Morgunblaðið - 15.09.1976, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 15. SEPTEMBER 1976
Börnin í
Bjöllubæ
uflir INGIBJÖRGU JÓNSDÓTTUR
— Hvernig nær hún í bjöllurnar?
spurði Kuggur.
— Köngurlóin vefur límkenndan vef,
sem heimskar bjöllur og flugur flækjast
í, svaraði Jóa Gunna, — en sumar köng-
urlær eru veiðiköngurlær og þær eru
fljótar að hlaupa og elta fórnarlömbin
uppi og ráðast á þau.
— Eru köngurlær grimmar? spurði
Lilli, því að hann langaði til að vita sem
mest um köngurlær og strákum finnst
alltaf skemmtilegt að heyra um eitthvað ,
sem er hættulegt og æsandi.
— Grimmar? svaraði Jóa Gunna. — Já,
köngurlær eru sko grimmar. Þær borða
allt, sem að kjafti kemur. Þær borða
meira að segja mennina sína.
Ha? sagði Lalli. Borða þær mennina
sína? Oj, bara.
— Já, já, svaraði mamma hans. —
Menn köngurlóanna eru minni en þær —
miklu minni og þær borða þá eftir gift-
inguna, ef þær ná í þá.
— Mikið eru þær vondar, sagði Kugg-
ur.
— Eru þær sterkar, mamma? spurði
Buggur.
— Já, sagði Jóa Gunna lágt og ég er
ekki frá því, að hún hefði fölnað við
tilhugsunina, ef hún hefði getað það, en
þó sló grænleitri slikju á brúna skelina.
— Já, þær eru mjög sterkar miðað við
stærð, þó að þær séu ekki jafnsterkar og
flær. Flær geta dregið kerru, sem er
miklu stærri en þær og flær geta stokkið
margfalda hæð sína í loft upp. Það er af
því að flær hafa svo sterka afturfætur.
Það var greinilegt, aó Jóa Gunna var að
eyða málinu og vildi alls ekki tala meira
um köngurlær.
2. kafli.
Komið þið blessuð og sæl. Síðast kynnt-
ust þið Jóu Gunnu og manninum hennar
ásamt börnunum hennar tólf, sex strák-
um og sex stelpum. Þau voru öll litlar,
brúnar hveitibjöllur, sem áttu heima í
skókassa hjá vísindamanni og þau kunnu
að tala, hugsa og sum kunnu líka að
syngja og það er meira en ég get, því að
ég er vita laglaus. Jóa Gunna var einmitt
Hvað er þetta
maður? — Auð-
vita vitum við,
að klukkan er
hálf fimm,
hann Dúddi er
með úr.
vl o>
MORödM
KAfp/no
GRANI göslari
Hann er ekki skarpur blessaður, en áreiðanlegur.
Þetta er reykmerki til við- eins eitt vantar þar, en það er:
gerðarmannsins. MÖMMU.
Hann var búinn að biðja
hennar og hún var búin að
hryggbrjóta hann.
Jæja, sagði hann, og stundi
vonsvikinn. Nú giftist ég lfk-
lega aldrei.
Hvaða vitleysa er I þér, sagði
hún hlæjandi og dálftið drjúg.
Þó ég hafi hryggbrotið þig er
ekki þar með sagt, að allar
hinar geri það Ifka.
Auðvitað gera þær það, sagði
hann samanfallinn. Ur þvf að
þú vílt mig ekki, hver held-
urðu að vilji mig þá?
X
Dagblað nokkurt spurði les-
endur sína að þessari spurn-
ingu: Hvað er sameiginlegt
með konu og dagblaði.
Bezta svarið barst frá konu,
svohljóðandi:
Það, að hver maður ætti að
fá sér eitt eintak og aldrei að
kfkja á eintak nágrannans.
X
Hvern eru þeir að grafa í
dag? spurði forvitinn náungi,
er Ifkfylgdin var að fara fram-
hjá.
— O, það er vesalingurinn
hann Jón gamli Jónsson.
— Já, akkúrat. Er hann nú
dauður gamli maðurinn?
— Þú heldur þó ekki að
þetta sé einhver æfing, eða
hvað?
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
21
— Þetta er maðurinn minn,
sagði hún, þegar hún tók eftir þvf
hvert augnaráð hans hvarflaði.
Hann dó f flugslysi.
Hann fann á sér, að meðaumk-
un myndi aðeins verða til að espa
hana upp.
— Hvað voruð þið gift lengi?
— 1 tvö ár.
Hún setti bókina aftur á sinn
stað.
— Má bjóða yður eitthvað að
drekka?
— Það þigg ég með þökkum.
Hann settist niður f þægilegan
stól við arininn og nú vissi hann,
að bréfin og barnahókin höfðu
sannfært hann um það, sem hann
hafði þurft að vita. Linnet Emries
var sú sem hún sagðlst vera. Hún
var ekki útsendari fangavarða
James Everest.
