Morgunblaðið - 10.07.1974, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 10. JULl 1974
25
Skuygamynd i fjarska
FRAMHALDSSAGA EFTIR
MARIU LANG,
PÝÐANDI: JÓHANNA KRISTJÓrsfeDÓTTIR.
51
Allra aðstæðna vegna var mér
ljóst, að þér höfðuð langsamlega
skásta aðstöðu til að drepa Ing-
mar Granstedt. Vegna þess, að
þér gátuð jafnframt fylgzt sæmi-
lega með mannaferðum úti á
ganginum. Ég þóttist sannfærður
um, að ekki gæti vafi á þvi leikið,
að þér hefðuð heyrt að minnsta
kosti ávæning af samtali Ingmars
og Pucks, það fer fram rétt við
nefið á yður. En samt sveif ég enn
það mikið i lausu lofti, að ég
treysti mér ekki algerlega til að
útiloka þann möguleika, að Pelle
Bremmer væri hinn seki. Við Ein-
ar komum okkur ásamt um, að
hann reyndi að fylgjast með yður
þegar þér væruð vissir um, að
enginn tæki eftiryður og athyglin
væri annrs staðar. Einar gerði það
og eftir öllum sólarmerkjum að
dæma varð hann fljótlega viss í
sinni sök. Hvað sjálfan mig snert-
ir var ég ekki sannfærður fyrr en
þér játuðuð. ..
— Svo að eiginlega lét ég leika
á mig! Þegar öllu er á botninn
hvolft. En þegar öll kurl koma til
grafar, er það sennilega bezt. Við
reynum að flýja frá glæpaverkum
okkar og frá þeim, sem krefjast
þess, að okkur verði refsað, en við
getum aldrei flúið frá sjálfum
okkur og því hryllilega, sem hef-
ur gerzt. Og ef þið getið lagt á
ykkur að hlusta á það, fyndist
mér léttir að þvl að mega segja...
frá öllu...
Hann hikaði andartak,
gramsaði I vösum sínum dró upp
Velvakandi svarar I síma 10-100
kl. 1 0.30 — 11.30, frá mánudegi
til föstudags.
• Týrur
S.J. skrifar:
Það líður varla sú kvöldstund,
að ég sjái ekki fjöla bfla akandi
með ljóstýrurnar á „litlu ljós-
unum", það er að segja stöðuljós-
unum, sem allir bflar eru nú
búnir. Þó er mér sagt, að þetta sé
alls ekki löglegt, að minnsta kosti
sfður en svo æskilegt. Eins og
nafnið ber með sér eru stöðu-
Ijósin öryggisljósið, sem hægt er
að bregða upp, þegar bfllinn er
kyrrstæður, nefnilega einskonar
aðvörun til annarra bíla um það,
að bflnum hafi verið lagt á götuna
lengur eða skemur.
Þeir sem aka á stöðuljósunum
gefa því villandi upplýsingar, ef
ég skil þetta rétt. Ég hlustaði
raunar á umferðarþátt f út-
varpinu f fyrra að mig minnir, þar
sem einmitt var varað við mis-
notkun stöðuljósanna.
Bílstjórar virðast undarlega
tregir til þess að nota „stóru
ljósin“ fyrr en f lengstu lög.
Þegar húmar freistast þeir til
þess að nota týrurnar. Það er
engu líkara en að þeir Imyndi sér,
að þeir séu að spara raforkuna,
sem mér skilst þó að sé hinn mesti
misskilningur. Ef allt er í lagi
hleður rafgeymirinn sig jú þegar
bíllinn er á ferð.
Kannski umferðareftirlitið vilji
nú enn einu sinni leggja það á sig
að útskýra fyrir mönnum rétta
tóman sfgarettupakka, yppti öxl-
um afsakandi og leit á lögreglu-
foringjann.
— Þér hafið víst á réttu að
standa, Wijk, ég hef reykt alltof
mikið upp á síðkastið. Er nokkur,
sem vill gefa mér sfgaréttu?
Þrátt fyrir ákefð Staffans varð
Pelle fyrri til að kasta til hans
sígarettupakka.
Jan sogaði með ákefð að sér
reykinn. Grannleitt, fallegt andlit
hans var óvenjulega lifandi, þeg-
ar hann tók til máls og bar fram
jatningu sfna, alla eins og hún
lagði sig:
— Þér sögðuð rétt áðan Vijk, að
þér hefðuð ekki lokið við að rann-
saka fjárreiður við dauða föðurs
mfns. Það var góð hugmynd að
gera það — eins og fleiri áætlanir
yðar. Þvf að þar byrjar öll eymdin
að mfnum dómi...
