Morgunblaðið - 24.09.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. SEPTEMBER 1974
Höf. Ármann Kr. Einarsson
Pabbi og mamma koma að sœkja mig
beit með kúnum. Ég sakna líka Brands í Vestur-
bænum, en hann er svo einþykkur og ófélagslyndur,
að þess er tæpast að vænta, að hann fylgi mér úr
hlaði. Kannski er hann enn þá að leita að mýslu litlu.
Ég er viss um, að Snati, Krúna og Mjallhvít sakna
þín, Magga min, engu síður en við, segir Elín hús-
freyja.
Já, hún er mikill dýravinur af kaupstaðarbarni að
vera, segir Jón bóndi. Og ekki hefur hún legið á liði
sínu, bæði við snúningana og heyskapinn.
Það er gaman að heyra, svarar pabbi. En ég fer hjá
mér og finnst ég ekki eiga skilið allt þetta lof.
Jón klappar á öxlina á mér og lítur til mín kankvís:
Ég ætla að gefa þér hana Mjallhvít litlu, fyrir hvað
þú hefur verið dugleg í sumar.
Ég rek upp stór augu og lít til skiptis á Jón og
foreldra mína.
Ekki get ég haft kind í Reykjavík, segi ég vand-
ræðalega.
Nei, ég ætla líka að fóðra Mjallhvít fyrir þig næsta
vetur og vona, að það takist ekki verr en það tókst
hjá þér að gefa henni hjólk í sumar, svarar Jón bóndi
brosandi.
Ég er ákaflega hrifin og þakklát fyrir þessa
óvæntu gjöf. Ég tek í hendina á Jóni og þýt upp um
hálsinn á Elínu.
Ekkert að þakka, Magga mín, segja þau bæði, þú
átt þetta margfaldlega skilið og þó meira væri.
Ég er svo glöð, að ég get ekki stillt mig um að taka
Mjallhvít litlu í fangið og smella kveðjukossi á
mjúka vangann hennar. En Snata litla finnst hann
vera settur hjá, svo hann flaðrar upp um mig og
dillar rófunni. Ég verð einnig að kveðja hann með
kjassi og klappi.
Mamma og pabbi kveðja fólkið og þakka fyrir mig.
Fosshjónin segjast vona að fá að sjá mig aftur næsta
sumar.
Ég kveð alla með mestu virktum. Síðast kveð ég
Rósu, vinkonu mína í Vesturbænum.
Heldurðu, að þú fáir að koma og heimsækja mig?
spyr ég eftirvæntingarfull.
Já, það getur verið, svarar Rósa lágt. Afi hefur
ekki farið til Reykjavíkur í tíu ár, en nú segist hann
kannski fara í haust, og þá lofar hann mér með.
Ég klakka til, ef þú kemur segi ég glaðlega. Og ég
vonast til, að þú getir átt eins skemmtilega og
viðburðaríka daga í höfuðborginni og ég hef átt í
sveitinni.
Ég se/t í aftursætið hjá Siggu frænku og skrúfa
niður hliðarrúðuna. Um leið og bíllinn rennur af
stað, veifa ég í ákafa til fólksins á Fossi, sem stendur
eftir á grænni, flosmjúkri flötinni við túnið. Það
veifar á móti.
Ég gleymi heldur ekki að veifa til hans Snata litla
og hennar Mjallhvítar minnar. í huganum kveð ég
líka hana Krúnu litlu og allar stóru kýrnar, slóttuga
veiðiköttinn hann Brand og hana mýslu litlu, já, og
hestana, kindurnar og öll litlu lömbin, sem hoppa,
skoppa og leika sér frjáls úti í haganum.
Æ, ég þoli ekki þetta ískur í bílnum, það etlar
alveg að gera mig sturlaða, segir Sigga f ænka
skrækróma.
Ég brosi. Það heyrist ekkert í nýja bílnum hans
pabba nema ofurlítið lágt suð í vélinni. En svona er
frænka, hún breytist ekkert, og þegar allt kemur til
alls, kæri ég mig kannski ekki um að hún sé öðruvísi.
DRATTHAGI BLYANTURINN
ANNA FRA STÓRUBORO
SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD Mn
Trausta
Hann lét atgeirinn siga og gaf mönnum sínum bendingu
um að fjarlægja sig. Þeir voru líka búnir að fá nóg af því,
sem þeir höfðu heyrt, og hypjuðu sig fram i aðalhellinn —
til þess að hrista úr sér hrollinn og reyna að hlæja að öllu
saman.
En lögmaður varð eftir hjá munkinum.
Þegar munkurinn sá, að öil hætta var afstaðin, fór ofsi
hans dvínandi eins og eldur, sem smákulnar út. Hann lin-
i) Dagur reifii, dagur bræði
drekkir jörS meS logaflæði,
votta heilög Völufræði.
Dauðans ógn! er drottinn alda
dóm í skýjum fer að halda,
öllum makleg gjöld að gjalda!
Hátt mun lúður ljóssins gjalla,
lifendur og dauða kalla
fyrir dóminn drottins alla.
Sálmur þessi er talinn vera eftir Franciscusar-munkinn Tómas af
Celano (d. 1255) og hefir á siðari öldum mjög verið notaður á allra-
sálnamessu i katólskum löndum. — Þýðingin er eftir Matth. Joch.
aðist upp eftir geðshræringuna og fór að skjálfa eins og lauf-
blað. Loks fleygði hann sér á kné við altarið, reisti við Maríu-
myndina, grúfði sig ofan að fótum hennar og grét.
Lögmaður lét hann gráta stundarkorn og jafna sig. Hann
var ekki vonlaus um það enn, að sín för yrði góð.
„Ég ætlaði ekkert mein að vinna þér, munkur,“ mælti
hann undur mildur. „Þú mátt hafa trú þína og guðsdýrk-
un í friði fyrir mér. Hvort hún er rétt eða röng, kemur mér
ekki við. Ég ætlaði aðeins að fá fréttir af þér um það, sem
mér ríður á að vita.“
Munkurinn stóð upp og var nú allur annar.
Lögmaður leysti frá pyngju þeirri, sem jafnan hékk við
belti hans, tók upp úr henni tvo spegilfagra Joachims dali og
rétti munkinum.
„Eigðu þetta fyrir móðgunina,“ mælti hann, „og biddu svo
ofurlítið betur fyrir mér en þú hefir gert.“
Andlitið á munkinum varð allt að einu brosi, er hann sá
silfrið blika í lófa sínum, og lögmaður efaðist ekki um sig-
ur sinn.
„Guðs þakkir!“ mælti hann. „Það, sem mér er gefið, er
guði gefið.“
l<

ffto&imofgunlfciffinu
Það var ekki viljandi
gert að gleyma brenni-
vfninu.
Mín kæra — afsakaðu
hnerrann
Þetta er eins og hvert
annað slys
Þetta er mesti
hamingjudagur í Iffi
mfnu, en ég hef lfka ver-
ið mjög ðhamingjusam-
ur.
Hvað borgið þið mikla
vexti á sauðfé?
________________________