Morgunblaðið - 08.09.1976, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 8. SEPTEMBER 1976
23
t
Konan min og fósturmóðir
ELÍN JÓNATANSDÓTTIR
frá ísafirði
verður jarðsungin frá Éóssvogskirkju kl 3 í dag, miðvikudag 8
september
Bjami Gunnarsson
Guðrún Gunnarsson.
t
Hjartanlegar þakkir til þeirra fjölmörgu sem með ýmsu móti sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
ALFREÐS HILMARS ÞORBJÖRNSSONAR
byggingameistara
Kleppsvegi 120
Kristln Hilmarsdóttir Napier
Ágúst S. Hilmarsson Kristín Sigurðardóttir.
t
Innilegar þakkir til allra sem sýndu samúð við andlát og jarðarför
HELGU HÓLMFRÍOAR JÓNSDÓTTUR
FRÁ Purkey
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks Elli-og hjúkrunarheimilisins Grundar
fyrir frábæra umönnun.
F.h. vandamanna
Margrét og Steingrfmur
t
Okkar innilegustu þakkir fyrir hlýhug og samúð við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður, tengdamóður, ömmu og langömmu
KRISTÍNAR HELGADÓTTUR
Hjörtur Ögmundsson
RagnheiSur Hjartardóttir
Ása Hjartardóttir
Erla Hjartardóttir
Gunnar Jónsson
barnabörn og barnabarnabörn
t
Útför eiginmanns mlns, föður okkar, tengdaföður og afa,
ÁGÚSTS MÁLMKVISTS JÚLÍUSSONAR
Heiðargerði 23
frá Hrappsey
fer fram frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 9. september kl. 1.30.
Steinunn Jónasdóttir
Börn, tengdabörn og barnabörn
t
Útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu
MARÍU E. EYJÓLFSDÓTTUR
Laugavegi 133
verður gerð frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 9. sept. kl 1 30
Blóm vinsamlegast afþökkuð, en þeir sem vilja minnast hinnar látnu
láti líknarstofnanir njóta þess
Kolbrún Jónsdóttir Sólveig Vilbergs,
Reynir Vilbergs Steinunn Þorsteinsdóttir
Bára Vilbergs Bjami ísleifsson
Alda Acre Lawrence Acre
barnabörn og barnabarnabörn
Þökkum innilega auðsýnda sámúð og vináttu við andlát og ptför
eiginkonu minnar. móður, tengdamóður og ömmu
ÁSTU EIRÍkSDÓTTUR
Leifsgötu 11
Valdimar Sv. Stefánsson
Guðmundur Birgir Valdimarsson Svava GuSvarðardóttir
GuSrún Ragna Valdimarsdóttir Gunnar Jónsson
Sesselja Valdimarsdóttir Haraldur Gunnlaugsson
Erling Valdimarsson Erla Eirlksdóttir
GuSbjörg Kristin Valdimarsdóttir Sigurður Egilsson
Stefán Gylfi Valdimarsson Þórdls Jakobsdóttir v
og barnabörn
t
Alúðarþakkir sendum við öllum þeim, er auðsýndu okkur samúð og
vinarhug við fráfall og jarðarför eiginmanns mins, föður, tengdaföður,
afa og bróður
KJARTANS EINARSSONAR
trésmlðameistara
Brávallagötu 18
Sæunn Þ. Glsladóttir
Margrét Kjartansdóttir Sólberg Vigfússon
Glsli Kjartansson Júllana Aradóttir
Svava Kjartansdóttir Ingi Adolphsson
Ingibjörg Kjartansdóttir Pétur. Péturssoh
barnabörn og systkini
Hagerup Isaksen
Minningarorð
Hann hét fullu nafni Hagerup
Meyer Severin Isaksen og var
fæddur í Tromvik f Noregi 12.
ágúst 1887 og var þvi nýorðinn 89
ára er hann lézt.
Hagerup var ungur á norskum
síldveiðibát hér Víð ísland og á
Siglufirði kynntist hann henni, er
í yfir fimmtíu ár var hans trúfasti
förunautur, Margréti Markúsdótt-
ur, frá Kirkjulækjarkoti í Fljóts-
hlíð. Hún fylgdi honum yfir hafið
og þann 29. júlf 1923 voru þau
gefin saman í hjónaband i Tromsö
dómkirkju.
Þau hófu búskap f Noregi og
þar fæddust þrjú fyrstu börnin.
Fjórum árum siðar lá leiðin svo
til tslands, en í Noregi áttu þau
lítið leiði, þar sem hvílir fyrsta
dóttirin, litli sólargeislinn Hanna,
sem þau misstu unga.
Á þessum árum var erfitt hjá
mörgum og ekki alltaf gott fyrir
útlendinga að fá vinnu. Hagerup
vann við það, sem til féll, en það
dugði illa til að framfleyta stóru
heimili. Þá kom vel í ljós, hvflíka
kjarnakonu hann átti. Hún vann
úti, aðallega við fiskvinnu, sem
ekki var neitt sældarbrauð I þá
daga. En ekki var heimilið van-
rækt og oft var vinnudagurinn
Iangur hjá henni Margréti. —
Barnahópurinn óx, en alltaf voru
börnin vel til fara, enda allt unnið
í höndunum heima og konan hinn
mesti snillingur i höndunum.