Ég veit ekki hvernig ég á að
skýra það, án þess að sverta um of
minningu föður míns. Hann var
málaflutningsmaður eins og þér
vitið og hann var léttúðugur í
peningamálum og eyðslusamur.
En hann var satt að segja hvorki
svindlari né svikari, eins og gef-
ið var í skyn í ýmsum blöð-
um, þegar hann dó og skildi
mál ýmissa skjólstæðinga sinna
eftir í mestu óreiðu. Hann var
glaðlyndur maður og geð-
felldur og ég hef alltaf dáðst
að honum. Og ég reyndi að
verja mannorð hans — og það svo
ákaft, að það varð mér að fóta-
kefli. Ég reyndi að fullvissa
skuldunautana og sjálfa mig eins
lengi og mér var stætt á því, að
notkun ljósa. Það fer f taugarnar
á manni að sjá allar reglur
brotnar æ ofan f æ. Þó er hér
oftar um þekkingarleysi að ræða
en ásetning. Fjöldi bflstjóra vill
fara að reglum og tekur öllum
ábendingum vel.
0 Olnbogabörn
„Frúin" skrifar eftirfarandi
meðal annars:
Viltu, Velvakandi góður, koma
þeirri spurningu á framfæri við
bæjaryfirvöldin f Kópavogi, hvort
það sé rétt hermt að hitaveitan
komist ekki í allan Vesturbæinn í
ár, sem hafði þó verið lofað. Ég
hef heyrt, að nokkrar götur verði
vfst áreiðanlega útundan og hafi
ekki tekizt að semja við neinn
verktaka um framkvæmd verks-
ins.
Það sér hver maður, að hér er
mikið í húfi fyrir okkur Kópa-
vogs-vesturbæinga, sem eigum að
verða olnbogabörnin í ár. Verðið
á olfunni er orðið svo gffurlegt, að
fjöldi fjölskyldna ræður naumast
við það. Ég heiti á forsvarsmenn
Kópavogsbæjar að svara því opin-
berlega, hvort dráttur verður á
hitaveituframkvæmdum hér
syðra umfram það, sem heitið
hafði verið.
Ur þvf ég er farin að skrifa þér,
Velvakandi, þá langar mig lfka að
vekja athygli á þvf (ef þetta fæst
birt), að gjáin margumtalaða hér
þvert f gegnum kaupstaðinn
okkar virðist ætla að verða
eilffðarverkefni. Sumir segja að
engir aurar séu til, aðrir að menn
viti varla lengur hve margar
allt væri í bezta lagi og þegar f
ljós kom, að þrátt fyrir allt voru
um tvö hundruð þúsund krónur,
sem ég gat enga grein gert fyrir,
þá varð ég alveg frávita og æddi
til ýmissa okurkarla og fékk
þessar upphæðir lánaðar til
að greiða upp skuldir hans.
En það var líka viss léttúð,
því að ég hafði enga grein
gert mér fyrir því, hvernig
ég ætti að endurgreiða þetta fé og
ég var meira að segja svo bjart-
sýnn, að ég hélt, að ég gæti allt í
senn, greitt þessi lán, greitt af
námslánum og sömuleiðis lokið
námi mfnu.
Ég þarf sjálfsagt ekki að lýsa
þvf nákvæmlega hvílfkt vfti þetta
varð mér, að standa í skilum með
vexti og afborganir. Ég vann eins
og þræll og tók aukakennslu og
hvað eina, sem til fékk, og ekki sá
högg á vatni. Allt var svo vonlaust
og andstyggilegt, að ég var að
hugsa eina stundina um að fremja
sjálfsmorð eða flýja land. Þá kom
Eva Claeson allt í einu til sögunn-
ar.
Hún hafði að vísu verið til stað-
ar lengi, þótt ég hefði ekki tekið
eftir henni.... En kvöld eitt f
fyrra hafði ég farið með henni í
stúdentaheimilið, því að hún
hafði boðið mér upp á tesopa. Við
fórum að tala um ferðalög og ég
sagði henni frá þeim utanlands-
ferðum, sem ég hafði farið í með
föður mfnum og ég man, að ég
varð alveg sjúkur af löngum að
ferðast á ný. Fram að þessu hafði
ég reynt að halda stolti mínu og
„lykkjur", krókar og rangalar eigi
að verða út úr hinni frægu gjá.
Allavega er dapurlegt að sjá
„miðbæinn" okkar þvflfka grjót-
hrúgu ár eftir ár.
