Morgunblaðið - 19.09.1975, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. SEPTEMBER 1975
Aleinir heima
fyrir hinum, en hann gæti hlaupið á eftir
tunnunni.
Þeir urðu nú að viðurkenna að Henry
var sérstaklega vingjarnlegur og hjálp-
fús vinur. Hann hafði galla, það kom
sérstaklega fram þegar hann byrjaði að
gorta yfir öllum hlutum í kaupstaðnum,
en hann var nú samt alveg ágætur.
Fjalirnar voru nú.negldar fyrir opið,
þær voru alveg fastar. Þeir réttu Henry
hamarinn. Smá spyrna. .. Tunnan, full af
ærslagangi, kastaðist til og rann á ofsa-
hraða niður brekkuna, fór út af braut-
inni og hafnaði með miklum bresti á
trébút.
Allt var svo undarlega hljótt! Ekkert
hljóð frá tunnunni lengur. Henry stóð
efst í brekkunni og hlustaði. Það var eins
og hann væri einn í heiminum. Það greip
hann mikil hræðsla, hann gaf frá sér svo
skerandi öskur, að bæði Óli, sem var með
eldivið í höndunum, og pabbi Jakobs,
sem var á sokkaleistunum, komu
hlaupandi út.
„Hvað er að?“ hrópaði pabbi Jakobs.
Henry benti, öskraði og benti.
Óli kom strax auga á tunnuna og hljóp
þangað.
„Þeir eru inni í tunnunni!" hrópaði
hann. Þegar hann kom að henni, benti
hann pabba Jakobs að koma til hjálpar.
Veikar stunur heyrðust inn úr tunn-
unni. Einar þrýsti fölu andlitinu á milli
fjalanna og kastaði upp. Þegar því var
lokið losaði pabbi Jakobs fjalirnar og
togaði hina hugvitssömu íþróttamenn út.
„Jæja,“ spurði hann þurrlega, „hvernig
gekk þetta?“
Sonurinn svaraði ekki, hann settist
bara á trébútinn og lét blóð úr nösunum
renna í snjóinn. En Einar sem var kom-
inn yfir það versta, brosti fölleitur. „Það
veltist alla vega,“ sagði hann.
„Þið verðið að fara með tunnuna aftur
upp, því þið þurfið sjálfsagt að nota hana
aftur,“ sagði pabbi Jakobs og brosti háðs-
lega um leið og hann gekk burtu.
Óli og Henry veltu tunnunni heim.
Síðan röltu hinir hljóðlátu vinir, Einar
og Jakob, inn að borða.
Frændinn trúði ekki sínum eigin aug-
um, þegar hann kom inn í eldhúsið —
steikt svínakjöt! Nú átti að verða veizla!
Einar sagðist ekki vera svangur, og
Jakob gat ekki skilið hvernig á því gæti
staðið, en hann hafði heldur ekki lyst á
svínakjöti. Hann hélt einna helzt að hann
væri þreyttur.
Það var Einar líka, svo þeir ákváðu að
fara inn í herbergi og hvíla sig.
Mamma Jakobs hafði lofað að koma
heim og mjólka um kvöldið og athuga
hvort strákarnir kláruðu það sem þeir
áttu að gera í fjósinu. Nú var Einar
löglega afsakaður, en það var svo heppi-
legt að Óli hafði Henry sér til aðstoðar.
Henry var mjög hjálpsamur. Óli gaf hon-
um strax leyfi til að gefa geitunum. I
einu horninu á fjósinu voru tveir litlir
básar. Þar voru bundnar geiturnar
Surtla og Mjallhvít. Þær höfðu hvor sína
litla tréfötu til að drekka úr, og nú þurfti
að gefa þeim agnarlitla heytuggu. Það
var vel hægt að ímynda sér að geiturnar
væru litlar beljur. Henry var ákaflega
hrifinn af öllu þessu. Hann hafði oft
læðzt inn í fjósið til að heimsækja þessar
vingjarnlegu skepnur, sem voru farnar
að þekkja hann og urðu glaðar í hvert
sinn sem hann kom.
Þegar hann var búinn að gefa þeim
báðum hey og vatn, og laga til í kring um
þær, hljóp hann inn og náði í nokkrar
soðnar kartöflur til að fóðra geiturnar
með.
vík>
MORödKf
Mtfinú
Sagt er, að ekki aðeins
hafi Kolumbus fundið
Ameríku heldur hafi
hann fyrstur hvítra
manna fundið hengikoj-
ur. Þetta ku hafa borið að
í leiðangri hans í Vestur-
Indíum árið 1493. Þá sá
hann hvar innfæddir
menn sváfu í einhverju
sem minnti á banana-
hýði. Þeir strengdu þetta
milli trjánna og sváfu f
þessu undir berum
himni. En í hinum
menntaða heimi voru
hengikojur fyrst notaðar
um borð í skipum. — En
nóg um það. Lengi vel
voru tveir menn látnir
sofa í sömu kojunni.
