Morgunblaðið - 14.06.1974, Blaðsíða 33

MORCJUNBLAÐIÐ, FÖSTUDACiUR 14..JUN1 1974
33
s <uggamync it IH r^kn FRAMHALDSSAGA EFTIR |V^II MARIULANG, PÝÐANDI: JÓHANNA KRISTJONSDÓTTIR.
31
— Ég er með ágætar fréttir.
Hvað? Geturðu ekki gizkað á það?
Hvort ég viti, hver er morðing-
inn? Nei, þvf miður. En aftur á
móti veit ég, að Einar er á heim-
leið.. Já, ég talaði við hann. Hann
hefur flutt sfna fyrirlestra, sagði
hann og sagðist láta ráðstefnuna
lönd og leið eins og málum væri
nú háttað. Hann lendir á
Brommaflugvelli rúmlega fjögur.
Nei, hann segir að þú skulir ekki
koma að sækja hann, honum
fyndist tilvalið að þú hefðir til-
búinn kvöldverð handa honum
þegar heim kemur... Hvað
sagðirðu... A ég að koma og
borða með ykkur? Jú, þakka þér
fyrir, en ég hélt að þið
vilduð.. .Nú, jæja, ef þér er full
alvara, þá þigg ég boðið með
mestu ánægju. Rúmlega fimm,
sem sagt. Bless á meðan.
Ég hallaði mér upp að veggn-
um, máttlaus í hnjáliðunum af
gleði. Einar var á heimleið! Og
mér varð ljóst, að þá skipti eigin-
lega annað ekki neinu máli.
Inni í reykstofunni safnaði ég
saman munum mínum. Það var
svo ótal margt, sem ég þurfti að
gera. Taka til, fara í búðir, leggja
á borð, búa til mat og fara f mínar
beztu flíkur. Mér fannst eilífðar-
tfmi, síðan ég hafði hitt manninn
minn.
Þegar klukkan var að nálgast
fimm var allt tilbúið. Ibúðin var
hlýleg og allt nýpússað og fágað,
og ég hafði keypt fullan vasa af
angandi rósum. Kartöflurnar
voru að verða soðnar og kjötið
kraumaði á pönnunni. Ég leit sem
snöggvast í spegilinn og var til-
tölulega ánægð með það, sem ég
sá. Amstrið við matargerðina og
tiltektina og hitinn frá eldavél-
inni hafði orðið til að undirstrika
hvað ég var sólbrún og guli kjóll-
inn minn klæddi mig ágætlega.
Og svo var barið kröftuglega að
dyrum og Einar kom arkandi inn
— Einar, maðurinn minn, hár,
karlmannlegur og brúneygður og
ég flaug í fang hans og greip
andann á lofti, þegar hann kyssti
mig. Og hefði Christer Wijk ekki
borið að garði rétt á hæla hans, er
ég efins í að við hefðum fengið
nokkurn kvöldverð þann dag...
En nú bar ég inn matinn,
kveikti á kertum og við settumst
kringum borðið. Einar hafði með-
ferðis flösku af Álaborgara og
ekki varð það til að draga úr
stemningunni. Þegar að kaffinu
og líkjörnum kom og báðir höfðu
fengið sér f pfpur þá gat Einar
ekki á sér setið lengur og hann
horfði rannsakandi á mig og
Christer til skiptis.
— Byrjið svo! sagði hann for-
vitinn. — Hvað á allt þetta tal að
þýða um að veslings Eva Claeson
hafi verið myrt hér í fbúðinni
okkar? Segið mér nú allt af létta
og munið að sleppa engu, því að
annars er ég efins í að ég fáist til
að trúa ykkur.
Við sögðum honum því upp alla
söguna; ýmist Christer eða ég og
stundum töluðum við hvort upp í
annað. Einar kom með margar
spruningar og hann gaf okkur
einnig nokkrar upplýsingar.
Hann staðfesti að hann hefði í
fyrstu haft í huga — og haft á orði
að fara á sunnudeginum, en sfðan
hafði hann breytt áætlun sinni og
ákveðið að fara strax á föstudags-
kvöld. Þar sem við höfðum aldrei
haft nema tvo lykla að íbúðinni og
ég var f Egyptalandi með minn |
lykil varð hann að láta Evu fá Z
sinn. Hún hafði fylgt honum á I
járnbrautarstöðina og veifað glað- |
lega til hans í kveðjuskyni og hún ■
hafði verið mjög þakklát fyrir að I
fá afnot af fbúðinni og hún hafði I
sagt honum, að hún ætlaði 1
sannarlega að nota tfmann vel til J
lestrar. -r- Ég spurði, hvernig á 1
því stæði, að hún gæti ekki verið I
við lestur á bókasafninu, fyrst
iðnaðarmennirnir væru að starfa
á stúdentaheimilinu, og hún sagði
að hún væri svo vanabundin, að
enda þótt henni þætti gott að lesa
á safninu á kvöldin þá vildi hún
ekki vera þar á öðrum tfmum
sólarhrings. Einar kvaðst ekki
þekkja hana mikið, en hann hefði
haft það á tilfinningunni, að hún
væri bæði hreinlát og snyrtileg og
því hafði hann ekkert hikað við
að lána henni fbúðina. Auk þess
sem hún lofaði að sjá um blómin
fyrir hann. Hann kvaðst vera
sannfærður um, að ég hefði hitt
hana oft og mörgum sinnum á
safninu og ég hugsaði með mér að
blessuð stúlkan hlyti að hafa
verið alveg sérstaklega yfirlætis-
laus og hlédræg, þar sem þeir
fundir voru mér algerlega úr
minni horfnir.
