Morgunblaðið - 17.10.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 17. OKTÓBER 1973
SAI B Al N 1 Ed McBain: I ó heljarþföm
14
var myrkrið skollið á. Gluggarnir
voru hálfopnir til að hleypa inn
mildu októberloftinu, en inn um
þá barst líka fyrsti niður kvöld-
umferðarinnar. Ritvélasláttur
rauf þögnina. Kiing leit yfir sal-
inn á borð nærri einum glugg-
anna, þar hafði Meyer látið
skýrslueyðublað, tvær arkir af
kalkipappír og tvær af afritum í
ritvélina. Loftljósið endur-
speglaðist sem dauf skíma á
nauðasköllóttu höfði Meyers, þar
sem hann sat í keng yfir ritvél-
inni og pikkaði með hléum.
Cotton Hawes gekk yfir að skjala-
skápnum og dró út eina skúffuna.
Það ískraði í hjólum hennar.
Hann tók upp möppu og byrjaði
að fletta. Síðan gekk hann yfir að
borði nærri einum glugganum.
Skyndilega buldi í vatnskæling-
unni í þögninni.
„Ég vona að þér afsakið, að ég
skyldi vera að angra yður með
þessu,“ sagði Kling við Virginiu.
„Maður ætti að vita betur, það er
þýðingarlaust að tala við lík.“
Skyndilega barst skruðningur
inn i salinn utan frá ganginum.
Virginia stirðnaði við borðið, þar
sem hún sat. Kling sýndist hún
gera sig lfklega til að þrýsta á
gikk -38unnar.
„Hérna, hingað inn,„ heyrðist
mannsrödd og Kling greindi óðar,
að þar fór Hal Willis. Hann leit
yfir afgreiðsluborðið, þar sem
Willis og fangi hans komu nú í
ljós.
Það væri nær sanni að segja, að
fanginn bókstaflega spryngi út,
fram á sjónarsviðið, líkt og rósin
mót ljósi sólar. Hún klæddist
fjólubláum stuttjakka, óhneppt-
um þannig að vel mátti greina
rauða peysuna falla að þrýstnum
barminum. Mittisgrönn var hún,
og slétt, svart pilsið féll þétt að
ávölum mjöðmum. Hún var í
rauðum, háhæluðum skóm með
svörtum öklaböndum. í sindrandi
hvítum tönnum hennar glampaði
á gyilta tönn. Gagnstætt litríkum
klæðum var andlit hennar
ómálað, en einnig það var á sinn
hátt fullkomið, — gneistandi
brún augu, þéttar varir og beint
nef. Hún var vafalítið einn feg-
ursti, alltént þokkafyllsti fangi, er
teymdur hafði verið inn fyrir
þröskuld salarins.
Og teymd var hún. Willis ríg-
hélt i annað úlnliðsband hand-
járnsins með hægri hendi, og
þannig togaði hann stúlkuaum-
ingjann í gegnum vindhurðina
meðan hún reyndi árangurslaust
að smokra handjárninu fram af
lúkunni, og spönsk blótsyrðin
streymdu af vörum hennar.
„Svona nú, cara mía,“ sagði
Willis. „Áfram nú, tsotzkulah.
Það ætlar enginn að meiða þig, í
almáttugs bænum. Komdu,
Liebchen. Hérna í gegnum hliðið.
Hæ, Bert. Arennileg, ha? Halló,
Pete, hvernig Iýst þér á fangann
minn? Var rétt í þessu að skera
náunga einn á háls með rakvélabl
Willis þagnaði.
Einkennileg kyrrð var i salnum.
Hann leit fyrst á varðstjórann,
því næst á Kling, en síðan flöktu
augu hans áfram yfir borðin yzt í
salnum, þar sem Haes og Meyer
sátu þöglir við vinnu sína. Og þá
sá hann Virginiu Dodge og byss-
una hennar, sem beindist að
svörtu töskunni.
Það hvarflaði fyrst að honum að
sleppa takinu á handjárninu og
gripa til byssunnar. Sú hugdetta
dó í fæðingu, því að Virginia varð
fyrri til og sagði, „Inn með þig.
