Morgunblaðið - 19.03.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. MARZ 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraelSÍKSre
Sigurður
Gunnarsson þýddi
það þefiar hann var að alast upp í fjar-
læiíu iandi. Báðir voru þeir vopnaðir
skammbyssum.
Svalur andvari bar vínberjaangan að
vitum Oskars. ()« allt í einu þráði
drengurinn ákaft að vera kominn aftur
til Noregs, — þráði ferskleika hins
norska morpuns, anj»an f»reniskóga og
viðarkvoðu gamalla furutrjáa. Hér
héngu appelsínurnar, gullnar og stór-
vaxnar eins og ljósker í myrkrinu og hér
héngu bananarnir, ibognir og gijáandi,
— það þurfi ekki annað en að rétta út
hóndina eftir þessum ágætu ávöxtum. En
— Noregur, landið hans, var nú samt
sem áður miklu ofar í huga hans. ()g svo
kom sólin upp.
r COSPER-------------\
Þarna sérðu.— Fornegyptar stunduðu
skíðaíþróttir.
Og aftur gerðist hið mikla undur hér
við Jórdandalinn: þeir sáu allt í einu
glitra fagurlega á fljótið milli trjánna og
sýrlenzku fjöllin blöstu við. Það var sem
allt risi strax af dvala, þegar geislar
morgunsólarinnar flæddu yfir landið og
allt varö undursamlega bjart á ótrúlega
skömmum tíma.
Vinnufélagarnir voru nú allir tilbúnir og
lögðu af stað. Þeir ætluðu yfir á hinn
bakka Jórdan-fljótsins, þar sem ísrael
átti mjóa landræmu. Vegurinn lá alveg
að sýrlenzku landamærunum I jeppanum
voru ekki aðrir en Jesemel, Míron og
Óskar. Stór vöruflutningabíll kom á eftir
þeim með hina vinnufélagana. Míron
horfði til landamæranna sem voru aðeins
í fimmtíu metra fjarlægð og auðkennd
voru með litlum grjótvörðum. Þeir urðu
enn hvergi varir við menn í Sýrlandi. En
skyldu þeir ekki iiggja í leyni bak við
einhverja hæðina?
Jesemel sat við stýrið og ók hratt.
Óskar hafði hugsað heim til Noregs og til
fjölskyldu sinnar þar. Nú höfðu þau
vonandi fengið bréf hans og var því
kunnugt um, að hann var staddur í
ísrael, en hann hafói skrifaó heim fyrir
nokkru. En nú var hugur hans bundinn
vandamáli líðandi stundar: lífshættu-
legri ökuferð á landamærum Israels og
Sýrlands, í sívaxandi hita, sem var senn
eins og í bakarofni. Þetta var um það bil
fimm kílómetra leið. Enginn þeirra
mælti orð af vörum.
Á vissum stað lá vegurinn alveg upp að
landamærunum, en þeir sáu hvergi
nokkra sál.
Míron og Jesemei var kunnugt um að
uppi í sýrlenzka hálendinu, tiltölulega
skammt fram undan, var þorp nokkurt.
Þar bjó nú hópur Araba, sem neyddir
höfðu veriö til þess að fiytja frá Galíleu,
þegar styrjöld geisaði fyrir nokkrum ár-
um. Það var mál manna, að þeim liði þar
ekki vel og ættu aðeins eina ósk, — að
koma hingað aftur.
En hvenær mundu þeir koma?
Kannski í dag, — eða á morgun?
Enginn haföi hugmynd um það.
Félagarnir þrír í jeppanum héldu
stöðugt áfram. Vegurinn var vondur, og
á einum stað festu þeir bílinn. Óskar og
Míron fóru út, og Míron hafði skamm-
byssuna tilbúna. Þeir ýttu á jeppann af
öllum kröftum þegar Jesemel gaf þeim
merki, — og þá þaut hann upp úr
KAFFíNO w r*
Ég var a<) vona að þú kæmir
heim glaðlegri ásvipinn.