0 Afdrep óskast
önnur kona í Kópavogi
hefur haft samband við Vel-
vakanda f sfma og beðið hann að
koma þeirri ósk á framfæri við
rétta aðila, hvort þeir sjái sér ekki
fært að reisa einhverskonar bið-
skýli fyrir strætisvagnafarþega
við Hafnarfjarðarveginn þar sem
Hliðarvegurinn kemur í hann.
Þarna er algert bersvæði og
hvergi afdrep að fá, hvernig sem
viðrar. Fjöldi manns tekur samt
einmitt vagna þarna, þeir sem
koma frá Hafnarfirði.
Ösk konunnar er hér með
komið á framfæri, — hver svo
sem telur sig hinn „rétta aðila“ til
þess að leysa málið.
0 Þúsund þakkir
„Blikkbeljueigandi" skrifar:
Við erum oft að bera okkur upp
undan fólki, sem hefur sýnt
okkur ókurteisi að okkar dómi,
verið þumbaralegt í framkomu og
jafnvel dónalegt. Einkum þykir
manni svona viðmót lakara, þegar
það mætir manni í verzlunum eða
þjónustustöðum.
Það er mér því ánægja að geta
bent á lipra afgreiðslu og þægi-
legt viðmót á einum stað að
minnsta kosti, sem ég þarf alloft
að skipta við. Ég á þar við
fátækt leyndum fyrir öðrum, en |
skyndilega bunaði ég öllu út úr ■
mér við vesalings Evu og hún var ;
sérstaklega góður áheyrandi og I
þrungin af samúð. En hún kom |
ekki aðeins með hughreystingar ■
orð, hún sagði loks dálitið feimin, ■
en þó ákveðin. I sumar skaltu þó |
sannarlega fara suður á bóginn |
og slappa af og reyna að gleyma .
öllum áhyggjum í bili. Ég skal ■
lána þér peninga. . . og þú getur |
greitt mér þá einhvern tfma við ■
hentugleika.
Ég hefði ekki orðið meira I
undrandi, þótt hún hefði sagzt I
vera Englandsdrottning í dular- ■
gervi. Ekkert okkar hafði minnsta ■
hugboð um, að hún reði yfir ein- |
hverjum peningum. Ég vissi ekki |
heldur að hún ætti til jafn mikla !
einbeitni og þrjózku og hún sýndi ■
þarna. Það stoðaði ekkert þótt ég I
afþakkaði hjálp hennar. Hún ■
staðhæfði, að hún skyldi Ifka lána ■
mér fyrir vöxtum og afborgunum I
af lánum. Og auðvitað endaði með I
því að ég þá hjálp hennar.
Seinna hef ég stundum velt fyr- ■
ir mér, hvort hún hafi I
verið ... orðin ástfangin af mér, I
þegar hún bauð þessa hjálp fram. •
Ég held satt að segja, að svo hafi ■
verið. Ég hafði aldrei hugsað um |
hana á þann hátt, en þar sem hún I
stakk upp á því, lofaði ég að hitta !
hana f Auvergne, þegar ég færi til I
Spánar. Mér fannst einhvern I
veginn, að það væri nú það ■
minnsta, sem ég gæti gert til að ■
sýna þakklæti mitt. En þegar við I
vorum nú saman þar tvö, fjarri I
öllum vinum og kunningjum og .
afgreiðslustúlkurnar i Nesti í
Fossvoginum, sem aldrei virðast
hafa svo mikið að gera að þær gefi
sér ekki tfma til að þakka við-
skiptin.
Þetta er kannski ekkert stór-
kostlegt og kannski ekki nema
sjálfsagður hlutur — en svo
vanur er maður samt orðinn þvf
að skipta við hálfgerðar svefn-
göngur, að manni finnst gaman að
geta sagt frá hinum sem eru kurt-
eisir og hressilegir.
0 Einum of langt
Orðsending til „Vestur-
fara“:
Velvakandi þakkar bréf þitt og
þykir fyrir því að þurfa að tjá þér
um Ieið, að engin leið er að birta
það óbreytt.
Þar geturðu að vfsu sjálfum þér
um kennt. Þú tekur fram — og
undirstrikar meira að segja — að
okkur sé forboðið að stytta bréfið,
en það er þvf miður svo langt, að
vikan hrykki naumast til birt-
ingar þess á því plássi sem Vel-
vakandi ræður yfir.
Þvi fer hinsvegar fjarri, að bréf
þitt sé „ómerkilegt“. Þú kemur
vfða við og margt, sem þú hefur
að segja er harla athyglisvert.
En sem sagt: þú setur fram þá
kröfu, að ekki einn stafkrókur
verði sniðinn af bréfinu.
Kannski þú viljir endurskoða
þá afstöðu þína? Bréfið liggur hjá
okkur. Þú gætir lfka skrifað
okkur annað bréf — svolítið
styttra.
