Morgunblaðið - 08.05.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. MAÍ 1973
Eliszabet Ferrars:
Samfards i daurisnn
Hann fékk sér glas £if sérríi til
þess að róa taugamar og
spurði Rakel hvort hún vildi
ékki lika fá eitt glas. En hann
fékk ekkert svar. Þau voru þög
ul yfir máltíðinni, og Paul fór
strax út á eftir, en minnti hana
á að hringja til Creeds.
Paul hafði aldrei komið inn í
kofa Applins, en aðeins séð,
hve ræfilslega hann leit út að
utan og svo rifnu gluggatjöld-
in, svört af elli og óhreinind-
um, sem huldu lífið, er lifað var
inni fyrir. Næstum öll málning
var flögnuð af hurðinni og glugg-
unum. Ýmislegt drasl lá á víð
og dreif úti fyrir, gamlir hjól-
barðar, brotið hænsnabúr, einn
eða tveir slitnir kústar og gam-
all flókahattur. Það virtist vera
of mikil fyrirhöfn að brenna
eða grafa niður hluti, sem eng-
um komu lengur að gagni, held-
ur var því fléygt þar sem verk-
ast vildi.
Þegar Paul gekk eftir stign-
um að kofanum, fór hann að
hugsa um, hvað hann ætti að
segja við Bemice, og við for-
eldra hennar, eða þá frú Appd
in eina, ef maður hennar væri
ekki heima. Hingað til hafði
hann ekki um annað talað við
þau en veðrið, þegar hann hitti
þau á veginum. Applin var lítill
og rolulegur með einkennilega
þunnt höfuð og óróleg, sviplaus
augu, og hann hafði alltaf hald
ið áfram að masa, ef Paul gaf
honum tækifæri til þess, og
kvartað um vinnuna og hús-
bænduma, hverjir sem þeir nú
voru í svipinn, svo og um dýr-
tíðina og krakkana. Frú Appl-
in var stórvaxin og þunglama-
leg, en börnin höfðu samt fríð-
leik sinn sýnilega frá henni.
Hún hafði enn ekki látið neitt
til sín heyra annað en stöku
ólundarlegt svar. Engu að síður
hugsaði Paul með sér, vildi
hann heldur hafa hana að
kljást við en manninn hennar.
Einhvern veginn tókst henni að
hafa krakkana heilbrigða og vel
útlítandi. Einhverja góða kosti
hlaut hún að hafa. Og gæti
hann talað við hana núna og
komizt til botns i þessu mjólkur
flöskumáli og sýnt henni, að
hann væri hvorki andvígur
henni né bömunum, þá kynni
það að hafa i för með sér eitt-
hvert samkomulag við fjölskyld
una, sem gæti leitt af sér. . . .
Hann stanzaði á stignum, er
hann kom auga á eitthvað í eðj-
unni. Og meðan hann hélt
áfram að hugleiða i einhverri
augnabliks bjartsýni, hvað
hann gæti gert fyrir Bemice,
þetta fordæmda bam, ef hann
legði sig í líma, hélt hann áfram
að horfa á þetta, sem lá við
fætur hans. Það var þriggja
pensa peningur.
Hann beygði sig eftir honum
en um leið tók hann eftir penní
pening, i svo sem tveggja feta
fjarlægð. Og svo sá hann enn
einn á steini i skurðinum við
veginn. Paul tók upp peningana
og hélt svo áfram að gá, því að
hann þóttist þess viss, að þama
lægi enn einn peningur. Hann
fann peninginn ekki strax, en
þegar hann hélt áfram að gá,
sá hann litla, máttleysislega
hönd inni í runnanum.
Hún var þama, illa falin. Og
það var eitthvað um hálsinn á
henni. Andlitið var afmyndað
og fötin voru útötuð í forinni
af stígnum. Sjötti pennípening-
urinn, sem Paul hafði afhent
henni eftir að hafa keypt vindl-
ingana handa föður hennar, lá
rétt hjá hendinni, sem stóð fram
úr slitinni kápuerminni.
11. kafli.
Paul stóð kyrr og það var lík
ast því sem allt kringum hann
legðist á hliðina. En þegar það
rétti sig við aftur, var það orð-
ið breytt. Hvorki vindurinn né
brakandi greinamar virtust
raunvetuleg. Og skýin vom
eins og einhverjar kynjamynd-
ir, Hann var gripinn djúpri
saknaðarkennd, sem kom hom-
um að óvömm, enda þótt hún
væri fremur ópersónuleg. Hon-
um fannst hann varla með sjálf-
um sér.
Eftir andartak leit hann samt
í kringum sig. Honum fannst
eins og augu horfðu á hann úr
öllum áttum. En í rauninni var
þama enginn. Aðeims reykurinn
sem lagði upp úr reykháfnum
á húsi Margot Dalziel að baki
honum, og á gömlu hlöðunni fyr
ir framan hann, gaf til kynna,
að þarna væri einhver mann-
vera nærri. Hann rankaði við
sér og gekk áleiðis til hlöðunn
ar.