Með svona útkomu getur bekk-
urinn áreiðanlega hjálpað
reiknimeisturunum við fjárlög-
in á Alþingi.
Grimur. gamall bragðarefur,
átti orðið litið af frambæri-
legum fötum. Þ<í voru skörnir
orðnir verstir, og hugsar
Grímsi að svo geti ekki gengið
lengur. Ilann leggur því af stað
til kaupstaðarins til þess að fá
sér skó. A leiðinni mætir hann
einum kunningja sínum og
spyr hann. hvort hann viti ekki
af góðri búð, þar sem fá mætti
skó að láni.
— Því að, littu á, sagði
Grímur, ég hefi hugsað mér að
borga þá í eilffðinni.
Kunningi Gríms ávítar hann
og bregður honum um óráð-
vendni og Ijótan hugsanagang.
— Já, en geturðu ekki skilið.
sagði Grímsi, að fyrst ætla ég
að prútta endalaust. og þá losna
þeir við að tapa eins miklu.
A efri árum sínum var Grim-
ur „frelsaður". Hann brevtti
um líferni og gekk í bræðra-
félag. Þ<» lenti honum eitt sinn
saman við kaupmann, sem
einnig var í söfnuðinum og
Þegar ég verð andvaka revni ég
að telja peninga.
Það er eins og við færum i
sumarleyfi sitt í hvora áttina.
— því nú á Jónsi að afplána á
Hrauninu.
þóttist rangindum beittur. Þá
varð Grimi að orði:
— Ef ég væri ekki orðinn
andlega þenkjandi, mvndi ég
gefa þér einn á túlann, en nú
verð ég aö kaupa einhvern til
þess i minn stað, sem ekki er
frelsaður.
X
Karl kom í kaupstaö og sá þar
nýja slökkvistöð. Honum þótti
byggingin mikil og virti hana
vandlega fyrir sér. Siðan segir
hann með spekingssvip:
— Já, margan eldsvoða og
mikinn þarf til þess, að svona
stofnun borgi sig.
X
Jónas skipstjóri: — I mínu
ungdæmi var bragð að brenni-
víninu. Þegar ég saup á flösk-
unni, var eins og jarðskjálfti
færi um skútuna, en nú er þetta
eins og vatn, sem þvnnt hefur
verið út.
Arfurinn i Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
22
um innrásina. Þetta var blóðugur
tfmi, stuttur tfmi en mjög blóði
drifinn.
— Svo að sagan um enska gullið
sem falið sé f húsinu mfnu hefur
þá öriitlar forsendur, sagði
David.
— Hver sagði yður það, Gautier?
Nú er ég hissa.
— Nei, það var ekki Gautier.
Nicole gerði það.
— Alveg eftir henni Nicole. Kg
get alténd fullvissað yður um að
f húsinu yðar er ekki falið gull.
Ef svo hefði verið — hann brosti
— hefði ég haft það á braut með
mér fyrir æði löngu.
Nú var enginn ásvölunum leng-
ur. Þær virtust kaldar og nötur-
legar án Helenar. Hef ég orðið
svona snortinn á aðeíns sólar-
hring, hugsaði David með sér —
að þegar hún er hvergi nærstödd
finnst mér allt eyðilegt og tðmt?
— Og faðir minn, sagði hann. —
Hvar kemur hann til sögunnar?
— Ég held að faðir yðar hafi verið
hér kærkominn maður á erfið-
leikatfmum. Þá var talið að Her-
ault-húsið væri öruggt skjðl. Bær-
inn hérna var áfangastaður flótta-
manna sem komu yfir Pýrenea-
fjöll. Faðir yðar var á slfkum
flótta. Flugvélin hans hafði far-
izt. Hann hafði meiðzt á fæti, þeg-
ar hann stökk út úr vélinni
skömmu áður en hún skall á jörð-
ina, skildist mér. Um það leyti
sem hann kom hingað hafði bólga
og ígerð komizt f sárið og honum
leið mjög illa. Herault læknir tók
hann til sfn. Móðir yðar hjúkraðí
honum. Þau tóku á sig afskaplega
mikla áhættu.-Hann var þarna I
húsinu I upp undir mánuð. Það
kom og móður yðar skemmtilega
á óvart að þarna var kominn gam-
all kunningi. Þau höfðu hitzt fyr-
ir stríð, eins og ég býst við að þér
vitið.