Henni er það lagið að breyta aum-
asta lítilræði f ljúffengar krásir,
og fengi hún gamla flík i hendur,
sem einhver vildi ekki eiga leng-
ur, þá var hún ekki lengi að um-
breyta henni í fallega barnaflik.
Fátæktin kennir fólki að bjarga
sér og margir hafa notið góðs af
því, sem þessi góðu hjón lærðu f
erfiðum skóla lifsins.
Árið 1932 tókst þeim að eignast
tveggja herbergja ibúð í verka-
mannabústöðunum vestur i bæ og
þar ólu þau upp stóra barnahóp-
inn sinn. Að Ásvallagötu 63, eða á
Ásvallagötunni eins og það heitir
hjá okkur, var oft þröngt, en allt-
af voru vinir velkomnir og þar
rfkti glaðværð og gáski. Á stríðs-
árunum voru þar í heimili Norð-
menn, sem voru innlyksa hér og
þá sannaðist það sem sagt er, að
þar sem hjartarúm er nóg, þar er
einnig nóg húsrúm.
Börnin urðu átta: Óskar, bif-
reiðarstjóri í Reykjavík, kvæntur
Margréti Sigurðardóttur; Markús,
lézt árið 1969, kvæntur Hjördísi
Jósepsdóttur; Hanna, lézt barn að
aldri, Harald, rafvirkjameistari i
Reykjavik, kvæntur Ingibjörgu
Þorgrímsdóttur; Hafsteinn, véi-
smiður í Ytri-Njarðvík, kvæntur
Hönnu Hansdóttur, Kristinn, bif-
reiðarstjóri í Garði, kvæntur
Unni Þorsteinsdóttur, Esther,
húsmóðir í Reykjavík, gift Bjarna
Kristjánssyni; og Erla, húsmóðir i
Reykjavík, gift Hinz Steinmann.
Barnabörnin eru orðin mörg,
svo og barnabörn og barnabarna-
börn.
Eftir strfðið fékk Hagerup
vinnu við sérgrein sina, stein-
skífulagningar á þök og við það
vann hann þar til heilsan fór að
bila, fyrir fáum árum. Hann var
sérlega vandvirkur og góður verk-
maður og þau eru mörg húsaþök-
in, sem hann hefur hlaupið um.
Fyrir utan ótalin húsaþök sá hann
um að leggja á og halda við þök-
um gamla Landspftalans, Landa-
kotskirkju, Herkastalans, Stjórn-
arráðsins og Skálholtskirkju.
Hann var kominn fast að áttræðu,
er hann var síðast upp á þaki
Landakotskirkju og þótti þá
mörgum nóg um.
Það háði Hagerup oft, að ís-
lenzkan hans varð aldrei góð, en
það kom ekki f veg fyrir, að hann
eignaðist vini. — Hlýja brosið
hans, glettnisblikið í bláu augun-
um og þétta handtakið átti greiða
leið inn f allra hjörtu. Hann var
sérstaklega barngóður og börnin
hændust mjög að honum. Hann
var vinur vina sinna og hann var
gott að eiga að, er á móti blés.
Okkar kynni héfust, er hann var
kominn á efri ár. Margar ánægju-
stundir áttum við saman við spjall
og spil og iitlu Lenu þótti fátt eins
gaman og að sitja á afakné og
hlusta á hann raula norskar
barnagælur.
Hagerup var mjög trúaður og
hann kvaddi þennan heim í þeirri
blessuðu vissu, að hann færi til
eilífðarrlkisins, eftir þrautir og
erfiði þessa jarðneska lffs.
Það er tómlegt á Ásvallagöt-
unni hjá ömmu Isaksen. — Afi
farinn úr horninu sínu, þar sem
amma hjúkraði honum síðustu ár-
in, hún sjálf sárþreytt og oft lasin.
En nú llður afa vel og við biðjum
algóðan Guð að varðveita hann og
vaka yfir ömmu og styðja hana
þau spor sem hún á eftir að ganga
hér á jörðu. Við kveðjum góðan
föður, tengdaföður og afa með
söknuð í hjarta og þökkum fyrir
allt.
Tengdadóttir.
hIrtr;rxinataL
viö
gluggann
eftirsr. Arelíus Nielsson
Zaatar nísta þvf hjarta kærleik-
ans sárar en orð fái lýst. Og allt
er þetta um allan heim I fjöl-
miðlum skrifað á ábyrgð krist-
inna raanna. Veit ég þó að allir
eiga sér einhverja afsökun og
allt á sinar sérstöku orsakir.
Líklega er enginn hópur nær
því að bera heitið „kristinn",
með sæmd en „Rauði kross-
inn“, jafnvel þótt þar væru
margir múhameðstrúar eða
„heiðingjar". Samt hefur jafn-
vel þessum þjónum kærleikans
verið lokuð leið til líknar særð-
um, sveltandi, þyrstum og þjáð-
um og deyjandi í Beirút. Og
„kristnir menn“ lokuðu leið-
Kristnirmenn
„VANDI fylgir vegsemd
hverri“. Ekki er meiri vegsemd
til en sú, sem felst i orðunum
„kristinn maður".
