Morgunblaðið - 03.01.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. JANUAR 1974
Þýtur í skóginum
Eftir Kenneth
Grahame
„Það ætla ég að vona líka — sagði moldvarpan og
kætin sauð í henni,. „Mér datt þetta í hug, þegar ég
fór fram í eldhúsið í morgun, að sjá um að morgun-
verði frosks yrði haldið heitum handa honum. Þar
rakst ég á þvottakonubúninginn, sem hann kom í
heim í gær, hangandi á trönum fyrir framan arininn.
Ég fór í kjólinn og setti upp hattinn og herðasjálið og
fór heim í Glæsihöll og var hin borubrattasta.
Hrevsikettirnir voru á verði eins og venjulega með
byssur sínar og kölluðu strax: „Hver fer þar?“ og
þess háttar vitleysu. „Góðan dag, herrar mínir,“
sagði ég kurteislega. „Þurfið þið að láta þvo af ykkur
í dag?“
„Þeir litu á mig með þótta og sögðu: „Farðu burt,
þvottakerling. Við látum ekki þvo, þegar við erum á
verði.“ „Né heldur annars,“ sagði ég. „Ho, ho, ho.
Fannst þér það ekki gott hjá mér, froskur?“
DRATTHAGI BLÝANTURINN
„Hvílíkt léttúðaíáthæfi," sagði froskur í umvönd-
unartón. í rauninni sáröfundaði hann moldvörpuna
af tiltækinu. Þetta var einmitt það, sem hann hefði
viljað gera sjálfur, ef honum hefði aðeins dottið það í
hug fyrst, en hann ekki sofið yfir sig um morguninn.
„Sumir hreysikettirnir roðnuðu af skömm,“ sagði
moldvarpan, „og liðsforingjanum gramdist og hann
sagði við mig: „Svona, hafðu þig á brott, kona góð,
hafðu þig á burt. Verðirnir mega ekki hangsa hér
yfir skrafsjóðum.“ „Hafa mig burt?“ sagði ég. „Það
verða nú aðrir en ég, sem verða að hafa sig burt
innan skamms."
„Æ, þar fórstu illa að ráði þfnu, moldvarpa," sagði
rottan skefld.
Greifinginn lagði frá sér blaðið.
„Ég sá, að þeir sperrtu eyrun og litu hver á
annan,“ hélt moldvarpan áfram, „og liðsforinginn
sagði: „Skeytið ekki um hana. Hún veit ekkert, hvað
hún er að segja.“
„Jæja,“ sagði ég. „Ég skal nú bara segja ykkur
það, að dóttir mín þvær fyrir greifingjann sjálfan og
það ætti að nægja til að sannfæra ykkur um, að ég
veit, hvað ég er að segja. Og þið komizt líka brátt að
raun um það sjálfir. Hundrað blóðþyrstir greifingjar
með alvæpni munu gera árás á Glæsihöll í kvöld frá
hestagirðingunni. Sex bátsfarmar af rottum vopnuð-
um byssum og sveðjum, munu koma upp ána og taka
land við grasflötina, og úrvalslið froska, sem kalla sig
„Flokkurinn ósigrandi" eða „Sjálfsmorðssveit
froska“ munu ráðast að húsinu frá aldingarðinum,
ryðja öllum hindrunum úr vegi og æpa á hefnd. Þá
þarf nú ekki mikið að þvo af ykkur, þegar þeir eru
búnir að ganga frá ykkur, nema þið komið ykkur
burt meðan tími er til.“ Svo hljóp ég burt og þegar
ég var komin úr augsýn, lagðist ég í felur. Svo skreið
ég til baka eftir skurðinum og gægðist til þeirra í
gegn um limgerðið. Þeir voru allir í uppnámi, tví-
stigu í allar áttir og duttu hver um annan og hrópuðu
fyrirskipanir hver í kapp við annan, sem enginn
hlustaði á. Liðsforinginn sendi hreysikattaflokka í
útvarðarstöðu um alla landareignina og sendi svo
aðra flokka til að sækja þá aftur og ég heyrði þá
segja:
Jonni ogcTVIanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Ég hugsaði mig um og komst brátt að þeirri niður-
stöðu. að útfallið liefði þegar borið okkur svo langt
út eftir firði, að við hefðum nú brátt fjöll og sjávar-
hamra á báðar hendur, en ekki lágar og sendnar
strendur.
Þar gætum við því ekki lent, þó að okkur bæri að
landi.
Og Jivað var nú til bragðs að taka?
Langt fvrir sunnan okkur var bærinn. En okkur
rak með straummun lengra og lengra norður.
\ ið vorum í lífsliáska.
Manni sat við stýrið og horfði á mig grátandi.
Ég var lormaðurinn og varð að afráða, livað gera
skvldi.
l-oks sagði ég við liann:
..Manni, geturðu alls ekki liugsað þér, hvar suður

Hann leit í allar áttir og hugsaði sig um. Svo liristi
hann liöfuðið og sagði:
..Það get ég ómögulega, Nonni“.
„Þá bið ég guð að hjálpa okkur. Ég er alveg átta-
villtur líka“.
Við sátum þegjandi um stund og bárumst áfram
inn í sótsvarta þokuna.
Þá tók ég til áranna og sagði:
.,Ég ætla samt að gera hvað ég ge'. og róa upp á
von og óvon“.
Ég reri vasklega stundarkorn.
Báturinn gekk vel, því að enn var sléttur sjór.
En hvert var stefnt? Það vissum við ekki.
Stefndum við að hömrunum öðrmn megin fjarðar-
ins að austan eða vestan? Eða reri ég móti straumi
inn til bæjarins? Ef svo var, mundum við standa fast-
ir, því að ekki gat ég haft við straumnum. Eða reri
mc6tnorgunkoffinu
— Þetta gæti verið mjög
skemmtilegt, ef maður þyrfti
ekki alltaf að éta þessa bölv-
uðu síld f hvert skipti ...
— Jú, raunar var þetta inn-
brotsþjófur . . . en þegar hann
hafði litið I kringum sig f stof-
unni hristi hann höfuðið með
meðaumkunarsvip og gaf mér
hundraðkall...
— Hvar varst þú eiginlega
yfir hreindýraveiðitfmann?
— Ég er með tannpínu í
þessari tönn .. .
zoo ZÖO
Æ bW~ 1