Morgunblaðið - 11.02.1976, Page 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. FEBRUAR 1976
Pilturinn sem gat
breytt sér í fálka,
maur og Ijón
Berta gamla beitti einhverjum galdra-
kúnstum við lækninguna svo ég sæi þær.
Berta náði nú í alldigran, bláan brenni-
vinspela og staup með tréfæti, úr litlum
rósóttum skáp, hellti á staupið og setti
það við hlið sér á arinhelluna, hneppti
frá snjóskónum mínum og færði mig
varlega úr sokknum. Síðan fór hún aö
tauta yfir staupinu, gera krossmark yfir
þvi, en vegna þess að hún heyrði ekki
sem best, hafði hún ekki eins lágt og hún
annars hefði haft, og þess vegna heyrði
ég hvað hún sagði:
Eitt sinn reið ég inn um hlið
og aumingja Brún minn setti úr lið,.
svo lagði ég kjöt við Kjöt og blóð við blóð,.
á Brún mínum strax urðu meiðslin góð.
Þegar þetta var sagt, lækkaði kerla
róminn svo, að ekki heyrðist annað en
óglöggt hvískur. Síðan fussaði hún í allar
áttir.
Meðan hún tautaði hraðar, hafði hún
staðið upp. Nú settist hún á arinhelluna
aftur og hellti úr staupinu yfir fótinn á
mér. Það fannst mér reglulega þægilegt.
„Mér finnst mér batna strax“, sagði ég,
„en segðu mér, Berta: Hvað var það
eiginlega, sem þú tautaðir yfir brennivín-
inu?“
„Það þori ég ekki að segja, því þú gætir
sagt bæði prestinum og lækninum frá
því“, sagði hún og glotti háðslega, eins og
hún væri ekki mikið smeyk við þá háu
herra. „Og þeim, sem kenndi mér þetta,
honum varð ég að lofa að segja það ekki
né kenna aldrei neinni kristinni sál, og
það hefi ég svarið og það var nú eiður
sem sagði sex“.
„Það þýðir víst ekkert að tala um það
Berta“, sagði ég, „en líklega er þó ekkert
launungarmal, hver kenndi þér listirnar,
— hann hlýtur að hafa kunnað laglega
fyrir sér sá?“
„Já, það getið þér verið viss um, það
var nú maður sem vissi lengra en nef
hans náði, það var nú hann Lási í Hurðar-
dal, móðurbróðir minn. Hann var nú ekki
lengi að lækna svona smákvilla, stöðva
blóðrás og vísa burtu óhreinum öndum,
og ekki var nú alveg laust við að hann
gæti verið svolítið stríðinn líka með
kúnstirnar sínar. Það er hann, sem
kenndi mér. En þótt hann væri vitur þá
gat hann ekki bjargað sjálfum sér frá
göldrum samt“.
Hvernig var það, var hann galdraður?“
spurði ég, „Var farið illa með hann?“
„O nei, ekki sérstaklega“, sagði Berta.
„En eitthvað kom fyrir hann, og síðan
var hann ekki almennilegur, það var eins
og hann væri frá sér tímunum saman:
Líklega trúir nú stúdentinn ekki að þetta
sé satt“, sagði hún og gaut á mig augun-
um rannsakandi, „en þetta var nú móður-
bróðir minn og ég hefi heyrt hann segja
frá þessu og sverja að það væri satt, yfir
hundrað sinnum“.
„Hann Lási móðurbróðir minn, bjó að
Knolli í Hurðardalnum. Hann var oft
uppi um fjall að höggva skóg, og þegar
hann var að þessu, var hann alltaf vanur
að liggja úti á nóttunni líka, hann byggði
sér svolítinn barrkofa og þar svaf hann á
nóttunni.
Einu sinni var hann þannig úti í skóg-
inum, og tveir menn aðrir. Hann var þá
rétt nýbúinn að höggva stórt tré og sat og
hvíldi sig. Þá kom allt í einu veltandi
hnykill niður eftir kletti og alveg að
fótum hans. Þetta fannst honum undar-
legt, ekki þorði hann að taka upp hnykil-
inn og það hefði víst líka verið best fyrir
hann að snerta hann aldrei. En hann leit
upp til þess að sjá, hvaðan hnykillinn
hefði komið, og þá sá hann, aö uppi á
klettinum sat fögur mær og saumaði og
aldrei hafði hann séð svo fallega stúlku.
