Morgunblaðið - 08.09.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 8. SEPTEMBER 1976
Börniní
Bjölhibæ
eftir INGIBJÖRGU JÓNSDÓTTUR
Einu sinni fyrir þó nokkrum árum átti
lítil, brún bjalla heima undir skáp, sem
stóð i rannsóknarstofu vísindamanns.
Þetta var ósköp venjuleg litil hveiti-
bjalla, sem af einhverjum ástæðum hafði
flækst ásamt móður sinni og bróður út úr
hveitipokanum, sem hún kom í til íslands
og lent þarna. Litla bjallan hafði ekki
miklar áhyggjur af því, þó að hún ætti
heima undir skáp, því að satt að segja
hugsaði hún heldur fátt, ef hún þá hugs-
aði yfirleitt. Hún læddist meðfram vegg-
listanum og faldi sig í myrkrinu, því að
hún var hrædd við ljósið og þorði alls
ekki að fara út á gólfið.
En svo vildi það til einn daginn, að litla
bjallan álpaðist fram á gólf og einmitt í
þeim svifum sprakk eitt litla tækið, sem
vísindamaðurinn var að gera tilraunir
með. Tækið gaf frá sér geisla, sem voru
ósýnilegir, svo að litla bjallan vissi ekki
fyrr til en það leið yfir hana. Hún vissi
alls ekki, hvað geislar voru, hvað þá
ósýnilegur, en það vitið þið víst öll. Allir
krakkar hafa heyrt talað um sólargeisla
og ísskápurinn, hrærivélin og ryksugan
eru „tæki“, sem mamma notar daglega,
svo að ekki sé nú minnst á saumavélina
eða þvottavélina, sem þið þekkið öll. Og
ósýnilegur er sá, sem ekki sést.
Litla, brúna bjallan lá lengi í öngviti á
gólfinu, en þegar hún raknaði við sér, var
hún gjörbreytt. Hún gat bæði hugsað,
talað og meira að segja sungið. Það var
bæði gott og skemmtilegt, en það var
annað, sem var óskemmtilegra. Hún
hafði fótbrotnað. Allir vita, að fólk, sem
fótbrotnar, þarf að fara til læknis og það
þurfti litla, brúna bjallan líka, þó að hún
væri dýr. Henni fannst, að hún yrði að
heita eitthvað, ef hún hringdi til dýra-
læknis, svo að hún ákvað að heita Jóa
eftir þvottakonunni, sem þvoði rann-
sóknarstofu vísindamannsins og Gunna
eftir litlu frænku hennar. Og þar með hét
hún Jóa Gunna. Það var ekki verið að
halda litlu bjöllunni undir skírn og engar
skírnargjafir fékk hún, en Jóa Gunna hét
hún engu að síður. Haldið þið, að dýra-
læknirinn hefði trúað henni, þegar hún
Ég sé um að þið
fáið boðsmiða á
frumsýning-
una.
Eftir að við fluttum bðta-
greiðsludeildina upp á efri
hæðina, er miklu rðlegra þar.
Eg vil fá skýringu á þvf hjá — Augnablik. Hvaða tðnteg-
þér, hversvegna þú ert alltaf und er það nú annars?
að lemja f vegginn?
Sonur kaupmannsins er að
læra verzlunarmáta föður sfns:
— Pabbi, það er maður f búð-
inni, sem vill fá að vita, hvort
þessi ullarpeysa tognar eða
hleypur, þegar maður fer að
vera f henni.
Kaupmaðurinn: Passar hún
honum?
Sonurinn: Nei, hún er of stðr.
Kaupmaðurinn: Þá hleypur
hún.
Ung stúlka heimsðtti einu
sinni hinn fræga pfanóleikara
Rubinstein, en hann hafði lof-
að að hlusta á hana leika eitt
lag á slaghörpuna.
— Hvað finnst yður að ég
ætti að gera? spurði stulkan,
þegar hún hafði lokið leik sfn-
um.
— Gifta yður, svaraði Rubin-
stein.
Hðtelgesturinn: Það eru nú
ekki margir uxahalar f þessari
uxahalasúpu.
Þjðnninn: O-nei, en það er
heldur enginn Napðleon f
Napðleonsköku.
Læknir sendi ekkju reikning
svohfjóðandi: Greiðsla fyrir
lækningu manns yðar fram að
dánardægri hans.
Betlarinn: Gjörið svo vel að
gefa blindum manni krðnu.
Vegfarandi: En þér hafið
sjðn á öðru auga, maður minn.
Betlarinn: Jæja, hafið þér
það þá fimmtfu aura.

J
16
fyrir tuttugu og fimm árum
myndi öðlast sess sinn f ungum
hjörtum, svo mjög. Ég veit það
gerði það. En ég get ekki eignað
mér sðmann af þvf. Hann fellur f
skaut hetju minnar f sögunni
Lons Fell..
Linnet Emries las vonsvikin
áfram. Hvernig hafði henni dotlið
f hug að þarna væri að fínna
einhvern boðskap til hennar?
