit.
Eftir venjudegt uppeldi i sveit
gerðist ég fyrirvinna heimiddsdns i
gegnum kreppuna, þá tók Breta-
vimian við, svo gerðdst ég f-rum-
býlingur og lögbrjótur á Sel-
tjarnarnesinu, þeim hluta sem
sdðar varð Kópavogur.
Þar kynntist ég fyrst þvi fyr-
irbrigði sem nefnist sikipulagsiög
og ski pulagsskylda.
„Ordnung muss sein", sögðu
nasistamir.
Á Digranesihálsinum átti að
rækta kartöflur og allt bannað
nema smákofar i sambandi við
slika ræktun.
Norður við Húnaflóa var
teiknað fyrirmyndarþorp, at-
vinnugrundvöllurinn átti að vera
sild. — Síld, sem enginn vissi
hvair var og hefir vart látáð sjá
sig á þessum slóðum sdðan.
Teikningin hefir verið sýnd í
París og fengið góða dóma.
Það voru ekki valdaníðingar í
hreppsnefnd Seltjamamess i þá
daga. I stað þess að setja i
steininn álitlegan hóp af heimil-
isfeðrum, brjóta náður húsin og
láta komurnar og krakkana leita
sér skjóls bak við kletta, nóg
var urðin á Digraneshálsinum,
eða segja þedm að flytja í teikn-
inguna norður við Húnaflóa.
Hreppsnefndin á Seltjarnames-
inu gerði ekkert af þeim fóisku
verkum, sem lögin leyfðu og
ekkert fyrir frumbýidmgana.
Á lýðræðislegan hátt fluttist
meirihluti hreppsnefndar i Kópa-
voginn, síðan var hreppnum
skipt.
Köpavogshreppur varð til. Þá
var farið að skipuleggja þar
mannabyggð, sem brátt varð að
kaupstað. Vaxtarsaga þessarar
bvggðar er einsdæmi í Islands-
sögunni.
Nú er talað um þessa harð-
duglegu frumbyggja með virð-
ingu. „Mikið sá vann, sem von-
arísinn braut með súrum svita."
Eftir 14 ára dvöl á þessum
góða stað, varð það að ráðd að
flytja að Úifarsfeili í Mostfells-
sveit, ég átti sem svarar 2/3 al
jörðinni, en engin hús. Þar
höfðu foreldrar mínir búið og
ég uppaldnn. Afar minir og ömm-
ur höfðu einndg búið i þessari
sveif.
Samkvæmt upplýsingum Hag-
stofunnar þá vinnur bóndinn
lengstan vinnudag fyrir lægsta
kaupi, allra manna i þessu
landi.
stjórnar um stuðning við end-
ui’byggingu eyðibýlis, en neitun
Búnaðartoankans um lömg lán
til húsakaupa eða lands (mjög
drengilegur og raungóður hefir
hann reynzt siðar) var ráðizt í
þetta verkefni, vltandi vits að
eina færa leiðin var að selja
eitthvað af landi mínu, til að
ræikta annað, endurbyggja hús
og afla véla.
Það þurfti drjúgan skildimg til
í blessaðri viðreisnarverðbólg-
unni.
Jörðin hafði verið í eyði í 4 ár
og ræktun aBitof Ktil til að fram-
fleyta stórri fjölsdcyldu.
— Hvemig gengur búskapur-
inn? spurði Sigurður Greipsson
í Haukadal eitt sinn á fömum
vegi. „Vel, en þetta er sú lengsta
og harðasta gláma, sem ég hef
lent i.“ — Þessu get ég trúað,
svaraði hann.
Árið 1967 hafði ég ræktað meir
og var komirrn með stærra bú
en nokkur bóndi, sem setið hef-
ir jörðina frá landnámsfíð, kom-
inn yfir örðugasta hjaJiann, en
stóð í fjárfrekum framkvæmd-
um.
Þá varð aftur fyrir mér þetta
fyrirbrigði, sem kalflað er skipu-
lagslög, en er i reyndinni ekkert
skipulag, aðeins dofinn og
heimskur skipulags-skyldu-
hrammur, sem hviilir á öllu
mannlífi milli BlátfjaJla og Esju,
yst út á Kjalarnes og austur að
sýsJaimörkum.
Þeitta vald sem hreppsnefndir
fengu til að stöðva og banna, er
hvorki nauðsynlegt né þarfara
en að gefa þeim vald til að banna
að sauma föt á börn og unglinga,
með þeim sparnaðarrökum að
þau passi ekki þegar fullum
þroska er náð.
Þar með var draumurinn bú-
inn um ræktun og byggingar.
Það er eins og löppinni sé lætt
á breimsuna í bíl, þegar farið er
upp brekku í ófærð og hálku.
Skrúfað fyrir það fjármagn,
er var nauðsynlegt til frekari
framkvæmda. Meinað að nota
eigur minar til uppbyggingar at-
vinnu minnar eins og ég hefi vit
og vilja til. Nú var skammt
stórra högga á milli. Hafin mála-
ferli, send hótunarbréf, lögreglu
sígað á hrútakofa.
„Þá hefir andskotinn unnið
sitt meistarastykki í sál syndar-
ans, þegar hann hefir fyrst kom-
ið honum til að fremja glæpinn
og sdðan láta sér vænt um hann
þyfcja," sagði meistari Jón
VldaJín.
Hvernig haldið þið að svipur-
inn hafi verið á þeim gamla,
þegar hann sá inn í bréfið, sent
í átoyrgðarpósti, þar sem einium
sómamanni er gert meðal ann-
ars að stela frá mér eða ræna
og hafi hann ekki framkvæmt
verknaðinn innan 10 daga, þá
var hótað að gera það á hans
kostnað. Bréfið var stimplað í
bak og fyrir með „Lögreglan í
Mosfellssveit". ÆJtli sá gamli
hafi oft komizt í öllu skemmti-
legra lesefni.
