Morgunblaðið - 08.09.1976, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 8. SEPTEMBER 1976
HJÓNIN í REYKJANESVITA
RÆTT VIÐ VITAVARÐA-
hefur kannski ekki verið
sem skemmtilegust f
sumar, en þó hafa verið
góðir dagar á milli, og
þegar vel viðrar þá er
það sérlega heillandi að
fara f gönguferðir um
hið stórbrotna umhverfi
vitans. Hér f nágrenninu
höfum við svo til allt sem
margbreytiieg náttúra
landsins hefur upp á að
bjóða; hraun, hveri, gras-
ið, klettana og sjóinn, og
það þarf meira en
mannsaldur til að fá leið
á að skoða þær fjöl-
breyttu og margbrotnu
myndir sem felast í nátt-
úrunni hér umhverfis
okkur. Þá er útsýnið héð-
an á góðviðrisdögum
alveg sérstakt og heill-
andi og vert fyrir hvern
og einn að kynnast þvf.
Við góð skilyrði má sjá allan
fjallahringinn allt vestan frá
Látrabjargi til fjallanna á
Reykjanesskaga. Þau eru mörg
falleg fjöllin og mörg falleg
myndin sem sjá má þar á milli.
Nú svo nefna menn aldrei
þennan stað án þess að í sömu
andré sé minnzt á Eldey sem
ætfð er jafn tignarleg hérna
rétt undan, og milli hennar og
Iands er hin alræmda og vel-
þekkta Reykjanesröst sem í
senn er sæfaranum skeinuhætt
og fiskimanninum bjargvættur.
Það er einnig skemmtilegt að
horfa á skipin og bátana fara
hér hjá. Hér undan er mikil
sigling og líkist það helzt Aust-
„ÉG ER nú ráðinn f þetta
starf f eitt ár, en séu
hafðir f huga þeir menn
sem hafa farið út í vita-
vörzluna þá sýnir reynsl-
an að menn hætta ekki í
þessu fyrr en á mjög há-
um aldri, eða þá að þeir
hreinlega deyja í vitan-
um.“
Þetta voru orð Björns
Kára Björnssonar vita-
varðar í Reykjanesvita,
en Morgunblaðið heim-
sótti nýlega vitavarðar-
hjónin á Reykjanesi. Það
var f júní að Björn og
kona hans, Magdalena M.
Ólafsdóttir, komu til
starfa að Reykjanesvita,
en á undan þeim hafði
Sigurjón Ólafsson gengt
þar vitavarðarstörfum í
alls 32 ár,
Björn sagði að auðvit-
að væri komin lftil
reynsla á starfið en þó
kynni hann afar vel við
sig á Reykjanesi og væri
mjög ánægður með starf-
ið og staðinn, enn sem
komið væri. „Veðráttan
Eins og titt er um vitaverði eru þau
Björn Kári Björnsson og Magda
lena Ólafsdóttir í Reykjanes
vita ákaflega hressilegt fólk,
eins ,og þessi mynd ber með
sér. í baksýn er vitavarðar
bústaðurinn svo og sjálfur
aðalvitinn.
Guðmundur G. Þórarinsson:
Hver fékk umboðslaunin?
A UNDANFÖRNUM vikum og
mánuðum hafa hrikalegar gróu-
sögur gengið um ýmsa menn I
þjóðfélaginu. — Söguburðurinn
magnast, og þeir, sem fyrir verða,
eiga oft af ýmsum ástæðum erfitt
með varnir, þvf nær ógjörningur
er að henda reiður á hvaðan sög-
urnar koma.
Síðastliðinn laugardag ritaði
Arni Johnsen grein í Morgun-
blaðið, sem hann nefnir „Um
Eyjagosið og undarlegar stað-
reyndir“.
Grein þessi er rituð af slfku
ábyrgðarleysi, að ég kemst ekki
hjá þvf að fara nokkrum orðum
um þau skeyti, sem þar er beint
að mér og mfnu fyrirtæki.
Umboðslaunin
1 greininni er látið að því liggja,
að þar eð ég hafi séð um kaup
innfluttra timburhúsa, hljóti ég
að hafa fengið greidd umboðslaun
frá hinum erlendu seljendum.
