Morgunblaðið - 21.06.1974, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. JUNl 1974
Sjö sögur af Villa
eftir
Rudolf 0. Wiemer
Villi muldrar eitthvað ánægður á svip. Drengurinn
er ekki sem verstur þar sem hann situr þarna
kófsveittur yfir lexíunum svo ískrar í grifflinum á
töflunni. Vondur ræningi. Það hljómar vel í eyrum
Villa.
En skömmu síðar fer griffillinn að renna hægar
yfir töfluna. Höfuðið á Hans hnígur niður á borðið.
Griffillinn rennur úr hendi hans. Hann er sofnaður.
Jæja, hugsar Villi. Sofðu bara. Hann horfir á
drenginn með augljósri meinfýsi: Augun lokuð,
munnurinn hálfopinn, hendurnar á borðinu við hlið-
ina á grifflinum. En þar sem hann stendur þarna og
hlær, fer hann allt í einu að kenna í brjósti um Hans.

SARAH
Allt
í
bendu
Flugdrekar
hafa alltaf
verið vinsæl
leikföng. Á
þessari
teikningu
eru þrír
krakkar með
band f hendi
og nú á að
finna, hver
krakkanna
heldur f
bandið f
drekanum.
Við verðum
að þræða
okkur eftir
hverjum
spotta til
þess að finna
það út.
Eiginlega var þetta lúabragð, hugsar hann. Hans
vildi vera vinur þinn.
Villi ýtir við Hans, en hann vaknar ekki. Hann er
svo þreyttur.
Ræninginn hugsar sig um. Það væri auðvitað hægt
að láta drenginn sofa áfram. Hann hefði bara gott af
smáráðningu hjá kennaranum. En þá man Villi eftir
því, að líklega fengi Hans aukaverkefni líka, svo
hann yrði að sitja inni allan daginn. Nei, hugsar
hann. Það er afleitt.
Auk þess yrði Hans kvefaður af að sitja þarna á
náttskyrtunni einni. Villi lyftir drengnum varlega af
stólnum og leggur hann í rúmið. Svona.
En aðalvandinn er enn óleystur: Hvað um verkefn-
ið? Það kemst ekki á töfluna sjálfkrafa. Það er klárt
mál. Villi stynur þungan. A tarna er þokkaleg klípa,
hugsar hann. Hann tekur ofan hattinn og setur hann
svo upp aftur. Loks dregur hann töfluna til sín.
Hann tekur griffilinn í vinstri hönd. Það sakar ekki
að reyna, hugsar hann. En þetta er nú engin hægðar-
leikur. Villi hefur ekki skrifað staf sfðan hann
gerðist ræningi. Og ekki dugar að ruglast á bókstöf-
unum. Allt verður líka að vera í beinni línu.
Ennþá verr gengur með tölustafina. Villi kann
bara helminginn af litlu margföldunartöflunni.
Meira hefur ekki rúmast í höfði hans, enda hefur
hann ekki þurft á meiru að halda sfðan hann gerðist
ræningi.
Alerfiðust er þó teikningin. Það er sko enginn
hægðarleikur að teikna sjálfan sig. Villi veit ekki
einu sinni, hvað nefið á honum sjálfum er langt. Eða
hvort hann á að lita það rautt eða blátt.
Villi svitnar undan erfiðinu. Hann er feginn að
þurfa ekki að ganga í skóla.
Skyndilega lyftir Hans höfðinu frá koddanum.
Hann nuddar augun og stekkur fram úr rúminu.
Villi flýtir sér að sleppa litakrítinni. Drengurinn
átti alls ekki að komast að því, hvað hann var að gera.
„Þú ert góður ræningi þrátt fyrir allt“, segir Hans
undrandi. „Og það skal ég segja kennaranum mín-
um“.
„Þú dirfist ekki að gera það“, segir Villi reiður og
steitir hnefana. „Ef þú gerir það, þá erum við ekki
vinir lengur“.
Hans lofar að þegja.
„Jæja“, segir Villi. „Þá skal ég vera um kyrrt í
myndabókinni þinni“.
£)Sfonni ogcTVIanni
Nú gekk Haraldur lengra inn í hellinn. Þar hékk
sauðarkrof á veggnum. Hann tók upp hníf og skar af
því annað lærið.
„Þetta er dáindis laglegur ketbiti“, sagði Manni.
„Mér lízt ekki á það, að við getum torgað þessu öllu“.
„Heldurðu ekki það?“ sagði Haraldur. „Mundu
eftir hvolpinum ykkar. Ætli hann þiggi ekki skerfinn
sinn ?“
„Jú, Tryggur þarf að fá mikið“, sagði Manni.
„Hann hefur ekki fengið annað í allan dag en tvo
brauðbíta. En hvar er potturinn, sem þú ætlar að
sjóða þetta í?“
„Við sjóðum nú lítið hérna“, sagði Haraldur. „Við
steikjum á teini“
„Þá ferð þú alveg eins að og útilegumennirnir“,
sagði Manni.
„Já. Því ekki það, karl minn“, sagði Haraldur og
brosti við.
Því næst tók hann járntein, sem stóð í veggnum, og
eftir
Jón Sveinsson
Freys.teinn
Gunnarsson
þýddi
stakk honum í gegnum kjötlærið. Síðan brá hann því
yfir eldinn og sneri því þar á ýmsa vegu.
Og brátt angaði þægilegur steikarilmur um allan
hellinn.
Manni sá nú, að maturinn var bráðum tilbúinn.
Hann sneri sér að Haraldi og spurði:
„En hvar eru diskarnir, og hvar eru hnífarnir og
gafflarnir?“
Haraldur svaraði:
„Við höfum nú okkar eigin siði hérna uppi á fjöll-
unum. Bíddu hægur, þá sérðu, hvernig við höfum
það“.
Þegar kjötið var orÖið steikt, stakk Haraldur tein-
inum með öllu saman í holu í klettaveggnum. Því næst
hreinsaði hann ruslið af stórum, flötum steini, sem lá
á gólfinu.
„Héma er nú borðið og diskarnir, allt í einu lagi“,
sagði hann. „Svo borðum við með sjálfskeiðingunum
okkar og höfum fingurna fyrir gaffla. Ég vona, að þú
borðir með góðri lyst fyrir því, Manni minn“.
ffto&lnorgunkaffinu
— Grrrr... viltu ekki að ég gef i
þér til baka...
— Er bitið á hjá þér,
gaman...
— Þetta er þér Ifkt. Þegar aðr-
ir skemmta sér, ferð þú f bað...

— Nei, herra forstjðri, Júlfus
skrapp aðeins frá...