— Já. Ég vissi það.
— Við fréttum að hann hefði
komizt heim til Englands. Eftir
strfðið frétti ég sömuleiðis að
Simone hefði eignaet barn og að
hún byggi f Knglandi. Ég sá hana
aldrei eftir dagínn þann sem
áhlaupið var gert á Herault-húsið.
— Hvert haldið þér að hún og
Madeleine hafi flúið?
— Ég veit það ekkK Ég veit bara
að einhvers staðar fundu þær
skjól og höfðust þar við.
Svo að hann hafði verið getinn f
húsinu. Og móðir hans hafði ekki
viijað láta það af hendi. sennilega
vegna þeirra minninga sem við
það voru tengdar. Af rómantfsk-
um ástæðum, hafði Marcel sagt.
En það cina sem var athugavert
við það var f rauninni að hann
hafði aldrei kynnzt konu sem var
jafn laus við að vera rómantfsk og
tilfinningarfk eins og móðir hans.
4. Kafli
Helen ðk honum aftur inn f
bæinn. Þau voru kát og létt f sinni
eins og áhvggjulausir unglingar
sem hafa fengið íri i skólanum.
Kinkennileg léttistilfinning sem
greip hann þegar hann var laus
úr návist Mercels kom David
óneitanlega á ðvart. En allt var
svo yfirþyrmandi og stórbrotið á
heimili hans og persónuleiki
mannsins sjálfs virtist skyggja á
ailt annað.
— Ég er ekki viss um hvað er að
gerast, sagði Helen. — Ætlar þú
að koma aftur 1 kvöld? A ég að
sækja farangurinn þinn eða ekki?
— Ég skýrði fyrir Carrier að
það væri heppilegra fyrir mig að
búa inni f bænum unz ég hefði
lokíð erindum mfnum varðandi
húsið, sagði David.
Helen lyfti brúnum.
— Og tók hann það sem góða og
gilda afsökun fyrir að hafna sfnu
konunglega heimboði?
— Það virðist öll hafa hálf-
gerðan beig af manninum. Hann
var Ijúfur sem lamb. .Sérstaklega
þegar ég sagðist mundu koma og
vera nokkra daga áður en ég færi
hcim tii Englands.
— Þá sérðu að hann fær vilja
sfnum framgengt í sfðustu lotu.
Þá ættirðu einnig að skilja hvers
vegna okkur stendur beygur af
honum.
— Þú ert I miklu dálæti hjá
honum, skilst mér, sagði David.
—- Hann sagðist unna þér sem
dóttur.
Helen hió við.
Það er þá Ifklega hans máti að
taka ósigri býst ég við. Ekki eru
mörg ár sfðan hann elti mig á
röndum og lét mig ekki í friði.
Loks gafst ég upp á þvf og sagðist
Ifta á hann sem eins konar föður.
Svo ætlaði ég ekki að koma árið
eftir en þá skrifaði Monique mér
formlegt boðsbréf og sagði að þau
söknuðu mfn öll og ég sá f einni
svipan að Marcel hafði staðið á
bak við þetta og þvf ieit ég svo á
að allt væri gleymt og grafið og
kom aftur. Mér þvkir ósköp vænt
um þau 611. þótt skrítin séu.
— Furðulegatil orða tekið.
— Ég veit nú ekki hvort það er
svo furðulegt. Paul er alltaf að
bfða eftir að björtu dagarnir
renni upp og Monique er fjúk-
andi vond út f Marcel vegna þess
hann vill ekki gera formlega
erfðaskrá þar sem hann arfleiðir
Paul að öllu eftir sinn dag. Þar af
leiðandi finnst Monique eins og
þau lifi eins og hálfgerðir
betlarar og það geti eins dottið i