Við sýndum sýslumanni bréf-
ið, hann er yfirmaður lögregl-
unnar og hafðd hvergi nærri
komið.
Brotsjór skellur yfir fiskibát
út af Reykjanesi. Maður liggur
á dekkinu stórslasaður. Eftir
löng veilcindi og eignamissi hafði
hann náð nokkurri heilsu.
Keypti hann smáblett af mér,
var á ledð með góðan vinnuskúr
úr Árbæjarhverfi. Þá sveif Mos-
fellssvediar-lögreglan á hann á
þjóðvegi, sem liggur um land
Reykjavikur, tók af honum skúr-
inn, fór með hann á öskuhaug-
ana, braut niður og gróf. Síð-
an fékk hann bréfið fræga. (Ég
á ljósrit af þvi).
Einhvers staðar eru takmörk
fyrir þvi hvenær þegninn á að
hafa fyrirskipanir valdsins að
engu og fara eftir eigin rétt-
lætiskennd.
Sólin er að nálgast jökuiinn,
nokkrir ungmennaféiagar söfn-
uðust saman i Tjaldanesi, nú
áttd að bæta nótitinni við vor-
lanigan vinnudaginn, „mylja
meinlegt þýfi". Hugsjónin var
að koma upp iþróttasvæði fyrir
srveitina. Þetta breyttist allt sdð-
ar meir, íþróttavellinum vallnn
betri staður og félagið seldi land-
ið.
Þessi blettur, þar sem ég eyddi
einni eftirminnilegustu vomótt
ævinnar, er gerður að balcgrunni
siðlausra og lágkúrulegra nxala-
ferla. Það verður að leita aftur
i stóradóm og galdramálaferii,
til þess að finna hliðstæðu, sem
hefir jafn litla hernaðarþýðingu
fyrir gróandi þjóðiíf með þverr-
andi tár.
Það er von að hugsanagangur
ömmu minnar suði fyrir eyrum
mér: — Ekki skemmta skratt-
anum.
Sdgurður Þ. Söbeek kaupmað-
ur hafði eignazt Tjaidanesið.
Framh. á bls. 20
Frá vinstri er flugstjóri Lufthansavélarinnar, Erwin Zoellener, Dieter Bosse, aðstoðarflugmaður
er í miöið og flugvélstjórinn Manfred Brodde er yzt til hægri.
Myndin lengst til hægri sýnir þar sem 'isleifur, nær, og ísleifur IV, f jær, sigla á fullri ferð, drekkhlaðnir til hafnar í Eyjum framhjá Heimakletti og ekki má sjá hvor
má sín betur. Á miðmyndinni hefur ísleifur IV aðeins sigið fram úr, en ekkert er búið að slá af ferðinni þrátt fyrir aðeins nokkra metra í hafnargarðinn, en þá
varð ísleifur að slá af til þess að lenda ekki í strandi. Hressilegri kappsigiingu var lokið og þá var að landa og halda síðan aftur á miðin. Yfir höfnina sést gúanó-
reykurinn frá báðum fiskimjölsverksmiðjunum. (Ljósmyndir Morgunblaðið — Sigurgeir í Eyjum).
— Nixon
í Kína
Framh. af bis. 1
verði eðlilegt. Kinvers’ka stjórn-
in og kínverska þjóðin, munu
vinna sleitulaust að þessu marki.
1 Bæði Nixon og Ghou nefndu,
áð þeir hefðu fjallað um önmur
mál en samskipti Kína og Bamda
rikjanna, en gáfu ekki írekari
skýringar á því. Það virðist hins
vega<r ljóst að þeir hafi orðið
sammála um að Visindamenn,
stúdentar og blaðamenn í lönd
umum tveim, skuli skiptast á
heimsóknum, og að einhvers kon
ar diplomatískt samband verði
tekið upp, þótt það verði ekki
fullt stjórnmálasamband til að
byrja með. Gert er ráð fyrir að
giefin verði út yfi-rlýsing um við
ræður þeirra á næstunni.
— Malta
Framh. af bls. 1
inni við að varðveita þjóðlegt
sjálfstæði og fullveldi og að
trygigja efnahagslif á eynni, sem
væri sjálfu sér nógt og í þágu
friðarins".
1 tilkynningunni sagði enn-
fremur, að samkomulagið hefði
verið gert I Róm 31. janúar sl.
og hefði það verið undirritað af
sendifherra Kína í Róm, Sihen
Ping og John Mallia, sendiherra
Mölt’U.
Samkvæmt tilkynningunni „við
urkenndr Malta Alþýðulýðveldið
Kína og hiina einu löglegu stjóm
landsins". Hvað Formósu snert-
ir er saigt að Maita taki tillit til
kröfunnar um að Formósa til-
heyri Kína, en ekkert sagt um
hvort Malta styður þá kröfu.
Með þessari viðurkenningu
Möltu hafa 77 þjóðir viðurkennt
Pékin.gst.jórnina.
— 5 milljónir
Framh. af bls. 1
— Þetta er líkast sögueíni í
glæpareifara, sagði Leber. Hann
sagði ennfremur, að 5 millj. doll-
ara lausnargjaldið hefði verið
eina krafan, sem ræningjamir
hefðu borið fram. Þeir voru flmm
að tölu og sagði Leber þá vera
félaga i deild svonefndrar Freteis
fylkingar Palestínu.