Morgunblaðið - 17.10.1973, Side 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 17. OKTÓBER 1973
Erla Haraldsdóttir
— Minningarorð
„Skjótt hefursól brugðið sumri,
því séð hef ég f ljúga
fannhvíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri.“
Skjótt hefur sól brugðið ævi-
sumri Erlu og skjótt hefur guð
brugðið gleði góðvina hennar. Um
leið og haustaði að í ríki náttúr-
unnar, féll húmið á lífsveg henn-
ar. Ósegjanlegur harmur er kveð-
inn að oss öllum, sem þekktum
hanaog nutum vináttu hennar, en
mest að eiginmanni, dætrum og
móður, sem áttu ástríki hennar og
umönnun og guldu hinu sama í
móti.
Síðustu tvö árin höfum við
fylgst í von og trú og hljóðri fyrir-
bæn með stríði, sem stóð með
hríðum og hléum. Fyrir hléin vor-
um við sem aðrir ástvinir þakklát-
ar af hjartans grunni. Þá færðist
friður og hamingja yfir sviðið,
lífið skartaði sínu fegursta, og
hver dagur var sem dýr perla. Frá
þeim tímum eigum við margar
hugljúfustu minningarnar um
Erlu og Helga, f góðvina hópi, á
ferðum innan lands og utan, og
ekki síst í einlægum trúnaðarvið-
ræðum, en vináttan verður ætíð
trúrri og tærari, þá er örðugleikar
steðja að.
Enginn má sköpum renna. En
drottinn leggur líkn með þraut.
Mót hinum þunga skapadómi
gengu þau í lífstrú og bjartsýni,
meðan auðið var. Þegar séð var,
að hverju fór, var því mætt opn-
um augum og fullri vitund og
trúnaðartrausti. Skilnaðarstund-
in var sveipuð þeirri fegurð and-
ans hið innra og’ fegurð himinsins
hið ytra, að varpar huggunarríku
skini fram á veg ástvinanna, og
mun að trú okkar létta leið henn-
ar í himnanna ríki.
Erla var fædd 9. sept. 1929
og hafði þannig náð 44ra ára
t
Litli drengurinn okkar
KÁRL elíasson
a'idaðist 11 október í
Öelan spitala Thionville í Frakk-
landi.
Jarðarförin hefur farið fram.
Elías Andri Karlsson
Rannveig Jónsdóttír
og aðrir aðstandendur.
aldri, er hún lést hinn 10. þessa
mánaðar. Hún var dóttir hjón-
anna Haralds Lárussonar rakara-
meistara, sem einnig féll fyrir
aldur fram, og Vilhelmínu Einars-
dóttur, sem nú lifir dóttur sína og
má þannig öðru sinni þola þung-
bæran missi. Að Erlu stóðu eink-
um skaftfellskir stofnar í föður-
ætt, en ættir Mýramanna og Aust-
firðinga í móðurætt. Erla ólst upp
elst fjögurra systkina, þó mjög
jafnaldra systur sinni Soffiu
(Stellu). Voru þær alla tíð mjög
samrýndar, en ekki síður kært
með þeim og yngri systkinunum,
Haraldi og Sólveigu. Bjuggu þau
systkin við mikið ástriki foreldra
og hinn ágætasta heimilisbrag,
sem varð þeim drjúgt veganesti
út í lffið.
Með þroskaárunum hlaut Erla
vandaða skólagöngu i Kvenna-
skólanum og lauk þaðan prófi
1947 með góðum vitnisburði.
Lagði hún þar sinn fulla skerf til
félagslífs og vináttubanda. Still-
ingu hennar, gæsku og björtu
yfirbragði var svo við brugðið, að
hún var kölluð „engillinn i B-
bekknum". Ut í lífið gekk hún
sem sérstaklega heilsteyptur per-
sónuleiki, sem lét vel að starfa
sjálfstætt, enda gat hún sér mjög
gott orð á starfsferli sínum utan
heimilis.