Hér er auðvitað um mjög alvar-
lega ásökun að ræða, ncfnilega
þá, að maður, sem sér um innkaup
fyrir opinberan aðila, hagi kaup-
unum þannig, að hann hagnist
verulega á þeim sjálfur.
Að vega þannig að æru manna í
fjölmiðli er saknæmt.
Mér er nær að halda, að það séu
smámunir að brjótast inn hjá
manni og stela frá honum t.d. 50
þús. krónum miðað við það að
hella yfir menn lævíslegura rógi f
víðlesnum fjölmiðlum og ræna
menn þannig ærunni.
Bæði Arni Johnsen og Morgun-
blaðið hljóta að gera sér grein
fyrir þvf að þau verða að vera
ábyrgð gerða sinna.
Hver er mestur
afbrotamaður?
Það er hægara sagt en gert að
komast fyrir róg, sem settur hef-
ur verið af stað.
Það gerðist í kaupstað hér á
landi fyrir nokkrum árum, að
maður nokkur gerði sér það að
leik að búa til sögu um annan.
Hraðar en vindurinn fór sagan
um allan kaupstaðinn og allir
trúðu henni og menn fóru að líta
þann, er fyrir sögunni varð, horn-
auga. Sá, er söguna bjó til, iðrað-
ist nú gjörða sinna og fór nú að
reyna að bera söguna til baka, en
það reyndist gjörsamlega von-
laust verk.
Hann tók sig því á, fór heim til
þess, sem hann hafði búið söguna
til um og bað hann afsökunar,
sagðist hafa komið sögunni af
stað, sig hefði ekki órað fyrir af-
leiðingunum og nú þætti sér þetta
mjög leitt.
Þeir stóðu þarna báðir á tröpp-
um hússins í snörpum vindi. Sá,
er fyrir sögunni varð, sagði ekki
orð, en gekk inn til sín, sótti þang-
að kodda og reif hann í sundur á
tröppunum. Fiðrið fauk í einu
vetfangi yfir allan kaupstaðinn.
„Tindu þetta upp fyrir mig,“
sagði hann og gekk síðan inn.
Sem leiftur skynjaði sögumað-
ur, að það mundi álfka erfitt verk
að tfna upp fiðrið og hnekkja
söguburðinum.
Hver er til-
gangurinn með
þessum skrifum?
Auðvitað hlýtur spurning að
vakna, hver sé tilgangurinn með
þessum skrifum. Hvaða tilgangi
þjónar það að ráðast að einstakl-
ingi f þjóðfélaginu á þennan hátt,
bera hann staðlausum stöfum?
Er tilgangurinn sá með slíkum
skrifum í einum stærsta fjölmiðli
landsins að koma því inn f vitund
fólks, að þessi einstaklingur sé
óheiðarlegur og virði ekki leik-
reglur þjóðfélagsins?
Er tilgangurinn sá að koma því
inn í vitund fólks, að þessum ein-
staklingi sé alls ekki að treysta?
Þessari jpurningu verða bæði
Arni Johnsen og Morgunblaðið að
svara.
Greiðslu til
Verkfræðistofu
Guðmundar G.
Þórarinssonar
Fyrirtæki mitt hefur um
þriggja ára bil starfað nokkuð fyr-
ir Viðlagasjóð. Skömmu eftir gos-
ið var leitað til mín með skipu-
lagningu og stjórnun þeirra
miklu byggingaframkvæmda, sem
fyrirsjáanlegar voru.
Ég skal fúslega játa, að ég var
mjög efins f, hvort ég ætti að taka
þetta verkefni að mér.
Það var fyrir orð tveggja Vest-
mannaeyinga að ég tók verkið að-
mér, enda reyndust þeir mér báð-
ir sem bjarg við lausn þess.
Ég held, að ég hafi aldrei á
ævinni unnið erfiðara verk. Um
500 hús voru byggð á yfir 20 stöð-
um á landinu á stuttum tíma. Mér
hefur aldrei dottið í hug, að sitt-
hvað mætti ekki að þessu verki
finna. Raunar hef ég ýmislegt við
það að athuga sjálfur, og margt
hefði mátt betur fara. En ætli það
verði ekki lengst af þannig með
mannanna verk.