Þegar hann nálgaðist dymar,
heyrði hann að innan smelli i
ritvél, og þeir hættu ekki, þeg-
ar hann barði að dyrum. Hann
barði aftur, og gat ekki hætt að
berja, fastar og fastar, fyrr en
hann heyrði fótatak Brians
nálgast.
Dymar opnuðust og Brian
birtist. Hann var sýnilega gram-
ur yfir þessu ónæði.
— Já, hvað var það? spurði
hann önugur og kvíðinn.
lagði af stað þangað sem Bern
ice lá, inni í runnanum.
— Viltu koma með mér? sagði
Paul og sneri samstundis við og
Hann var alls ekkert að
hugsa um Brian, en fann samt,
að hann var ekki eins og hann
átti að sér. Andlit hans var fölt
og tekið, og þreytuleg rauð aug-
un báru vott um svefnleysi.
Hann elti Paul, sýnilega tregur
og hélt sig af ásettu ráði að
baki honum, aUt þangað til
hann sá rauðu kápuna og það,
sem í henni var, forugt og
kreppt. En þá fór hann fram fyr-
ir Paul, stórum skref um og
lagði höndina á afmyndað and-
litið.
— Köld, sagði hann, svo lágt,
að það rétt heyrðist. — Hvenær
gerðist þetta?
— Það veit ég ekki. Ég hitti
hana í morgun og við töluðum
saman dálitla stund. Hún var
með hinum tveimur. . . Vilt þú
ekki fara inn og hringja í lög-
regluna? Ég skal bíða héma.
Brian rétti úr sér, steig eitt
skref aftur á bak, en það var
eins og hann gæti ekki haft
augun af bamsMkinu, heldur
hélt hann áfram að stara á það,
eins og viðutan.
Paul reyndi að sýnast ákveð
inn og skipandi. — Við verðum
að ná í lögregluna tafarlaust, og
annar okkar verður að bíða
hérna. Þú ert léttari á fæti en
ég. Viltu fara inn og hringja?
— Ég skal heldur fara beint
til Gowers, sagði Brian en stóð
samt kyrr og hugsi, eins og.
hann tryði ekki sínum eigin aug
um.
— Það er fljótlegra að
hringja, sagði Paul.
Brian tautaði eitthvað á móti,
sem Paul heyrði ekki almenni-
lega. Þegar Paul spurði hann,
hvað hann hefði sagt, komu
kippir á andlitið á honum, rétt
eins og hann hefði sem snöggv-
ast gleymt, að Paul var þama.
— Ekkert. . . ekkert. . . sagði
hann svo lágt, að varla heyrðist.
-— Ég sagði tveir dauðir, og
hún svona ung. . . Það var allt
I þýóingu
Páls Skúlasonar.
og sumt. Ekkert. Ekki hefur Ke
vin gert þetta, eða hvað ?
— Kevin? sagði Paul. Það
hafði ekki einu sinni hvarflað
að honum sá möguleiki að bróð-
ir hennar hefði myrt hana.
— Hvað hefur þá gerzt? sagði
Birian.
— Ætlarðu að f ara ? sagði
Paul. Hann áttaði sig nú á þvi,
að líklega hefði það orðið fljót-
legra að hann hefði farið sjálf-
ur, en honum var á einhvem
hátt illa við að skilja Briain eft-
ir einan þama. — Það þaæf
fyrst og fremst að ná í lögregl-
una.
Án þess að svara neinu, sneri
Brian sér við og hélt niður eftir
stágnum.
Paul sá, að hann stefndi ekki
til hússins, sem hann hefði náð
tfl á skemmstum tima með því að
fara gegnum runnana, heldur
stefndi hann til þorpsins.
— Notaðu símann, bölvaður
asninn þinn'. æpti hann á eftir
honum.
Brian greikkaði aðeins sporið
og hélt áfram.
Paul fann, að hann skalf af
reiði, vegna þess að Brian hafði
ekki gert eins og hann hafði
skipað honum. En þá datt hon-
um i hug, að liklega hefði það
verið réttara hjá Brian að fara
ekki inn að hiringja, því að þá
hefðu þau Roderick og Jane
bæði komið þjótandi, og það
hefði Paul hreint ekki kært sig
um, eins og á stóð. En þótt
nokkuð dirægi úr reiði hans, þá
titraði hann engu minna en áð-
ur og hann var reiður sjálfum
sér fyriir að geta ekki stiflt sig
betur en svona. Hann gekk að
tré og hallaði sér upp að stofn-
inum, og reyndi að pína sig til
að hugsa skipulega um það, sem
gerzt hafði.
