Morgunblaðið - 29.11.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 1975
Hjalti
húsmannssonur
meira en fyrst hafði sýnst, þegar hann
kom í lörfunum sínum. Svo sögðu þau
konungsdóttur, foreldrar hennar, að hún
skyldi með lagni reyna að komast að því,
hvernig í þessu lægi með biðilinn.
Konungsdóttir gerði sig blíða eins og
bráðið smjör og smaðraði fyrir Hjalta á
allar lundir, hún gat hvorki verið án hans
dag eða nótt. Þegar Ieið á fyrsta kvöldið,
sagði hún: „Fyrst eigum við nú að verða
hjón, þú og ég, þá þarftu ekki að dylja
mig neins og þú segir mér þá líklega frá
því hvernig þú ferð að byggja skip og
hallir í einni svipan?“
„Æ, já,“ sagði Hjalti, „það er nú ekki
svo mikill vandi og það get ég líka sagt
þér, þegar við erum gift þess þarf ekki
fyrr,“ sagði hann.
Kvöldið eftir nauðaði konungsdóttir á
þessu sama. — „Þér er alveg sama um
mig, fyrst þú vilt ekki segja mér það sem
mig langar til að vita,“ sagði hún, „og úr
því þú vilt ekki láta þetta smáræði eftir
mér, þá er eins gott að ég segi þér upp.“
— Við það brá Hjalta heldur betur, ekki
kærði hann sig mikið um að missa hana
og svo sagði hann henni upp alla sögu um
hringinn. Þetta var stúlkan ekki sein að
hlaupa með í foreldra sína og svo ráð-
lögðu þau henni, hvernig hún skyldi fara
að ná hringnum af pilti og sögðu, að eftir
það yrði ekki mikill vandi að eiga við
hann.
Um kvöldið kom konungsdóttir með
svefnlyf og sagði að hún ætlaði að gefa
unnustanum ástardrykk, því sér fyndist
honum ekki þykja nógu vænt um hana.
— Hjalta grunaði ekkert misjafnt og
drakk allt saman, sem hún bar honum, og
um leið sofnaði hann svo fast, að hægt
hefði verið að velta um höllinni, án þess
að hann rumsakaði. Þá tók konungsdóttir
hringinn af fingri hans; setti hann á sig
og óskaði að Hjalti lægi úti í göturæsinu í
sömu görmunum og hann kom í og jafn
óásjálegur og hann var þá, en í hans stað
vildi hún fá fegursta konungsson í heimi.
Þetta varð hvorttveggja um leið og þess
var óskað. Þegar leið á dag, vaknaði
Hjalti, fyrst hélt hann bara að sig væri að
dreyma, en þegar hann fann að hringur-
inn var horfinn, þá sá hann hvernig í öllu
lá og varð utan við sig af harmi og ætlaði
að hlaupa í sjóinn og drekkja sér.
En um leið, mætti hann kettinum, sem
húsbóndi hans hafði keypt handa honum
áður. „Hvert ætlar þú?“ spurði kisi. „Ég
ætla að drekkja mér,“ svaraði Hjalti.
„Vertu ekki að því,“ sagði kötturinn,
„þú skalt fá hringinn aftur.“
„Jæja, ef ég fæ hann aftur, þá skal ég
víst ekki fara að ana í sjóinn,“ sagði
piltur.
Kötturinn lagði af stað. Hann hafði þá
séð rottu. „Nú tek ég þig,“ sagði köttur-
inn.
„Nei, vertu ekki að því,“ sagði rottan,
„þú skalt fá hringinn aftur.“
„Jæja, ef ég fæ hringinn aftur, þá
skaltu sleppa,“ sagði kisi.
Þau fór nú inn í höllina, rottan og
kötturinn, og snuðruðu þar um, og að
lokum fann rottan lítið gat inn í herbergi
konungsdóttur, hún var þá að ræða við
foreldra sína þarna inni, og rottan heyrði
að nýi óskaprinsinn hennar hefði hring-
inn á fingri sínum, því auðvitað var hann
þarna líka með tengdafólkinu tilvonandi.
Og rottan heyrði að konungsdóttir sagði
við hann: „Gættu nú hringsins vel, vinur
minn. — „O svei,“ sagði konungssonur,
„hér kemst ekki nokkurt kvikindi inn, en
ef þú heldur að hringurinn sé ekki örugg-
ur á fingrinum á mér, þá get ég haft hann
uppi í mér.“
Hægan! Hávaði er bannaður f
námunda við sjúkrahús!
— Pabbi, af hverju eru
negrar svartir?
— Hvaða kjánaspurning er
þetta, drengur? Ef þeir væru
ekki svartir, væru þeir ekki
negrar.
X
sagði dómarinn, sennilega er
þetta nú í síðasta sinn, sem ég
sé þig hér.
— Ha, er dómarinn að hugsa
um að segja af sér, eða hvað?
X
Gvendur gamli, hrumur af
elli, stendur einu sinni enn
fyrir framan dómarann. Hann
hafði brotið eitthvað af sér.
— Jæja, Guðmundur minn,
— Ef þú átt enga óvini eða
öfundarmenn, þá er það af því
að þú ert gleymdur og heillum
horfinn.
J
Morðíkirkjugarðinum
Eftír
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns-
dóttir þýddi.
46
Tords að ég hélt hann myndi
missa luktina. Svo svaraði hann
stiliilega.
