Morgunblaðið - 10.07.1974, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 10. JULÍ 1974
Minning:
Árni Kristjánsson
menntaskólakennari
Dag eftir dag höfum við setið
saman, spurt, hlustað, gefið fyrir,
dæmt. Óteljandi verkefni og rit-
gerðir höfum við lesið saman og
metið.
Einn prófdagur okkar er mér
þó öðrum minnisstæðari. Árni var
að prófa mjög stóran þriðja bekk,
ekkert úrval, aðeins venjulega
bekkjardeild, sem hann hafði
kennt sína Eglu. Þau gengu upp
hvert á fætur öðru og kunnu
ýmist upp á ágætiseinkunn eða
svo og svo háa fyrstu einkunn. Að
síðustu kom upp stúlka, sem við
vorum í vafa um, hvort gefa
skyldi fyrstu eða aðra einkunn, og
í hrifningu minni yfir hinni
frábæru frammistöðu bekkjarins
hjá Árna sagði ég: I þessum hópi
fær enginn nema fyrstu einkunn í
fslensku.
Þannig var Árni Kristjánsson
einstakur fræðari, einn af þeim,
sem bókstaflega eru fæddir
kennarar. Af öllum þeim sæg
nemenda hans, sem ég hef fundið
að máli, hef ég engan hitt, segi og
skrifa engan, sem hefur borið
honum söguna öðru vfsi en vel og
dáðst að kennarkostum hans. öll-
um nemendum hans var hlýtt til
hans.
Árni Kristjánsson fæddist 12.
júlí 1915 á Finnsstöðum í Ljósa-
vatnshreppi f Suður-Þingeyjar-
sýslu. Foreldrar hans voru
Kristján Árnason Kristjánssonar
bónda þar og Halldóra Sigur-
bjarnardóttir Einarssonar bónda í
Ytritungu á Tjörnesi.
Árni varð gagnfræðingur frá
Menntaskólanum á Akureyri 1934
og stúdent þaðan utanskóla 1937 í
þeim f jölmenna og glaðværa hópi,
er þá brautskráðist. Hann lauk
kennaraprófi 1938 og candjmag.
prófi f íslenskum fræðum frá
Háskóla íslands 1943. Hann var
stundakennari við Samvinnu-
skólann 1937—’42 og 1943—’52.
við Kvennaskólann f Reykjavík
1944—’45, starfsmaður Orðabókar
háskólans 1944—’52 og kennari
við Menntaskólann á Akureyri
1952—’72, er hann tók við for-
stöðu Amtsbókasafnsins á
Akureyri og grundvallaði héraðs-
skjalasafnið. Safnstörfin innti
hann af hendi með sömu kost-
gæfni og kennsluna. Þau ein-
kenndust öll af dugnaði, reiðu og
reglusemi. Síðastliðið sumar lét
hann svo af störfum amtsbóka-
varðar og hóf aftur kennslu við
M.A. að hausti, en vanheilsa
lamaði þá fljótt starfsgetu hans.
Árni Kristjánsson var maður
ekki svo mikill að vallarsýn sem
margir frændur hans, en fjölhæf-
ur með afbrigðum, hvort heldur
var til munns eða handa, eins og
sagt er. Harðgreindur, næmur og
minnugur til bókar og söngmaður
ágætur. Verkhagur, vandvirkur
og handlaginn og kunni þar skil á
ólíklegustu hlutum, og var sem
allt lægi opið fyrir honum, jafnvel
mótorar í trillubátum. Hann var
dagfarsprúður, en fastur fyrir
í skoðunum og skapmikill. Kunni
manna best að vera glaður á góðri
stund og gætti ætíð hófsemi og
háttprýði, svo að hvergi skeikaði.
Að hverju sem hann gekk, var
hann afkastamaður mikill.
Veikindi sín, sem hann hafði
kennt alllengi, bar hann með
mikilli þolinmæði, æðruleysi og
karlmennsku. Mig brast að vísu
skylduga ræktarsemi og dugandi
kjark til að fylgjast af eigin raun
með honum hið hinsta skeið, en
þegar ég síðast kom að sjúkrabeði
hans, var hann ótrúlega hress í
anda, þó að líkamskraftar væru
þrotnir að kalla.