Veigamestu timamótin og um
leið gæfusporin í lífi Erlu voru
þau, er saman lágu leiðir hennar
og Helga Bachmanns, viðskipta-
fræðings, sem nú um árabil hefur
veitt hagdeild Landsbankans for-
stöðu. Ung felldu þau hugi saman
og voru vígð í hjónaband árið
1951. Meiri eindrægni og tillits-
semi milli hjóna getur varla. Erla
var honum ekki aðeins stoð og
stytta í vaxandi vanda og ábyrgð,
heldur tók virkan og jákvæðan
þátt í hugðarefnum hans og
félagsathöfnum, svo sem m.a.
stéttarbræðrum hans og kórfélög-
um er ljúft að minnast. Þeim varð
auðið fjögurra dætra, en þær eru:
Edda, gift Kristjáni Svanssyni,
t
Eiginmaður minn,
EINAR PÁLSSON,
skrifstofustjóri,
Lynghaga 1 5,
lézt að morgni 1 6 þ m. að heim-
ili sinu
Guðlaug Á. Valdimars
t
Eiginmaður minn og faðir okkar
VILBERGUR AÐALGEIRSSON,
Vesturbraut 1, Grindavík,
lézt í Sjúkrahúsi Keflavíkur, 1 5. október.
Eiginkona og börn.
t
Móðir okkar
GUÐBJÖRG GRÍMSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 1 8. október kl 3
Magnea Reynaldsdóttir,
Ingólfur Jónsson.
t
Innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
jarðarför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa
PÉTURS OTTASONAR
skipa smiðs
Stýrimannastig 2.
Guðrún S. Árnadóttir,
Otti Pétursson,
Helga Pétursdóttir, Guðbjartur Kristinsson
og bamabörn.
myndlistamema, Sjöfn 16 ára,
Hrönn 7 ára og Sif 5 ára.
Leiðir Erlu og okkar vinkvenn-
anna lágu saman þegar á bernsku-
aldri og skólaárum. Þá voru knýtt
bönd, sem tíminn hefur treyst, og
við trúum, að enn muni halda yfir
heimanna mörk. Erla var þá
þegar sem æ siðan björt og fögur,
glæsileg og virðuleg í allri fram-
göngu. Yfirbragð hennar var
höfðinglegt og viðmót hennar
markað góðvild og hlýju með
undirtón alvöru. Gáfur voru
henni af gnægð gefnar. Hún var
svö vönduð, að allt f kringum
hana varð að vera vandað. Smekk-
ur hennar var óbrigðull, hvort
heldur var á klæðnað, húsbúnað
eða listaverk. Allt sem hún
klæddist, fór henni vel. Allt um-
hverfis hana féll í stuðla smekks
og stíls.
I saumaklúbbi okkar samein-
uðu þær systur, Erla og Stella,
vinkvennahópa úr tveim skólum,
og hafa þeir runnið saman í eina
órofa heild, Ötaldar eru þær
stundir, sem Erla hefur átt með
okkur og leitt talið að hugþekkum
efnum og mannlegum vandamál-
um. Ötaldar eru þær stundir
ánægju, skemmtunar, ferðalaga
og frjórrar lífsnautnar, þar sem
makar og stundum börnin hafa
verið með, en þessi vinahópur
spannar fjölskyldurnar í heild,
svo sem vera ber. Ekki er tóm til
að rekja það nánar, en allar þess-
ar perlur minninganna eru
geymdar en ekki gleymdar, og
núverða þær fágaðar og skírðar æ
því meir sem ekki gef ast fleiri.
Hugurinn leitar nú á vit ástvin-
anna, einkum dætranna ungu og
Helga, sem nú er einn forsjá
þeirra. Honum sé þökk fyrir ein-
stæða umhyggju, hlífð og hjálp
við konu sína í þrautum hennar.
Meiri alúð var ekki unnt að veita.
Nú eru framundan þær byrðar,
sem honum mun ljúft að bera.
Megi guð gjöra þær léttbærar og
leiða þau öll fram á veginn.
Einsstæðri móður biðjum við
styrks til að standast þá raun, sem
á hana er lögð.
