Morgunblaðið - 08.01.1976, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. JANIJAR 1976
Ófríða
konungsdóttirin
og skyldi út að reka skessurnar burtu, en
hún bað móður sína um að hafa allar dyr
vel lokaðar, svo enginn kæmist inn á
meðan. Svo skauzt hún út með sleifina og
tók að berja og reka tröllkonurnar og þá
varð nú aldeilis gauragangur úti á svöl-
unum, svo slíkt hafði ekki fyrr heyrst,
þar brast allt og brakaði, eins og höllin
ætlaði að hrynja. En hvernig sem það nú
vildi til, þá fór svo, að ein hurðin hrökk
upp og systir Ófríðar gægðist út, til að sjá
COSPER

Það er vonlaust fyrir þig, pabbi minn, að
ætla art hugga mig. — Hvaða skilning hefur
^ þ ú á ásO n n i ?___________________________^
Kunnasta fjall f
Japan er Fusijama.
— Heimamenn
kalla þetta heims-
fræga fjall sitt
stundum hara Fuji.
Fjallið er á evj-
unni Ilonshu og er
einnig hæsta fjall
Japans, 3.778
metra hátt. Þetta er
gamalt eldfjall en
síðast urðu í því
eldsumbrot árið
1792. — En einnig
er fjallið heilagt og
ekkert mvndamót-
fv eins og Ijðs-
mvndarar kalla það
er eins kunnugt frá
Japan og mvndir
sem sýna fjallið.
hvernig henni gengi. En um leið stökk að
henni tröllkona, þreif af henni höfuðið
og setti á hana kálfshöfuð í staðinn, og
sneri þá aumingja stúlkan aftur inn í
höllina baulandi. Þegar Ófríð kom inn
aftur og sá systur sína, var hún reið og
reifst og ávítaði fólkið fyrir að hafa ekki
gætt betur að því að dyrnar opnuð-
ust ekki, og spyrði hvort fólkinu fynd-
ist betra að hún systir sín væri komin
með kálfshaus.
,,En ég verð víst að reyna að bjarga
henni úr þessari ógæfu,“ sagði hún.
Hún heimtaði nú skip af konunginum
föður sínum, og átti það að vera vel búið
að öllu, en skipstjóra og áhöfn vildi hún
ekki hafa, hún ætlaði að sigla ein með
systur sinni, og að lokum varð að láta
þetta eftir henni.
Ófríð steig nú á skip og sigldi að landi
því, þar sem tröllkonurnar áttu heima, og
þegar hún lagði að landi, sagði hún við
systur sína, að hún skyldi vera eftir á
skipinu og halda sér þar stilltri og ró-
legri, en sjálf reið Ófríð á geithafrinum
upp að höll tröllkerlinganna. Þegar hún
kom þangað, stóð opinn gluggi, og þar sá
hún höfuðið af systur sinni standa í
gluggakistunni, og um leið sló hún í
hafurinn og reið í loftinu inn svalirnar og
greip höfuðið og af stað með það aftur.
Tröllkerlingarnar urðu þessa varar og
vildu ná höfðinu aftur; komu þær því á
eftir Ófríði með miklum látum og ljótum
munnsöfnuði. Náðu þær henni brátt, en
hafurinn stangaði, og Ófríð sló með sleif-
inni af öllu afli, og að lokum varð tröll-
kvennaflokkurinn að láta undan síga. Og
Ófríð komst aftur á skipsfjöl, tók kálfs-
höfuðið af systur sinni og setti hennar
eigið höfuð í staðinn, svo hún varð mann-
eskja eins og áður og jafn falleg og fyrr,
og svo sigldu þær aftur af stað, langt
burtu í annað konungsríki.
Konungurinn þar var ekkjumaður og
átti aðeins einn son.