Láttu byssuna eiga sig!“
Willis og stúlkan gengu inn í
salinn.
„Brutal," grenjaði stúlkan.
„Pendega! Hijo de la gran puta!“
„Æ, góða þegiðu," sagði Willis
þreytulega.
„Pinga!" öskraði hún. „Élvítis
löggan þin.“
„Þegiðu, þegiðu, þegiðu," sagði
Willis næstum biðjandi.
Stúlkan var sennilega allt að
fimm sentimetrum hærri en Hal
Willis, sem var rétt yfir 1,75 m,
lágmarkið sem sett er 'sem skil-
yrði fyrir inngöngu í lögregluna.
Hann var áreiðanlega lágvaxnasti
rannsóknarlögreglumaður, sem
nokkur hafði augum litið. Hann
var smábeinóttur og andlitið var
varfærnin uppmáluð. Sérgrein
Willis var júdó og með þeirri
fþrótt lagði hann andstæðinga
sína skjótar að velli en sex rumm-
ungar með afli hnefans. Meðan
hann virti fyrir sér byssuna í
hendi Virginiu var hann einmitt
að hugleiða, hvernig hann ætti að
afvopna hana.
„Hvað er á seyði?“ spurði hann
viðstadda.
„Konan með byssuna er með
nítróglysserín í töskunni,"
svaraði Byrnes. „Hún er reiðu-
búin að nota það.“
„Sei, sei,“ sagði Willis, „alltaf
eitthvað um að vera.“
Hann þagnaði og horfði á
Virginiu. „Er í lagi, kona, að ég
taki af mér yfirhöfnina og hatt-
inn?“
„Láttu byssuna fyrst á borðið
hérna.“
„Nákvæm, ha?“ sagði Willis.
„Kona, ég skelf á beinunum. Eruð
f þýóingu
Björns Vignis.
þér virkilega með glundur þarna í
töskunni?"
„Já, ég er virkilega með það.“
„Ég er frá Missouri," sagði
Willis og tók eitt skref i átt til
hennar.
Eitt andartak hélt Kling, að
stundin væri runnin upp. Hann sá
Virginiu Dodge rjúka af offorsi
ofan I töskuna og hann bjóst við
sprengingunni á hverri stundu.
En höndin kom í ljós aftur og hélt
nú á flösku með litlausum vökva.
Hún setti flöskuna varlega á
borðið. Willis virti hana vandlega
fyrir sér en sagði síðan. „Þetta
gæti allt eins verið kranavatn."
„Langar þig til að ganga úr
skugga um það?“
„Mig? Nei, ég er engin hetja.“
Hann gekk aðeins nær borðinu.
Virginia setti töskuna aftur niður
á gólf. Loftljósið glampaði á flösk-
unni.
„Jæja,“ sagði Willis, „þá er það
byssan." Hann dró byssuna og
hulstrið fram af beltinu og lagði
það varlega ofan á borðplötuna án
þess að hafa augun af flöskunni.
velvakandi
Velvakandi svarar i sima 10-
100 kl. 10.30—11.30, frá
mánudegi til föstudags.
0 Þjónusta sfmans
Maður, sem kveðst vera „einn
allra mesti símnotandi hér á
landi“, lagði eftirfarandi bréf á
borðið hjá Velvakanda um dag-
inn:
„Kæri Velvakandi!
Oft er verið að gagnrýna opin-
berar stofnanir og ríkisrekin fyr-
irtæki vegna lélegrar þjónustu
við almenning. í þessum tilvikum
er almenningur jafnframt eig-
andi viðkomandi stofnana,
(að vísu á óljósan hátt, eins
og alltaf hlýtur að verða um
ríkiseignir), svo að hér er eigin-
lega um sams konar gagnrýni að
ræða og þegar einkaeigandi fyrir-
tækis ávítar duglitla starfsmenn
sína. Þessi gagnrýni á fullkominn
rétt á sér, því að það hefur alltaf
verið sama sagan alls staðar í
heiminum, að forstjórar ríkisfyr-
irtækja hafa tilhneigingu til
þess að verða sannkallaðir ríkis-
bubbar í öllum viðhorfum sfnum
til almennings. Þeim hættir til
þess að fara að líta á almenning,
sem borgar kaupið þeirra, eins
og undirmenn sína eða óviðkom-
andi utangarðsfólk, sem eigi ekki
að vera að brúka sig og vera með
truflandi gagnrýni. Svo fara þeir
að líta stórt á sjálfan sig, eins og
mýmörg dæmi sanna.