Fyrirbæn okkar er þó fyrst og
síðast fyrir Erlu, ókkar hjartkæru
vinkonu, sem nú er kvödd hinstu
kveðju þessa heims. Megi ómæld
blessun fylgja henni á eilífðar-
braut. Megi sálirnar skynja ná-
lægð andans, þótt veraldir skilji.
Saumaklúbbsvinkonur.
Man eg þig, mey,
er hin mæra sól
hátt í heiði blikar;
man eg þig, er máni
að mararskauti
sígur silfurblár.
Þessar ljóðlínur Jónasar Hall-
grímssonar verða í huga mínum
ávallt tengdar minningunni um
Erlu, — hreinar, ljúfar, — og
tærar. Mér er vel í minni, þegar
hún fyrst kon á heimili foreldra
minna sem unnusta Helga
bróðurs míns, og þau þá vart af
unglingsaldri. Hún kom eins og
álfkona inn i okkar brúnaþungu
fjölskyldu.
Eins og svo margar ungar kon-
ur námsmanna með lítil auraráð
lagði hún hart að sér við hlið
hans, því metnaður hennar beind-
ist að velferð hans, og þeim farn-
aðist vel.
Ótaldar eru ánægjustundirnar
á góðu og fallegu heimili þeirra,
þar sem alls staðar mátti kenna
sérkennilega næman og finlegan
smekk hennar. Þar var góðvild og
glaðværð í öndvegi og vökul um-
hyggja fyrir gestum og gangandi.
Þau eignuðust fjórar dætur,
tvær eru enn lítil börn, —en allar
bera þær umhyggju og prúð-
mennsku hennar fagurt vitni.
Það, sem verður þó minnisstæð-
ast, er stærð hennar og æðruleysi
á örlagastundu, þá hún stóð and-
spænis þeim vágesti, er átti eftir
að verða henni að fjörtjóni, langt
um aldur fram. Þá gat hún ennþá
veitt öðrum af hlýju hjarta sínu
og hlegið létt að leik lítils barns
eðaspaugilegum tilburðum þess,
Ég þakka henni heila og góða
vináttu.
Góðan Guð bið ég að styrkja
fjölskyldu hennar og eiginmann.
Megi það milda sáran harm að
eiga minningu um farsæla sam-
búð, þar sem tveir hugir stefndu
saman að einu marki.
Helga Bachmann.
Ó, send til hans, sem heitið Jesús
ber,
hann hjálpar einn, ef sál í
nauðum er —
sem Guð oss sendi að sýna þjáðum
lið,
ó, send til hans, og þú munt öðlast
frið.
Ó, send til hans, er allt í ljúfa löð
i lffi fellur — sál þín er svo glöð.
Og þegar siðast sækir að þér hel,
þá send til hans, sem gerir allt svo
vel.
Það voru margar hendur, sem
voru útréttar þér til hjálpar, vina,
til að létta þér byrðina, þegar hún
var sem þyngst. Það voru hendur
lækna, eiginmanns, móður og
margra annarra, sem gjörðu allt,
sem í þeirra valdi stóð, til að veita
þér lið. Og það voru líka aðrar
hendur, sem voru yfir þér allan
timann, það voru blessandi hend-
ur frelsarans, sem voru þar til að
taka burtu sárasta broddinn. Það
voru hendur hans, sem hefur
tekið í burt brodd dauðans og
sigrað hann með því að deyja, svo
við mættum lifa.
Bænir vina þinna umvöfðu þig,
og hendur hans, sem er sjálft
lífið, hafa nú borið þig heim,
þangað sem renna lifandi vatns-
lindir og Guð kemur sjálfur og
þurrkar burtu hvert tár af augum
barna sinna. Heim, í land full-
komleikans.
Eitt sinn gaf faðir börnum sin-
um þessa ráðleggingu: „Verið
ætíð eins og þið ættuð von á sjálf-
um kónginum i heimsókn.“ Þetta
gæti verið lýsing á þér og heimili
þínu, allt var þannig eins og þú
ættir von á sjálfum kónginum. Og
svo, þegar hann kom, konungur
lffsins, þá var allt í reglu, líka
fyrir hann.
