Morgunblaðið - 10.10.1975, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. OKTÓBER 1975
Miðdegisverður
hjá galdrakarli
Á meðan við drukkum kaí'fi (úr hattin-
um, auðvitað) snerti hr. Leakey eitt
hornið á borðinu með stafnum sínum, og
samstundis óx þar fallegt grænt gras.
Þegar grasið var orðiö nægilega hátt,
kallaði hann á Phyllis, því nú var röðin
komin að miðdegismatnum hennar. Við
töluðum svolítið saman um galdra, fót-
bolta og merkileg hundakyn, eins og til
dæmis frá völskuhunda Bedlington og
strýhærða greifahunda og síðan sagðist
ég þurfa að fara heim.
„Ég skal koma yður heim,“ sagði hr.
Leakey. „En einhvern daginn, þegar þér
hafið ekkert að gera, gætuð þér kannski
komið og séð hvað ég get. Við gætum ef
til vill skroppið til Indlands eða Java eða
eitthvað annað. Látið mig bara vita
hvenær þér eigið frí. En komið yður nú
fyrir á teppinu og lokið augunum, því
mann svimar dálítið í fyrsta sinn sem
maður ferðast á fljúgandi teppi.“
Við komum okkur fyrir á teppinu. Ég
leit snöggvast á borðið, Leopold var
nýbúinn að hreinsa upp saltið og lá nú og
^COSPER---------------N
Hevrðu ég ætla aðeins að aðhuga stuðarann.
V.
J
hvíldi sig, á meðan Phyllis jórtraði. Svo
lokaöi ég augunum. Gestgjafi minn sagði
teppinu heimilisfang mitt og blakaði
eyrunum, ég fann að svalt loft lék um
kinnarnar á mér, og svimaði smávegis.
En svo varð loftið hlýtt aftur. Hr. Leakey
bað mig að opna augun, og nú var ég
staddur í minni eigin stofu mörgum
kílómetrum fjær. Stofan er lítil, og á
gólfinu lá fullt af bókum og öðru dóti,
þess vegna gat teppið ekki lent almenni-
lega, en stöðvaðist svolítið frá gólfinu.
Sem betur fer var það alveg stöðugt, svo
ég steig niður og kveikti ljós.
„Góða nótt,“ sagði hr. Leakey og
beygði sig niður til að rétta mér höndina.
Síðan blakaði hann eyrunum og hann
og teppið hurfu. Þarna stóð ég í stofunni
minni, hæfilega saddur og ekki með
annað en poka með mangóávöxtum, sem
sönnuðu að mig hafði ekki verið að
dreyma.
Endir.
Sagan af töfra-
bandinu bláa
fyrir utan dyrnar, meðan hann fór inn til
þess að segja dóttur sinni, hve gaman
væri að horfa á hann leika listir sínar.
Hún sagðist vera hrædd og þora ekki að
horfa á bjarndýrið. En konungur sagði,
að ekkert væri að óttast, ef hún bara
gætti þess að hlægja ekki að dýrinu. Svo
teymdi hann björninn inn og hann lék
allskonar listir. En allt í einu fór þernan
konungsdóttur að hlægja, og fékk hún
vel útilátið högg, en konungsdóttir kvein-
aði og bar sig illa.
„O, svei,“ sagði konungur. „Hvað gerir
til þó ein þerna falli í óvit. Ég skal láta
þig fá aðra jafngóða aftur, ef þessi nær
sér ekki. En nú er best að ég skilji
björninn eftir hér, þvi ég kæri mig ekki
um að vera að dragnast með hann um alla
höllina um hánótt“.
„Nei, ef þú ferð, þá þori ég ekki að vera
hér eftir“, sagði konungsdóttir.
En björninn hnipraði sig saman og
lagðist fyrir framan ofninn, og konungs-
dóttir fór aö hátta, en lét loga ljós. En
þegar konungur var fyrir alllöngu far-
inn, og allt var orðið hljótt, kom ísbjörn-
inn að rúmi konungsdóttur og bað hana
að leisa af sér hökubandið. Hún varð
~M0}'
KAFF/NO w r*
Ef þessi skokkandi fiðlari „Þetta hlýtur að vera pilturinn,
skokkar hér hjá á ný þá neyðist sem hún kynntist á Majorka!“
ég til að rota hann.
