Morgunblaðið - 30.06.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 30. JUNÍ 1976
Skipbrotið
stað. í sama bili kom voðaleg ólagsbylgja
geisandi á eftir honum. En hvernig sem
hann flýtti sér, þá náði hún honum samt,
beljaði yfir hann og þeytti honum áfram.
Hann hélt niöri í sér andanum, til þess að
drekka ekki sjóvatnið, og lá við köfnun,
en náði þó fótfestu aftur og fékk með
herkjum mjakað sér spölkorn áfram.
Hann sá beint af augum fram hellisskúta
einn, og dauðlangaði til að komast þang-
að, því að hann vissi, að sami háskinn
vofði yfir, að ný alda hremmdi sig og
skolaði sér út aftur. Enda steyptist eitt
feiknalegt ólag yfir hann enn með brim-
gangi miklum, en ekki tók það hann út
aftur, heldur varp það honum hátt upp á
ströndina, og það svo hart, að hann leið í
ómegin.
Eftir nokkurn tíma raknaði hann við,
og fannst honum þá sem hann vaknaði
upp frá skeifilegum draumi. Hann reis
upp andvarpandi og leit i kringum sig.
Tók hann þá að endurvitkast, svo að
hann skynjaói til fulls, hvernig nú var
komið fyrir honum. Hann sá, í hvílíkum
háska hann var þarna, og skreið því á
höndum og fótum upp eftir ströndinni,
svo sem svaraði þrjátíu eða fjörutíu
skrefum. Kom þá aftur yfir hann einhver
doði, eins og hann væri að dreyma, og
rankaði hann ekki við sér fyrr en eftir
nokkurn tíma. Þegar hann hugsaði til
þess, að hann var sloppinn úr greipum
dauðans, þá fylltist hann óumræðilegri
gleði. Hann hljóp eftir ströndinni fram
og aftur og lét ankringislega. En loksins
féll hann á kné, fórnaði höndum til him- »
ins og færði drottni þakkir fyrir frelsun
sína úr lífsháskanum. Síðan fór hann að
skyggnast um, hvort hann sæi ekkert til
félaga sinna, og gekk hrópandi eftir
ströndinni, en ekkert heyrði hann, nema
hvininn í storminum og drunurnar í
brimöldunum. Þrír hattar, ein húfa og
tveir skór, það var allt og sumt, sem
honum auðnaðist að sjá. Gekk hann þá
nokkuð hærra upp á klettana og sá skipið
strandaða, þar sem það enn þá þrokaði af
sér áhlaup brimboðanna, sem ólmuðust á
því frá öllum hliðum.
Róbínson settist niður og fór að hugsa
um ástand sitt. Snerist þá fögnuður hans
brátt í angist og skelfingu. Hann vantaði
allt, sem hafa þurfti, þurr klæði til að
fara í, mat og drykk og tæki til þess að
drepa veiðidýr sér til matar, eða þá til að
verjast á móti óargadýrum. Kaldur svit-
inn spratt út um hann allan, og mælti
hann við sjálfan sig þessum orðum: „Þú
hefur líklega ekki bjargast úr sjávar-
háskanum til annars en að deyja kvala-
fullum hungursdauða, eða til þess að
verða sundurrifinn af villidýrum.“ Og þá
runnu honum aftur í huga áminningar-
orð föður síns og það, sem hann hafði
sagt, að hann mundi verða hinn aumasti
maður og engan hafa sér til fulltingis,
þegar í nauðirnar væri komið. Hann
starði lengi fram fyrir sig í örvæntingu,
þangað til hann sagði upphátt við sjálfan
sig: „Heiðra skaltu föður þinn og móður
þína, svo að þú lifir lengi í landinu."
Loksins reis hann á fætur og gekk
sturlaður fram og aftur. Leið svo nokkur
stund, og tóku þarfir líkamans að gera
DRÁTTHAGIBLÝANTUREMN
KAFF/NU w r*
Sföan ég heyrði að hann væri af
öpum kominn, hef ég ekki get-
að þolað hann.
