Morgunblaðið - 18.07.1974, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 18. JULl 1974
29
BRUÐURIN SEIvf
■ J % # Eftir Manu Lang
\f Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
— Ég vildi óska ég gæti svarað
spurningunni, sagði hún. — Hann
er af fínni skozkri aðalsætt og
mér er sagt, að hann sé i meira
lagi loðinn um lofana. Hann flutt-
ist hingað til bæjarins í nóvember
og keypti vefnaðarverksmiðjuna.
— Hann er sannarlega meira en
lítið loðinn um lófana. Verksmiðj-
an er milljónafyrirtæki, ef ég
man rétt. Og á hvaða aldri er
hann?
— Hann er þrjátíu og fimm ára
gamall. Ef fylgja á þeim sið, að
maðurinn sé tíu árum eldri en
konan, þá er allt eins og það á að
vera...
— Þú ert ekkert sérstaklega
hrifin i rómnum. Hvers vegna?
Segðu mér nú allt af létta,
mamma mín. Við höfum aldrei
verið að pukrast með leyndarmál
hvort fyrir öðru.
Frú Wijk hafði látið saumadót-
ið síga niður í kjöltu sér. Hún
hrukkaði ennið eins og hún væri
að brjóta heilann. Svo fór hún allt
f einu að hlæja.
— Það versta er, að það ER
ekkert dularfullt við þetta. Það er
aðeins óljóst og mjög skrítið hug-
boð um að hann sé... ja, ég veit
ekki, hvernig á að orða það...
einhvern veginn óvenjulegur.
Hann er ekki eins og annað fólk.
Ég get ekki áttað mig á honum.. .
Mér þætti fróðlegt að vita, hvort
Anneli hefur tekizt það.
— Hefur hún ekki trúað þér
fyrir neinu? Er hún hrifin af hon-
um?
— Það held ég áreiðanlega að
hún sé. Hvers vegna skyldi hún
giftast honum annars? Jú, ég veit,
hvað þú ert með í huga. En þegar
Anneli á í hlut þá geta það ekki
verið peningarnir, sem skipta
hana neinu máli. Hún skeytir
ekki hætis hót um slíkt.
Christer hugsaði sig um dálitla
stund og rifjaði upp endurminn-
ingar frá stuttum heimsóknum
sinum til Skóga á liðnum árum.
Hann mundi eftir Anneli sem
lítilli telpu, sem var ákaflega
hænd að föður sinum, Hammar
lækni og vék helzt ekki frá hon-
Leiðin til bæjarins ? — Akið bara á eftir mér — ég er
að fara þangað.
um. Og síðar... Anneli fyrir
tveimur árum, fullvaxta kona
með fagurt andlit og þokkafullan
vöxt. Og alltaf með dóttur dómar-
ans, Dinu Richardsson...
Hann var ekki kominn lengra í
hugsunum sínum, þegar fótatak
heyrðist á mölinni úti fyrir og
Dina stakk höfðinu í gættina.
— Sæl vertu Helena! Og bless-
aður Christer, og velkominn
heim.
Hann stóð upp úr stólnum og
heilsaði henni. Og varð gripinn
nokkurri undrun um leið. Hafði
hún alltaf verið svona aðlaðandi?
Hafði hún breytzt, eða hafði hann
ekki veitt henni athygli fyrr?
Hann tók eftir fallegum brúnum
augum hennar, sérkennilegu and-
litsfallinu, kvenlegum vexti og
eldrauðum kjólnum. Af ýmsu
mátti ráða, að hún tók ekki eftir
aðdáunaraugnaráði því, sem hann
sendi henni. Dina Riehardsson
var miður sin og það var í meira
lagi óvenjulegt.
— Þetta er allt brjálæði, sagði
hún og lagði áherzlu á hvert orð.
— Þetta er hreinasta della, frá
upphafi til enda. Klukkan er orð-
in níu og enginn hefur séð Anneli
bregða fyrir í allan dag og það er
hreint ekki líkt henni og hvað
eigum við...
— Fáðu þér sæti, vina mfn,
sagði Helena — og reyndu að
slaka á. Segðu okkur, hvað hefur
komið fyrir.
Dina settist ekki. Hún hallaði
sér upp að glasaskápnum í stof-
unni og sagði:
— Anneli hefur gufað upp.