Arni kvæntist 15. júní 1946
Hólmfríði Jónsdóttir bónda og
kennara í Ystafelli. Var ánægju-
legt að sækja þau heim og kenna
þann samhug og yl, sem ein-
kenndi heimilislff þeirra og sam-
band allt. 1 hinum þungbæru
veikindum, sem Árni mátti þola,
annaðist Hólmrfður um hann af
takmarkalausri nærfærni og
óvenjulegu þreki.
Börn eiga þau Hólmfríður og
Árnifimm.þrjásyniogtvær dæt
ur. Allir hafa synir þeirra lokið
stúdentsprófi frá M.A., Kristján,
sem numið hefur fslensk fræði
við Háskóla Islands, Jón, sem lagt
hefur stund á landbúnaðarvfsindi
í Noregi, og Knútur, sem lærir
verkfræði í Reykjavík. Sigríður
dóttir þeirra hefur lokið prófi frá
Samvinnuskólanum og Val-
gerður, sem er miklu yngst, er við
nám í Gagnfræðaskólanum á
Akureyri.
Nú, þegar Árni Kristjánsson er
allur, ekki eldri maður, reyna
menn að sætta sig við mikinn
mannskaða í vissu þess, að
minningin um góðan dreng og vel
unnin störf lifir víst, þó maðurinn
deyi. Langa vináttu og samvinnu
er mér ljúft að þakka, og inni-
legar samúðar og vinarkveðjur
frá mér og mínum flyt ég Hólm-
fríði og börnunum.
Gfsli Jónsson.
Fýrir nokkrum árum sat ég hóf
ungra stúdenta sem voru f þann
veginn að hefja nám við Háskóla
Islands. Þar hitti ég meðal annars
marga nýsveina frá Menntaskól-
anum á Akureyri og átti tal við
þá. Af eðlilegum ástæðum leidd-
ist talið að kennara þeirra og vini
mfnum, Árna Kristjánssyni frá
Finnsstöðum í Köldukinn. Þóttust
þeir þá ekki þurfa frekari vitna
við um það hvern mann ég hefði
að geyma, fyrst þvílíkur maður
sem Árni Kristjánsson hefði gert
mig að vini sínum. Aldrei held ég
að ég hafi heyrt svo einróma
dýrðarsöng nemenda um kennara
sinn.
Nú er hann horfinn úr heimi
lifenda, maður á bezta aldri. Lok-
ið er löngu og hörmulegu sjúk-
dómsstríði, baráttu milli vonar og
ótta — sem undir lokin þótti sýnt
að ekki gæti endað nema á einn
veg. En eftir lifir minningin um
góðan dreng og merkilegan mann,
og vermir eiginkonu hans, börn
hans og barnabörn.
Árni var af þingeysku bergi
brotinn langt í ættir fram. Faðir
hans var Kristján Árnason, barn-
fæddur á Finnsstöðum, en móðir
Halldóra Sigurbjarnardóttir, frá
Ytritungu á Tjörnesi.
Árni missti föður sinn með
t
Dóttir mln,
DÍSA HUNTER
SfMONARDÓTTIR,
San Jose. Californiu
andaðist 8. júll að heimili dóttur
sinnar. Fyrir hönd aðstandenta,
Slmon Slmonarson.
t
Útför
ADOLFS KR. ÁRSÆLS
JÓHANNSSONAR
fyrrv. skipstjóra,
Lokastlg 9
fer fram frá Fossvogskirkju,
laugardaginn 13. júllkl. 10.30.
Jarðsett verður á Eyrarbakka.
Börn hins látna.
sviplegum hætti á unglingsárum
sínum. Þá var hann við nám f
þeim menntaskóla sem hann helg-
aði síðar krafta sína. Nú kom það
í hans hlut, sem var elztur sex
systkina, að verða við hlið móður
sinnar brjóst fyrir stóru heimili á
krepputímum. Þann vanda leysti
hann með skörungsskap, og sam-
tfmis brauzt hann áfram til
stúdentsprófs, að miklu leyti utan
skóla.