Þegar innbrotsþjófarnir fóru
úr skrifstofunni bundu þeir
okkur.
Pabbi. Eg verð að fá meira skot-
silfur, ég ætla að gifta mig.
Hafi ég talað upp úr svefni og
gripið frammf fyrir þér, bið ég
þig afsökunar.
Faðir og sonur gengu út sér til
skemmtunar og heilsubótar.
— Pabbi, hvað er rafmagn?
spurði sonurinn.
— Ja, ég veit það nú eiginlega
ekki, svaraði faðirinn. Eg hef
aldrei verið vel að mér f þeim
fræðum. Allt, sem ég veit um
það, er, að það fær hluti til að
hreyfast.
Nokkru seinna spurði drengur-
inn aftur:
— Pabbi, hvernig fær bensfnið
bflana til að hreyfast?
— Ja, ég veit það nú bara ekki,
svaraði faðirinn. Eg veit sára-
Iftið um vélar.
Ennþá spurði sonurinn föður
sinn nokkurra spurninga, en
með svipuðum árangri.
— Ég geri ráð fyrir að þú viljir
ekki að ég spyrji þig svona
margra spurninga, sagði hann
loks.
— Jú, einmitt, svaraði faðirinn,
haltu bara áfram að spyrja.
Hvernig ættirðu annars að læra
nokkuð?
V
Gamall maður sá hvar
strákur var að berja annan
minni.
— Þú mátt ekki berja
þennan litla dreng, sagði gamli
maðurinn. Mundu eftir því scm
skrifað stendur: Elskið óvini
yðar.
Drengurinn: — Hann er ekki
óvinur minn. Hann er bróðir
minn.
X
Læknir: — Sjóndepra þín
stafar af of mikilli áfengis-
nautn.
Sjúklingurinn: — Utilokað.
Þegar ég er drukkinn sé ég
meira að segja allt tvöfalt.
X
— Það er ákaflega leiðinlegt að
spila við Jón.
— Nú, verður hann reiður,
þegar hann tapar?
— Hann tapar aldrei.
X
— Heyrði konan þfn, þegar þú
komst heim f nótt?
— Já, já, hún sefur svo laust að
hún hcyrir jafnvel, þegar loft-
vogin fellur.
______________________________/
Hóskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
14
maður eigi að fagna dauðanum.
Þannig hugsaði Kdith Södergran í
Pf'rs^llurnar í souunni:
Anttreas IlailmanH
Bjt»rR — kona hans
Kári
JAn
VI va
börn hans
('ifília — lonj'daöóKir \ndruas llallmaruis
<ir<*Kor Isandur — læknir fjölskyldunnar «j»
náinn vínur
Malin SkoR *— hrátlahiri*öafinkarilari
Andruas ffallmanns
l.ars Pflrus Turosson — ökunnumir fraust
\fkjandi matlur
ásamt mfrtC.bristfr VVijk
— /E, veslings þú. Vlva sagði
þessi orð bæði af einlægni og
samúð. — En hvað þú hKtur að
vera einmana.
— Já. í aðra röndina. En þegar
maður sér manneskju þjást eins
a*gilega og mamma mfn gerði,
verður maður þakklátur fyrir að
fólk fær hvfldina.
— Þetta er dálftið heillandi til-
hugsun, sagði Ylva íhugul. — Að
morgum sfnum Ijóðum. Sum
þeirra sem snúast einmitt um
dauðann kann ég utanhókar ...
Þær þögðu litla stund og
hlýddu á októberrigninguna
lemjast við gluggana. Það \ar
Ylva sem rauf þögnina er hún
sagði eilftið vandra*ðalega.
— Hefur þú einhvern tíma ver-
ið ástfangin, Malin? Eg meina
svona í alvöru?
Malin sem hafði liina mestu
vantrú á allri rómantík sagði
allþurrlega:
— Kf alvarleg ást lýsir sér eins
og f bókum til dæmis f verkum
Kdith Södergran og Andreas Ilall-
inann, get ég verið fljót að svara
þvf neitandi. Slíkri ást hef ég
aldrei kynnzt. Hvað með þig?
