Morgunblaðið - 29.05.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. MAl 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
miöaftansstað en nónstað og ljósin í
kertahjálminum í danssalnum voru sum
slokknuð og sum nær dauða en lífi og
gusu við og við blágráum loga upp úr
kertapípunum, en enn þá lifði á nokkrum
kertisstubbum, sem innsigluðu með log-
andi feiti kjóla og treyjur yngismanna,
er fram hjá gengu, svo að þeir gætu haft
það til jarteikna daginn eftir, að þeir
hefðu ,,komið“ í danssalinn, „séð og
sigrað“. Manntötrið, er fenginn hafði
verið til þess að snúa sveifinni á hljóð-
færinu, sem dansinn var" stiginn eftir,
var genginn úr salnum, lúinn og laraður í
hendinni, og dansinn var hættur. Þegar
dansinum var hætt, tóku menn að ganga
heim. Þeir fylgdust allir, Kaupmaður
Möller, kaupmaður Á. og Kristján, og
leiddi hver sína stúlku. Veðri var svo
varið, að tungl var í fyllingu og himinn-
inn heiðríkur og norðurljós sem mest má
verða! snjór var nokkur á jörðu og gang-
færi gott, frost lítið, en logn og blíða.
Þegar þau komu út, tekur kaupmaður
Á. svo til orða við þá Möller og Kristján:
Ég veit ekki, hvað ykkur lízt, en hitt
veit ég, hvað mér þætti bezt; mig langar
til að rétta mig ögn upp, áður en við
förum heim; veðrið er svo blessað og
blítt, að ég held það væri réttast að ganga
sér dálítinn kipp, til að mynda hérna
suður með tjörninni; það er heldur ekki
illa til fallið að fylgja skólapiltunum á
veg, sem verið hafa gestir okkar í kvöld
og nú eru að fara á stað; heyrið þið til,
þarna byrja þeir að syngja; það er svo
sjaldan, að menn heyra hér falleg hljóð
og vel sungið, og látum okkur ganga í
humáttina eftir þeim.
Allir féllust á það, sem kaupmaður
sagði, og gengu suður með tjörn; en
skólapiltar sneru út á miðja tjörnina og
fóru eftir ísnum skemmstu leið og sungu
siðsamlega og fagurt ýmsar vísur, er þeir
Grunnhyggnu kerlingarnar
Einu sinni voru hjón, sem ætluðu að
fara að sá, en þá áttu þau ekkert sáðkorn,
og heldur ekki peninga til þess að kaupa
það fyrir. Eina kú áttu þau og hana
ætlaði nú maðurinn að fara með til
bæjarins og selja hana, til þess að hann
gæti keypt sáðkorn. En þegar til átti að
taka, þorði konan ekki að sleppa mann-
inum, því hún var hrædd um að hann
myndi kaupa brennivín fyrir kýrverðið.
Þess vegna fór hún sjálf af stað með
kúna og eina hænu hafði hún líka með
sér.
Þegar hún var komin rétt að borginni,
mætti hún slátrara.
„Ætlarðu að selja kúna, kona góð,“
sagði hann.
„Ójá, ég verð víst að gera það,“ sagði
hún.
„Hvað viltu þá fá fyrir hana?“ spurði
hann.
„Mörk vil ég fá fyrir kúna, en hænuna
skaltu fá fyrir tíu dali“.
„Hænuna hefi ég ekkert með að gera,“
svaraði hann, „og hana getur þú sjálfsagt
losnað við I borginni, en fyrir kúna skal
ég gefa þér mörk silfurs."
Þannig seldi kerling kúna og fékk sína
peninga, en ekki fann hún neinn í borg-
inni, sem vildi gefa tíu dali fyrir þessa
gömlu hænuskjátu, sem hún var með.
Svo fór hún aftur til slátrarans og sagði
við hann: „Ég losna ekki við hænuræfil-
inn, góði maður. Þú verður að taka hana
af mér, eins og þú tókst kúna.“
„Ætli okkur semjist ekki um það,“
vtw
MORö-UNl
KAfpinu
Hvers óskar húsbóndinn nú?
illllil.
Sveinbjörg mín, þú hjálp-
ar mér að botna sjálfs-
ævisöguna mína, það ætl-
ai eitthvað að vefjast þetta verður i síðasta
íyrn mer. skipti sem ég fer með þér
á Tarzan-mynd.
Líkiö ö grasfletinum
Eftir: Maríu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
66
mig ekki f fangeisi. Hann leyfdi
mér að fara heim og þá kom
Agneta og sagði mér þessa furðu-
sögur um Tommy og Börje Sund-
in og án þess að hugsa út í það
komstu upp um sjálfan þig. „Eg
verð að segja Elisabetu þefta,“
tautaðir þú og þegar ég varð þess
var að þú hafðir tckið matvæli og
kertapakka með þér I bílinn, var
ekki ýkja erfitt fyrir mig að
reikna út það sem eftir væri ævin-
týrisins. Eg var svo heppinn að
rekast á bíl, scm var ólæstur, en
þó ég hefði ekki gert það, hefði ég
komið engu að síður... EG A
NEFNILEGA ÓLOKIÐ MJÖG
MIKILVÆGU ERINDI OG ENG-
INN SKAL FÁ LEYFI TIL AÐ
STÖÐVA MIG NÚNA...