„Komdu með hnykilinn hingað til mín“,
sagði hún.
Hann gerði það og stóð svo lengi og
horfði á hana, og hann gat bara hreint
ekki horft nógu mikið á stúlkuna, svo
indæl fannst honum hún vera. Að lokum
fór hann þó til verks síns aftur, en þegar
hann leit næst upp og ætlaði að gá að
stúlkunni, var hún horfin. Hann hugsaði
um þetta allan daginn, fannst það ein-
kennilegt og vissi ekki hvað hann ætti
helst að halda um það. En svo um kvöld-
ið, þegar þeir fóru að sofa, hann og
félagar hans, þá vildi hann endilega
liggja á milli hinna tveggja. En ekki
gagnaði það nú mikið skuluð þér vita,
stúdent góður, því þegar leið á nóttina,
Vt«>
MORöíJlv
KAFPINU
Af hverju helduróu aö það sé Þér auglýstuð eftir sterkum
ekki samhoðið döttur þinni að manni gæddum hörku.
giftast honum Snúlla mínum?
Það er svo æðisgengin Ég uppgötvaði merkilegan
umferðin í kvöld. Ég var að hlut í morgun: Þig.'
spá í að við sætum hér í
innkeyrslunni ykkar, í stað
þess að lenda I umferðar-
hnútum.
t skðla Arahanna:
— Jæja, Alf minn. hvað tók
spámaðurinn Múhameð með
sér, þegar hann flvði frá
Mekka?
— Aðeins það allra nauðsyn-
legasta, einn úlfalda og sex
konur.
X
Yfirlögregluþjónninn f litlu
ensku þorpi var jafnframt
dýralæknir. Nótt eina er
hringt og frúin fer í símann.
— Er Blook heima? spyr
óðamála maður.
— Já, er það viðvíkjandi dýra-
lækningum eða lögreglu-
málum?
— Hvort tveggja. Við getum
ekki opnað kjaftinn á bola-
bítnum okkar, en það situr
innbrotsþjófur fasturí honum.
X
— Hvernig líður ykkur í nýju
íbúðinni?
— Okkur líður ágætlega. Það
er þó verst að í næstu ibúð búa
ung hjón. sem rífast eins og
hundur og köttur.
— Það er óskemmtilegt.
— Já, af því að þau eru frönsk
og ég skil ekki eitt einasta or'ð.
X
— Heppnin hefur alltaf verið
með þér, þegar þú hefur lent í
skipbroti.
Gamall sjómaður: — Já, það
má nú segja. Einu sinni rak
mig til dæmis upp á eyðiey
ásamt viský-kassa og einum
félaga — og hann var
bindindismaöur.
X
Gesturinn: — Þjónn, þjónn,
það er skyrtuhnappur í súp-
unni.
Þjónninn: — Þakka þér kær-
lega fyrir. Ég hef verið að leita
að þessum hnappi í allan
morgun.
Morðíkirkjugarðinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns-
dóttir þýddi.
44
— Konan mín er að hugsa um
að vera við minningarguösþjón-
ustuna. sagði Burden.
Parsons sneri f þá haki og var
að skola af diskunum.
— iWér þykir vænt um að heyra
það, sagði hann. — Mér datt í hug
að fólk langaði til að koma — þeir
sem ekki geta verið við jarðarför-
ina á morgun. Svo breytti hann
um tón, lagði frá sér hollapörin
og sagði
— Þið hafið ekki fundið neitt
enn. Þið vitið hvað ég á við. ..
— Nei, ekki enn.
Parsons þurrkaði sér um
hendurnar og sagði þrevtulega:
— Það skiptir kannski engu
máli, sagði hann. — Ekki færir
það mér hana aftur.
Dagurinn yrði heitur. Fvrsti
verulega heiti sumardagurinn.
Bílarnir streymdu í löngum
röðum I ált til strandar. Gates
slóð á horni aðalgötunnar og
stjórnaði umferðinni og svitinn
draup af honum.
Wexford beið eftir Burden á
skrifstofu sinni. Allir gluggar
voru opnir upp á gátt en engu að
sfður var loftið þungt og mettað
inni á skrifstofunni.
