Morgunblaðið - 13.11.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. NÓVEMBER 1975
Sagan af Gisku
kerling...
skóginum um langan tima, og ég myndi
rata í sauðahúsið hans í níða myrkri.
Þetta fannst þjófunum ekki lélegt og
þegar á staðinn köm, átti Giska að fara í
fjárhúsið og ná kindinni út, en þeir áttu
að taka á móti. Giska læddist inn í húsið,
en þegar hún kom inn, æpti hún hástöf-
um: „Hér eru bæði ær og sauðir, hvort
viljið þið heldur?“
„Uss, uss,“ sögðu þjófarnir. „Hafðu
ekki svona hátt. Taktu bara feita kind.“
„Já, en hvort viljið þið heldur sauð eða
á. Nóg er hér af hvorutveggja," æpti
Giska.
„Þegiðu, þegiðu, hvaða læti eru þetta,“
sögðu þjófarnir. „Það er alveg sama,
hvort það er sauður eða ær, bara ef
kindin er feit.“
„Viljið þið sauð eða á? Viljið þið sauð
eða á?, manngarmar. Ég er búin að segja
að hér er nóg af hvorutveggja," skrækti
Giska enn hærra en áður.
„Æ, geturðu ekki haldið þér saman og
tekið bara einhverja feita kind,“ sögðu
þjófarnir og voru orðnir reiðir.
En nú var bóndinn á bænum vaknaður
við hávaðann og kom út á skyrtunni til
þess að athuga hvað á gengi. Þjófarnir
tóku til fótanna og Giska á eftir. Hún
hljóp á bóndann og hann rauk um koll.
„Bíðið þið karlar. Bíðið þið,“ kallaði
Giska á eftir þjófunum.
Maðurinn á bænum, sem ekki hafði séð
annað en eitthvert kolsvart flykki, varð
svo hræddur, að hann þorði varla að
standa upp aftur, því hann hélt það hefði
verið sá gamli sjálfur, sem var í fjárhús-
inu. Hann fann ekki nema eitt ráð við
þessu, það að hlaupa inn, vekja fólkið og
setjast við að lesa húslestur, til þess að
fæla skolla burtu.
Svo var það kvöldið eftir, að þjófarinir
ætluðu að stela feitri gæs, og Giska átti
að vísa þeim leið. Þegar þau komu að
gæsahúsinu, átti Giska að fara inn og
taka gæsina, en karlarnir stóðu úti til
þess að taka við henni.
„Viljið þið gæs eða stegg?“ æpti Giska,
þegar hún var komin inn. „Hér er nógu
af að taka,“ bætti hún við og hafði ekki
lægra en áður.
„Uss, uss, taktu bara þungan og feitan
fugl,“ sögðu þjófarnir, „það er alveg
sama, hvort það er steggur eða gæs, og
reyndu svo að halda þér saman.“
Meðan Giska og þjófarnir voru að
þrátta um þetta, byrjuðu gæsirnar að
gara, fyrst gargaði ein, svo önnur, og allt
í einu skærktu þær allar saman. Bóndinn
kom út til þess að sjá hvað á gengi,
þjófarnir tóku sprettinn og Giska á eftir,
svo hratt að bóndinn hélt að þar færi
fjandinn sjálfur, því ekki var hún sein á
fæti.
Þegar leið að kvöldi þriðja daginn,
voru bæði þjófarnir og Giska orðin svo
svöng, að þau vissu ekkert hvað þau áttu
til bragðs að taka. Loks fundu þau það til
ráðs að fara til ríks bónda þarna nærri og
stela mat úr skemmunni hans. Þangað
fóru þau svo, en þjófarnir þorðu ekki að
fara inn; það átti Giska að gera, en þeir
að standa fyrir utan og taka á móti.
Þegar Giska kom inn, þá var þar svo
fullt af öllu mögulegu, bæði fleski, kjöti
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
rr------
MORtfdk
KArr/NO
(ð
Manni einum í Bandarfkjun-
um var haldið kveðjuhóf.