— Það er oft haft þannig að
vetri til. Grafararnir taka gröfina
í dagsbirtu og vilja einnig fá að
ganga frá henni við sa-milega
birtu. begar útforin fór fram í
dag var að byrja að skyggja. En
þeir setja auðvitað planka yfir
svo að slys eiga ekki að geta orðið
undir nokkrum kringumstæðum.
— Afsakið mig prestur góður.
Connie Lundgren hafði bersýni-
lega náð sér furðufljótt. — Ég var
hér að tala við hann Arvid meðan
hann var að koma fyrir plönkun-
um og ég veit hann kom þeim
mjög vandlega fyrir. Einhver
hefur hróflað við þeim eftir að
þeir voru farnir og það svo um
munar.
Ungi lögreglumaðurinn var
látinn sfga niður f gröfina. Svo
heyrðum við rödd hans rólega og
stillta:
— Hún hefur skollið með
hnakkann á kistulokið Hún er
steindauð.
Christer rétti hægt úr sér. Það
var eins og hann tæki fvrst nú
eftir öllu þessu fólki, sem þarna
var samankomið og hann sagði
stuttaralega:
— Ég sting upp á að þið farið
öll vfir á prestsetrið og bíðið mín
þar.
Hann lét ljósið hvarfla frá ein-
um til annars og sagði síðan:
— Ef frá er talin Hjördfs Holm,
sem varð eftir hjá Lottu, vantar
aðeins frú Teklu Motander. Ég
adla að biðja ykkur að hringja til
hennar og biðja hana að koma.
Einar viltu gjöra svo vel og
hinkra við andartak.
Við fetuðum okkur af stað
áleiðis að prestssetrinu, óróleg,
kvíðin og full af tortrvggni hvert
í annars garð. Það setti að mér
sterka velgjutilfinningu og þegar
við komum inn, flýtti ég mér
fram f baðherbergið og kastaði
upp. Þegar ég hafði hresstst
aðeins gekk ég inn f setustofuna
og þá voru Christer og Einar
komnir aftur.
Andrúmsloftið f fallegri setu-
stofunni var þrungið og ekki
bjargaði það að Iljördís hafði
kveikt Ijósin hjá jötunni og
einnig á jólatrénu. Éngin
viðstaddra gat sýnt neina kæti
vegna þess að nýárið var f nánd.
Faðir minn gerði veikburða til-
raun til að halda uppi samræðum,
en gafst fljótlega upp. Tekla
Motander, Márlen ogSusann voru
að hvíslast á, en Connie Lundgren
sagði ekki orð. Friedeborg Jans-
son snökfí. Hjördfs starði þráð-
beint fram fyrir sig og Tord
horfði einnig eins og algerlega
utangátta í kringum sig. Og ekki
lífgaði það upp á stemninguna að
allir viðstaddir nema ég, Márten
og Christer Wijk voru klæddir f
jarðarfararfötin sín ennþá.
Christer settist á stól skammt
frá mér og nú beindust að honum
allra augu.
Faðir minn hristi hvftan koll-
inn.
— Þú veizt hvaða álit ég hef á
svona viðræðum. Mér finnst
hreint og beint viðbjóðslegt að
sitja og ræða þetta eins og ekkert
sé eðlilegra og skemmta sér við að
velja hugsanlega morðingja,
elginlega meira eftir tilfinning-
unni en beinum staðrevndum. En
ég get þó ekki neitað þvf að ýmis-
legt í þessu máli vekur ólýsanlcga
forvitni mína og ég get ckki lýst
þvf heldur, hve eftirvænting mfn
er míkil að vita hvernig það á
endanum leysist.
Hann horfði hugsandi á
Christer gegnum þykk gleraug-
un og loks bar hann fram eina
spurningu og ég fann þó tregðuna
í honum þegar hann mælti þessi
orð:
— Hver er skoðun þín á Teklu
Motander?
— Ja, sagði Christer og dró
seiminn. — Venjulega er þaö
Puck sem kemur með sálfræðina
inn f málið. En hvað snertir
Teklu Motander verð ég sannar-
lega að lýsa því yfir að ég tel að
hún GÆTI FRAMIÐ MORÐ. Hún
er kaidrifjuð og svffst einskis,
þegar henni býður svo við að
horfa og hún tekur þaö óstinnt
upp ef maður rís upp gegn vilja
hennar. Það er alls ekki útilokað
hún hafi rutt eiginmanni sfnum
úr vegi, og að Arne Sandell hafi
fvrir tilviljun orðið vitni að sfð-
asta stigi glæps hennar og þar
með hafi lífi hans stöðugt veriö
ógnað. Kannski hefur hún haft
eitthvað tak á honum, sem ekki
var raunhæft lengur, kannski
hafði eitthvað annað komið til
sem varð þess valdandi að hún
ákvað á aðfangadagskvöld að
þagga nfður f honum... Ilún býr
áreiðanlega yfir þeim Ifkamlega
þrótti sem til þarf til að lemja
hann með öxinni og hvað fjar-
vistarsönnun hennar viðvfkur er
hún harla Iftils virði.
Það kom upp úr dúrnum að
Christer var vel heima í bæjar-
slúðrinu um samband Barböru og
Gerhards Motander, aftur á móti
vissi hann ekki að mánuði fyrir
dauða sinn hefði forstjórinn til-
kynnt eiginkonu sinni að hann
hefði í hvggju að fara fram á