Við vorum frændur og nágrann-
ar, en hann var nokkru eldri, og
við kynntumst fyrst að ráði á
námsárum í Reykjavík. Hann
kenndi mér undir skóla, og sfðan
bjuggum við í sama herbergi í tvö
ár um þær mundir sem hann var
að Ijúka sínu háskólanámi. Þá
leiddi hann mig inn í musteri
íslenzkra fræða, og átti manna
mestan þátt í því að ég valdi mér
sömu námsbraut sem hann. Á
þeim árum kallaði hann mig son
sinn, í gamni sem þó fylgdi svolít-
il alvara.
Skömmu sfðar gekk Árni að
eiga stúlku heiman úr sveitinni,
Hólmfríði Jónsdóttur frá Yzta-
felli, og þau eignuðust fimm
mannvænleg börn. Það ætla ég
sannmæli að hjónaband þeirra
hafi verið óvenju farsælt, og
heimili þeirra eins og hver mundi
helzt kjósa sér. Að loknu háskóla-
námi var Árni fyrst um níu ára
skeið starfsmaður við hina ný-
stofnuðu Orðabók Háskólans, en
árið 1952 gerðist hann fslenzku-
kennari við Menntaskólann á
Akureyri og gegndi því embætti
nær óslitið til dauðadags. Af
mörgum aukastörfum skal þess
aðcins getið að hann var forstöðu-
maður skjalasafnsins á Akureyri
eftir að það var sett á stofn. Þegar
nafni hans, Arni Jónsson yfir-
bókavörður féll frá, tókst hann á
hendur að verða forstöðumaður
Fæddur 7. september 1924
Dáinn 30. maf 1974
Þegar ég stóð yfir moldum
æskuvinar míns, Óla Torfasonar,
hinn 7. júní sl., komu ótal minn-
ingar frá bernsku- og æskuárum
upp í huga minn.
Ólafur Torfason fæddist 7. sept.
1924 á Siglufirði og óls upp á
ástrfku heimili foreldra sinna,
þeirra Ásdísar Sigurgeirsdóttur
og Torfa Tímóteusarsonar, skip-
stjóra.
Margar ánægjustundir áttum
við krakkarnir við alls konar leiki
og ufsaveiðar á bryggjunum. Oft
var glatt á hjalla, ekki sízt, þegar
við fengum lánaðan árabát og rer-
um til fiskjar út á fjörðinn. Oli
Torfa var þá sjálfkjörinn foringi
eins og ávallt, allir treystu
honum.
Á uppvaxtarárum okkar var
nægur snjór á vetrum. Þar
sannreyndum við, að „I
skíðaferðum er skemmtun góð, ef
skíðin sjálf eru í lagi.“ Enda var
kappið oft það mikið, að farið var
á skíðin inni í forstofu og rennt
sér niður tröppurnar.
Aðfangadagskvöldin hjá frænd-
fólki okkar á Hlíðarveginum voru
ógleymanlegar stundir.
Hugur Óla beindist að sjónum.
Níu ára gamall fór hann fyrst til
sjós með pabba sínum, sem var
skipstjóri á Iínuveiðaranum
Bjarka. Tvö sumur var hann
aðstoðarmatsveinn á v/b Birnin-
um.
Óli Torfa var ötull foringi í
skátafélaginu Fylki. Hann var
drengur góður, ljúfur og kátur.
Að Ioknu gagnfræðaprófi lærði
hann rennismíði. Haustið 1946 fór
hann f Vélstjóraskóla Islands og
lauk prófi þaðan þremur árum
seinna. Veturinn 1947 - — ’48
vorum við samtímis f Reykjavfk,
auk yngra bróður míns. Marga
ánægjustund áttum við þá í
heimavist Sjómannaskólans yfir
tebolla og góðum kökum, sem
móðir hans sendi honum að
heiman. Að námi loknu réðist
hann til Útgerðarfélags Akyreyr-
ar. Á Akureyri kynntist hann sín-
um góða lífsförunaut, Huldu
Sigurðardóttur frá Eskifirði. Þau
eignuðust eina dóttur, Ardísi
Amtsbókasafnsins á Akureyri, og
voru allir hamingjusamir yfir
þeirri ráðstöfun. Hann hafði þá
að vísu kennt þess sjúkdóms sem
nú hefur dregið hann til dauða,
en virtist vera á batavegi, og von-
uðu menn hið bezta þótt nú hafi
önnur orðið raunin á.
Árni Kristjánsson var gæddur
óvenju fjölbreyttum hæfileikum.
