Morgunblaðið - 26.02.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. KEBRÚAR 1972
TVITUG
STULRA
OSKAST.
I þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
ég og vonaði að ég þyrfti ekki
að hlusta á svarið.
„Fer huldu höfði. Hitti hana i
íbúðinni hennar, þótt þar séu oft
árekstrar út af sambýlisfóiki.
Eða ég fæ lánaða íbúð hjá ein-
hverjum. En það eru ýmis vand-
kvæði á því líka. Ég þekki fáa
nógu vel til þess og flest-
ir þekkja þá Kitty líka. Ekki
get ég beðið þá. Og þeir sem
hafa yfdr íbúð að ráða eru þeir
hinir sömu sem kjafta frá. Það
er eiginlega föst regla.“ Hann
setti upp heimspekingssvip
hins þjáða manns og sneri inn
á mjóa götu sem þakin var föln-
uðu laufi upp í ökkla. Hugboð
mitt var að engu orðið.
„Ef svo er, þá . . . þér er vel-
komið að fá mína íbúð með smá
fyrirvara. Og ég get þagað, eins
og þú veizt.“
„Þakka þér fyrir, Duggers.
Ég tek þig á orðinu," sagði
hann og lét eins og þetta væri
ekki greiðinn, sem hann hafði
minnzt á.
„Hvað er hún gömul?“
„Nítján."
„Já, var það ekki,“ hrökk út
úr mér því ég undraðist hvað
Kitty hafði farið nærri um ald-
urinn.
„Hvað er að því?“
„Nú ekkert. Þá finnst mér
hún muni vera nokkuð ung.“
„Hvað er að því? Skelfing
vildi ég óska, að þú hættir að
raða öllu í fyrirfram ákveðna
hugmyndaflokka. Þetta svokall-
aða kynslóðabil er ekkert ann-
að en hugarfóstur fjölmiðia og
Ameríkana. Þeir þekkja ekki
ungt fólk í dag. Og þú hefur
ekki hugmynd um, hvemig það
er, hvað það veit og hvað það
getur gert.“
Garðurinn var fallegur og
sveitaloftið ferskt. Gatan sveigði
nú upp hallann heim að húsinu.
Ég var engu nær um greiðann,
en ég hélt áfram.
„Ertu að tala um ungt fólk al-
mennt eða bara ákveðna hópa?“
„Ungt fólk almennt. Hún hef
ur opnað augu min fyrir mörgu,
sem var mér óþekkt áður.“
„Jæja. Eins og hverju?“
„Svo ótal mörgu . . . á til-
finningasviðinu og hvernig er
hægt að Iíta á ýmsa hluti.“
„Varla þó hlusta?"
„Hættu þessu, Duggers. Auð-
vitað er hún í pop-músík-
inni. Það er allt ungt fólk. Og
að athuguðu málá, þá er hún
ekki alltaf slæm. Led Zeppelin
til dæmís. Ekki Hermann Her-
mits. En þú mundir aldrei við-
urkenna það.“
„Nei“.
„Það gerdr þinn staðnaði hugs
unarháttur."
Þetta tilsvar Roys þekki ég.
Hanin greip oft til þess, þegar
honum voru einhver klúryrði
efst í huga. Ekkd þó vegna
tepruskapar gagnvart rudda-
legu orðbragði, vegna þess að
það viðlhafði hann oít og það
innan um hvaða fólk sem var.
Sennilega mátti flokka þessi við
brögð til leifa frá æskuárunum,
orðbragð sem hann hafðd valið
um gildandi heimilisföng eða
stofnanir. „Staðnaðan hugsun-
aihátt“ mátti sjálfsagt rekja til
skólaáranna. „Kristilegur heið-
ur.smaður" var mikið notað um
Franco á dögum spænsku borg-
arastyrjaldarinnar. Roy hafði
orðið að leggjast á spitala þar
sem hann var staddur á Spáni
árið 1937 vegna botnlangabólgu.
Ég hafði oft sett mér það fyrir
hugskotssjónir . . . hann liggj-
andi máttvana í sjútorarúminu
umlandi af veikum mætti:
„Kristilegur heiðursmaður".
Eftir stundarþögn sagði Roy:
„Henni þykir líka gaman að jass,
en hún nýtur hans þó á ann-
an hátt en við.“
„Sjáum til. Og hver er hún?“
„Þú þekkir ekkert til henn-
ar,“ en lét þó skiljast á tónin-
um að hún væri ekki af lakara
taginu.
„Nú, jæja, ég verð vist að
segja það þér til hróss, að það
má teljast vel af sér vikið af
manni . . .“
......gömlum gaur eins og
mér að ná hylld nítján ára
stúlku?"