velvakandi
Velvakandi svarar í sima
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Sjónvarp og kvik-
myndahús
Jóhann Þórólfsson skrifar á
þessa leið:
Sjónvarpið er fjölmiðlunar-
tæki og mér skilst, að það eigi
að veita okkur allan þann fróð
leik og menningu, sem hægt er
að ná til, bæði af erlendu efni
og eins innlendu. Nú langar
mig að fræðast af þeim,
sem eru mér fróðari um það,
sem ég ætla að gera að umtals-
efni. Við heyrum það oft, bæði
í útvarpi og blöðum, að við sé-
um menningarþjóð og höfum
jafnvel getað miðlað öðr-
um þjóðum fróðleik og söguleg
ar staðreyndir frá fyrri öldum
um sögu þjóðarinnar, mönnum
og málefnum og er ekki nema
gott eitt um það að segja. í
því sambandi langar mig til að
spyrja forráðamenn þjóðarinn
ar og þá auðvitað ekki hvað
sízt menntamálaráðherra, sem
er fulltrúi æskunnar og allra
skólamála í landinu: Tel-
ur hann æskilegt, að börn og
unglingar skuli geta alizt upp
við stríðsglæpamyndir, sem
sýndar eru í sjónvarpinu, svo
að segja á hverju kvöldi? Er
ekki orðið tímabært að banna
slíkar myndir? Eins og allir
vita þá hafa manndráp, inn-
brot og alls konar hryðjúverk
aukizt stórkostega, nú upp á
síðkastið. Mín skoðun er sú, að
allar þær striðsglæpamynd-
ir, sem sýndar eru, eigi sinn
þátt í þessum hryðjuverkum.
Aflir vita, að böm og ungl-
ingar eru áhrifagjörn og þau
eru jafn móttækileg fyrir þvi
vonda, sem þau sjá og heyra,
eins og þ'/i góða. Það er oft
talað um það, að æskan eigi að
erfa landið og auðvitað er það
alveg rétt. Væri ekki skynsam
legra fyrir þá menn, sem ráða
þessum málum að stuðla að því,
að æsku þessa lands verði séð
fyrir trúarlegu efni, og meiri
vitneskju um sína eigin þjóð í
auknum mæli, fremur en
að horfa sýknt og heilagt á
skriðdrekaáhlaup, byssukúlur
og blóðuga bardaga, utan úr
hinum stóra heimi. Ég held, að
flestir mundu verða mér sam-
mála um það. Ég er þeirrar
skoðunar, að væru þessar
stríðsmyndir bannaðar yrði það
til þess að draga úr atls konar
glæpum, sem færast alltaf
í vöxt.
0 Ábyrgðin er þeirra
fullorðnu
Nú munu kannski marg-
ir segja, að það sé foreldr-
anna að sjá svo um, að börn-
in og unglingar fái ekki að
horfa á þessar myndir, sem að
framan greinir, en til þess
liggja margar ástæður, að feð
ur og mæður geta ekki fylgzt
með öllu, sem varðar bömin.
Að öllu þessu athuguðu fæ ég
ekki betur séð, en að það hljóti
að vera hlutverk forráða-
manna sjónvarpsins, að sjá svo
um, að afltt það efni, sem þeiir
koma með á sjónvarps-
skerminn, hafi ekki skaðvæn-
leg áhrif á æsku þessa lands.
Uppeldismálin eru einhver
vandasömustu mál, sem foreldr
ar, skólar og forráðamenn þjóð
arinnar bera ábyrgð á. Ég segi
það alveg hiklaust, að enda
þótt börn eða unglingar lendi
í hendur lögreglu fyrir ýmiss
konar afbrot, þá er það alls
ekki þeim að kenna, held-
ur þeim fullorðnu, sem eiga að
sjá um uppeldi þeirra og fram-
ferði. Mér finnst, að orðið sé
tímabært að taka þessi mál til
rækilegrar meðferðar, og það
af meiri skilningi, heldur en
hingað til hefir átt sér stað.
Leggjum meira kapp á að inn-
ræta unglingunum allt það, sem
er trúarlegs eðlis og leiðbein-
um þeim inn á betri brautir,
svo að þeir megi öðlast fagurt
líf og verða landi sínu og þjóð
tfl sæmdar og fyrirmyndar. Til
að svo megi verða, skora ég á
þá, sem ráða sjónvarpinu og
kvikmyndahúsunum, að leggja
niður allar stríðsglæpamyndiir
og allt það, sem kann að hafa
vond áhrif á ungmennin í land
inu.
Jóhann Þórólfsson."
£ Hægindastóla á
barnaheimilin?
Amnia nokkur hefur haft sam
band við Velvakanda og vildi
hún koma þeirri hugmynd á
framfæri, að barnaheimilin
yrðu betur búin húsgögnum en
nú er. Fannst henni meðal ann
ars, að þörf væri á þægilegri
sætum fyrir ungviðið. 1 því sam
bandi benti hún á, að húsgögn
úr plastsvampi væru ódýr og
auk þess létt og þægileg i með
förum.
Þessi hugmynd getur vel ver
ið þess virði að velta henni fyr
ir sér, en annars hefur Vel-
vakanda virzt svo sem böm-
um upp að sex ára aldri láti
flest betur en að sitja og láta
fara vel um sig.
Blómaskáli Mithelsen Hveragerði
Okkur vantar starfsfólk í afgreiðsfu og gróðurhús
Upplýsingar á staðnum, frá þriðjudegi til föstudags kl. 2—6