— Ef Drottinn
Framhald af bls. 12
kristilegra rita, skólahald, kirkju-
þing, prestastefnu o.fl. En kirkj-
una vantar öflugra safnaðariíf og
miklu meiri trú hjá þjóð-
kirkjunnar fólki. Kirkjan þarf að
stofna til hópbæna bæði innan og
utan kirkjuveggjanna. Hún þarf
að hreyfa við fólkinu með könnun
og skýrslugerð um trúarlegt við-
horf á öllum heimilum þjóð-
kirkjunnar í landinu. Það mundi
koma mikilli hreyfingu á málið og
stefna að vakningu í trúnni. Þetta
er efni í langa grein. Leyfi mér
aðeins að benda á nokkur atriði,
sem taka bæri upp í skýrslu frá
heimilunum:
1. Hve margt fólk les daglega í
biblfunni, hve margt fólk lítur í
hana stöku sinnum og hve margir
opna hana aldrei.
2. Hve margt fólk virðir helgi
hvfldardagsins og annarra helgi-
daga.
3. Hve mörg hjón eða mæður,
láta börn sín hafa daglega yfir
bænir til Drottins.
4. Hve mörg heimili hafa guð-
ræknisstundir með heimafólki
sínu.
5. Hve margt fólk biður dag-
lega til Drottins.
6. Hve margt fólk sækir kirkju
stöðuglega og hve margt fólk
kemur þar aldrei.
7. Hve margt fólk hlýðir á
bænir og messur í útvarpi og sjón-
varpi.
8. Hve margir trúa því að
fjandinn sé til og sitji á svik-
ráðum við fólk.
9. Hve margt þjóðkirkjufólk
játar að trúa ekki á guð og vera
heiðingjar.
Þetta yrði mikið verk. í strjál-
býli gettu sóknarprestar að geta
annast það. Könnun á minni
svæðum gæfi sín svör. Þjóðin
verður að ætla kirkjunni nægilegt
rekstrafé til nauðsynlegra starfa.
Að lokum vil ég vfkja að stóru
máli, gagnvart trúnni á Drottin og
fólk ætti að veita miklu meiri
athygli og margir trúaðir hafa
reynslu um. En það er þegar
Drottinn sjálfur grípur inn i við-
burði daganna bæði hjá einstakl-
ingum og öðrum viðburðum, það
veit bæði ég og margir fleiri, hve
oft Hann bjargar fólki úr lffs-
háska. Nærtækt væri að athuga
þetta í sambandi við eldgosið f
Vestmannaeyjum. Ég hef hér við
höndina ameríska bók, útgefna
1950, um guðsmanninn William
Branham líf hans og starf. Er
margt f bókinni tekið upp eftir
honum sjálfum. Hann var fæddur
í Vestur-Bandaríkjunum 6. aprfl
1909 af fátæku kristnu foreldri.
Móðir hans hafði furðulega
drauma um þetta barn sitt. Hann
segir frá þvf að þegar hann var
einn á leið heim úr barnaskóla
hafi hann stundum heyrt kallað
nafn sitt. Hann var á 7. ári þegar
hann heyrði það fyrst. Síðan
heyrði hann rödd, sem honum
heyrðist koma ofan úr háu tré.
Hún kallaði nafn hans, bað hann
að iðka boð Drottins, sem ætlaði
honum starf til mikilla vitnis-
burða. Hann stundaði guðfræði,
varð mikill prédikari og starfs-
maður meðal trúaðra. En svo
skeði það hinn 7. maí 1947, er
hann var að vinna á skrifstofu
sinni, þá orðinn 37 ára gamall, að
allt f einu stendur hjá honum
engill Drottins, í skínandi klæð-
um og segir honum að Drottinn
ætlist til að hann byrji nú á
postulastarfinu með krafta-
verkum. — Oftar birtist honum
engillinn —. Þarna strax kvaðst
William hafa fundið undursam-
legan kraft guðs altaka sig. Eftir
þetta fór hann strax að læknafólk
af sjúkdómum, sem engir læknar
réðu við — gera kraftaverk —.
Gerði hann það með bænum til
guðs og handayfirlagningu. í
milljónalandinu læknaði hann
marga tugi þúsunda og var
önnum hlaðinn. Arið 1950 fór
hann samkvæmt beiðni til
Skandinavíu. Átti hann mikla
fundi með helztu mönnum
kirkjunnar f Finnlandi, Svíþjóð
og Noregi og gerði kraftaverk.
Fór hann hratt yfir, því að heima
var hann bundinn við milljónir
manna. Frásögnin í bókinni nær
VELVAKAiMCSi
Framhald á bls. 16