„Já, en ég átti ekki bara við
það heldur líka, að þú getur
látið hana sætta sig við að fara
aldrei út með þér . . . á veit-
ingahús eða skemmtistaði eða í
partí, eða hún fái aldrei að veifa
þvl framan í fólk að hún sé sú
útvalda í augum Roys Vander-
vane. Þú hefur ekki vanizt því,
Roy . . . ég á við að geta hald-
ið öllu leyndu . . . nema fyrir
fjölskyldunni. Kitty var að
segja mér . ..“
„Málið er allt dálítið sér-
stætt.“
„Já. Það er óvenjiulegt nú til
dags, að nítján ára stúlka sætti
sig við að vera haldið innan
dyra. Eða fer hún út með ein-
hverjum öðrum?“
Við vorum að koma heim að
húsiniu, en þá sneri Roy skyndi-
lega og eins og annars hugar
frá þvi aftur. Ég fylgdd honum
eftir, því nú vissi ég að bónin
um greiðann var á næstu grös-
um.
„Hún sættir sig etoki við það.
Hún tönnlast á þvií í sífelJu að
hún vilji ektod þennan feluleik.
Nú er næstum svo komið, að
hún neiti að koma í rúmið með
mér, nema við förum saman út.
Og það er mér ómöguliegt. Að
minnsta kosti get ég ekki farið
með hennd einni.“
„Þess vegna verðum við að
fara fjögur saman, þú og hún og
Penny og ég. Það yrði skýrt
þannig: þú og vintoona dóttur
þinnar, dóttir þin og vinur vin-
konu dóttur þinnar, sem fyrir
skemmtilega tilviljun reynist
vera gamall kunningi þinn. Al-
veg upplagt. Og notalegt."
Hann lét etoki í ljós neina við
urkenningu á skarpskyggni
minni.
„Mér dettur ekkert annað ráð
í hug. Ég var alveg vitaráða-
laus, þegar þú birti-st hér eins
og af himnum sendur. Hún rak
mig á dyr í morgun út af þessu.
Þetta er alveg voðalegt tauga
stríð, get ég sagt þér.“
„Er ekki nær að fá Gilbert
en mig. Penny rnundi vilja það
heldur. Eða ég geri ráð fyrir
því. Og hvað aldur snertir, þá
er hann .. .“
„Ég er búinn að minnast á það
við hann.“
„Og neitaði hann?“
„Þvemeitaði. Þessir . . . hm
. . . náungar hafa stundum
furðulega strangar siðgæðdshug
myndir. Það höfum við upp úr
öhum andtrúaráróðrinum, sem
við dengdum yfir þá til að
halda þeim í skeifjum á meðan
við vorum að arðræna þá.“
„Þau áhrif gilda þó ekki um
alla, eftir því sem mér hefur skil
izt.“
„Nei, en gilda um hann. Hatin
er ófáanlegur."
Roy spartoaði í golifkúlu sem
lá i grasinu og bjó sig undir mót
bárurnar frá mér.
„Afkáralegt smiekkleysi."
„Má vera að þér finnist það
núna. En að athuguðu máli er
ég viss um að þér finnist það
ekki. Og þótt við mundum rek
ast á fólto sem við þekkjum,
þá mundi þvi heldur etotoi finn-
ast það.“
„En mér finnst það.“
„Þú átt eftir að átta þig á
þessu.“
„Gilbert mundi heldur ekki
vilja, að Fenny tætoi þátt í því
með mér, sem honum finnst ósið-
legt.“
„Bara einu sinni! Vitleysa,
Duggers. Fyrir mig. Og hvað
gæti hanin svo sem gert? Mundi
hann ráðast á ykkur með hniíf?
Nei, hann er ekki þannig."
„Nei, satt er það. En hvað
segir hún? Hún þoldr mig ekki.“
„Heyr á endemi. Ekkert nema
látalæti . . . uppgerðarlítilsvirð-
ing. Þú hlýtur að kannast við
slíkt. Hún lætur til leiðast, ef
ég fer rétt að henni.“
„Ætlarðu að múta dóttur
þinnd til þess að taka þátt í ósið
legu athæfi til þess að
þú og hjákonan geti farið út
að skemmta ykkur gegn vilja
velvakandi
0 Hverjum á að hjálpa?
„Enginn gefur meira en
sitt eigið lif. Það gerði ungur
Hafnfirðingur, Jóhann Kr.
Berthelsen, fyrir rúmum mán-
uði. Hann bjargaði ungri stúlku
frá drukknun í höfninni í Ytri-
Njarðvík, en lét sjálfur lífið.