En ekkert nýtt kom fram og því
lengur sem við töluðum saman,
því betur gerðum við okkur ljóst
að þekking okkar á Evu og hinum
sorglegu örlögum, sem hún hafði
hlotið, var mjög gloppótt.
Ég hitaði meira kaffi. Christer
fékk sér fimmta bollann og Einar
sló hugsandi úr pípu sinni.
— Hvernig er með peningamál
hennar? spurði hann — hefurðu
kannað þau?
— Ellert átti að ræða við full-
trúa bankans í dag, en ég hef ekki
fengið skýrslu hans. Hann átti
einnig að fara upp f stúdenta
Já, þarna er honum rétt lýst. Nú finnur hann upp
eldinn þegar komið er sumar og við búin að skjálfa
á allaifvetur.
LJÓS &
ORKA
BLÝLAGÐIR
GLERLAMPAR
FRÁ
DANMÖRKU
FJÖLBREYTT
.ÚRVAL
GOLFLAMPA
LANDSINS
MESTA
LAMPAÚRVAL
Sendum í póstkröfu.
LJÓS &
ORKA
velx/akandi
Velvakandi svarar í síma 10-100
kl. 1 0.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Andaríma
hin skamma og
kærleiksheimilið
Stgr. Davíðsson skrifar:
„Frá fyrstu dögum útvarpsþátt-
arins „Um daginn og véginn" hefi
ég jafnan hlustað þegar þvi var
við komið, oftast mér til ánægju,
nema hvað út af þvi hefur brugð-
ið nokkrum sinnum tvö s.l. ár þá
hefur þátturinn verið skefjalaust
notaður sem einskonar áróðurs-
tæki rauðu deildarinnar á landi
hér, enda virðist sem kommúnist-
ar hafi nú um stund húsbónda-
vald á því heimili (útvarpinu).
Njarðvíkingurinn veitir þeim
valdið. Ekki meira um það að
sinni.
% Þáttur Andra
Isakssonar
Menntaðir menn úr öllum stétt-
um þjóðfélagsins hafa oft lýst
fram á veginn í þessum nefnda
þætti, en prófessorar hafa sjaldan
komið i pontuna ennþá, enda
fámenn stétt þar til nú síðustu ár,
að þeim hefur fjölgað svo ískyggi-
lega ört, að liggur við offjölgun.
Til hverra ráða skal gripið gegn
því verður ekki rætt hér.
Fyrrum fengu aðeins hálærð-
ustu menn nafnbótina prófessor,
en nú er öldin önnur.
Mánudaginn 18. marz kom einn
nýbakaði prófessorinn, Andri
ísaksson, i „pontuna". Andri hóf
mál sitt á kjörorðum frönsku
byltingarinnar: „Frelsi, jafnrétti
og bræðralag". Fögur orð og enn í
fullu gildi. Ég kveið þess aðeins,
að prófessorinn færi að rekja
sögu fallaxarinnar og lýsa hlut-
verki því, sem hún gegndi sfðar í
þágu bræðralagsins, en þessi
kvíði var óþarfur.
Prófessorinn minntist ekki á
fallexi eða annað ljótt, a.m.k. ekki
fyrr en undir lok langrar ræðu.
Með hrífandi orðskrúði lofsöng
prófessorinn nútíma velsæld, og
komst að þeirri niðurstöðu, að við
íslendingar værum velsældar-
þjóðfélag, — hefðum orðið það
a.m.k. á þremur síðustu árum, og
hefðum jafnvel fyrr lagt grund-
völl að framförum á mörgum svið-
um þjóðlifsins, andlegum sem
efniskenndum. Sem dæmi nefndi
prófessorinn, að í stjórnarsáttmál-
anum stæði, að endurgræðslu
landsins skildi hraðað, samgöng-
ur bættar o.s.frv.
0 Þúsund ára ríkið
á næsta leiti?
Prófessorinn virtist telja vfst,
að þúsund ára ríkið væri á næsta
leiti, eða jafnvel komið heim i
hlaðvarpann. Aðeins var þá eftir
að skreyta vindskeiðarnar og sópa
dyrahelluna svo höfðingjum þess
væri boðlegt að ganga í bæinn.
Edenslundurinn er aftur kom-
inn niður á jörðina, og í þetta sinn
á eylandið forna lengst i norður-
höfum. Og „aldingarðurinn er
sýnu fullkomnari en sá forni,
heimilt er öllum að eta eplin af“
skilningstrénu. Menn eru beinlín-
is hvattir til þess, — allt er leyfi-
legt.