Þegar hann sá skipið stefna að landi,
sendi hann menn niður til strandar, til
þess að vita hvaðan það væri, og hver
ætti það, en þegar menn konungs komu
til skips, sáu þeir ekki nokkra lifandi sálu
á skipinu, nema Ófríð. Hún reið um
þilfarið á hafrinum hvern hringinn eftir
annan, svo hart, að hárlubbinn stóð aftur
af höfðinu á henni. Konungsmenn voru
alveg steinhissa á þessari sjón og spurðu,
hvort ekki væru fleiri á skipi. — O, jú,
Ófríð sagði að hún hefði systur sína með
VlÉP
MOBödKf
Mmm
Þetta er mjög þrálát flensa —
Hún bvrjaði sumarið 1966.
Mundu nú eftir afmælinu hans
Lilla — að finna eitthvað
skemmtilegt handa honum!
Snúlli! SnúIIi: Sjáðu hver er
olíulaus!
IWark Twain var eitt sinn sem
oftar í veizlu, og sessunautur
hans var leiðinleg og lundill
kona.
— En hvað þér eruð fögur,
sagði Twain.
— Því miður get ég ekki end-
urgoldið gullhamrana, sagði
hún.
— Notið bara sömu aðferð og
ég — segið ósatt.
x
— Það var leiðinlegt að þú
skvldir fótbrotna, Árni minn.
— Já, ólánið eltir mig. Þetta
er þriðji fóturinn, sem ég brét
núna á fjórum árum.
x
— Hvenær kvnntist þú mann-
inum þinum?
— Þegar ég bað hann um
peninga f fyrsta skiptið eftir að
við vorum gift.
— Nú er ég orðinn leiður á
þessu einlífi.
— Ætlarðu þá að gifta þig?
— Gifta mig? Hver sagði
það? Nei, ég ætla að fá mér
gullfisk.
x
Tveir skipbrotsmenn voru á
fleka og annar þeirra örvænti
um afdrif þeirra.
— Vertu óhræddur, sagði
hinn, við nálgumst menning-
una. Eg sé þarna þrjár
sprengjuflugvélar.
x
Rannsóknarlögreglumaður-
inn: — Þetta er fimmti maður-
inn, sem þú ekur yfir á þessu
ári.
Bflstjórinn: — Nei, bara sá
fjórði. Ég hef tvisvar ekið vfir
einn.
r --------------------------------------------------------------------------------------------
Meö kveðju frö hvrtum gesti Jóhanna Kristjóns- j
L................... .........................^
15
— Nei. Ég fer ekki að gera þras
út af einum skitnum varalit. Lft
ég þannig út. Ég fór I bíó og...
— Alein?
— Auðvitað var ég ein.
Burden skynjaði að hún var f
varnarstöðu en sólgleraugun
duldu augu hennar.
— Ég fór f bfó og þegar ég kom
heim var liturinn ekki f töskunni
minni.
— Gæti það verið þessi hér?
Wexford hélt varalitnum I átt-
ina til hennar og frúin rétti fram
langar og lakkaðar neglur f áttina
til hans.
— Ég verð þvf miður að biðja
yður að koma með niður á
lögreglustöðina, svo að við getum
tekið fingraförin yðar.
— Helen! Hvað er hér eigin-
lega á seyði?
Missal lagði höndina á arm
konu sinnar, en hún hristi hana
af eins og henni byði við
snertingu hans.
— Ég er ekki með á nótunum,
Helen. Hefur einhver stolið vara-
litnum þínum — einhver sem var
f tengslum við horfnu konuna?
Hún stóð enn og horfði á vara-
litinn sem lá nú f lófa hennar.
Burden velti því fyrir sér hvort
hún gerði sér grein fyrir þvf að
varalíturinn væri nú allur
makaður af fingraförum.
— Þetta gæti verið minn vara-
litur, sagði hún hikandi. — Já, ég
get viðurkennt að þetta á ég. Hvar
fundið þér hann? I kvikmynda-
húsinu?
