Morgunblaðið - 26.02.1972, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐBE), LAUGARDAGUR 26. FEBRÚAR 1972
Gyða Vigfúsdóttir
— Minningarorð
Fædd 16. júní 1928.
Dáin 16. febrúar 1972.
„Sæl, 6 hve ssel er hver leik-
andi lund, en lofaðu engan dag
fyrir sólarlagsstund."
Lesandi góður, getur þú sagt
mér hvort það verður ég eða þú,
eða einhver kær vinur okkar,
sem það hlutskipti hlýtur að
ganga í dag eða á morgun i gegn
um dymar, sem við mennirnir
nefnum dauða — inn á land lifs
ins?
Okkur verður, ef til vill báð-
um ógreitt um svar við þessari
torráðnu spurningu. Ævileið
okkar mannanna er mislöng og
oft ólík að blæbrigðum, en flest
skiljum við þó eftir spor á veg-
inum.
Gyða Vigfúsdóttir, vinkona
mín, er skyndilega horfin héðan
af 'sviði jarðlífsins, en bjartar
og fagrar minningar um hana
geymast í hugum okkar, sem
þekktum hana bezt. Ég minnist
hennar fyrst, sem glæsilegrar,
ungrar stúlku, er hún var nem-
andi í húsmæðraskólanum að
Löngumýri. Góðum gáfum var
hún gædd og stundaði námið
með dugnaði og samvizkusemi.
— Viidi heldur á engan hátt
vamm sitt vita. Framkoma henn-
ar var auðkennd af glaðlegri
háttvisi, sem gaf öðrum góða
fyrirmynd. Skilningúr hennar
og hjálpfýsi gagnvart skólasystr
unum sýndu glögglega, að
I bármi hennar bjó gott og göf-
ugt hjarta.
Foreldrar hennar voru þekkt
merkishjón á Hellissandi, Vigfús
Jónsson húsasmíðameistari og
kona hans Kristín Jensdóttir,
bæði kunn fyrir gestrisni og
höfðingsskap, þótt þau hafi haft
fyrir 13 börnum að sjá. Oft kom
Gyða síðar í heimsókn að Löngu
mýri — ætíð, sem glaður og vel-
kominn gestur. — Um hana var
jafnan bjart á þeim stað. Síðasta
minning min um hana var frá
Ólafsvík — þar var hún gift
Sveinbirni Sigtryggssyni húsa-
smíðameistara. Áttu þau glæsi-
legt heimili og fjögur mannvæn
leg böm. Þar kynntist ég Gyðu,
sem gestrisinni húsmóður og
góðri umhyggjuríkri móður. Þar
er því mikið misst. Megi Guðs-
hjálp gefa, að helgiþráðum
dýrra minninga auðnist að
mynda græðandi varnarhjúp
um hjörtu syrgjendanna — eig-
inmanns, bama, aldraðs föður og
systkinanna 12, sem éftir lifa.
Sendi ég þeim öl'lum, með þess
um fátæklegu orðum minum,
dýpstu samúðarkveðjur.
Ingibjörg Jóhannsdóttir
frá Löngumýri.
Mikill fagnaður stendur fyrir
dyrum.
— „Ég kem gangandi," sagði
Gyða heitin við systur sína
syðra, „ef ekki verður bílfært
suður," svo ákveðin var hún í
að gleðjast með vandamönnum
sínum þennan dag.
Það var ekki langt um liðið
frá þessu símtali, þegar aftur
var hringt og það kemur rödd
í símann, sem segir:
— Hún Gyða er dáin.
Ég, sem þessar línur rita varð
fyrir svörum, og þegar ég mátti
mæla urðu mér ósjáifrátt þessi
orð af munni:
t Dóttir mín, Sesselja Einarsdóttir, andaðist í Landspítalanum 24. þ.m. Fyrir mína hönd og annarra vandamanna, t Faðir minn og bróðir okkar, Jón Einarsson, matsveinn frá ísafirði, andaðist að Elliheimilinu Grund 25. febrúar 1972.
Einar Bjarnason, Safamýri 46. Svanhildur Jónsdóttir.

t Hjartkær bróðir minn, Óskar Eiríksson, bóndi, Fossi á Síðu, andaðist I Landspítalanum 24. febrúar. t Hugheilar þakkir færum við öllum þeim, sem sýndu okk- ur samúð og viniarhug við andlát og útför Kristjáns Jakobssonar, Þingeyri. Fyrir hönd aðstandenda,
Halla Eiríksdóttir. Guðrún Kristjánsdóttir.

t Móðir min, VIGDlS ANNA GÍSLADÓTTIR, Hæðargarði 42, lézt að Elliheimilinu Grund fimmtudaginn 24. febrúar. Fyrir hönd vandamanna.
Jóhanna S. Hansen.

1 Þökkum innilega auðsýnda jarðarför ■ samúð og vináttu við andlát og
STEINÞÓRS BJÖRNSSONAR frá Gröf.
Böm. tengdaböm og bamaböm.