Hún lagði bðkina niður f
töskuna og gekk út.
Hana langaði ákaflega mikið til
að vita, hvað hann var að hugsa
um núna. Ekki um hvað hann
hafði hugsað fyrir tuttugu og
fimm árum. En þarna var ekkert
að finna.
Skyldí hann aldrei finna til
löngunar að hitta hana? Fann
hann aldrei þennan napra sár-
sauka gagntaka sig. Hún vonaði
hann liði allar vftiskvalir sem
hún hafði fundið til.
— Já Vern hefur sagt mér frá
þvf, sagði yfirmaður hans Tom
Krug.
Hann hafði loksins skotið upp
kollinum á blaðinu eftir að hafa
setið á fundi allan morguninn.
— Eg leyfði mér nú að velta því
fyrir mér hvort hann hefði ekki
ýkt ofurlftið.
— Ég er hræddur um hann hafi
sfzt gert það.
Ritstjðrinn horfði á hann upp-
tendruðum augum gegnum gler-
augun hvar hann sat innan um
hauga og stafla af pappfrum og
skjölum og blöðum.
— Segðu mér nú frá öllu þvf
sem fyrir bar...
Þegar hann hafði heyrt alla
málavöxtu sagði hann stutt og lag-
gott:
— Hamingjan gðða!
En Jack vissi að nú voru að
berjast um f honum meðaumkun-
in með Everest og gleðin yfir þvf
tækifæri sem virtist vera f sjðn-
máli.
— Þvflfk saga. Mér þættí frðð-
legt að vita hvort okkur tekst að
koma þvf svo f kring að við getum
notað hana. Ja, það veit heilög
hamingjan, við verðum að reyna
allt hvað við getum til þess. Það
verður þitt einkaverkefni. Nú
skaltu bara hefjast handa og taka
í það allan þann tfma sem þú
telur þig þurfa. Bara að þú skrifir
þessa grein sem þið Everest
komuð ykkur saman um.
— Það hef ég Ifka sannarlega
hugsað mér. En ég skal segja þér
hvað veldur mér nokkrum
áhyggjum. Báðir varðmenn
Everest heyrðu okkur tala um
það, svo að þeim er kunnugt um
að ég hef eitthvað f hyggju.
Kannski reyna þeir að stöðva mig
eða kannski er alls ekkert þarna á
bak víð þegar öll kurl koma til
grafar. Og þð svo ég vissi að eitt-
hvað væri að baki veit ég ekki
hvers ég á að leita. Segðu mér
það, eftir hverju á ég að leita.
— Þú dettur ofan á eitthvað,
sagði Krug og brosti.
— Þú hlýtur að rekast á eitt-
hvað.
— Já og hálsbrjðti mig
kannski? hreytti Jack út úr sér.
Rétti staðurinn hlaut að vera
hjá forleggjara rithöfundarins
Dwigth Percy.
En þar gekk hann einnig á
vegg. Óþolandi rödd tilkynnti
honum f sfma að forleggjarinn
væri ekki við. Hann væri f leyfi
og hvergi væri hægt að ná sam-
bandi við hann.
Stútfullur af bræði og ðþolin-
mæði skrifaði hann bréf og
merkti það EINKAMAL og
ARlÐANDI og sendi það til
Mackenzie & Company, þar sem
Percy var aðalforstjðri, svo að
bréfið yrði að minnsta kosti sent
til hans, hvar svo sem hann héldi
sig.
Og svo'fðr hann að veita fyrir
sér, hversu lengi hann myndl
þurfa að bfða eftir svari.
I fimmtfu mflna fjarlægð frá
New York borg sat Dwigth Percy
á heimli sfnu f Connecticut og las
fyrsta hlutann af hinni nýju
skáldsögu James Everest. Hann
hafði fengíð þrjá kafla f pðsti
þann dag. Hjá honum var stðr
þýzkur hundur hans, en aðrir
voru ekki f sðlrfku bðkaherberg-
inu hjá honum.
Hann lauk lestrinum og lagði
það frá sér með fegins andvarpi.
Jamie var enn jafngðður, kannski
betri en nokkru sinni. Dwight
hafði ekki ástæðu til annars en
vera hinn reifasti.
Honum leið ðifkt betur f dag.
Miklu betur. Eftir þvf sem lengra
leið frá uppskurðinum fann hann
dagamun á sér. Að vfsu tðk enn f
skurðina og sérstaklega f fðtun-
um, en þaðan höfðu verið teknar
æðar og settar f brjðstið á honum.
En það var störkostlegt hvað þess-
ir sérfræðingar gátu afrekað nú
til dags.
Hann leit f kringum sig f þessu
dáiætlsherbergi sfnu. Það hafði
verið útbúið með þvf að brjðta
niður vegginn milli innstu dag-
stofunnar og verandarinnar. Ut
um gluggana til þriggja átta sá
hann út yfir fjöllin f Connecticut.
Bækur voru með öllum veggjum
og Iágu f stöflum á borðum og