Morgunblaðið - 20.11.1975, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. NÓVEMBER 1975
Brúður
herramannsins
og nokkra húsmenn af hjáleigunum og
loksins var hægt að bisa hryssunni upp
stigana og inn í herbergið, sem tiltekið
hafði verið. Þar var allt brúðarskartið
tilbúið.
„Nú er ég búinn að gera það, sem þú
sagðir mér, húsbóndi góður,“ sagði
vinnumaðurinn, ,,en erfitt var það;
versta strit sem ég hefi komist í, síðan ég
kom hér á bæinn.“
„Gott er það, og þessa verks skaltu
njóta,“ sagði herramaðurinn. „Sendu nú
kvenfólkið upp, til þess að búa brúðina.“
„Búa hana, nei veiztu nú hvað hús-
bóndi góður,“sagði vinnumaðurinn.
„Ekkert slúður," sagði herramaðurinn
reiður. „Það verður að búa hana vel, láta
hana bæði fá krans og brúðarkórónu.“
Vinnumaðurinn gekk nú í öngum sín-
um niður í eldhúsið og sagði við stúlkur
þær, sem þar voru: „Heyrið mig nú stelp-
ur, nú verðið þið að fara upp á loft og
koma brúðarskarti á merargreyið, það
lítur út fyrir að húsbóndinn blessaður
ætli að láta boðsfólkið fá eitthvað til að
brosa að.“
Stúlkurnar hengdu nú á hryssuna allt
sem þær höfðu til og svo fór piltur til
húsbóndans og sagði að nú væri hún
kominn með krans og kórónu.
„Gott er það, komið með hana,“ sagði
herramaðurinn, ég skal sjálfur taka á
móti henni í dyrunum.“
Græni riddarinn
bókina með sér, og opnaði hana. Fyrst
heyrði hún sömu indælu hljómana, sem
hún hafði heyrt en síðan aumlegar stun-
ur og vein og allt i einu kom svo græni
riddarinn. „Ég er nær dauða en lífi“,
sagði hann og sagði svo frá því, að
stjúpan hefði látið setja eitur í múrinn og
hann vissi ekki, hvort hann kæmist lif-
andi út aftur. Og þegar hún svo varð að
loka bókinni aftur, heyrði hún sömu
stunurnar og veinin.
En stúlkan, sem var hjá konungs-
dóttur, átti sér unnusta. Til hans gat hún
komið boðum með þeim, sem létu siga
niður til þeirra matinn, að hann skyldi
fara til múrarans, og biðja hann að víkka
svo mikið opið á hlemmnum yfir fangelsi
þeirra, að þær gætu skriðið upp um það.
Ilór eru átla teikninf'ar sem segja dálitla sögu
af strák á reiðhjóli. Þó hver teikninf' sé númer-
uð einn, tveir þrfr o.s.frv. er sagan ekki rakin í
þeirri röð heldur verðið þið að sjá á myndunum
f hvaða röð atburðirnir gerast. Til að auðvelda
lausnina skal þess getið að fyrsta mynin I serí-
unni er ekki númer 1 heldur nr. 8. — Og svo
glfmið þið við lausnina
V
(9 Z-t' i I-£'S-8 uiusnEi)
J
MW
MORÖdK/
KAFP/NU
Mamma, ég vil fara heim! —
Ég vil fara heim!
Þvf getum yið ekki látið okkur
nægja kött eða hund — eins og
annað fólk?
Amerfskur spekingur sagði
eitt sinn, að það tæki móðurina
20 ár að gera mann úr syni
sfnum. En að ung stúlka með
Ijósa lokka og rauðar neglur
gæti gert unglinginn snarvit-
lausan á tfu mfnútum.
X
— Þú ert þá í stuttu máli sagt
alveg trúlaus.
— Það voru ekki mfn orð, en
ég trúi ekki á annað en það,
sem ég get skilið.
— Já, en það kemur út á eitt.
X
Kona hitti á götunni tcipu,
sem hágrét, og segir:
— Ekki myndi ég skæla
svona, ef ég væri f þfnum spor-
um.
— Mér er alveg sama, hvern-
ig þú skælir, sagði telpan, en ég
skæli svona.
X
Piparmey segir svo frá ástar-
ævintýrum sfnum:
Ég læt þig fá bflinn fyrir 29.9.99
krónur! Ekki krónu billegri!
Hefðirðu ekki klappað á öxlina
á mér — hefði ég ekki snúið
mér við!
— Fyrir þrjátfu árum fór ég
eins og um var talað á stefnu-
mót til þess að hitta liðsfor-
ingja. Sennilega væri ég nú
hershöfðingjafrú, ef hann
hefði komið.
X
Fjöldi drengja er f áflogum á
götunni, en lftill drengur
stendur fyrir utan þvöguna og
grætur.
Gamall maður gengur þar
hjá og segir með meðaumkun:
— Af hverju ertu að gráta,
drengur minn?
— Vegna þess að strákarnir
eru að fljúgast á f illu og ég fæ
ekki að vera með. Þeir segja að
ég eigi að vera Sameinuðu þjóð-
irnar.
X
— Af hvaða bókum hcfuröu
mest yndi?
— Matreiðslubókinni hennar
móður minnar og ávfsanabók-
inni hans föður mfns.
Morðíkírkjugarðinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns-
odóttir þýddi
38
mig niður og það hlítur að hafa
verið á tröppunum okkar þvf að
skömmu seinna opnaði Puc-k
dyrnar og (ók þennan and-
styggðarlrefil af mér, og það var
hreint dásamlegt að losna við
han. ..
— Eg starði þrumu lostin á
hana.
— Hver... hcer hringdi þá
dyrabjöllunni?
IIúii hristi höfuöið ákaft.
— Það var ekki ég? Eg vissi
ekki einu sinni að ég stæði á
tröppunum hér og að það va'ri
bjalla til að þrýsta á.
Christer reyndi að spyrja hana
frekar og kanna þa'r upplýsingar
sem hún hafði komið með, en hún
var orðin svo þreytt að hún var
alveg að lognast út af og Tord og
Hjördfs voru á einu máli um að
nú yrði hún að fara hið bráðasta í
rúmið.
Við hin sátum um stund f stof-
unni og veltum frásögninni fyrir
okkurog skoðuðum brúnan trefil-
inn sem við vorum að minnsta
kosti viss um að Lotta átti ekki.
En hver átti þá þennan trefil?
Þegar Tord kom niður aftur
reis Christer einbeittur úr sa-ti.
— Mig langar til að skreppa
yfir f kirkjuna.
Tord, Einar og ég slógumst f för
með honum. Það var krapaslydda
og við skulfum af kulda, þegar
við reyndum að hraða för okkar
eflir níðdimmum kirkjustígnum.
Tord opnaði inn í skrúðhúsið og
kveikti á lampa inni.
Allt var óbreytt aö sjá. Svarta
trékistan stóð enn á sínum stað.
Lokiö á henni var opið eins og
áður.
En þegar við gengum nær, upp-
götvuðum við hvað hafði gerzt.
Kístan var ekki fengur tóm. Því
að f henni var stolna kirkjusilfrið
snyrtilega raðað og það glóði eins
og strfðnislega á móti okkur.
11. KAFLI
Næstu dagar voru ákaflega við-
burðalitlir. Lögreglan vann að því
myrkranna á niilli að upplýsa
bæði morðið og hinn dularfulla
silfurþjófnað. Christer bjó enn f
prestsbústaðnum en við sáum
hann varla nema á hlaupum. Og
þá hafði hann ekkí ýkja mikið að
segja.
Ba-ði blöðin og fbúarnir í sveit-
inni virtust þegar hér var komið
sögu hafa sýnu meiri áhuga á
kirkjusilfurþjófnaðinum en á
dauða Arne Sandells. Frétta-
maður einn sem keöjureykti ail-
an daginn sagði kaldha-ðnislega.
— Það eru allt of margir hér
sem verða fvrir þvf að vera kálað
með öxi. En biessaður sé handitt
sá sem stelur dýrmætum kirk.ju-
gripum. Það er einmitt ilmandi
lesefni einmitt um jólaleytið. Og
svo að taka upp á þvf að fara aftur
inn f kirkjuna og skila öllu heila
draslinu. Þá fer meira að segja að
verða gaman f augum harðsoðins
fréttasnáps.
Ég held ekki að sérfræðingar
lögreglunnar hafi verið sama
sinnis. Menn sem stela eru að
vísu á hverju strái, en þjöfur sem
sfðan skilar þýfinu rétt fyrir aug-
unum á lögreglunni, fógetanum
og ég veit ekki hverjum — hann
gerir lífið dálftið flókið fvrir
þessa aðila. Ekki hvað sfzt þegar
ekki hefur ■. erið neitt skemmt og
enginn getur botnað nokkurn
skapaðan lilut f hverjar hvatir
liggja þarna að baki.
Hvers vegna hafði þjófurinn
eða þjófarnir — ef marka mátti
frásögn Lottu — gripið til þessa
bragðs, þar sem þeir settu sig f
mikla ha'ttu með athöfnum sín-
um. Og hvernig höfðu þjófarnir
komizt inn f skrúdhúsiö? Höfðu
þeir stolið kirkjulykli Arne Sand-
ells?
Lotta staðhæfði fullum fetum
að frásaga hennar væri siinn og
rétt. í hvert skipti sem hún sagði
söguna gerði hún þó einhverja
smábreytingu og maðurinn með
trefilinn varð æ risavaxnari og
klukkustundirnar æ fleiri. Þegar
hún var spurð hvort maðurinn
hefði minnt á Connie Lundgren
sagði hún að hann hefði haft elns
hendur og Lundgren, en hann
hafði ekki lyktað eins og Lund-
gren.
Connie Lundgren var yfir-
heyrður og enda þótt hann gæti
ekki sannað að hann hefði setiö f
friði og spekt heima hjá sér
annan jóladag, var þó ekki hægt
að sanna neitt sem gerði hann
grunsamlegan. Honum tökst á
heldur sannfærandi hátt að gera
grein fvrir þeirri dagskrá sem
hefði verið í útvarpinu á tímabil-
inu milli átta og níu um kvöidið
og seinna sagðist hann hafa hlust-
að á saxófón og fíðlumúsík og
konu sem hefði sungið ákveðið
lag. Og allt kom þetta heim og
saman.
Márten Gustafsson lét svo Iftið
að tjá sig um að fjölskyldu sinni
hefði verið boðið í famelfuboð, en
þar sem hann hefði skömm á
slíku hefði hann verið heima við
lestur. Og lengra c arð ekki komizt
með hann.