— Nei ... Einu sinni fmyndaði
ég mér það — en það var sem sagt
... hara ímvndun.
Hún sagði ekki meira og Malin
var ekki viss um hvort þetta sam-
tal hefði leitt nokkuð f Ijós um
hina sérkennilegu dóttur
\ndreas llallmann. Þegar hún
tlrakk sfðdegiste á tniðv ikudegin-
um hjá Jóni og Cecilfu var niálið
enn í liuga liennar og ekkert
virtist því eðlilegra en hún segði:
— Það er sjaltlan sem Ylva
keintir til vkkar. Við hin sem höf-
um miklu skemmri tínia erum
þjótandi hingað upp Inemer sem
er og glápum á sjónvarp og drekk-
um te og horðtim kökurnar þfnar.
Ceeilía og trulliim Jón - ■ - en hún
ladur alilrei sjá sig.
— Henni líkar ekki við mig.
sagði Cecilfa með inunninn fullan
af smákökum.
Jón sat og hallaði sér aftur í
ha*gindastólnum og það var til
HANS sem Malin hafði beint
augnaráði sfnu og það var IIANN
sem hún hafði einnig a*tlað
spurninguna. Hann dró andann
með erfiðismunum, varirnar voru
hláleitar og á vöngum hans voru
rauðir flekkir. En grá augu hans
voru glettnisleg og hlý-
— Ef út í það er farið líeld ég
hún sé ekki ýkja hrifin af mér
heldur.
— En þú ert þó bróðir liennar
— Hálfhróðir hennar. leiðrétti
Jón hana. — En ég veit nú revnd-
ar ekki hvort sú staðrevnd skiptir
einhverju höfuð máli.
Kona hans hallaði sér fram til
að fá sér enn eina sígarettu.
— Nei, bæði eruð þið börn
Andreasar. Og það er hann sem
hún er afhrýðissöm út I.
— Utí hann?
Jón lyfti brúnum.
— Vertu ekki að hártoga það
sem ég segi, sagði Ceeilía fýlu-
lega. — Ég get ekki tjáð mig jafn
léttilega og Hallmann fjöl-
skvldan, en þú veizt fjarska vel
hvað ég á við. Hún er afbrýðissöm
af þvf að hún finnur að hún er
hinn sigraði aðili f samkeppninni
um hylli föður ykkar.
Hann reisti sig aðeins upp og
horfði á hana og vottaði fvrir
undrun á andliti hans.
— Þetta er athvglisverð
kenning, svaraði hann lágróma.
— Ekki datt mér f hug að
þekking þfn og skilningur á
inannlegu eðli ogóeðli væri svona
djúpstæður.
— Stundum, svaraði hún
kuldalega — er nóg að hafa
heilbrigða skynsemi.
Hvað er eiginlega að þeim?
hugsaði Malin undrandi. Hvers
vegna eru þau að keppast við að
sa*ra hvort annað? Andrúmsloftið
í stofunni var orðið svo spennt og
þrúgað að þau urðu öll fegin
þegar Andreas Iiallmann kom
hlaðskellandi inn og með honum
grannvaxinn miðaldra maður.
— Ilér kem ég með Gregor.
Ungfrú Skog, má ég kynna vður
fvrir heimilislækni okkar og góð-
um vini, Gregor Isander la*kni.
— Eg gat ekki á mér setið að
koma, sagði læknirinn glaðlega.
— Nýr cinkaritari á Hall hlýtur
að vera það forvitnilegur að
maður herði sig upp og rannsaki
málið.
Hann var meðallagi hár og
ákaflega grannur ... með stórt
arnarnef og augu hans voru blá
og Iftil en gáski ljómaði af honunt
langar leiðir. Gáski og einhver
innri ókyrrð ... hugsaði Malin ...
einhver innri ókyrrð sem smitaði
af sér á aðra þannig að yfir öllu