— Þeir deyja ungir sem guð-
irnir elska. —
Gyða heitin var fyrsta grein-
in, sem féll af þeim mikla meiði,
sem vestra gengur unidir nafn-
inu Gimlisfjölskyldan.
Þau, Kristín Jensdóttir frá
Rifi og Vigfús Jónsson, trésmíða
meistari á Hellissandi eignuðust
13 böm og var Gyða heitin 4.
yngst f. 15.6. 1928 og að auki
tóku þau tvö börn i fóstur og
ólu þau upp með eigin bömum.
Það er ekki ofmælt, að það
hafi oft verið glatt á hjalla á
GimliSheimilinu meðan ailur
þessi hópur var að vaxa úr
grasi. Og það var sönn gleði,
sem ríkti á því heimili, guðstrú
og góðir siðir, einstök hjálpsemi
og umtalsmýkt, en það sem ein-
kenndi heimiiisbraginn öðru
fremur hið ytra, var söngíhneigð
fjölskyldunnar. Það mátti með
sanni kalla hana hina syngjandi
fjölskyldu. Það er sagt að söng-
urinn göfgi. Ég tel, að það hafi
ásannazt á Gimilsfjölskyldúnni.
Meiri andans og hjartans héið-
ríkju, samfara einstökum heiðar
leika í öl'lum viðskiptum við sam
ferðamennina, hef ég aldrei
kynnzt, og ég held það hljóti að
vera fádæma að svo stór fjöl-
skylda, sé jafnsamvalin að þess
um dyggðum og Gimlisfjölskyld
an.
Söngyagleðin af æskuheimil-
inu fylgdi börnunum út í iífið,
og hvenær sem fjölskyldan kom
saman, eftir að börnin hurfu að
heiman, var tekið að syngja og
ævinlega hugljúfa söngva. 1
söngnum birtist fegurðarþrá og
lífsgieði þessa heilbrigða fólks.
Gimiisfólkið bjó við ræt-
ur Jökulsins mikla og hreinleiki
hans og tign mótaði það, eins og
marga góða Snæfellinga. Enginn
getur orðið ósnortinn af því að
lifa æsbuár sín við rætur Snœ-
fellsjökuls, þessa konungs fjall-
anna, ímynd hins mikla, fagra
og hreina, sem hlýtur að göfga
mannssálina. Sannur Snæfelling
ur horfir dagiega i átt til Jök-
ulsins, þótt hann sé stadd-
ur fjarri honum. Jökullinn gróp
ast i vitund hans í æsku og fylg
ir honum allt lifið. Hann er Snæ
fellingum táknið mikla um það
sem tignast er, fegurst og hrein
ast í mannlífinu.
Þegar mér barst fregnin um
lát Gyðu mágkonu minnar,
horfði ég i átt til Jökulsins.
Hann var hulinn skýjum, en
varpaði jafnt fyrir það ijóma
inn í hugskot mitt og gaf mér
styrk Ég fann, að þó að mann-
lífið sé hverfult, vakir Guð yfir
okkur mönnunum óumbreytan-
legur í mikilleik sinum, stund-
um sveipaður skýjum, svo að
við greinum hann ekki, en stund
um birtist hann okkur í allri
sinni tign og mikilleik og varp-
ar birtu á okkur öll, svo veik
og smá og skammlíf.
Gyða heitin fór í atvinnuleit
til Reykjavíkur 16 ára gömul,
því að svo sem nærri má geta,
veitti ekki af á þessu stóra heim
iii að börnin færu snemma að
Bjarni H. Jónsson
frá Þúfu -
Fæddur 19. nóvember 1908.
Dáinn 19. febrúar 1972.
Það hefur verið glaðasólskin
og breyzkj uþurrkur allan morg-
uninn. Fullorðna fólkið, sem fór
á fætwr fyrir allar aidir, fær sér
blund eftir hádegismatinn, en
það er þá enn föst' yenja um
sláttinn. Á meðan það nýtur
þeirrar hvíldarstundar hittast
fjórir drengir við lygnan lækjar
hyl á milli bæjanna til að sigla
þar litilli skútu, og um stund
verður hylurinn að björtu út-
hafi, sem skilur lönd og álfur.
Það var þessi mynd, sem fyrst
kom fram í huga mér, þegar ég
frétti að leikbróðir minn í æsku,
Bjarni Jónsson frá Þúfu í Kjós,
væri látinn. Það var aðeins
naumur kallspölur á milli bæj-
anna þar sem við báðir fædd-
umst og slitum barnsskónum.
Við systkinin vorum þrjú. Þúfu
systkinin níu. Ég átti að heita
aldursforsetinn í þeim hópi, sem
annars var svo samrýndur að
aldursmunar gætci ekki, hvorki
við leiki né annað. Þótt ótrú-
legt kunni að virðast kom aldrei
til sundurþykkis á milli þessara
tveggja nágrannaheimila
hvorki þeirra fullorðnu né okk-
ar leiksystkinanna. Það er því
bjart yfir öllum minningum, sem
þeim bemskudögum eru tengd-
ar.
Bjami Halldór Jónsson var
fæddur að Þúfu, þann 19. nóv.