Hún hafði risið upp til hálfs og
dró byssuna upp úr vasanum og
beindi henni að ruggustólnum.
Christer hreyfði sig hvergi.
Hann hefur sjáifsagt hugsað eins
og ég að hún yrði harla vonsvikin
eftir andartak, þegar hún yrði
þess vísari að byssan var ekki
nothæf lengur.
En ofurstinn hallaði sér fram
og sekúndu síðar hrópaði hann
svo að undir tók f öllu húsinu.
— Þetta er önnur byssa! 1 guð-
anna bænum...
Christer og hann þutu til sam-
tímis. beir rákust á hvor annan og
samt tókst Christer að banda
hendi hennar frá en ekki mikið.. .
en þó nægilega til að bjarga lífi
Elisahetar Mattson. Aftur á móti
var hann ekki nógu viðbragðs-
fljótur að ná vopninu frá henni...
Aftur kvað við skot og Margit
Holt hneig á eldhúsgólfinu eins
og aumkunarverð tuskudúkka.
Það eina sem við heyrðum I þögn-
inni á eftir voru hálfkæfðar slun-
ur ofurstans.
Augu Elisabetar voru full af
tárum. En Christer tók um axlir
gamla mannsins og sagði hljóð-
lega:
— Trúðu mér Wilhelm,...
þetta var bezt svona. Þú mátt ekki
ásaka þig fyrir neitt... Hann
gekk út að dyrunum og opnaði
þær upp á gátt. Það lá við að ég
hrykki f kút er ég fann hversu
hreint og svalt kvöldloftið var eft-
ir þungt og innibyrgt loftið í hús-
inu.
SEXTÁNDI KAFLI
Allmörgum klukkutímum
seinna þegar ég sat inni í hlýlegu
eldhúsinu á Arhökkum og lét aug-
un hvarfla á þá til skiptis, Einar,
föður minn, og Christer, hafði ég
á tilfinningunni að heimurinn
væri ofurhægt að færast f eðlilegt
horf á ný. Christer hafði
afþakkað að koma með lögreglu-
stjóranum á blaðamannafund
sem halda átti seint um kvöldið
og í þess stað helgaði hann sig
náttverðinum, sem Hulda hafði
borið fram þegar við komum
heim, þreytt og niðurbeygð.
— Það er svei mér gott að þessu
er lokið, sagði Huida og ég heyrði
ckki betur en hún væri dálftið
ánægð, — og að hafzt hefur upp á
þeim sem framdi gla;pinn. Þá get-
ur maður loksins sofið rólegur og
Iosnar við að þurfa að hugsa um
svona hræðilega hluti.
Og að þessu mæltu skellti hún
kaffikönnunni á borðið og dró sig
f hlé. Við sem „eftir vorum f eld-
húsinu áttum erfiðara með að
beina hugsunum okkar frá þvf
sem við höfðum upplifað þennan
dag.
Okkur voru enn í fersku minni
andlit, svipbrigði og raddir og ég
var enn dálítið skjálfandi inni f
mér eftir þennan fund uppi f
skógarhúsinu og enn var ýmislegt
sem enn var mér hulið og mig
langaði að fá skýringu á. Við urð-
um að tala um það, við urðum að
hafa leyfi til að bera upp spurn-
ingar.
Og Christer svaraði, fús og skil-
merkilega meðan við svolgruðum
ótæpilega í okkur svart og sterkt
kaffið.
— Hvernig var þetta með byss-
urnar? spurði ég forvitin.
Gaztu fundið skýringu á því?
— Já. Það var eiginlega ekkert
merkilegt. Wilhelm Hoit átti ekki
aðeins minjagripinn sem hékk á
veggnum, heldur einnig skamm-
byssu sem hann geymdi f skrif-
borðsskúffu og var alltaf hlaðin.
Margit hefur sýnilega fyrst tekið
gömlu byssuna, en hún virðist
hreint ekki hafa verið svo viðutan
sem við höfum haldið, að minnsta
kosti hefur hún uppgötvað að sú
byssa var ekki nothæf. Og þess
vegna tók hún hina byssuna, áður
en hún hélt af stað f Ieiðangur
sinn upp í skógínn. Wilhelm seg-
ist ekki geta fyrirgefið sér að
hafa ekki geymt byssuna á örugg-
ari stað.
Einar kveinaði hástöfum yfir
þeirri óheppni, sem hafði elt
hann og lögreglustjórann, með
þeim afleiðingum að þeir höfðu
misst af niðurlagi máisins. Það
kom í Ijós að ofurstinn hafði orð-
iö þess var að honum var veitt
eftirför og honum hafði tekizt að
hrista þá af sér og þeir höfðu að
lokum lent á algerum villigötum
og ekki viðtað hvar sneri upp og
hvað niður.
Einar horfði alvarlegur á
Christer og sagði:
— Og þarna saztu í mestu
makindum og ókst rétt á hæla
fordarans... upp að húsinu. Þetta
er ekert réttlæti.