— Loftræstingin verkar betur
ef gluggar eru lokaðir sagði
Burden.
Wexford gekk fram og aftur og
var sýnilega djúpt hugsi.
— Ég vil heldur hafa þetla
svona, sagði hann. — Við bíðum
til klukkan ellefu. Svo förum við.
Þeir fundu vagninn sem Wex-
ford hafði búi/t við að sjá hvar
hann stóð i Iftilli hliðargötu vio
Kingsbrook Hoad.
— Guði sé lof, sagði Wexford
hátíðlega. — Hingað til hefur allt
gengið að óskum.
Parsons hafði lálið þá fá
lykiiinn að bakdyrunum og þeir
gengu hljóðlega inn f húsið.
Burden hafði gert sér f hugarlund
að alltaf væri kalt f þessu húsi en
á heitum degi á borð við þennan
var þar heitt og þungt loft og lykt
af matarleifum hvfldi yfir öllu.
Allt var hljótt. Wexford gekk
fram f forstofuna og Burden á
eftir honum. Þeir gengu ofurvar-
lega til að ekki marraði undan
fótum þeirra í slitnum gólff jölun-
um. Jakki Parsons hékk á
snaganum f forstofunni og litla
horðinu lá óhreinn vasaklútur og
nokkur bréf.
—Hingað hvflsaði Wexford.
Hann hvfslaði ofurlágt.
Rvklag var yfir öllu í dagstofu
frú Parsons, en allt var á sinum
stað. Menn Wexford höfðu gengið
vel og snvrtilega um, meira að
segja vasinn með plastblómunum
var á sínum stað.
Þeir komu sér fyrir og létu Iftið
fara fyrir sér. Og þá sáu þeir konu
koma gangandi. Hún kom frá
hægri. Klædd skræpóttum fötum
eins og fsfugl, litadrottningin
sjálf. Hárið sem var ívið dekkra
en blússan féll fram yfir andlit
hennar. Hún ýtti óþolinmóð upp
hliðinu og sfðan hvarf hún f
áttina að bakdyrunum. Helen
Missal hafði loksins leitað á
heimili skólafélaga sfns.
Wexford lagði fingur á vör sér
enda þótt það væri fullkominn
óþarfi. Og þá heyrðu þeir braka í
þrepunum fyrir ofan.
Burden þorði varla að draga
andann þegar hann sá mann
koma niður stigann. Svo var ekki
meira í bili. Hann var ekki einu
sinni viss um að þau væru búin að
sjást.
Fjórar manneskjur einar í hit-
anum. Burden vonaði hann gæti
haldið sér kyrrum. Svo heyrði
hann þau ganga inn í borð-
stofuna.
Maðurinn varð fyrri til að taka
til máls. Burden varð að leggja
við evrun til að heyra hvað hann
sagði. Röddin var lág og hann
virtist f uppnámi.
— Þú hefðir ekki átt að koma
hingað, sagði Douglas Quadrant.
— ÉG VARÐ að sjá þig. Hún
talaði hátt og full ákefðar
— Þú sagðist ætla að hitta mig í
gær, en þú komst ekki. Hvernig
stðð á þvf ef ég má spyrja,
Douglas.
— Ég gat ekki sloppið að
heiman. Eg ætlaði að fara að
leggja af stað en þá skaut Wex-
ford upp kollinum.
Röddin dó út og þeir heyrðu
ekki niðurlag setningarinnar.
— Þú hefðir getað komið eftir
að hann fór. Ég veít það, af þvf að
ég hitti hann.
Wexford kinkaði kolli til
Burdens og báðir Ijómuðu af
ánægju.
Loksins var eitthvað farið að
gerast...
— Ég hélt kannski ég hefði
sagt of mikið. Það mátti engu
mun...
— Þú áttir alls ekki að segja
neitt.
— Ég gerði það ekki. Ég áttaði
mig á sfðustu stundu. /E, ekki
meiða mig.
Svar hans var niðurbæld stuna,
en þeir greindu ekki orðaskil.
Helen Missal gerði enga tilraun
til að lækka röddina og Burden
velti fyrir sér hvers vegna annað
þeirra sýndi þvflfka varfærni, en
hitt virtist skevtingarlaust með
öllu.
— Hvers vegna komstu hingað?
-