W, '"//X state
Ærtt^ .-nl\LPRlSQM
L vkS . . . . \l) 'f'VS' fe 8- 6 KM im«uu. u. . i*>4 w«u
Láttu þessa ólseigu ganga — Manstu eftir kvæðinu um
með kærri kveðju til kokksins. Maríu, sem átti litla lambið. —
Ég var lambið, skilurðu.
— Hvenær er karlmaður orð-
inn gamail?
— Þegar ung stúlka stendur
upp fyrir honum f strætisvagni
og býður honum sæti sitt.
— En hvenær eru konur
orðnar gamlar?
— Þegar ungir menn hætta
að standa upp fvrir þeim f
strætisvagni.
Læknirinn: — Hver er at-
vinna þín?
Sjúkiingurinn: — Ja, okkar
á milli sagt, læknir, þá er ég
innbrotsþjófur og fæst helzt
við peningaskápa.
Læknirinn: — Heiisa þín
levfir það ekki lengur, þú
verður að hlffa þér við
áreynslu. Þú verður að skipta
um og gerast vasaþjófur.
X
Einn skólabróðir Villa sagði
honum, í trúnaði auðvitað, að
hann væri látinn borða járn-
pillur.
— Hvers vegna ertu látinn
borða þær? spurði Villi.
— Ég veit það eiginlega
ekki, svaraði strákur.
— Á ég að segja þér, ég held
ég viti það, sagði Villi.
Það er gert til þess að þú
ryðgir f maganum en ekki
höfðinu.
X
— Tóbakið hefur hvað eftir
annað bjargað lífi mfnu, sagði
Mark Twain eitt sinn. Undir
eins og ég verð veikur kalla ég
á lækni, og hann segir mér f
hvert sinn að ég verði að hætta
að revkja. Ég geri það og þá
batnar mér. En hvernig ætti
mér að batna við að hætta að
reykja, ef ég hefði aldrei
reykt?
X
Þegar Japani vill „tfu
dropa“ af kaffi eða tei, biður
hann um „grátitlingstár“.
Morðíkirkjugarðinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
4
hvor okkar Lottu var hamingju-
samari. Þrátt fyrir hitann f stof-
unni neitaði ég eindregið að fara
úr pelskápunni sem Einar og
pabbi höfðu gefið mér og kom
mér sannarlega svo rösklega á
ðvart að við borð iá að ég gæti
ekki stunið upp þakkarorði fyrir.
Eftirfætisjólagjöf Lottu sem
hafði allan daginn verið vandlega
geymd inni f 'herbergi Hjördísar
Holm hafði án\efa kostað minna
en myndi áreiðanlega njóta mun
meiri ástúðar. Þaý var yndisiegur
lftill kettlingur \— hvftur og
loðinn. Auk þess var hann af
virðulegri ætt, þar sým ættmóðir-
in var hvorki meira tté minna en
Y R Thotmes III hinn hcilagi
köttur föður mfns, sem hafði nú
sannað svikalaust að hún var
kvenkyns. Kettlingurinn h'afði að
sjálfsögðu verið skfrð Neferffe og
nú sat Lotta á púða fyrir framan
jóiatréð og horfði sem dáleidd á
..•........V
Neferite sem var að lepja f sig
rjóma af litlum diski með örlftilli
Ijósrauðri tungu.
Jólafögnuðurinn var í algleym-
ingi.
Þá var útidyrabjöllunni hringt.
Lengi og ákaft. Við litum for-
viða hvert á annað.
Tord leit á klukkuna f flýti og
tautaði þvf næst f efasemdartón:
— Klukkan hálf nfu... á
aðfangadagskvöidi?
Hjördís Holm kom í borðstofu-
dyrnar og hún var ekki lengur
röggsöm og ákveðin, heldur þvert
á móti eins og henni væri meira
en Iftið órótt.
