Morgunblaðið - 12.03.1976, Qupperneq 5

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. MARZ 1976
5
— Minning
Sigríður
Framhald af bls. 30
bústofni, sem var 25—30 ær og
ein kýr, er var auðvitað geld ein-
hvern tíma úr árinu. Hætt er við,
að stundum hafi verið lítið um
matföng til skiptanna, þótt frá-
færur björguðu nokkru á sumrin.
Vinnudagur hefur oft verið
langur. Túnið var lltið og engja-
heyskapur fjarlægur og erfiður.
Stundum var vott hey flutt heim á
tún, og hélt Sigrfður því til þerris
og rakaði upp að kvöldi með
heimilisverkunum. Stundum
hafði hún eitthvað af krökkunum
með sér.
Svo komu áföll. Eitt vor um
páska skall á aftakaveður. Féð
var úti, og hrakti það margt í
klettagil. Sumt náðist ekki, annað
var dregið dautt eða hálfdautt úr
fönninni. Þetta var tilfinnanlegur
skaði.
Engin ljósmóðir kom tii Sig-
ríðar, þegar börnin fæddust nema
2 þau siðustu. Þeir sem tóku á
móti börnunum, voru Guðlaug
húsfreyja á Kirkjubóli, Magnús
hreppstjóri á Hrófbergi og Berg-
sveinn maður hennar. Eitt sinn
var Sigríður nærri dauð eftir
barnsburð. Sækja varð lækni í
versta færi til Hólmavikur. Hann
bjargaði konunni á siðustu
stundu, en lengi var hún að ná
sér.
Frá Aratungu fluttust þau Sig-
rfður og Bergsveinn, eftir 22 ára
búskap, að Vatnshorni, sem er
skammt frá Hólmavik, og bjuggu
þar 2 ár. Síðan voru þau 3 ár i
Skeljavik, og fylgdu þeim þá 3
elztu börnin. Þar með var bú-
skapnum lokið. Dvöldust þau
næst á Viðidalsá i húsmennsku en
eftir það alllengi á Hólmavik.
Voru þá öll börnin farin, nema
Guðný og að nokkru leyti
Ananías. Bergsveinn stundaði þá
barnakennslu á vetrum, aðallega
á Ströndum, en Sigriður vann að
tóskap o.fl.
Þar kom, að þau hættu sambúð.
Fór Sigriður þá frá Hólmavik og
dvaldist hjá börnum sínum,
einkum Ananfasi á Akureyri og
Guðnýju á Hvolsvelli og síðar i
Ölafsfirði. Stundum var hún hjá
okkur Guðbjörgu hér í Reykjavík,
og kynntist ég henni þá allvel.
Hún var dul og fáorð. Ef til vill
hafa erfiðleikar lffsins gert hana
þannig. Undir niðri var þó létt
skap. Hún hefur sannarlega þurft
að vera þrautseig og þolinmóð.
Stundum ræddi hún við mig og
sagði mér margt. Á þvi tímabili
var hún dálftið hrædd við dauð-
ann. Henni fannst hún hafa verið
vond manneskja. Ég sagði, að
óeigingjarnt lífsstarf hennar hlyti
að skapa henni gott hlutskipti
hinum megin. Þá virtist mér hún
verða ánægð. Og oft heyrði ég
hana raula við uppþvottinn þetta
erindi:
Elli, þú ert ekki þung
anda guði kærum.
Fögur sál er ávallt ung
undir silfurhærum.
Síðustu 9 árin var hún á Elli-
heimilinu Grund. Hún fór þangað
að eigin ósk, sagðist ekki vilja
vera öðrum til byrði, þegar hún
gæti ekki lengur gert neitt til
gagns. Þar var hún þó síprjónandi
svo lengi sem hún gat. Fólkið
hennar heimsótti hana, en Ölafur
mun hafa átt flest sporin til
hennar. Að lokum yarð hún að
láta undan fyrir Elli kerlingu.
Minnið, sjónin og likamsþróttur
var allt á þrotum. Síðustu vik-
urnar var hún þjáð, en fékk hægt
andlát. Það er því gleðiefni að
andi hennar er nú laus úr fjötrum
líkamans, sem var orðinn ónýtt
starfstæki.
Gott er að fara svo úr þessum
heimi að vera ekki bundin jarð-
neskjum munum. Sigriður átti
aldrei mikið af sliku, og smám
saman var hún að gefa og ráðstafa
því litla, sem hún hafði undir
höndum. Segja má, að siðustu
eignum hennar væri hægt að
halda á í plastpoka i annarri
hendi.
Ég kveð mína kæru tengda-
mömmu. Guð sendi henni góða
leiðbeinendur um ókunna vegu í
andans heimi.
Marinó L. Stefánsson.
Mikið úrval
allskonar fatnaði
fyrir
fermingarnar