Séra Bjöm Jónsson, sóknar-
prestur í Keflavik, segir í Morg-
unblaðinu sunnudaginn 20.
febrúar að heimilisástæður
Hallfriðar Júlíusdóttur, ekkju
Jóhanns, séu bágar og efnahag-
ur þröngur. Situr hún uppi með
þrjú ung böm og gengur með
það f jórða.
íslendingar hafa lengi verið
rausnarlegir, þegar á hefur
reynt. Þeir hafa sent stórgjafir
tíl bágstaddra úti um allan
heim. En nú ber þeim að lita
í eigin barm og launa unga sjó-
manninum fórnina.
1 hjálparbeiðni séra Björns
Jónssonar er bent á, að af-
greiðsla Morgunblaðsins, Spari-
sjóður Hafnarfjarðar og Aðal-
stöðin og Sparisjóðurinn í
Keflavik taki á móti framlög-
um.
Á.B.T."
£ Útvarpsþátturinn
fordæmdi
„Þegar ég las á dögunum
í Mbl. fregn um að útvarpsráð
hefði hafnað erindaflutningi
Guðmundar Magnússonar, próf
essors, um verzlun og viðskipti,
þá hnykkti mér við. Of mikið
væri að segja að það hefði kom-
ið yfir mig eins og köld vatns-
gusa, svo vitnað sé til 'demb-
unnar, sem hann Lúðvík fékk
á dögunum — en skuttogararn-
ir veita nú gott skjól fyrir
ágjöfum, svo honum ætti nú
hvað úr hverju að verða borg-
ið. — Öðm máli gegnir með
okkur hina, sem komum til
með að eiga í vök að verjast
gegn gjörningaveðrum komm-
issara, menningarvita, rauð-
sokka og alls þess hers, sem
verið er að „hervæða" gegn
frelsi og framtaki í okkar
landi.
Fátt væri meiri þörf fyrir í
útvarpinu en að vel hæfur
fræðimaður fjídlaði þar um
viðskiptamál og verzlun á nú-
tímavisu. Fátt hefur þar lengst
af verið meira afflutt af ýms-
um og grátlega lítið heyrzt af
iifandi og raunsæjum ummæl-
um um hvers konar almenn við-
skipti, — miðað við allan þann
flaum, sem þar er tilreiddur.
Góðir hálsar, sem kunnið að
lesa þessar fátæklegu línur og
eruð kannski sama sinnis —
látið í ykkur heyra og að ykk-
ur kveða gegn ósómanum.
Gnúpur.“
• Ræningjar
og grammófónninn
„Óðinshanar“ storifa:
„Nýtt land er út kom 10.
febrúar sl. getur ekki stillt sig
um að rifja upp þrjú atriðd er
það sá á sömu sdðu í Morgun-
blaðinu, sem það segir lýsa vel
sálarástandi Óðinsmanna og tel
ur enga tilviljun, að samþykkt-
ir Óðins eru settar á sömu síð-
ur og frásögn um Biblíuna.
Sú bók hefur, sem kunnugt er,
annað innihald er Ólafskver og
kverið hans Mao, sem Magnús
Torfi ann ekki síður en skæru-
liðafulltrúinn frá Víetnam, er
lagðd sinn skerf tíl hátíðahald-
anna á fullveldisdegi okkar Is-
lendinga 1. desember sl. Af upp
eldisástæðum var hann leiddur
í flesta framhaldsskóla við
hrifningu yfirvalda, sem segja:
Rússar og Grýla eru hugar-
smíð, ekkert er að óttast nema
það, sem „Nýtt land“ sá á sömu
síður og Óðinstillögurnar og
BibMufrásagnirnar, þ.e. hinn
aldraða grammófón.
Óðinsmönnum skyldi nú etotoi
detta í hug að spila á hann
Kardimommubæinn. Það væri
nú Ijóta sálarástandið, ef allir
færu að líkja tekjuöflunar-
flokkunum við Kasper, Jesjper
og Jónatan, sem hrópuðu húrra
fyrir þeim, er þeir hugðust
ræna, eða ef aðstoðarkonum
ráðherra yrði líkt við Soffíu
frænku.
Óðinshanar."
0 Pennavinir
Tvítugur Pólverji, sem
leggur stund á háskólanám í
landafræði, óskar eftir bréfa-
skriftum við Islendinga. Áhuga
mál hans eru mjög aihliða og
fjölbreytt og hann skrifar
hvort sem er ensku, pólsku eða
rússnesku. Nafn hans er:
Bob Wichowski,
Radom — 1, Box 112,
Polland.
Þá er ósk frá 16 ára júgó-
slavneskri stúiku um bréfa-
skipti við íslenzka jafnaldra,
pilta eða stúlkur. Hún storifar
ágæta ensku. Nafnlð er:
Nada Stanoer,
Put udarnika 113,
58000 SpUt,
Jugoslavia.