1908, elzti sonur þeirra hjóna,
Guðrúnar Bjamadóttur og
Jóns Bjarnasonar, sem hóifu þar
búskap það sama ár. Guðrún
lézt árið 1952. Þá voru aðeins
tvö systkinanna eftir heima á
Þúfu, Bjami og yngsta systir-
in, Ásta, og árið eftir að Guð-
rún lézt, seldi Jón jörð og bú
í hendur þessum elzta syni sín-
u. en Ásta gerðist bústýra
hans. Hjá þeim lézt Jón árið
1967, háifníræður að aldri.
Minning
Bjarni hafði þá átt við heilsu-
brest að stríða um nokkurt
skeið og svo fór að hann sá sér
ekki annað fært en bregða búi,
og fluttust þau systkinin, Ásta
og hann, þá til Reykjavíkur.
Varð Bjarni síðan oft að dvelj-
ast að Reykjalundi og síðan að
Vífilsstöðum vegna sjúkdóms
síns unz hann lézt þann 19. þ.m.
að Vífilsstöðum.
Þannig er ævisaga Bjama í
fám orðum, hvað atburði snertir.
Af þeim verður þó litið ráðið
hver maður hann var. 1 rauninni
er óþarft að hafa mörg eða
fjálg orð um það, enda mundi
það honum ekki að skapi. Dag
farsprúðari og grandvarari
maður í orði og verki varð naum
ast fundinn. Eljumaður var
hann við öll störf með afbrigð-
um, smekkvís og lagvirkur.
Hamn var félagslyndur í eðli
sínu, hafði yndi af söng og virk
ur þátttakandi bæði í ung-
mennafélagi hreppsins og karla
kór þeirra, Kjósarmanna. Þó
að hann væri hlédrægur að eðl-
isfari, gat hann verið gaman-
samur í svörum — en aldrei
létta undir, sem kallað var. Gyða
var síðar um tíma í Noregi hjá
systur sinni, en hugurinn leitaði
heim undir Jöbul og hún festi
ekki yndi ytra. Hún kom því
heim og staðfestist í Ólafsvík og
vann þar fyrst við verzlunar-
störf og þá kynntist ég þvi, hvi
lík afbragðsmanneskja hún var.
Hún var öllum góðum kostum
búin, sem prýða mega eina unga
stúlku.
Árið 1952 giftist Gyða eftir-
lifandi manni sínum, Sveinbirni
Sigtryggssyni trésmíðameistara
í Ólafsvik, ágætum reglu- og
heiðursmanni og eignuðust þau 4
börn, tvo drengi og tvær stúlk-
ur. Voru þau hjón samval-
in mjög að mannkostum. Gyða
bjó manni sinum og börnum vist
legt og gott heimili, var kær-
leiksrík og farsæl húsmóðir og
fyllti hús sitt hjartahlýju. Gyða
hafði yndi af félagsstarfi, ef
hún taldi það gott og göfgandi
og í kirkjukór staðarins fékk
hún útrás fyrir söng- og trúar-
þörf sína.
Gyða lézt þann 16. þjn. í bil-
slysi, þegar hún var á leið heim
tii sin frá Stykkishólmi.
Mikili harmur er kveðinn að
eiginmanni, börnum og öldrwð-
um föður Gyða min. 1 stað þess
mannfagnaðar, sem við bjugig-
um okkur undir, fagnar þú nú
með Guði.
Leiðir þín og fjölskyldu þinn
ar hafa skilið í bili, eða svo virð
ist það fyrir okkar sjónúm sem
lifum. Ég trúi því samt, að enda
þótt við sjáum þig ekki lengur,
þá sértu meðal okkar eftir því
sem hið nýja líf þitt með Guði
leyfir, og gefir börnum þínum
og eiginmanni styrk í song
þeirra.
Minningin um þig verð-
ur okkur vandamönnum þínum
ijósgeisli sem fylgir okkur þánn
spöl, sem við eigum sjálf ófarinn.
Einar Bergmann.
glettinn á annarra kostnað, og
aldrei heyrðist hann mæla
styggðaryrði við eða um nolkk-
urn mann. Sjúkdóm sinn bar
hann með þolinmæði og æðru-
l'eysi, og þó að það hafi áreið-
anlega verið honum þungbœr
ákrvörðun að bregða búi og
kveðja æskubygigð sina, hafði
hann ekki hátt um það fremur
en annað.
Um leið og ég kveð þennan
gamla leikbróður minn hinztu
kveðju, færi ég honum innileg-
ustu þakkir fyrir alla vináttu
hans, tryggð og hjálpsemi, bæði
við foreldra mina og systkini
mín, alla tíð, sem al'drei brást
þegar á reið. Vil ég sérstaklega
þakka honum hjálpsemi hans
alla, þegar bróðir minn varð að
þola erfið veikindi, og eins við
heimili hans við andlát hans. Þá
kom það í ijós eins og alltaf hve
góður granni og mikill dreng-
skaparmaður Bjarni var. Betri
Allar
útfararskreytingar
Gróðurhúsinu, Sigtúni.
sími 36770.
Grensásvegi 50, simi 85560