— Hvað ... Hver getur það
verið?... Eigum við að opna?
En Lotta hafði þegar útkljáð
málið. Hún hljóp út f forstofuna
og skömmu sfðar heyrðum við
ákafa rödd hennar frammi. Hún
sneri von bráðar aftur til okkar
og hrópaði:
— Það er Barbara! Hún ... hún
segir að hún verði að tala við
pabba.
Ég held að ég muni jafnan
minnast Barböru Sandell eins og
hún var þarna f fyrsta skipti sem
ég sá hana stfga inn f dagstofu
prestssetursins þar sem allt var f
jólaringulreið.
Hún var berhöfðuð og hálfsftt
mjög ljóst hárið myndaðí sér-
kennilega og eftirtektarverða
andstæðu við rauða jakkann sem
hún var klædd f. Lotta hafði sagt
að hún væri falleg, ég er ekki viss
um að ég samsinnti henni f þeirri
skoðun, en ég gerði mér fullkom-
lega grein fyrir að hún hlaut að
hafa verulega mikið sciðmagn á
hítt kynið. Lfkamsvöxturinn
eggjandi, Ijóst hárið og fjörlegt
andlitið — allt hlaut þetta að laða
karlmenn til aðdáunar á henni.
Andlitssvipur eiginmanns mfns
sfaðfesti þetta. Meira að segja
faðir minn ræskti sig eins og
hann hefði haft f hyggju að
blfstra við sýn þessa.
En Barbara Sandell skeytti um
hvorugan þeirra. Hún rétti báðar
hendur biðjandi fram í áttina til
Tord Ekstedt og hjálparvana
stamaði hún:
— Fyrirgefðu... að ég kom
svona hingað. En ég veit ekki
hvað ég á að gera. Og ég er svo
hrædd. Það er Arne ... hann
Hún dró andann djúpt eins og
tii að ná valdi á rödd sinni.
Svo bætti hún við með undar-
legum hreim f röddinni.
ARNEER HORFINN!
2. kafli
Ég þurfti ekki að fara f neinar
grafgötur með að hún var f miklu
uppnámi. En það var erfitt að
dæma um M\;ort það stafaði af
örvæntingu, hræðslu eða kannski
reiði. En hvernig sem þvf var nú
farið þá tókst henni samstundis
að smita okkur af þessari innri
spennu.
Þrátt fyrir pelsinn fannst mér
kuldahrollur fara um mig. Augu
Lottu voru orðin á stærð við
undirskálar, áhugí föður mfns var
tvfmælalaust vakinn og hann
lokaði vfsindariti sfnu gætilega.
Einar flýtti sér að fara f jakkann
og dró svo fram stól handa
þessum óvænta gesti. Hjördfs
Holm sem hafði allan tfmann
staðið með diskastafla f fanginu
lagði hann frá sér eins og hún
væri að kikna f hnjáliðunum.
Presturinn losaði um hálstrefil-
inn sem hann hafði fengið f jóla-
gjöf og spurði seinmæltur:
— Horfinn? Hvað meinarðu
með þvf? hann hefur þó ekki....?
— Það þýðir einfaldlega, sagði
Barbara og rödd hennar var
dálftið skræk, — að ég hef ekki
séð Arne sfðan klukkan hálf
fimm. Og nú er klukkan orðin
hálf nfu cg það er aðfangadags-
kvöld. Ég hef setið ein heima og
beðið eftir honum með jólaglögg
og mat og ég kveikti á jólatrénu
og loksins gat ég ekki afborið að
sitja bara þarna og bfða og bfða
og svo sá ég ijósið hér og hugsaði
mér að fara hingað og spyrja
hvort þið hefðfð orðið vör við
hann eða gætuð hjálpað mér að
finna út hvað hefur efginlega
komið fyrir. Þvf að eitthvað
hlýtur að hafa komið fyrir!
Hún stakk hendinni órólega f
jakkavasann og sagði sfðan:
— Er eínhver sem vill gefa
mér sfgarettu?
Tord og Einar voru svo áfjáðir f
að uppfylla óskir hennar að þeir
rákust hér um bil hvor á annan.