Þegar gestirnir fóru að tfnast
heim um nóttina, hafði ein-
hver orð á því, að það hefði
verið svolftið óviðkunnanlegt,
að heiðursgesturinn sjálfur
skyldi ekki vera í veizlunni.
Kom þá á daginn, að það hafði
gleymzt að bjóða honum.
X
Kona nokkur var að bisa við
að koma útvarpstæki út um
dyrnar á íbúð sinni. Allt f einu
kom hún auga á karlmann á
ganginum og bað hann um að
aðstoða sig.
Konan skýrði manninum svo
frá, að hún væri að koma út-
varpstækinu undan vegna þess
að hún byggist við að þá og
þegar kæmi lögtaksmaður til
þess að gera lögtak f tækinu
fyrir ógreiddri skuld.
Maðurinn varð umvrðalaust
við bón konunnar og bar tækið
út f bfl, sem var fyrir utan.
Kom þá I Ijós, að hann var
enginn annar en lögtaksmað-
urinn.
V_____________________________
x
Prestur var á ferðalagi í
járnbraut og las f biblíunni.
Guðleysingi, sem var f sama
klefa og klerkur, sneri sér að
honum og sagði:
— Ég trúi ekki orði, sem
stendur í þessari bók.
Prestur lét sem hann heyrði
ekki, hvað maðurinn sagði, en
guðleysinginn virtist ákveðinn
f að láta klerk ekki f friði.
Hann ræskti sig og sagði enn
hærra en fyrr:
— Ég trúi ekki orði af þvf,
sem stendur i þessari bók.
Nú loks missti prestur þolin-
mæðina. Hann leit upp og
sagði við manninn byrstum
rómi:
— Maður minn, væri yður
sama þótt þér færuð hávaða-
laust til fjandans.
X
— Hvers vegna hafið þið allt-
af svona lágvaxnar barnfóstr-
ur?
— Til þess að fallið verði
lægra fyrir barnið, þegar hún
missir það.
Moröíkirkjugaröinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
32
hitta Arne Sandell aftur og njóta
atlota hans. Þetta tfmabil varð
fljótlega óraunverulegt f huga
mér, eins og draumur. En ég vildi
þrátt fyrir allt ekki gefa þennan
draum alveg upp á bátinn. Mér
var kært að rifja þessar minning-
ar upp fyrir mér, sérstaklega ef
ég var eitthvað mædd og leið, þá
var mér svölun og fróun f því að
taka þær fram úr hugskotinu og
gæla við þær. Einu sinni hafði
mér hlotnazt það — þótt ég sé Ijót
og hallærisleg — að karlmaður
hafði fellt til mfn hug. Ég hugsaði
líka um hvernig fara myndi, ef
við hittumst af tilvHjun aftur.
Ætli hann hugsaði nokkurn tfma
til mfn? Væri mér innanbrjósts
eins og forðum? Ég vissi að hann
hafði gift sig, ég hafði lesið um
það í blöðum. Og samt sem áður
— ég veit ekki hvort þú skilur
mig — féll ég fvrir þeirri freistni
að hjálpa tilviljununum dálftið,
þegar ég sá auglýsinguna frá séra
Ekstedt þar sem hann falaðist
eftir ráðskonu. Ég get fullvissað
þig um að það vakti ekki fyrir
mér að koma hér og reyna að
raska hjónabandsró Arne
Sandell. Mig langaði aðeins að
gera draum minn örlftið
áþreifanlegri. Mig langaði aðeins
að fá að sjá hann rétt stöku
sinnum og kannski rabba víð
hann öðru hverju. Ja, það var að
minnsta kosti þetta, sem ég taldi
mér trú um . . .
— Og hvernig fór það svo? Upp-
götvaðir þú að þú elskaðir hann
enn og þú varst ekki tilbúin að
gera þér drauminn einn að góðu?