Kvikmyndahandrit aö moröi
Eftir Lillian
O'Donnell
- Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
50
hann var morðinginn gat ásfæðan
aðeins verið sú að ná játningunni
aftur. Og hvar var sennilegast að
hana væri að finna? Auðvitað
hlaut Talmey að hafa borið
plaggið á sér. Fyrsta skref
Timofhys hefði þar af leiðandi átt
að vera að rannsaka Ifkið áður en
hann losaði sig við það og þegar
hann fann það ekki þar hefði
hann átt að fara til heimilis
Talmeys strax á sunnudagskvöld
áður en uppvfst varð um morðið
— en bfða ekki í fimm daga unz
lögreglan skaut upp kollinum! Og
þegar hann hafði ekki fundið
játninguna á heimili Talmeys, né
heldur hjá ungfrú Shaw hefði
hann — ef hann hefði verið sekur
— átt að vera fiúinn fyrir lifandis
löngu.
Engu að síður hafði Davíd
fallizt á að pilturinn yrði settur
inn, að minnsta kosti, þangað til
saga hans hefði verið sannprófuð.
Hann hafði sagt að hann vissi
hverníg ætti aðgera það.
— Viljið þér vera svo góður að
segja mér á hvaða leið við erum?
spurði Dianc Quain.
— Nú gerði ég það ekki? Við
förum á járnbrautarstöðina, sagði
David
Pilturinn sat í hnipri, bugaður
af þessari ákæru.
— En hún var dáin, steindauð.
ÞÉR hafið valdið dauða hennar!
Og þá fóruð þér að hugsa um
bflstjórann f hinum bflnum. Þér
hafið sennilega hlaupið að bfln-
um og beðið til guðs að þér
hefðuð ekki gcrzt sekur um tvö
manndráp. Ungfrú Shaw lá á
miðjum veginum, meðvitundar-
laus en með Iffsmarki og fyrsta
hugsun yðar var að hjálpa henni.
Að bera hana f skjól fyrir rign-
ingunni, ekki satt. Inn f yðar bfl,
vegna þess að hennar bfll vósalt á
vegarkantinum. Þér hafið
kannski reynt að taka hana upp,
en svo hefur yður sennilega hug-
kvæmzt'það sem þér höfðuð lært f
skyndihjálp f skólanum og
ákváðuð að hreyfa hana ekki. Var
það þess vegna sem þér fóruð úr
jakkanum og breidduðyfir hana?
Svo mikla tillitssemi áttuð þér til
á þeirri stundu, þótt hún stæði
ekki lengi. Hvað varð til þess að
vekja með yður hugmyndina um
hina viðbjóðslegu áætlun, sem
þér framkvæmduð með köldu
blóði á meðvitundarlausri varnar-
lausri manneskju, sem þér
höfðuð stórslasað vegna drvkkju
yðar og gáleysis? Það er augljóst
að þér hafið á þessari stundu gert
yðnr grein fyrir að mál myndi
vorða höfðað gegn yður, en ef þér
brygðuð nógu skjótt við gætuð
þér kannski fundið ýmislegt yður
til afsökunar f þeim málarekstrí?
Var það ekki?
Pilturinn vætti varirnar, óró-
legur og skjálfandi.
— Ég gerði það vegna foreldra
okkar, sagði hann. — Ég gat ekki
afborið þá tilhugsun að þau
fengju að vita um hið sanna.
Sorgin yfir iáti Geraldine varð
þeim nægilega þungbær þótt þau
þyrftu ekki einnig að axla þá
byrði að það... væri mér að
kcnna... að ég.. ég var valdur að...
dauða hennar.
— Það var til að hlffa þeim við
þyngri sorg, að vfsu. Þér voruð
sem sagt að hugsa um foreldra
yðar, þegar þér fóruð aftur f
bflinn yðar og tókuð vískiflösk-
una úr hanzkahólffnu til að fá
yður einn laufléttan? Ber að
skilja það þannig? Flöskuna, sem
þér höfðuð dreypt ótæpilega á
öðru hverju um kvöldið!
— Nei! Nei! Ég sótti flöskuna
handa henni, handa ungfrú
Shaw! Til að gefa henni eitthvað
svo að hún rankaði við og yrði
ekki kalt. Ég gekk ti) hennar með
flöskuna og neyddi ofan f hana
sopa. En það tókst ekki betur til
en svo að mcst allt helltist niður...
og þá ætlaði ég að fá mér sopa.
— En þér gerðuð það ekki... Þér
fenguð aðra og snjallari hug-
mynd..?
Timothy gafst endanlega upp
og hneigði höfuðið til samþykkis.
— Þess f stað tæmduð þér úr
flöskunni yfir sætin og gólfið f bfl
ungfrú Shaw og brutuð að lokum
flöskuna á mælaborðinu svo að
framsætið var þakið glerbrotum
— til að svo liti út að flaskan
hefði brotnað við áreksturinn.
Var það ekki einmitt það sem
gerðist?
— Jú, svaraði Timothy svo lágt
að varla varð greint.
David var ekki seinn á sér að
fylgja málinu eftir.
— Það var þessi vitneskja sem
Arthur Talmey slengdi í andlit
yóar, ekki satt? Hann fékk yður
til að skilja að þér væruð ekki sá
eini, sem hcfðuð þurft að ifða
þessi fimm ár sem liðin voru, og
að ungfrú Marietta Shaw hefði
orðið að taka afleiðingunum af
lygi yðar, algerlega saklaus.
Kannski hafði hún þjáðzt meira
vegna þessa en þér, hafið lifað f
stöðugri óvissu, vegna þess að
hún gat ekki rifjað upp það sem
raunverulega gerðist þessa nótt.
Talmey ásakaði yður fyrir að bera
ábyrgð á dauða systur yðar, og
ekki sfður á hinum hörmulegu
afleiðingum sem þetta hafði fyrir