Morgunblaðið - 12.02.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. FEBRUAR 1976
Pilturinn sem gat
breytt sér í fálka,
maur og Ijón
kom hún og tók hann með sér og hann
varð að fylgja henni hvort sem hann vildi
eða ekki.
Þau fóru inn í herbergið, og það var
allt svo dýrlegt, að hann sagðist aldrei
geta lýst því, eins og það væri. Þar var
hann hjá henni í þrjá sólarhringa. En
þegar leið á þriðju nóttina, vaknaði hann
og sá þá að hann lá milli félaga sinna.
Þeir héldu hann hafa farið heim eftir
meira nesti, og það sagðist hann líka hafa
gert. En hann var ekki sami maður síðan,
hann gat allt í einu tekið viðbragð án
minnsta tilefnis. Það var huldukonunni
að kenna, skal ég segja yður.
En svo var það nokkru eftir þennan
atburð, að hann var að kljúfa tré nokkru
fyrir ofan bæinn sinn. Hann hafði rekið
fleyg í tré eitt og var þar komin rifa á.
Þá sýndist honum konan hans koma með
miðdegismatinn, og sýndist honum hún
hafa meðferðis fulla fötu af rjómagraut
og var fatan svo falleg og gljáandi, að
hann hafði ekki séð slíkt áður. Hún sett-
ist á tréö, sem fleygurinn var í en hann á
tréstúf þar rétt hjá, en ]um leið og hann
settist niður, sá hann, að hún var með
langan hala eins og kýrhala og hann fór
niður í rifuna á trénu. Hann fór ekki að
borða, heldur settist hjá henni og reyndi
að ná fleygnum úr trénu og tókst það
líka, og um leið skrapp tréð saman utan-
um halann, sem sat þar fastur í íllilegri
klípu en Lási skrifaði Jesú nafn á fötuna
með fingrinum. En þá tók hún aðeins til
fótanna, þau svo skjótt upp, að halinn
slitnaði af henni og sat fastur i rifunni,
og á brott var hún; hann sá ekki hvað af
henni varð. En fatan og maturinn var þá
ekki annað en börkur með kúaskán í.
Síðan þorði han næstum því aldrei út i
skóginn, því hann var hræddur um að
hún myndi hefna sín.
En eitthvað fjórum, fimm árum seinna
týndist hestur sem hann átti, og hann
hafði engan til að leita að honum og varð
að gera það sjálfur. Um leið og hann kom
inn í skóginn, var nann kominn inn í kofa
til einhvers fólks, hann vissi ekki hvernig
hann komst þangað. Var þar inni ljót
kerling að búverkum, en úti í horni sat
krakki, sem hefði getað verið fjögurra
eða fimm ára gamall. Kerling tók öl-
könnu og fékk krakkanum:,,Farðu nu“,
sagði hún „og bjóddu honum pabba þín-
um að drekka“, Hann varð svo skelkaður
að hann tók til fótanna, og síðan hefir
hann hvorki heyrt né séð hana eða krakk-
ann, en enn varð hann einkennilegri
eftir þennan atburð".
„Já, skrítinn held ég hann hafi verið,
hann Lási móðurbróðir þinn, Berta mín“,
sagði ég, „og varla held ég að hann hafi
kunnað mikið fyrir sér, annars hefði
hann gætt sín betur. Annars var þetta
skrítið með hnykilinn“. — Það fannst
Bertu líka, en hún hélt fast við það að
annar eins kunnáttumaður eins og Lási
frændi hannar var hefði ekki þekkst þar
um sveitir.
Meðan við sátum og ræddum um þetta,
bað ég Bertu að fá mér veiðitöskuna
mína og þegar ég var búinn að kveikja í
pípunni minni og gefa Bertu gömlu sína,
byrjaði hún á annari sögu, sem ég hafði
heyrt að hún kynni.
„Það var um sumar, fyrir Iöngu, löngu,
síðan, að þeir á Melbústað höfðunautgripi
sína í seli uppi á Halllandi.En ekki hafði
fólkið lengi verið í selinu, þegar skepn-
urnar fóru að verða svo órólegar, að
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
Því á móðir mln að aka flótta-
bílnum? — Blessaður láttu
mömmu þfna sjá um þetta og
blandaðu ekki minni f málið.
Ég myndi stinga af að heiman,
— ef það ylii pabba og
mömmu einhverjum áhyggj-
um.
Snúlli! Heyrðurðu það var sem skot riði af?
Kennarinn: — Hvað heitir
þú?
Drengurinn: — Jón Jónsson.
Kennarinn: — Þú átt að
muna eftir að segja aiitaf
herra, þegar þú talar við mig.
Drengurinn: — Herra Jón
Jónsson þá.
X
— Frænka, eru afi og amma
gift?
— Já, Sigga mfn.
— Og pabbi og mamma líka?
— Já, auðvitað.
— En þú, frænka?
— Nei, ég hefi aldrei gifzt.
— Ekki einu sinni ósköp
plnu lítið?
X
Ung stúlka hafði beðið prest-
inn að gifta sig strax eftir
messu.
Að messu lokinni kallaði
prestur:
V_______________________________
— Þau, sem óska eftir að
ganga f hjónaband, geri svo vel
að koma hingað.
Það urðu talsverð þrengsli,
þvf að 13 stúlkur og einn piltur
gáfu sig fram.
X
Faðir (við son sinn, sem
kemur inn með glóðarauga):
— Við hvern varstu núna að
slást?
Sonurinn: — Við hann
Bjössa I næsta húsi.
— Hvað bar vkkur á milli?