Á miðvikudagsmorguninn fékk
hann bréf frá Texas. Það var
skrifað með bláu bleki á ljósblátt
blokkarblað og heimili og nafn
sendanda grafið gullnum stöfum
áþað.
Kæri Hr. Seavering.
Mig langar að þér vitið að þegar
þér komuð til mfn hafði ég mfnar
efasemdir um hvað fyrir yður
vekti.En þær hef ég ekki lengur.
Ég fór yfir á búgarðinn og bað
um að fá að hitta Helene. En mér
var ekki einu sinni hleypt fram-
hjá hliðverðinum.
„Ungfrú Everest Ifður ekki vel“
hljómuðu þau skilahoð sem komu
frá húsinu, þegar vörðurinn
hringdi heim. — Hún vill ekki
taka á móti gestum.
Eg dreg satt að segja í efa að
hún sé veik, þar sem hún hefur
aldrei veríð kvellisjúk um dagana
— Eg undanskil vitanlega dvöl
hennar á sjúkrahúsinu á sl. ári en
það var ekki vegna sjúkdoms,
eins og þér vitið. Forvitnin ein
hefði nægt til að hún hefði, ef allt
væri með felldu, viljað hitta mig
— það er að segja ef hún sjalf fær
einhverju ráðið.
Með beztu keðjum,
Sue Ann Carrington.
Þetta voru vitanlea ekki
öruggar upplýsfngar. Aðeins
ágizkanir. En hvað voru ekki
ágizkanir f þessu einkennilega
Everestmáli?
Hann minntist þess hversu
hann hafði skynjað þokka
þessarar konu. f sömu andrá
hringdi sfminn.
— Það er Dwight Percy,
Seavering. Mig langar að tala við
yður... og biðja afsökunar á þvf
þegar við hittumst sfðast...
Svo að hann fór með lestinni til
Connecticut og f leigubfl að stóra
hvíta húsinu, þar sem ráðskonan
tók nú á móti honum — móður-
leg, miðaldra kona. Cap stóð við
hlið hennar og dillaði rófunni
ofur vinalega.
Dwight Percy tók á moti honum
f sömu vistarveru og sfðast. Hann
reis upp og rétti fram höndina.
— Eg harma hvernig ég var f
viðmóti sfðast. Sannara orð mæli
ég ekki.
— Hafið þér skipt um skoðun?
Hann leit spyrjandi á Jack.
— Hefðuð þér trúað eins og
ekkert væri, ef ungur maður
hefði komið askvaðandi með þá
sögu sem þér báruð á borð fyrir
mig?
— Kannski ekki!
Jack hló og settist á moti Percy.
— Ég hef aflað mér upplýsinga
uni yður sfðan við töluðum saman
sfðast. Eg vona þér takið það ekki
óstinnt upp, en ég átti ekki um
annað að velja. Forlagið mitt er
fhaldssamt og við kærum okkur
ekkert um æsifréttamennsku.
Ekkí þegar bezti höfundurinn
okkar á f hlut. En nú skil ég að
þær upplýsingar sem þég gefið
mér eru réttar. Eg neyðist þvf til
að leggja trúnað á hina kyndugu
sögu yðar um Everest.
Það var ánægjulegt. Ég hafði
einmitt búizt við að þér gætuð
hjálpað mér heilmikið.
Dwight Percy kinkaði kollf.
Yfirskeggið gaf honum enskan
blæ enda þótt hreimurinn ætti
þar ekki við.
Og að hverju hafið þér þá
komizt?
— Eg heimsótti nokkra menn
þegar ég var f Texas. Meðal
annars ekkju Walter Carringtons
og Arthur Wheelock.
— Art Wheelock? Já, ég hef
hitt hann stöku sinnum, þegar ég
hef farið út á búgarðinn til
Jamie. Hann sér um fjármálin
fyrir hann.
Jack sagði honum frá samtali
sfnu og Wheelocks og undan og
ofan af þvf sem þeim Sue Ann
hafði farið á milli. Þvf næst
sagðist hann hafa farið til
Abilene. En hann sleppti þvf að
minnast á ránið á þjóðveginum,
enda var hann ekki viss um hvort
það væri f tengslum við málið.
m Percy var sammála lækninum
f Abilene.
— Nei, Jamie er ekki veikur
maður. Það er útllokað.
— Hvað er langt sfðan þér
sjálfur hafið hitt hann?
Hann hristi höfuðið.
— Það var nokkru áður en
Walter Carrington lézt. Haustið
áður býst ég við. Ef þér hafið rétt
fyrir yður f þvf að eitthvað hafi
farið úrskeiðis sfðan get ég ekki
hjálpað yður. Ég hef ekki verið
heilsusterkur. Ég fékk hjarta-
áfall fyrir nokkru og varð að láta
mig hverfa ef svo má segja f
langan tfma. Við höfum þess
vegna orðið að láta það duga að
talast við f sfma eða skrifast á, þar
sem hann er ófáanlegur til að
koma til mfn.