Hann var námsmaður góður og
hefði getað orðið lærdómsmaður í
hverri grein sem var. Hann var
orðhagur með afbrigðum og ávallt
mikill svipur yfir ræðu hans.
Unnandi tónlistar og sjálfur góð-
ur söngmaður. Af öllu þessu
fylgdi honum gleði og fögnuður,
en ávallt með frumleik og skyn-
samlegu viti. Hann var eftir-
minnilegur persónuleiki, frjáls-
mannlegur, en þó með nokkurt
snið á framkomu sinni. Augun
snör og gáfuleg, en gat verið
hvass undir brún ef á þurfti að
halda.
Svo ágæt sem ævistörf hans
eru, þá fannst mér samt stundum
að hann hefði átt að fara enn
lengra, enda bar ég fyrir hönd
hans nokkurn sonarlegan metnað.
Ég veit að nokkrum sinnum stóðu
honum til boða enn hærri
embættisstörf, en hann hafnaði
þeim af lítillæti hjarta síns. Hann
var einkar vel fallinn til vísinda-
starfa, sakir vandvirkni sinnar,
skarprar dómgreindar og frum-
leiks 1 hugsun. Hann var líka vel
fallinn til að vera yfirmaður
skóla, því hann hafði járnaga
samfara mildi og umhyggjusemi
fyrir hag nemenda. En nú er um
það eitt vert að gleðjast yfir
merkilegu ævistarfi hans, og
þakka allan þann fróðleik og
fögnuð sem hann hefur veitt okk-
ur, nemendum sínum, vinum og
vandamönnum.
Jónas Kristjánsson.
Dóru, sem er gift Teiti Þórðar-
syni.
Þegar sementsverksmiðjan tók
til starfa á Akranesi, fluttist hann
þangað ásamt fjölskyldu og starf-
aði við verksmiðjuna um skeið.
Sfðustu árin var hann 1. vélstjóri
hjá Bæjarútgerð Reykjavíkur.
Öli Torfa verður mér ávallt
minnisstæður í sambandi við 8.
feb. 1948. Þann dag fórum við
systkinin ásamt honum niður að
höfn. Esjan var að koma frá Siglu-
firði, og faðir okkar var meðal
farþega. Áður en við ætluðum að
stíga á skipsfjöl, vék maður
nokkur sér að Ola og tók hann
tali. Skömmu siðar kom Öli, vafði
okkur örmum og sagði: „Pabbi
ykkar er dáinn. Hann varð bráð-
kvaddur, klukkutíma áður en
skipið lagðist að bryggju." Ský
dró fyrjr sólu. En mannkostir og
hjartahlýja Óla Torfa stóðust
þessa raun. Alltaf var hann
boðinn og búinn til að hjálpa eins
og bezt kom fram á þessari
stundu.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég kæran vin, um leið og ég
þakka allar ánægjustundirnar,
sem við áttum frá bernsku til
fullorðins ára.
Eiginkonu hans, dóttur og ást-
vinum öllum flyt ég innilegustu
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hans.
Dfsa.
t
Móðir okkar
SIGRÍÐUR GUÐRÚN RÓSMUNOSDÓTTIR.
Vallarbraut 9, Seltjamamesi
lést að Vlfilsstöðum sunnudaginn 7. júll. Jarðarförin ákveðin slðar
Böm hinnar látnu.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og jarðarför
konu minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
MAGNÚSÍNU KATRÍNAR GUÐJÓNSDÓTTUR,
Ölduslóð 6, Hafnarfirði.
Guðjón Árnason,
böm, tengdaböm og bamaböm.
t
Við þökkum af alhug sýnda samúð við andlát og útför konu minnar og
móður okkar,
ÞORGERÐAR S. TÓMASDÓTTUR.
Hrútatungu.
Sœmundur Bjömsson
böm, tengdaböm og
bamaböm.
t
öllum þeim sem sýndu
SIGRÍÐI HREFNU BJÖRNSDÓTTUR,
hjúkrunarkonu
umhyggju og vinarhug I veikindum hennar og okkur samúð við andlát
hennar, þökkum við af alhug.
Guðmundur B. Guðmundsson og dastur,
Þorbjörg G. Bjarnadóttir og systkini hínnar látnu.
*■ ______
Olafur Torfason
vélstjóri -Minning