— Hann sagði, að þú ættir
ekki skilið að borða með hund-
inum, en ég sagði að þú ættir
það vlst.
X
— Þjónn, diskurinn er
blautur.
— Það er súpan, herra minn.
J
Meö kveöju frö hvftum gesti Jóhanna Kristjóns
45
Þeir heyrðu ekkert, cn Burden
var sannfærður um að hún hafi
varpað sér í fang hans og þrýsti
sér að honum.
— Við skulum koma. Eg grát-
bið þið. Heyrirðu ekki til mín. Þú
þolir þetta ekki...
Hann hristi hana af sér van-
stilltur og hún rak upp lágt óp.
— Eg fer aftur upp, sagði
Quadrant. — Og nú skalt þú fara,
Helen. Núna strax. t þessari Ifka
múnderfngu sem þú ert taka allir
eftir þér... þú ert eins og
skreyttur páfugl...
Hún virtist reika óstiiðug á fót-
unum út úr stofunni. Burden sá
kjólnum bregða fyrir og bærði
ósjálfrátt á sér en Wexford greip
þéttingsfast um hann. Uppi á loft-
inu beið einhver óþolinmóður.
Þegar þeir heyrðu ba*kurnar
skella niður var það eins og
þruma hefði skoilið vfir.
Douglas Quadrant heyrði það
Ifka. Hann stökk í áttina að stig-
anum en Wexford var fyrri til og
þeir stóðu andspænis hvor öðrum.
Helen Missal æpti upp vfir sig og
greip fyrir munninn.
— Guð minn góður! hrópaði
hún. — Af hverju gaztu ekki
komið þegar ég bað þig um það.
— Enginn fer neitt nema upp,
frú Missal, sagði Wexford.
Quadrant stóð eins og salt-
stólpi með aðra höndina á lofti.
Hann starði andartak á Wexford,
svo lokaði hann augunum þrevtu-
lega og sagði sfðan:
— Jæja, eigum við að koma?
Þeir gengu hægt upp stigann.
Wexford fremstur, Burden
sfðastur. Hlægileg ganga, hugsaði
Burden. Þeir gáfu sér allir góðan
tfma, héldu um handriðið og fet-
uðu sig hægt og næstum þvf
virðuiega upp.
Wexford sagði:
—Ég held við förum inn f her-
bergið þar sem Minna geymdi
bækurnar sem Doon hafði gefið
henni. Málið hófst hér f þessu
húsi og kannski er ekki nema
sanngjarnt að láta þvf lokið á
þeim hinum sama stað. En
bækurnar eru hér ekki lengur
Quadrant. Eins og frú Missal
benti réttilega á munuð þér ekki
finna neitt hér.
Hann sagði ekkí meira en
hljóðin að ofan færðust nær.
Þegar Wexford lagði höndina á
dyrasnerilinn heyrði hann að ein-
hver andvarpaði djúpt fyrir
innan dyrnar.
Gólfið var þakið bókum, sem
virtist hafa verið grýtt holt og
bolt. Sumar voru opnar aðrar lágu
með kjölinn upp og virtist hafa
verið grýtt tvist og bast. Stóll stóð
upp við eínn vegginn og riðaði
eins og honum hefði verið kastað
þangað f bræði.
Fabia Quadrant lá á hnjánum
mitt I öllu saman og hélt dauða-
haldi um bláa pappfrsörk sem
hún hafði kuðlað milli fingra sér.
Þegar dyrnar opnuðust og hún
kom auga á Wexford var engu
líkara en hún beitti sig hörðu til
að láta Ifta út fyrir að hún væri
hér nánast stödd á sfnu eigin
heimili og væri f sfnum fulla rétti
að gera hér eins og henni
þóknaðist. Örstutta stund hafði
Burden þá geðveikislegu til-
finningu að hún ætti ekkert
annað eftir að gera en brosa
þóttalega og bjóða þeim góðan
daginn. En svo breyttist svipur
hennar. Hún byrjaði að þoka sér f
áttina að glugganum, greíp með
báðum höndum uppí andlít sitt og
þrýsti þeim að vöngum sér. Um
leið og hún færði sig rakst hún f
fleiri bækur og hávaðinn kom á
nýjan leik. Svo hrasaði hún og
hún lá þar sem hún var komin,
unz Quadrant sté fram og Ivfti
henni upp og þrýsti henni að sér.
Hún stundi þungan og faldi and-
litið við axlir hans.
I dyragættinni stóð Helen
Missal og stappaði niður öðrum
fætinum.
— Ég vil fara heim, hrópaði
hún. — Ég vil fara heiin!
— Viljið þér loka, Burden sagði
Wexford rólega svo gekk hann að
glugganum og opnaði eins og
hann ætti heima hér.
— Ég held okkur veiti ekki af
frfsku lofti, sagði hann. Það er
heldur loftlaust hérna og við
Burden getum sem hægast staðið
og þér frú Missal megið tylla yður
þarna á koffortið.
Burden til óskiptrar undrunar
hlýddu hún samstundis.
Hann veitti þvf athygli að hún
mændi á Wexford eins og hún
væri f dáieiðsluástandi. Hún var
orðin ákaflega föl og hún virtist
einnig hafa elzt um mörg ár á
fáeinum mfnútum.
Quadrant hafði verið þögull
nieðan hann reyndi að sefa konu
sfna. Nú sagði hann hæðnislega
eins og hann væri að ná valdi á
sér að nýju.
— Ja, mikið voruð þér nú
klókur núna lögregluforingi.
Wexford ansaði honum ekki.
Hann stóð við gluggann og vanga-
svipinn bar við bláan himin.
— Nú skal ég segja yður ástar-