Það stendur skýrum stöfum f
stjórnarsáttmálanum.
Ekki myndi bregðast að nýju
ritningarnar rættust, hvernig sem
færi með þær gömlu. Ólafskver
væri óskeikult, hagsælar tiðir
væru framundan. Þá myndu
lömbin, refirnir, sauðirnir,
minkarnir og endurnar mynda
eina stór-fjöiskyldu. Þyrnarnir
myndu og ieggja niður brodda
sina og haugarfinn umvefja rós-
ina í skrúðgarðinum innilegum
vinarörmum.
Q Kveður við
annan tón
Á þennan hátt hljóðaði gleði-
boðskapurinn.
Eg verð samt að játa, að sumar
orðræður ræðumannsins voru of
háfleygar fyrir minn nauma
skilning, svo hafi ég eitthvað mis-
skilið í ræðunni bið ég afsökunar.
En þrátt fyrir tornæmi mitt
varð ég hugfannginn af fagnaðar-
boðskapnum, — kannski ekki sizt
fyrir þá sök, að ég hafi fyrrum
þekkt feður prófessorsins, al-
kunna að djörfung og dáð, vizku
og manndómi öllum.
Þegar ræðumaður hafði talað
a.m.k. fjóra fimmtu hluta af
skömmtuðum ræðutíma, hélt ég
að aðein væru eftir blessunarorð-
in, en þá „rauk hann“, eins og
sagt er þegar veður breytist i
skyndi úr blíðalogni eða ljúfum
blæ í veðurofsa, samfara hríðar-
ofsa, ef vetur er yfir, eða sand-
bylji að sumarlagi. Voru þessi
sinnaskipti ræðumannsins líkari
svörtum sandbyl.
Ræðumaður brýndi nú raust-
ina. Kvað hann óliðandi óhæfu að
gagnrýna löglega kjörna ríkis-
stjórn, er nú sæti að völdum, og
gengi það glæpi næst að benda á,
að skiptar skoðanir væru innan
ríkisstjórnarinnar, og reyndar
væri þetta stórglæpur þegar þetta
væri skoðað skýru ljósi.
Með ógnþrungnum orðum sak-
aði ræðumaðurinn Morgunblaðið
um þetta refsiverða athæfi. Sagði
hann það alkunnugt, að ást og
eining ríkti innan rfkisstjórnar-
innar f hverju máli. Skildist
manni, að stjórnin byggi á sann-
kölluðu „kærleiksheimili". Þar
ríkti meiri samheldni en nokkur »
dæmi væru til. Sumum frjálsum
mönnum finnst þetta vafasamt
lof, því heilbrigt er, að sínum
augum líti hver á silfrið.
Ræða prófessorsins lfktist nú
mjög orðbragði i hinum fornu
Andarímum. Ekki skal þetta rak-
ið öllu lengra hér, því Morgun-
blaðsmenn eru einfærir um að
svara fyrir sig.
% Hvaðan kennir
þef þenna?
Þegar ræðumaður hafði lokið
lestrinum kom mér i hug hið fcrn-
kveóna: „Hvaðan kennir þef
þenna?“ Var þá spámaðurinn
kommúnisti? Svarið virðist ljóst.
„Fagurt skal mæla en flátt
hyggja" er kjörorð kommúnista.
Þeir þykjast vera fyrstir manna
til allra góðra verka þegar þeir
leggja net sín fyrir „nytsama sak-
leysingja". Þessi ræða sannaði
mér, að rauðliðum má enginn
treysta.
Svo lengi lærir sem lifir. Eg
hafði haldið, að úrkynjun gerðist
aðeins á löngum tíma, en nefnd
ræða sannaði, að stöku sinnum
getur hún gerzt með stökkbreyt-
ingu.
Vonandi má þá treysta því, af
með batnandi hugarfari auðnist
mönnum að stökkva til baka að
eðlilegum uppruna sínum.
Óska að svo megi verða.
Stgr. Davíðsson."
O Leiðrétting
Fyrir nokkru birtist hér i dálk-
unum grein undir nafni Gunnare
Ragnarssonar, skólastjóra i
Bolungarvik.
Nú hefur Gunnar hins vegar
haft samband við Mbl. og óskað að
því verði komið á framfæri, að
grein þessi var alls ekki eftir
hann. Gunnar er hér með beðinn
velvirðingar á þessum mistökum.
Það, sem gerzt hefur, er það, að
meiriháttar brenglun hefur orðið
i huga einhvers, sem hefur fundið
hjá sér hvöt til að skrifa í nafni
Gunnars.
Umrætt bréf var vélritað en
undirritað með eiginhendi bréf-
ritarans, og þannig trúveróugt á
að líta.
Mistök sem þessu eru sem betur
fer sjaldgæf, en Gunnar sagðist
hafa fyrirgefið grikkinn.
Suðurlandsbrautl2
sími 84488
Frímerki
74
í HAGASKÓLA
Opið föstudag kl.
1 7—22 Á sýning-
unni er pósthús með
sérstimpil sýningar-
innar
Landssamband
ís/enzkra
frím erkjasa fnara