HÚN GEKK INN I BLÖMA-
VERZLUN FANNÝJAR UM
ÞRJU LEYTIÐ I DAG OG SlÐAN
HEFUR ENGINN SÉÐ HAUS
EÐA SPORÐ Á HENNI. Hókus
pókus! Þetta er eins og galdrar.
Helena Wijk leit á ungu stúlk-
una og sá hversu föl hún var í
andliti, þrátt fyrir sólbrúnkuna.
Hún teygði sig eftir kaffikönn-
unni
— Það er gott að fá sér sterkt
kaffi, þegar maður er svona mið-
ur sín, sagði hún. — Og ég á
einhvers staðar konjakstár. Þú
hefðir gott af að fá þér lögg.
Dina brosti dauflega og fékk ]
sér sæti í sófanum.
— 0, Helena, þú værir ekki |
rólegri en ég, ef þú hefðir lifað
annan eins dag. Og ég, sem átti '
eftir að þvo mér um hárið og \
skrifa ræðuna mina og svo ætlaði
ég að fara snemma í háttinn.
Hún hvolfdi i sig kaffinu og |
konjakinu, sem Christer færði
henni. Svo var eins og hún tæki
' allt í einu eftir, að hann var I
þarna. Hún strauk fingrum gegn-
um úfið hárið og lagðaði á sér j
kjólinn.
— Ég gat bara ekki haldizt við á I
Sjávarbökkum. Gretel talar í það
óendanlega, þvælist um og hefur
þessar ægilegu áhyggjur. Jóakim
virðist einna helzt vilja skella
allri skuldinni á mig. Get ég
kannski að því gert, að kærastan
stingur hann af daginn fyrir brúð- I
kaupið?
— Heldurðu, að hún sé stungin i
af?
Christer horfðist í augu við
hana. Hún roðnaði við og sagði:
— Það er vfst eina skýringin.
Að vísu skil ég hvorki hvernig
það gat gerzt, né heldur hvers
vegna hún gerði það...
Christer kveikti sér aftur í pípu
og endurtók þá spurningu, sem
móðir hans hafði borið upp fáein-
um mínútum áður.
— Hvað hefur eiginlega komið
fyrir?
Dina hafði margsinnis áður
þennan dag orðið að segja frá því,
hvað hafði gerzt. Hún hafði sagt
móður Anneli það. Og stjúpföður
og unnusta. Og hún átti eftir að
segja það mörgum sinnum enn
fyrir hina ýmsu rannsóknarlög-
reglumenn. Sá, sem nú hlýddi á
hana var yfirmaður glæpadeildar
Rlkislögreglunnar. En Dina hugs-
aði oft um það sfðar, að hann
hafði hlýtt á hana af mestri
rósemi og fengið hana til að skýra
einna nákvæmast frá. Og enn
grunaði þau ekki, að þau væru við
upphaf á viðbjóðslegu morðmáli.
En það var eðli Christers að reyna
að finna kjarna málsins hverju
sinni og fá sem flest atriði með,
hvort sem þau virtust I fljótu
bragði skipta máli eða ekki.
VELVAKAINIDI
Velvakandi svarar í síma 10-100
kl. 10.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Hundahald
aftur á dagskrá.
Hljótt hefur verið um
hundahald hér I borginni að und-
anförnu. Annaðhvort er, að það er
ekkert vandamál lengur, eða þá
að svo hefur keyrt um þverbak
hvað skrif snertir, að allir hafi
verið orðnir hundleiðir á því. En
hvað um það, nú hefur „Dýravin-
ur“ hvatt sér hljóðs með eftirfar-
andi bréfi:
„Kæri Velvakandi.
Þú ert kannski ekkert hrifinn
af þvl að ég fari að vekja upp
gamlan draug, það er að segja
skrifa um hundahald. En þann'ig
er mál með vexti, að ég var er-
lendis fyrir nokkru og rakst þar
af tilviljun á gamalt blað, þarsem
rætt var um blóðbaðið mikla I
þeirri vondu borg Reykjavik á
tslandi. Um tvö þúsund hundar
voru leiddir þar til slátrunar — á
einni nóttu skildist mér — við
mikinn grát og harmakvein.
# Vonlaust
ad leiðrétta.
Mér kom þetta satt að segja
mjög spánskt fyrir sjónir, en
þarna stöð þetta á erlendu prenti.
Að vísu hafði ég heyrt um að
sllkar tröllasögur hefðu birzt I
erlendum blöðum á sfnum tima,
en þetta var I fyrsta sinn, sem ég
sá slíkt sjálfur.