— Þvf get ég bæði játað og
neitað. Ég get ekki neitað því að
mér hnykkti við, þegar ég sá að
hann var orðinn digur utan um
sig og var að byrja að fá fstru. Og
. . . ég gat ekki lokað augunum
fyrir þeirri augljósu staðreynd að
hann var ástfanginn upp fyrir
bæði eyru af sinni fögru eigin-
konu. Hann virtist varla ráma f
þær stundir sem við höfðum átt
saman. Og þar sem ég er nú
byrjuð að skrifta á annað borð get
ég auðvitað viðurkennt Ifka að
það leið ekki á löngu, unz hugur
minn var farinn að leita harla off
til annars manns . . .
— Meinarðu . . . Tord Ekstedt?
Hún roðnaði.
— Já, en auðvitað var ég ekki
tilfinningalaus gagnvart Arne.
Alls ekki. Ég hafði elskað hann
svo takmarkalaust og ég hafði
látið mig dreyma um hann árum
saman. Ég beið þess að fá tæki-
færi til að tala við hann um for-
tfðina, en það varð einhvern
veginn aldrei úr neinu . . . ég
held hann hafi reynt að forðast að
hitta mig eina. Én svo var það
kvöld eitt fyrir mánuði eða svo að
við rákumst óvart hvort á annað f
kirkjugarðinum. Ég hafði farið í
erindagerðum til Lundgrens og
Arne hefur sennilega verið á leið
til kirkjunnar. Ég stöðvaði hann
og ég held að ég hafi farið að tala
býsna snögglega um fortfðina.
Það kom bersýnilcga illa við
hann. Til dæmis bað hann mig að
tala ekki svona hátt og ég hafði á
tilfinningunni að hann væri
hræddur um að Barbara frétti um
okkar snubbótta ástarævintýri.
Ég varð særð þegar ég fann við-
brögð hans og samtfmis æsti það
mig upp að vera svona nálægt
honum og þetta cndaði með því að
ég auðmýkti mig niður úr öllu
valdi og grátbændi hann um að
kyssa mig . . .
— Og hvað . . .?
— Ég veit ekki almennilega,
hvers vegna ég vildi að hann
kyssti mig. Ég held að það hafi
verið f huga mér að með því
myndi Iffi verða blásið í
kulnaðar glæður og ég myndi
um stutta stund upplifa aft-
ur gamla sælu. En . . . þótt ein-
kennilegt megi virðast þá vökn-
uðu þessar tilfinningar ekki
. . . Eg hafði iátið mig dreyma
um ungan og ófyrirleitinn elsk-
huga og ekki um miðaldra mann,
sem stóð þarna vandræðalegur og
iitraði af ótta við tilhugsunina
um að kona hans yrði afbrýðisöm.
Allt hafði verið á annan veg f
draumum mfnum . . .
— Þú átt við að kossinn hafi
læknað þig?
— Læknað mig? Ja . . .á. En
þegar maður hlýtur bata verður
maður glaður, hélt ég. En ég finn
ekki til neinnar gleði, aðeins
ólýsaniegs tómleika . . . Nú . . .
nú . . . hef ég ekkert eftir sem ég
get látið mig dreyma um.
Hún sagði sfðustu orðin svo
lágt, að ég átti erfitt með að
greina þau. Ég vissi alls ekki hvað
ég átti að segja. Og hvað getur
maður raunar sagt við tiltölulega
ókunna manneskju sem hefur
opinberað leyndarmál sfn fyrir
manni og sagt frá ástarórum
sfnum. Það var Hjördfs sjálf, sem
að lokum reis á fætur og sagði
næstum þvf afsakandi:
— Já, þetta var löng saga um
lítið mál. En ég var alveg miður
mfn, vegna þess ég sagði ósatt í
gær og staðhæfði þá að ég hefði
engan þekkt hér f Vástlinge áður
en ég kom hingað. Og svo hugsaði
ég með mér að þú hlytir að vera
hissa yfir þvf sem Lotta var að
segja þér og þess vegna langaði