Það er svo mikil vegsemd, að
helzt getur enginn sagt það um
sjálfan sig fyrri en eftir mikil
unnin afrek i fórnarlund, fyrir-
gefningu og kærleiksþjónustu.
En þessar dyggðir eru helztu
opinberu vitnin um kristni
manna og kvenna.
Fátt hefur því vakið meiri
hrylling en fréttir þær, sem
berast daglega af „kristnum
raönnum" úti i löndum, þótt
öllu sé nú sleppt, sem hér gerist
á litlu regneyjunni okkar úti
við Dumbshaf.
Katólskur, lútherskur, mót-
mælandi, jafnvel kristinn og
„frelsaður" eins og sumt fólk
telur nóg til að vera fylgjendur
Krists, með helgisiðum, sakra-
mentum og trúarjátningum,
eru fögur orð.
Og til eru þó þjóðir, sem
treysta engu, sem kristið er
nefnt vegna þeirra blekkinga
og svika, sem búið er að byrgja
undir þessari fögru skínandi
blæju.
Og nú er svo komið, að
blökkumenn i Suður-Afríku
krefjast þess að fundið sé upp
nýtt nafn á frelsandi mátt kær-
leikans, þar eð búið sé að útata
og útjaska nafni Krists þannig,
að enginn geti treyst því leng-
ur.
Einn mesti hryllingur og
hræðilegustu atburðir mann-
kynssögunnar eru einmitt að
gerast fyrir augum og eyrum
allra I tveim eða fleiri löndum,
þar sem „kristnir" menn sjálf-
sagt bæði skfrðir og fermdir
eru nefndir til afreka í grimmd
og djöfulæði.
Og þetta er þeim mun sárara,
að litið hefur verið til Libanon
og Irlands meðal hinna bezt
kristnu landa.
Fyrrverandi stjórn Libanons
með kristinn forseta og
„íslamskan“ forsætisráðherra á
vixl vakti aðdáun allra hugs-
andi manna. Friður og frelsi og
fullt tillit til mannréttinda virt-
ist eiga þar sitt hásæti.
Og Irland var og er eitt elzta
land kirkjulegrar menningar í
allri Evrópu vestanverðri.
Barnamofðin á Irlandi og her-
setan um vesalingana f Tel al
inni, bönnuðu aðgang með
vopnavaldi.
Eru til meiri öfugmæli? Hef-
ur nafni Krists verið misþyrmt
á hryllilegri hátt? Hafa kristn-
ar hersveitir gengið lengra í
þjónustu við grimmd og mann-
vonzku? Það voru raunar
kristnir menn i Þýzkalandi,
sem stóðu fyrir striði og fjölda-
morðum. En einhvern veginn
sætti maður sig betur við nafn-
ið nazistar sem þá þýddi að
minnsta kosti afvegaleiddir
kristnir menn. Vonandi láir
mér enginn, þótt ég vilji óska
að íslenzku blöðin hefðu heldur
notað nafnið „falangistar" en
kristnir menn um stríðsaðila i
Líbanon.
Hvað írland snertir má segja,
að allir vita að ekki er nóg að
vera „mótmælandi" og
„katólskur" til þess að vera
kristinn maður. En allt að einu
er sorglegra en orð megi lýsa
það hryllingsástand sem þar
rikir, kennt við kirkjudeildir.
Eitt hlýtur að vekja sérstaka
athygli. Styrjöldin í Libanon og
morðin á írlandi hafa nú varað
árum saman, án þess að kirkja
Krists sem heild hafi þar i
taumatekið.
Hvers vegna þegir páfinn og
kardinálar hans, erkibiskupar,
biskupar Og prestar ög alkirkju-
ráð? Hvers vegna skora ekki
þessir stóru og votdugu aðilar
og stofnanir á hlutaðeigendur
að hætta þéssu djöfulæði?
Hvers vegna taka ekki Samein-
uðu þjóðirnar fram fyrir hend-
ur þessum óvitum, sem þarna
eru að verki og neita þvi opin-
berlega, að þarna sé barizt und-
ir einhverri kristilegri grimu?
Safna mætti þótt ekki væri
nema undirskriftum um allan
heim gegn þessum hryllingi
nafni kristinna manna. Konur á
lrlandi, katólskar og mótmæl
endur, hafa nú loks tekið stefn
una hafnar yfir alla skiptingu
Og ekki síður væri nú ástæða til
fjársöfnunar handa þeim fáu
vesalingum sem sloppið hafa
lifandi og þó bæði særðir og
sjúkir úr helvítinu í Tel al
Zaatar, þar skiptir líklega
minnstu hvaða trúarskoðanir
þeir hylla eða hverrar þjóðar
þeir eru. Þar gildir rödd hans
sem sagði: „Allt sem þér gerið
Franthald á bis. 23
—........................««■*