— Nei, frú Missal. Hann fannst
f skógarjaðrinum rétt við Pom-
fret Road.
— Nei, heyrið mig nú?
Missal stökk upp og starði fyrst
á Wexford og sfðan á eiginkonu
sfna.
— Taktu þessi fjáruns sól-
gleraugu af þér, öskraði hann og
reif þau af nefninu á henni.
Burden sá að augu hennar voru
blágræn með gullnum depli.
Andartak vottaði fyrir skelfingu í
þeim, svo leit hún niður og augn-
lokin huldu alla sýn.
— Að minnsta kosti sagðir þú
við mig að þú ætlaðir að fara f
híó. É’g botna hvorki upp né niður
í þessu röfli um skógarjaðarinn
og Pomfret Road. Hvað í and-
skotanum á þetta eiginlega að
þýða?
Helen Missal sagði hægt, eins
og hún væri að semja það jafnóð-
um og vandaði sig mjög mikið:
— Einhver hlýtur að hafa
fundið varalitinn minn í kvik-
mvndahúsinu. Og svo hlýtur sá
hinn sami að hafa misst hann á
eftir. Það hlýtur að hafa gengið
þannig fyrir sig. Það er ákaflega
einfalt mál. Ég skil ekki öll þessi
læti út af engu.
— Það stendur nú þannig á þvf,
sagði Wexford, að frú Parsöns
fannst myrt f skóginum klukkan
hálf tvö I dag.
Hún hrökk við og greip f
stólarm eins og til að styðja sig.
Burden hafði sterklega á til-
finningunni að hún vrði að beita
sig valdi til að hrópa ekki upp
vfir sig. Loksins sagði hún.
— En getur það ekki einmitt
komið heim og saman? Morðing-
inn hefur tekið varalitinn mlnn
og sfðan... misst hann á morð-
staðnum...
— Þvf miður er sá hængur á
þessu að frú Parsons var myrt
einhverrt tfma á þriðjudaginn,
sagði Wexford. — En nú skal ég
ekki trufla vður lengur, frú
Missal. Ekki f bili. Það er aðeins
eitt enn, sem ég þarf að spyrja
vður um. Éigið þér bfl?
— Já, ég á rauðan Daphne.
Hann stundur f hinum bflskúrn-
um sem snýr út að Kingshrook
Road. Hvers vegna spyrjið þér að
þvf?
— Já, með leyfi, hvers vegna,
sagði Missal. — Hver er eiginlega
meiningin með þessu röfli? Við
þekktum hvorki haus né hala á
þessari frú Parsons, þér ætlið þó
ekki að gefa f skyn að það hafi
verið konan mfn... Guð minn
góður! Ég vildi óska að einhver
skýrði þetta fyrir mér!
Wexford leit á hjónin til
skiptis. Svo reis hann á fætur.
— Mig langar til að fá að Ifta
aðeins á hjólbarðana á bflnum
yðar, sagði hann.
Um leið og hann sagði þetta var
eins og ljós rynni upp fyrir
Missal. Hann varð enn þrútnari
og rauðari f andliti og það af-
skræmdist eíns og á barni sem er
f þann veginn að bresta f grát. A
andliti hans birtist ægileg ör-
vænting og sársauki og það lá við
að Burden færi hjá sér að verða
vitni að þessu. Svo herti Missal
sig upp. Hann sagði f stillilegum
rómi.
— Ég hef ekkert við það að
athuga þótt þið skoðið bíl kon-
unnar minnar, en ég fæ hins veg-
ar ekki séð hvaða samband gæti
hafa verið þarna á milli.
— Um leið veit ég ekki heldur,
sagði Wexford glaðlega. — Við
erum að revna að komast að þvf.
En við erum enn sem komið er að
vaða í fullkominni villu og svíma.
— Góði láttu hann fá lykil að
skúrnum, Pete, sagði hún.
— Ég er búin að segja þér að ég
veit ekkert um þetta mál. Og ekki