Ég ræddi málið við íslenzkan
kunningja minn, sem átti blaðið,
og spurði hann að því, hvort þetta
hefði ekki verið leiðrétt. Ekki
hafði hann orðið var við það, enda
sagði hann, að það væri tilgangs-
iaust. Ef til vill væri hægt að
koma smáklausu með leiðréttingu
inn i blöðin, en það tæki bara
enginn eftir því. Hann væri stein-
hættur að bera á möti þessu
hundadrápi, það tryði honum eng-
0 Dýrunum
sjálfum líði vel.
Og hvernig er það svo með
hundana? Er Reykjavík hunda-
laus borg? Nei, því fer fjarrí. Ég
erast meira að segja um, að þeir
hafi verið nokkru sinni verið
fleiri en nú. Persónulega er ég
því ekki mótfallinn að hundahald
sé leyft, en ekki skilyrðislaust og
undir ströngu eftirliti. Fyrsta
skilyrðið er, að dýrunum sjálfum
líði vel, en þau séu ekki eingöngu
leikföng barna eða fullorðinna,
sem ekkert er hirt um, þegar eig-
enaunum býður svo við að horfa.
Þá mega hundarnir ekki heldur
vera öðrum til ama — og á götum
borgarinnar mega þeir ekki sjást.
Ef það yrði leyft i stórum stíl (ja,
annaðhvort allir hundar eða eng-
inn) léti óþrifnaðurinn ekki á sér
standa.
0 Gætum
tungu okkar.
Jæja, en nú finnst þér senni-
lega nóg komið. Ég gat bara ekki
þagað yfir þessu með blóðbaðið.
Þegar ég heyrði fyrst um það hér
heima, tók ég því sem hverju öðru
gríni, þvl ég vissi betur, en nú
hefur það runnið upp fyrir mér,
að vegna þeirrar „skáldsögu" lít-
ur stór hópur manna úti i heimi á
okkur sem hreina barbara. Menn
verða sannarlega að gæta tungu
sinnar og skrifa, þegar erlendir
eiga i hlut.
Dýravinur"
0 Hundar í
Kópavogi.
Þegar Velvakandi var að ganga
frá þessu bréfi um hundahaldið,
hringdi Uona, sem á heima i
austurbænum í Kópavogi, og bað
um þá fyrirspurn til lögreglunnar |
í kaupstaðnum, hvort hundahald
væri leyfilegt þar. Hún sagðist I
spyrja að gefnu tilefni, þar sem |
hundar gengju oft lausir þar um .
götur og færi inn í garða hjá fólki. I
Fyrirspurnin er i rauninni |
óþörf þar sem sömu eða svipaðar.
reglur gilda um hundahald í'
Kópavogi og i Reykjavik. Það er |
ekki leyfilegt. Sennilegt er þó, að |
ekki sé amast við hundunum, ef
þeir eru ekki öðrum til óþæginda. I
Sannleikurinn er sá, að hunda- I
hald i þéttbýli væri ekkert vanda-
mál, ef allir hundaeigendur gættu I
dýra sinna vel — en hér eins og |
annars staðar eru það trassarnir, i
eða þeir, sem ekkert tillit taka til '
annarra, sem spilla fyrir.
# Olfa í klóakið.
Þá hringdi maður hér i borg- '
inni og spurði, hvort leyfilegt
væri að tappa olíu af bilum heima
við íbúðarhús, fara siðan með
hana niður I þvottahús og hella
henni niður um klóakið. Aðspurð-
ur sagðist maðurinn hafa orðið
vitni að þessu og sér væri nær að
halda, að sú iðja hefði verið
stunduð i mörg ár.
Ja, nú getur Velvakandi ekki
svarað. Auðvitað má þó ekki
vera með eldfim efni inni i
ibúðarhúsum, hvað þá i opnum
ilátum. Og sennilegt er, að ekki
megi heldur hella oliu i niðurfall,
að minnsta kosti ef um umtalsvert
magn er að ræða. Sú olfa rennur í
sjó fram og getur vissulega valdið
þar mengun, ef mikið væri um að
menn losuðu sig þannig við úr-
ganginn.
Nýkomið
Mikið úrval
af tréklossum
fyrir börn
og fullorðna
y
Póstsendum
V E R Z LU N I N
GEfsiPP