Og þrátt fyrir ýmsa erfiðleika,
er ég hreykinn af, hversu vel
tókst til, hversu ódýr húsin urðu
og hversu þau ætla að reynast
ágætir íverustaðir.
Morgunblaðið hefur hins vegar
séð ástæðu til að draga sérstak-
lega fram þær greiðslur, sem Við-
lagasjóður greiddi mínu fyrirtæki
vegna þessa verks, og það oftar en
einu sinni.
Þessar greiðslur munu nema
rúmlega tfunda hluta verkfræði-
kostnaðar Viðlagasjóðs.
Ég sé ekkert athugavert við að
þessar tölur komi fram. Síður en
svo. Ég hef sjálfur áður gert grein
fyrir þeim í Morgunblaðinu, um-
fangi verksins og mannafjölda,
sem að þvf starfaði.
En auðvitað vekur það spurn-
ingar, hvers vegna mitt fyrirtæki
er sérstaklega til umræðu f þessu
sambandi.
Hver er
tilgangurinn?
Ég rek verkfræðistofu. Til þess
hef ég hlotið menntun og hef talið
það eðlilegan starfa.
Verkfræðistofur starfa eftir
ákveðnum taxta um útselda
vinnu. Um tveggja ára skeið vann
ég fyrir viðlagasjóð og tók fyrir
það um 50—60% af réttu tfma-
gjaldi. Verulegur hluti vinnutfm-
ans var að kvöldi og frameftir
nóttu. Yfirvinna var aldrei reikn-
uð. Hins vegar var reiknað eðli-
legt tfmagjald fyrir aðra starfs-
menn fyrirtækisins.
Hvers vegna draga menn end-
urtekið fram tölur um þessar
greiðslur f Morgunblaðinu?
Er verið að reyna að koma því
inn hjá fólki, að greiðslur hafi
verið of háar? Að ég hafi látið
greiða fyrirtæki mínu fé, sem mér
bar ekki með réttu?
Er verið að halda því fram, vð
viðskipti mín við Viðlagasjóð séu
óheiðarleg?
Þessari spurningu verða Árni
Johnsen og Morgunblaðið að
svara, og þetta er alvarlegt mál.
Ef þetta er tilgangurinn, mun
ég að sjálfsögðu láta þessa aðila
standa skil orða sinna fyrir dóm-
stólum.
Gróusögur
Nær ótölulegur fjöldi gróu-
sagna hefur spunnist um bygg-
ingu þessara innfluttu húsa. I
fyrstu fundust mér þær broslegar
og hló oft heilum huga, þegar mér
voru sagðar þær. En þar kom, að
það fóru að renna á mig tvær
grímur.
Nokkrir aðílar hafa ritað Við-
lagasjóði og krafist svars við því,
hvers vegna eingöngu hafi verið
keypt hús, sem ég hefði umboð
fyrir.
Ég hef engin umboð og hef
aldrei fengið slfkar greiðslur.
Stjórn Viðlagasjóðs gerði grein
fyrir málinu i dagblöðum, en eng-
inn virtist taka eftir því. A fram-
boðsfundi í Vestmannaeyjum
komu þessi mál fram og það svo,
að ég talaði f öllum þrem umferð-
um fundarins til þess að reka af
mér söguburð. Ég get svarið það,
að ég hélt, að það hefði tekist, en
fundinum var útvarpað um Eyj-
arnar. Þegar ég gekk út af fundin-
um, heyrði ég menn ræða málið
utan hússins og einn sagði: „Og
forhertur er hann, hann laug
þessu öllu saman helvftis dýrið."
Hvar eru
eldavélarnar?
Með fyrstu húsunum voru flutt-
ar inn eldavélar, en nokkrir Vest-
mannaeyingar bentu á, að það
væri óþarfi, því flestir hefðu get-
að flutt eldavélar sínar með sér
frá Eyjum og gætu notað þær.
Þetta varð til þess, að hætt var að
kaupa eldavélar með húsunum.
Þá vaknaði auðvitað meðal
margra sú spurning, hvers vegna
ekki væru eldavélar í öllum hús-
unum. Eins og logi á akri breidd-
Framhald á bls. 22