Stundum er þó eins og það kom-
ist í tízku að skammast út f vissar
ríkisstofnanir af óbilgirni og ö-
sanngirni meðan önnur ríkisfyrir
tæki sleppa. Þannig er oft verið
að hnjóða í Ríkisútvarp og Lands-
síma, — kannski af þvi, að þá er
oft hægt um leið að fá útrás fyrir
almenna nöldurgirni gagnrýnand-
ans. Sérstaklega á það við um
útvarpið, því að á vegum þess er
oft flutt efni, sem hlytur sam-
kvæmt eðli málsins að falla mönn-,
um misjafnlega f geð. Sígilt dæmi
um nöldursefni (einkum úti á
landi) er starfsemi Vegagerðar
ríkisins. Hún hefur þó yfirleitt
staðið sig með ágætum, enda ver-
ið heppin með forystumenn, en að
sjálfsögðu ætti hún ekki að vera
annað en samræmingar- og út-
boðsskrifstofa, sem útdeilir verk-
efnum til verktaka. Vegagerðin
hefur alltaf verið í klemmu milli
hagkvæmnis sjónarmiða og raun
hæfs mats sjálfrar sfn annars
vegar og misjafnlega gáfulegs
pólitfsks vilja hins vegar. Sumar
ríkisstofnanir virðst svo sleppa að
mestu við almenna gagnrýni, þótt
þær ættu ef til vill eðli sínu sam-
kvæmt að liggja vel við höggi
þeirra, sem alltaf geta fundið sér
nöldursefni. Taka má Trygginga-
stofnun ríkisins sem dæmi. Jafn-
vel þótt heiftarleg árás væri gerð
á hana að undirlagi æðsta yfir-
manns hennar (núverandi trygg-
ingamálaráðherra, M.Kj.), tókst
sú árás ekki, af því að undirtektir
almennings skorti. Arásin mis-
heppnaðist og rann út í sandinn.
Sennilega er árásarmönnunum
það nú kærast, að þessi aðför
þeirra gleymist hið fyrsta.
Stundum sjást í blöðum beinar
skammir um sfmaþjónustu hér á
landi. Þeim vil ég almennt mót-
mæla, þótt sjálfur hafi ég ein-
staka sinnum (afar sjaldan) orðið
fyrir öðru vísi afgreiðslu á óskum
mínum en ég hefði viljað, og er
það vart tiltökumál f jafn-stórri
stofnun sem Landssfminn er.
Símafólkið, ef kalla má það svo,
er eins og aðrir Islendingar: yfir-
leitt þægilegt og kurteist fólk, allt
að vilja gert til þess að leysa hvers
manns vanda, sem til þess leitar,
en, eins og annað fólk, getur það
orðið þreytt af löngu vinnuálagi
og mætt á kvabbi viðskiptavin-
anna, sem stundum hafa ekki
ástæður til þess að útskýra sfnar
sérstöku óskir.
Það er alveg víst, að miðað við
flest önnur lönd ersímaþjónustan
á Islandi nálægt hámarkinu. Haf-
ið þið reynt til dæmis að panta
landssfmaviðtöl og viðtöl til ann-
arra landa í Frakklandi, Tékkó-
slóvakíu, Italíu, Túnis, Póllandi
og Irlandi? Þetta hef ég allt reynt
og það með mjög vondum árangri.
Sumir miða allt við Bandarikin.
Það er ekki sanngjamt, því að þar
er síminn í höndum einkafyrir-
tækja, sem keppast um að veita
sem bezta þjónustu, enda er sfma-
þjónustan þar löngu viðurkennd
sem hin bezta í heiminum. En
meðan við höfum sfmann á Is-
landi f krumlunum á ríkisreknu
einokunarfyrirtáeki, þá skulum
við samt viðurkenna'það, sem vel
er gert, og það flest.