Allt, í kringum þig, einkenndist
af fegurð og friðsæld, og það er
þessi mynd fegurðar og friðsæld-
ar, sem þú nú skilur eftir hjá
okkur.
Það er ekki ofmælt er ég segi:
„Við söknum þín öll.“ En þessi
söknuður er þó mildaður af fögr-
um minningum um hugprýði þina
og æðruleysi f blíðu og stríðu.
Það er erfitt að vera kallaður
burtu, þegar maður stendur á há-
tindi lífsins, það er svo margt,
sem bindur okkur við lifið hér á
jörð, sérstaklega þegarþað hefur
fært okkur svo margt gott, ham-
ingju og góða ástvini. En þegar
við hin lítum til baka á allt þetta,
sem var gott og hugljúft, þá eig-
um við lfka auðveldara með að
beygja okkur og þakka með orð-
um Jobs: „Drottinn gaf og Drott-
inn tók, lofað veri nafn Drottins."
Þrátt fyrir alla fegurð þessa
lífs, þá er það allt forgengilegt, en
lífið sanna, óforgengilega. er hjá
honum, sem skapaði það allt.
Hendur okkar eru veikar og
máttvana gagnvart herra lífsins,
eins eru orð okkar vanmegnug að
veita huggun ástvinum i sárri
raun. En orð hans megna það,
þessvegna læt ég honum það eftir,
þvi orð hans eru lff og eru kraft-
ur.
Halla.
Halldóra Kristín
Jónsdóttir — Minning
Fædd 7. nóvember 1894
Dáin 6. október 1973
Hinn 6. þ.m. andaðist í Borgar-
spítalanum Halldóra Kristin
Jónsdóttir, Snorrabraut 40.
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og útför mannsins
mins,
ARAHERMANNSSONAR
Blönduósi.
Sérstaklega vil ég þakka Björgunardeild Slysavarnardeildarinnar
Blöndu, Hjálparsveit Skáta, Blönduósi, Slysavarnafélagi íslands og
öðrum þeim, er aðstoðuðu við hma miklu leit
Þörunn Pétursdóttir.
Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
VALGERÐAR EIRÍKSDÓTTUR frá Sólheimum.
Ragnheiður Jónsdóttir, Gunnar Björnsson,
Valgerður J. Gunnarsdóttir, Ingi Kr, Stefánsson,
Ragnar Gunnarsson, Jane Nielsen,
Sigríður H. Gunnarsdóttir, Ingibjörg Ásta Gunnarsdóttir
Kristin, eins og hún var alltaf
kölluð, var fædd á ísafirði.
Foreldrar hennar voru hjónin
Petrína Friðriksdóttir og Jón
Tómasson formaður ísafirði.
Kristín missti móður sina á öðru
ári, og ólst hún upp hjá föður
sinum og seinni konu hans, Ingi-
björgu Jóhannsdóttur, ásamt
tveimur alsystkinum og sjö hálf-
systkinum.
Arið 1913 fluttist Kristin til
Reykjavíkur og réðst f vist til
Guðmundar Hannessonar
prófessors og konu hans frú Karó-
linu, og var hún hjá þeim hjónum
i rúm 22 ár. Þar næst fór hún að
Álafossi i Mosfellssveit, og
starfaði f verksmiðju Alafoss í 15
ár. Að liðnum þessum tima fór
hún til systranna i St. Jóseps-
spftala í Hafnarfirði og ennfrem-
ur til systranna í Landakots-
spítala i Reykjavík, og hjá þeim
vann hún þar til kraftar hennar
þrutu. A öllum þessum stöðum
reyndist Kristin dugleg og sam-
viskusöm við sín störf, og var hún
sérstaklega stundvís og ráðvönd
kona, sem ekki mátti vamm sitt
vita. Kristín starfaði aðeins hjá
þrem húsbændum allan sinn
langa ævidag, eða um 60 ár, og
segir það vissulega sína sögu.
Skólaganga Kristinar var ekki
löng, enda fátt um annað að ræða
en barnaskóla í þá daga og reyndi
hún að bæta við kunnáttu sína
með að sækja kvöldnámskeið eftir