Sfmaskráin hefur skánað mikið
á undanförnum árum og er nú að
verða ágæt. Eitt verður að minna
Póst- og símamálastjórnina á.
Það er, að „Götu- og númeraskrá
yfir rétthafa síma í Reykjavík,
Seltjarnamesi, Kópavogi, Hafnar-
firði, Bessastaða- og Garðahreppi,
mai 1971“ er löngu orðin úrelt.
Það eru bráðum að verða liðin tvö
og hálft ár síðan hún var gefin út.
Margir aðiljar þurfa nauðsynlega
á þessari skrá að halda. Því þarf
að gefa hana oftar út en raun ber
vitni. Sé hún dýr í útgáfu, þá má
líka selja hana dýru verði. Eftir-
spurnin verður að ráða markaðs-
verðinu hér sem annars staðar.“
0 Ugla sat ákvisti
Dagbjört Garðarsdóttir hringdi
og bað um, að komið yrði á fram-
færi sérstöku þakklæti til Jónasar
Jónssonar fyrir þáttinn „Ugla
sat á kvisti", sem var á dagskrá
sjónvarpsins s.l. laugardag í um-
sjá Jónasar.
Dagbjört vildi einnig þakka
Þurfði Sigurðardóttur fyrir fram-
lag hennar til þáttarins, og sagðist
vonast til að heyra hana og sjá
sem oftast í slíkum þáttum.
# Afhverju...?
Húsmóðir f Austurbænum vill
fá svar við ýmsum spurningum,
og fer bréf hennar hér á eftir:
„Góði Velvakandi!
Þú birtir oft bréf frá húsmæðr-
um i Vesturbænum. Gerðu það nú
fyrir mig að láta prenta bréf frá
mér, húsmóður í Austurbænum.
Af hverju hafa forráðamenn
strætisvagnanna ekki samráð við
íbúa f Austurbænum, þegar leið-
um strætisvagnanna er breytt?
Það er ekki víst, að öllum standi á
sama um nýju leiðirnar, og þá á
ég ekki aðeins við ökuleiðirnar
um Austurbæinn, heldur einnig
áfangastaði þeirra í öðrum bæjar-
hlutum.
Af hverju er miklu dýrara að
kaupa I matinn nú en það var,
þegar vinstri stjórnin settist að
völdum, og af hverju er allt, þar á
meðal talin öll venjuleg þjónusta
af hálfu ríkisins, orðið svo miklu
dýrara en það var áður? Ég vil
taka það fram, að við kusum öll
Framsókn seinast (hjón með tvær
dætur á kosningaaldri). En skyld-
um við kjósa svoleiðis næst? Mér
erspurn.
Af hverju skyldum við sætta
okkur við allt, bara af þvf að
svokölluð „okkar stjórn" situr að
völdum?
Enda þótt Velvakandi sé allur
af vilja gerður á hann ekki annað
svar en. Af því bara!
IDNAÐARHÚSNÆÐI
Erum kaupendur að 200 — 600 fm. iðnaðarhúsnæði á
jarðhæð á Stór-Reykjavíkursvæðinu.
Tilboð sendist Mbl. merkt: 1018 fyrir 23. okt.
vörubflstlórafélagld bróttur
heldur félagsfund í húsi sínu, fimmtudaginn 18. þ.m. kl.
20.30.
Fundarefni: Samningamálin.
Áríðandi er, að félagsmenn fjölmenni og mæti stundvís-
lega.
Stjórnin.
KARLMANNAFÖT
Glæsilegt úrval af vönduðum karlmannafötum nýkomið.
Verð aðeins kr. 5.650.00
ANDRÉS, Skólavörðustíg 22,
Sími 1 8250.
Ég hef flutt
skrifstofu mína að Lyngási 8, Garðahreppi, (hús Öndveg-
is h f.),
Þórarinn Þ. Jónsson,
lögg. endurskoðandi
Sími 51065.